အီဆိမ့်နေတာပဲ

ဒူ..ဒူ..ဒူ..ဒူ တစ်ချက်ခြင်း တီးခတ်လိုက်သော ရွှေဗဟိုရ်စည် သံကိုနားစွင့်မိတော့ (၁၀)ချက်တောင် တီးပြီကော…… ခင်ဖုဏ်းသည် အိပ်ရာမှလူးလဲထကာ တံခါးကိုအသာဖွင့်၍ ထွက်ခဲ့၏။ ယခုတလော တိုင်းရေးပြည်အရေးကလည်း ကောင်းလှသည်မဟုတ်… ဘဝရှင်မင်းတြားကြီး၏ ကျန်းမာရေးကလည်းမကောင်း… အစွမ်းထက်သော တောကြောင်တို့ကလည်း ပုန်ကန်ထကြွနေသည်ဟု ခင်ဖုဏ်းသိထား၏။ သို့သော် သည်ကိစ္စ ခင်ဖုဏ်းနှင့်မဆိုင်ပါ။ ခင်ဖုဏ်းအနေနှင့် သည်ရွှေနန်းတော်ကြီး အတွင်းမှာ ကိုယ့်ကိုချီးမြှင့်မြှောက်စားသူတို့ အငြိုညင်မခံရဖို့ သာဖြစ်သည်။ ခင်ဖုဏ်းသည် အမှောင်ကိုတိုးလျှက် မမ၏အဆောင်တော်သို့ တရွေ့ရွေ့ချဉ်းကပ်ခဲ့၏။ ထိုစဉ်… ခင်ဖုဏ်းကိုယ်အား သန်မာသောလက်ချောင်းများ၏ ဆုပ်ကိုင်သိမ်းပိုက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရ၏။ မင်း…ဘယ်သူလဲ…… ထိုသူက ခင်ဖုဏ်း၏ရင်ဝသို့ ဓါးမြှောင်ကို ချိန်ရွယ်ရင်း မေးလိုက်၏။ ခင်ဖုဏ်း ရင်ထိတ်လိုက်သည်မှာ အသားများပင်တုန်လို့… အသံထွက်ဖို့ဆိုသည်မှာ ဝေလာဝေး…… ပြော…မင်းဘယ်သူလဲ… ထိုသူက နေရာရွှေ့၍ ထပ်မံဖြစ်ညှစ် လိုက်သောအခါ ခင်ဖုဏ်း၏ ရွှေရင်အစုံကို ဖိမိလျက်သား ဖြစ်သွားရသည်။

ထိုသူ၏ လက်အစုံသည် ခင်ဖုဏ်းထံမှ ရုတ်ချည်းဖယ်ခွါ သွားပြီးနောက် လရောင်မှိန်မှိန်၌ ခင်ဖုဏ်းမျက်နှာကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း… ဟင်…လုံမပျိုပါလား… မင်းနာမည် ဘယ်သူလဲ… ညအချိန်မတော်ကြီး ထွက်လာပုံထောက်တော့ မင်းသူလျှိုလား… ထိုကဲ့သို့မေးပြီးနောက် ခင်ဖုဏ်းဆီမှ အဖြေမရသဖြင့် ခင်ဖုဏ်း၏ကိုယ်ကို ခါးမှပိုင်နိုင်စွာမကာ မလှမ်းမကမ်းရှိ ပန်းရုံအောက်သို့ ခေါ်သွားလေ၏။ တစ်ဆက်တည်းပင် ခင်ဖုဏ်း၏ ကိုယ်လုံးအနှံ့၌ လက်နက် (သို့မဟုတ်) စာချွန်တော် ပါ မပါ ရှာဖွေလေ၏။ သူ၏လက်များသည် ကြမ်းတမ်းပြီး နွေးထွေးနေသည်ဟု ခင်ဖုဏ်းထင်၏။ အထူးသဖြင့် ခင်ဖုဏ်း၏ ရွှေရင်နှစ်မွှာ၊ တင်ပါးအကွဲ နှစ်ခုအကြားအထိ စေ့စေ့ပေါက်ပေါက် ရှာ၏။ အာဂရဲမက်ပါတကား ယခုအချိန်ထိ ခင်ဖုဏ်းစကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုရဲသေး… သူကလည်း ထပ်တလဲလဲ မေးနေ၏။

