မငြင်းပါနဲ့နော်

ကျွန်မနာမည်က ရတီဖူး။ အသက်ကတော့ ၃၈နှစ်ထဲကို ရောက်နေပြီ။ အဖေကဗမာ အမေကတရုတ် ဆိုတော့ အသားကတော့ ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့ အမေ့အမွေ ရထားတော့ နုဖတ်နေတာပဲ။ အသက်အရွယ်ထက်တောင် နုသေးတယ်ရှင့်။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ပိုးပန်းတဲ့လူတွေမှ တစ်အားများ။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့ အဖေကိုချစ်မိပြီး ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။ ယောကျာ်းကတော့ ကျောင်းမတက်ပေမယ့် မြို့မှာလာအလုပ်လုပ်ရင်း ကျွန်မနဲ့ဆုံခဲ့ကြတာ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သူ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာ သားလေးကို ဈေးရောင်းပြီးတော့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက် နေရတယ်။ ယောကျာ်း ဆုံးသွားတာတော့ ၅နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ကုန်ကားမောင်းရင်း ကားမှောက်ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တာ။ ယောကျာ်းဆုံးသွား ကတည်းက သားလေးကို ကျွေးမွေးပြုစုလာတာ သားလေးတောင် ၁၀ တန်းရောက်နေပြီ။ သားလေးက လိမ်မာပါတယ်။ အမေ့စကားကို မြေဝယ်မကျ နားထောင်လိုက်တာ။

သား၁၀တန်းရောက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျွန်မတွေးမိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သာ ဒီရွာမှာဆက်နေရင် ကြီးပွားမှာ မဟုတ်သလို သားလေးပညာရေးလည်း နစ်မွန်းမယ်လေ။ ဒါကြောင့် အမျိုးတွေရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကိုပြောင်းပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက် ပါတော့တယ်။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖွားဆီမှာ ထားပြီး ကျွန်မကတော့ ကျွန်မတူမလေးနဲ့ အတူသွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ သားလေး အလည်လာပါတယ်။ သူအလည်လာတဲ့ အချိန်တော့ အတိုးချပြီး အလွမ်းသယ်ရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ဆောက်လုပ်ရေး ကုပ္မဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့ ပါတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီက ဘော့စ်နာမည်က ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်း။ အသက်ကတော့ ၄၅နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အတော်လေးလည်း ယောကျာ်းပီသပါတယ်။ မိန်းမနဲ့ ကွဲနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ သဘောလည်း ကောင်းတယ်။ လက်အောက်ငယ်သား တွေကိုလည်း မျှမျှတတ ဆက်ဆံတယ်။ လူရိုးလူအေးကြီးပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သားလေးနောင်ရေးကလည်း ရှိနေတော့ အလုပ်ကို ကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းနဲ့လည်း ရင်းနှီးလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ရက် လဲ့လဲ့က လာပြောပါတယ်။

“ရတီ နင့်ကိုဆရာခေါ်နေတယ်” “အေး အေး ငါသွားလိုက်မယ်” အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းက “ထိုင်လေရတီ ” “ဟုတ်” “ရတီ အလုပ်ကြိုးစားတာရယ် လုံ့လစိုက်တာတွေရယ်ကြောင့် ရတီ့ကို ဒီနေ့ပဲ အတွင်းရေးမူး ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ် အလုပ်စားပွဲကို ဆရာ့အခန်းထဲ ရွှေ့ခဲ့လိုက်တော့” “တစ်ကယ်လားဆရာ” “တစ်ကယ်ပြောတာပါ” “ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်” ဆရာက ”တစ်ခုပြောဦးမယ် ကျွန်တော့်ကို ဆရာဆရာနဲ့ မခေါ်ပါနဲ့ ကိုအောင်လို့ပဲခေါ်ပါဗျာ ရင်းနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ မျက်နှာမှာတော့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံက ထိန်းမရအောင်ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ အတွင်းရေးမှူး ဖြစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အတွင်းရေးမှူး ဆိုတော့ ဆရာသွားရာကိုလိုက် တစ်နေကုန်ရုံးခန်းမှာပဲ သူနဲ့အတူနေရတာပေါ့။ ကျွန်မကိုလည်း ဂရုစိုက်လွန်းလို့