ခင်ဖုဏ်းသာ အမှန်ကိုထွက်ဆိုလျှင် မိမိသာမက မမစောကလျာ၏ ဂုဏ်ရည်တော်ကို ထိခိုက်မည် မဟုတ်ပါလော… ရဲမက်ဆီမှ သေရည်နံ့ကို စိတ်ညစ်ညူးဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် ခင်ဖုဏ်းရနေ၏။ သူသတ်လျှင်လည်း သေလိုက်ရုံပင်… ခင်ဖုဏ်း ထိုသို့ခံယူထား၏။ သို့သော် ရဲမက်သည် ခင်ဖုဏ်း၏ ရင်လွှမ်းကိုယ်ဝတ်ကိုသာ ဗြီကနဲ ဆောင့်ဆွဲလိုက်၏။ စုတ်ပြဲသွားသော ရင်လွှမ်းအဝတ်ကလည်း ညဝတ်အပါးစားပေမို့ သူ့လက်ထဲ၌ ပျော့ပျောင်းနူးညံ့နေမည် ခင်ဖုဏ်းစကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုလေသည်ကို စိတ်မရှည်ပြီး ခင်ဖုဏ်း၏ကိုယ်ကို ကိုင်လှုပ်လျှက်သား တသွင်သွင်မေးရင်းမှ ရင်ဝတ်အလွှမ်းကို ထပ်မံဆုတ်ဆွဲခြင်းကို ခံလိုက်ရ၏။ အတွင်းခံ ရင်စည်းသဘက်ကို မဝတ်ခဲ့သည်မို့ ဝိုင်းစက်အိမို့နေသော ခင်ဖုဏ်း၏ ရင်သားနှစ်ဖက်မှ ဗလာကျင်းခဲ့ ရပြီတည်း… တာဝန်သည် တာဝန်သာဖြစ်သည်။

ယခုကိစ္စသည်ကား သွေးသားကိစ္စ… ရဲမက်သည် ခင်ဖုဏ်း၏ ရွှေရင်အစုံကို နယ်ကာ လှိမ့်ကာဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေ၏။ ခင်ဖုဏ်းအနည်းငယ် အကြောက်ပြေသွားသည်… ယနေ့ညအဖို့တော့ ခင်ဖုဏ်းမသေနိူင်သေး… ရဲမက်သည်ကား အာခေါင်တွေခြောက်ကာ ရင်ပူလာဟန်ရှိ၏။ တစစဖြင့် အသက်ရှုသံမှာလည်း မြန်လာ၏။ အပေါင်းအသင်းတို့၏ ဇွတ်တရွတ် တိုက်တွန်းမှုဖြင့် သောက်သုံးမိသည့် ယစ်ရွှေရည်ကလည်း တန်ခိုးပြလာပြီ ရင်ခွင်တွင်းသို့ ရောက်နေသော မိန်းကလေးကို အတင်းအဓမ္မ ပွေ့ဖက်လိုက်ကာ သူမ၏ရင်သားအစုံကို လူးလှိမ့်ဆုတ်နယ် ပေးနေ၏၊ သေချာသည်ကား လုံမငယ်သည် အော်ဟစ်အကူအညီ တောင်းခံခြင်းပြုမည် မဟုတ်ပေ။ သူမသည် လျှို့ဝှက်ချက် တစ်ခုဖြင့် ဤနေရာသို့ ရောက်ခွဲသည်မှာ သေချာ၏။ ကင်းတာဝန်ကျ ရဲမက်တို့သည်လည်း သေရည်လွန်ကာ အိပ်မောကျ ကုန်ကြပေပြီ။ ဤပန်းရုံအောက်၌ မိမိနှင့် သူမနှစ်ဦးတည်းသာ… ရဲမက်သည် ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေကို ကျေနပ်သွားကာ စနေတစ်ခိုင်ကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံလိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်က သူငယ်မ ခါးတစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခါးစည်းအဝတ်ကို ဖြေလျော့လိုက်ရာ လုံမငယ်၏ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဗလာကျင်းသွား၏။

အို…မောင်ကြီး… ပထမဦးဆုံး ထွက်လာသော စကားသံဖြစ်၏။ ရဲမက်က ခင်ဖုဏ်းတစ်ကိုယ်လုံး စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီကာ ပန်းရုံ၏ တစ်ဖက်ရှိ တန်းလျားခုံတန်းဆီသို့ သွား၏။ သူ့ကိုယ်ထက်၌ ခင်ဖုဏ်းအား ပွေ့ချီကာ အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်လေတော့သည်။ ရဲမက်က နမ်းလျှက်ပင် သူမ၏ အိစက်ပျော့ပျောင်းသော ဆင်စွယ်ပမာ ပေါင်လုံးအစုံကို စုန်ချည်ဆန်ချည် ရွရွလေး ပွတ်သပ်နေပြန်သည်… ခင်ဖုဏ်းလည်း ယားလှပါတယ် မောင်ကြီး……… စိတ်ထဲမှာသာ မြည်တမ်းတမိ၏ သူ့လက်ကြမ်းကြမ်း ကြီးတွေက ခင်ဖုဏ်းပေါင်ရင်း ခွဆုံမှာ အဆုံးသတ်သွား၏။ ခင်ဖုဏ်းပေါင်နှစ်လုံးကို တင်းတင်းစေ့ ထားပါသော်လည်း ရဲမက်က သူ၏လက်ဝါးစောင်းကို သံလျက်ပမာပြုပြီး ထိုးခွဲနေ၏။ ထို့နောက်တွင်ကား မသိမသာ တစတစ ကွာဟသွားသော ခင်ဖုဏ်း၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံကို မွမွကလေး ပွတ်သပ်နေပြန်၏။ ခင်ဖုဏ်း၏ အိစက်တင်းကားလှသော တင်သားကြီးနှစ်ခုလည်း ဘယ်ညာ လူးရပါသည်။

ရဲမက်သည် ခင်ဖုဏ်း၏ အပျိုစင် ရတနာလေးကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ခပ်သွက်သွက် ကလိလိုက်ရာ စိုစွတ်သော အရည်ကြည်တို့ ရှိပြီးဖြစ်သောကြောင့် လက်နှစ်ဆစ်စာမျှ အတွင်းသို့ ဝင်သွားလေ၏။ ယားလှပါတယ်ရှင်… လွှတ်ပါမောင်ကြီးရယ်…. ရဲမက်သည်ကား ဘာကိုမှ ဂရုပြူဟန် မပြပါ… ခင်ဖုဏ်း၏ စုတ်ပြဲသွားသော အပေါ်ဝတ်ကို ခပ်မြန်မြန် ဆွဲချလိုက်ကာ ခင်ဖုဏ်းကို ခုံရှည်ပေါ်သို့ အလျားလိုက် ချလိုက်၏။ ထို့နောက် သူ၏အဝတ်ကို ပင့်လှန်ကာ ချွတ်လိုက်သည်ကို လရောင်မှောင်မှောင်အောက်၌ မြင်လိုက်ရ၏။ ရဲမက်သည် ခင်ဖုဏ်း၏ကိုယ်ကို လက်နောက်ပြစ်ပြီး ထောက်ထားသော ပုံစံဖြစ်အောင် ပြုပြင်လိုက်၏။ ခင်ဖုဏ်း၏ ဒူးနှစ်ဖက်သည် အမောဖြေနေသော အဖိုးအိုတစ်ဦးပမာ ကွေးကွေးလေး ထောက်လျှက် အနေအထားဖြစ်ကာ တန်းလျှားခုံက အတန်ငယ်မြင့်လေသည်မို့ သူက ခါးကိုင်းပြီး ခင်ဖုဏ်းအနောက် တည့်တည့်က ရပ်လေသောအခါ သူ၏ ယောင်္ကျားတန်ဆာနှင့် ခင်ဖုဏ်း၏ ရတနာရွှေစင်ကလေး တည့်တည့်ကြီး ရင်ဆိုင်တွေ့ကြလေပြီ… မြန်ဆန် သွက်လက်လှသည့် ရဲမက်ပါတကားဟု ခင်ဖုဏ်း တွေးနေစဉ်မှာပင် ရဲမက်က ခင်ဖုဏ်း၏ပေါင်ရင်းကို စိတ်ကြိုက်ထိတွေ့ ပွတ်သပ်ကာ သူ၏ထိပ်ဖူးနှင့် သူမ၏ ခပ်နုနုရတနာပန်းပွင့် အဝကို အတည့်ချိန်ကာ သွတ်သွင်းလိုက်၏။ လက်သုံးဆစ်ခန့် စွိကနဲ ဝင်သွားသည်ဟု ခင်ဖုဏ်းစိတ်ထဲက သိလိုက်၏။

အား.. လား.. လား.. အမေ့.. နှစ်မငယ် နာကျင်သွားစ… ရဲမက်ကမေး၏။ ခင်ဖုဏ်း ပြန်မဖြေနိူင်ပါ အင့်. အင်း. အ. အ… ဟု ကြိတ်၍သာ ငြီးတွားနေမိ၏။ သူ၏ထိပ်ဖူးကို ဆက်၍မသွင်းသေးလို့သာ တော်တော့သည်။ နို့မဟုတ်ပါက ခင်ဖုဏ်းပန်းပွင့်လေး ကွဲသွားမည်ထင်၏။ ရဲမက် ခြေတစ်လှမ်း နောက်ဆုတ်ပြီး ထိပ်ဖူးကို အသာလေးနှုတ်လိုက်၏။ တစ်ဖန်ရှေ့သို့ ဆက်ပြီးသွင်းပြန်ပါ၏။ စောစောကထက် ပိုပြီးဝင်သွားသော်လည်း သူ့ဟာကြီးက အကုန်ဝင်သေးဟန် မတူပါ။ အင်း… ဟင်းဟင်း… ကျွတ်ကျွတ်… မယ်မယ်ဖုရား… ဟု ငြီးမိ၏။ သိပ်နာနေသလား နှစ်မငယ်… ဟုဆိုကာ ရဲမက်က တစ်ကျော့ပြန် နောက်ဆုတ် ပေးရှာပါသည်။ ပလွတ် ဟုအသံမြည်ကာ သူ့ပစ္စည်းကြီး ကျွတ်ထွက်သွားသည်မို့ ခင်ဖုဏ်းရင်ထဲ ဟာတာတာ ဖြစ်ကာကျန်ခဲ့ရ၏။ နှမငယ်က ဖိုသတ္တဝါနဲ့ အတွေ့မရှိခဲ့ သေးဘူးထင်ပါ့… နာနေမှာပေါ့… ကိုင်း လာ လာ… ဟုဆိုကာ ခင်ဖုဏ်းအား ပွေ့ချီလျက် အနီးရှိ မြက်ခင်းပေါ်သို့ အသာအယာ ချလိုက်လေ၏။ တစ်ဖန် ရဲမက်သည် သူ၏ခါးဝတ်ပုဆိုးကို ဖြန့်ခင်း၍ ခင်ဖုဏ်းအား လှဲသိပ်လိုက်လေသည်။ ခင်ဖုဏ်း ပက်လက်အနေအထား ဖြစ်သွားသောအခါ ဒူးနှစ်ဖက်အား ထောင်စေ၍ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ပြီးနောက် ရဲမက်သည် ခင်ဖုဏ်း၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား စုတ်နမ်းလိုက်လေသည်။

ရင်ထဲလှိုက်ကနဲ ဖိုသွားကာ ခင်ဖုဏ်း၏ ကိလေသာစိတ်တို့ ပိုမိုပွင့်လန်းလာသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ ရဲမက်သည် ခင်ဖုဏ်း၏ ဂုတ်သား၊ ရင်သားနှစ်မွှာ ဝမ်းဗိုက်ပြင်သားတို့ကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို လျှာဖြင့်ကလိပြီး သူ၏မေတ္တာကို ပြလေ၏။ တစ်ဖန်ဆက်ပြီး ခင်ဖုဏ်း၏ ဆီးစပ်ကို လျှာဖြင့်နမ်းလိုက်တော့… အို… မဟုတ်တာ… မောင်ကြီး ဘုန်းလျော့ကုန်ပါ့မယ်… ဟု ခင်ဖုဏ်းဆိုလေသော် တဟဲဟဲဖြင့် သဘောကျသွားကာ ခင်ဖုဏ်း၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို အနည်းငယ်ဟဖြဲလျက် သူ့ထိပ်ဖူးဖြင့် ပေါင်ရင်းဆုံရှိ လိုဏ်ခေါင်းဝသို့ ဒုတိယအကြိမ် အောင်းရန် ကြံလေပြန်သည်။ နွေးထွေးနူးညံ့သော အတွေ့အထိက ခွဆုံတွင် ဟိုထိဒီထိဖြင့် ခင်ဖုဏ်းခမျာ ယားကျိယားကျိ ဖြစ်ရပြန်သည်။ သူ့ထိပ်ဖူးက ခင်ဖုဏ်းကို ချော်၍ချော်၍ ထိနေ၏၊ သူသိပ်မူးနေလို့လား မသိ… ခင်ဖုဏ်းကလက်ဖြင့် သူ့ထိပ်ဖူးကို ဖတ်ကနဲ ရှာဖွေဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ၏ဝတ်မှုံအစု တည်ရာ နှုတ်ခမ်းသားအဝနှင့် တေ့ဆိုင်ပေးလိုက် သောအခါ ပြွတ်ခကနဲ တစ်ချက်အသံမြည်ပြီး ဂမူးရှုးထိုး ဝင်သွားပါတော့သည်။ အား ဟာ… အင်းအင်း… ဟင်း ရဲမက်သည် သည်တစ်ခါတော့ဖြင့် မညှာတော့ပါ၊ သူ့ထိပ်ဖူးကလည်း ခပ်သွက်သွက်ပင် သွင်းခြင်းနှုတ်ခြင်း အမှုကို ဆက်ကာဆက်ကာ ပြုမူနေတော့သည်။

အချက်ပေါင်း ၂၀ပင် ကျော်သွာပြီထင်၏… ခင်ဖုဏ်း၏ တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်သည် မြက်ခင်းထူထူ အတွင်းသို့ အိကာအိကာနှင့် ဝင်သွားလေ၏။ နှစ်မငယ်… မောင်ကြီး အရင်းကပ်သည်အထိ မြှုပ်လိုက်တော့မယ်နော်… ရော် ခက်ချေပြီ… မဆုံးသေးဘူးလား… ခင်ဖုဏ်းစိတ်ထဲမှ မေးနေမိ၏။ သူက ခင်ဖုဏ်းအထဲ ရောက်နေသမျှ တန်ဆာကို မျှင်းမျှင်းလေး ဆွဲထုတ်ကာ မျှင်းမျှင်းလေးပင် သွင်းလိုက်ပြန်သည်။ ထိုသို့ သုံးလေးကြိမ် လုပ်ပြီးသော် အဝသို့တိုင်အောင် ဆွဲနှုတ်ကာ ခေတ်တ္တမျှ နားနေလိုက်၏။ ထို့နောက် ခင်ဖုဏ်း၏ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို လက်နှစ်ဖက် ဆုပ်မိလောက်သည်အထိ အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့ထိပ်ဖူးကို မြှားတစ်စင်း ပြစ်လိုက်သည့်အလား အားကုန်စိုက်ကာ နှစ်လိုက်ပါတော့သည်။ ခင်ဖုဏ်း၏ အုံအရင်းနှင့် သူ့အုံအရင်းတို့ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်မိသည့်အချိန်တွင် ရင်ထဲအောင့်သွားကာ မီးပွင့်မတတ် ဖြစ်သွားရချေပြီ။ မယ်မယ်ဖုရား… ဟု ဒုတိယအကြိမ် မြည်တမ်းရပြန်၏။ သူကား အဆုံးတိုင် ဝင်သွားသောအတံကို တစ်ဖန်နှုတ်ကာ တစ်ဖန်စိုက်သည်… တစ်ဖန်စိုက်ကာ တစ်ဖန်နှုတ်သည်။

မောင်ကြီး မောင်ကြီး… ခင်ဖုဏ်း အင်မတန်မှ နှစ်ခြိုက်ရပါသရှင်… ခပ်သွက်သွက်လေး ပြုတော်မူပါ မောင်ကြီးရှင့်… အား… ရှီး… ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်… ကာမဇော အဟုန်ဖြင့် အားမာန်ပါပါ သံဝါသ ပြုနေသော ရဲမက်တစ်ယောက် သေရည်မူးနေသည့် ကြားမှပင် ဆတ်ကနဲဖြစ်သွား၏။ ခင်ဖုဏ်း ဆိုပါတကား… ခင်ဖုဏ်း… ခင်ဖုဏ်း… မှန်ပါတယ်… မောင်ကြီး… ထိပ်ထားရဲ့ အပျိုတော် ခင်ဖုဏ်းလား နှစ်မငယ်… ဟုတ်ပါတယ်ရှင်… ခင်ဖုဏ်း အနေခက်လှပါသရှင်… ခပ်သွက်သွက်သာ ပြုတော်မူပါ… ဟင်း… အား အား… ကျွတ် ကျွတ်… ကောင်းလှပါသည် မောင်ကြီးရှင်… ခင်ဖုဏ်းသည် အသံတုန်တုန် ယင်ယင်လေးဖြင့် တောင်းဆိုမိနေ၏။ မရှက်နိူင်တော့ပါ။ ခင်ဖုဏ်း ရင်ထဲမှာ မီးတောက်နေပြီ… ဗလောင်ဆူကာ နေပြီမဟုတ်ပါလော… ရဲမက်သည် မမျှော်လင့်ဘဲ ထိပ်ထား၏အပျိုတော် ခင်ဖုဏ်းကို လွန်ကြူးခွင့် ရသည့်အတွက် စောစောကထက် နှစ်ဆတိုးပျော်မြူးကာ ခင်ဖုဏ်း၏ အိထွေးမို့ဖေါင်းသော ရွှေရင်နှစ်မွှာကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲကာဖြင့် အားကုန်သုံးပြီး လှုပ်ရှားလေတော့သည်။

ခင်ဖုဏ်းကလည်း မိုးမမြင် လေမမြင်၊ ရဲမက်ကလည်း ကြယ်မမြင် လမမြင်၊ နှစ်ဦးစလုံး ကိလေသာ အမှောင်ဖုံးလွှမ်းကာ ဘာကိုမှ အမှုမထားနိူင်တော့ဘဲ မေထုန်သံဝါသအမှုကို အဆုံးစွန် အရည်လျှံသည်အထိ တဝကြီး စားသုံးလိုက်ကြလေသည်။ ခင်ဖုဏ်းသည် သူမအပေါ်တွင် မှေးနေသော ကိုယ်လုံးကြီးကို တွန်းရွှေ့ပါသော်လည်း မရွေ့သဖြင့် ကိုယ်ကိုကြွပါအုန်းရုင့်… ခင်ဖုဏ်း ပင်ပန်းနွမ်းလျလို့ပါ ခဏကြွပါဦးရုင့်… ထိုသို့ ဆိုလိုက်မှ ခင်ဖုဏ်း၏ ကိုယ်ထက်မှဘေးသို့ လှဲချလိုက်လေသည်။ မောင်ကြီး ပင်ပန်းသွားပြီထင်ပါ့… မောင်ကြီးရဲ့အမည်ကို အခွင့်ရရင် သိချင်ပါတယ်… ဗလမင်းထင်… ဟု ရဲမက်က ဆိုလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ဗလမင်းထင်က အပျိုတော် ခင်ဖုဏ်းကို ပွေ့ထူကာ ပန်းစင်အောက်ရှိ ခုံတန်းပေါ် ခေါ်သွားလေသည်။ သူမ၏ စုတ်ပြဲသွားသော အပေါ်ဝတ်ကို ပြန်ဝတ်ပေးပါသော်လည်း ရင်သားနှစ်မွှာကို မလုံခြုံစေတော့ပါ။

နှစ်မငယ်… အရှက်သည်းနေပြီလား… ဟုတ်ပါတယ် မောင်ကြီး… အောက်ခံအဝတ်စက ဘယ်မှာပါလိမ့်… ရှာတွေ့သောအခါ ခင်ဖုဏ်းကို မတ်တပ်ရပ်စေလျက် သူကိုယ်တိုင် ဝတ်ပေး၏။ မှောင်နေသော ည၌ပင် ခင်ဖုဏ်း၏ ဆင်စွယ်ရောင်ပမာ ဖြူအုအု ပေါင်းနှစ်လုံးကား ထွေးထွေးအိအိကြီး ထင်နေ၏။ သူက အဝတ်ကို ပြစ်ချပစ်ကာ ခင်ဖုဏ်းကို ပွေ့ပိုက်လိုက်၏။ နှစ်ဦးစလုံး အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းလျက်သာ ရှိနေသေး၏။ သူ၏ထိပ်ဖူးကား တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ခင်ဖုဏ်း၏ပေါင်ရင်းကို ထိကာနေချေပြီ… ခက်ချေပြီကော… ခင်ဖုဏ်း၏ ပေါင်တံတစ်လျောက်တွင် နှစ်ဦးသား အပျော်ကြူးပြီး အံထွက်ခဲ့သော အရည်တို့ ပေပွလျက် ရှိနေသေးလျက်ပင်။ သူက ခင်ဖုဏ်းကို ဖွဖွနမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ပြီးသော် အိအိမို့မို့ဖြင့် ကားကားစွင့်ရှိလှသော တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ကာ စိတ်ဆန္ဒ မကုန်သေးကြောင်း ပြသနေပါသည်။ ခင်ဖုဏ်း စိတ်တွေပြန်လည်နိူးကြား လာရပြီကောရှင် တဏှာမီးလျှံက ပြန်လည်ထကြွ လာချေပြီ။ ခင်ဖုဏ်းကို ပြန်ခွင့်ပြုပါတော့… ဟု ဆိုလိုက်ရသော်လည်း အမှန်မတော့ သူပြုသမျှကို နုချင်ပါသေးသည်။

အိမ်း… ဟုတ်ပါသကော်… မောင်ကြီး မတရားကျနေပြီ… သို့ပေမဲ့လည်း မပြန်ခင်လေး တစ်ကြိမ်လောက်တော့ လွန်ချင်ပါသေးသည် နှမငယ်… မောင်ကြီး စိတ်တော်မကုန်သေးရင်လည်း ခပ်သွက်သွက်သာ လွန်လိုက်ပါတော့… နှစ်မတော်မှာ အချိန်ကိုငဲ့ရသူမို့ပါ… ခင်ဖုဏ်းပြောပြောဆိုဆို ဗလမင်းထင်၏ လိင်တံထိပ်ဖူးဝကို ကိုယ်တိုင်ကိုင်ကာ သူမ၏ပန်းငုံအဖူးဝနှင့် တေ့ဆိုင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ဗလမင်းထင်၏ ထိပ်ဖူးကား ခင်ဖုဏ်း၏ ကိုယ်တွင်းသို့ အရှိန်ဖြင့် ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ် သွားပြန်ချေပြီ။ ခင်ဖုဏ်း၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် ဗလ၏ အားပါလှသော် ပြုချက်ကြောင့် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်ကာနေလေတော့သည်။ အတန်ကြာမျှ မတ်တတ်ရပ်ကာ သံဝါသ ပြုနေကြသော်လည်း ဗလမင်းထင်ကား အဆုံးမသတ်နိူင်သေး… ထို့ကြောင့်ပင် ဗလမင်းထင်သည် ခင်ဖုဏ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ကျောပေးအနေအထားဖြစ်အောင် ပြုလိုက်လေသည်။ ခင်ဖုဏ်းက ခါးကိုညွှတ်လိုက်ရာ သူမ၏ ဖြိုးအိသောဖင်အိုးကြီး နှစ်လုံးမှာ မို့ခုံးကာ တက်လာလေသည်။

ဗလသည် ဝင်းမွှတ်နေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူမို့နုအက်နေသော အရည်ရွှမ်းရွှမ်း ပန်းဖူးထဲသို့ ထိပ်ဖူးကို အားကုန်ထိုးပြီး နှစ်မြှုပ်လိုက်လေတော့သည်။ ပြီးသော် ခင်ဖုဏ်း၏ သွယ်နုသော ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အညှာတာမဲ့စွာ ထင်တိုင်းပြုပါလေတော့သည်။ ခင်ဖုဏ်းလည်း အတိုင်းထက်အလွန် ခံစားနေရပါသည်။ သို့ပေမဲ့ ပြောမပြနိူင်လောက်အောင် ကျေနပ်ကာနေ၏။ စိတ်ထဲမှာ တင်းတိမ်ရောင့်ရဲ၍ မရနိူင်လောက်အောင် ဖြစ်ရပြန်ချေပြီ။ မောင်ကြီး၏ လုပ်ဆောင်ချက်များကား အပြီးတိုင် ပြုမူတော့မည့်အလား မနားတမ်းပ င်အားပါလှချေ၏၊ လျင်မြန်လွန်း လှချေ၏။ ခင်ဖုဏ်း ဒုတိယအကြိမ်မြောက် သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ လေဟာနယ်ထဲသို့ မျောပါသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီးနောက် မောင်ကြီးသည်လည်း နွေးထွေးလှသော ဝတ်ရည်တို့ကို လွှတ်ထုတ်လိုက်လေရာ ခင်ဖုဏ်းလည်း နောက်တစ်ကြိမ်သောက်သုံး လိုက်ရပြန်လေသည်။ အီဆိမ့်ချိုမြိန်လှပါသည် မောင်ကြီးရှင့်… ဟု ခင်ဖုဏ်းစိတ်တွင်းမှ မြည်တမ်းနေမိတော့သည်၊ ပြီးပါပြီ ။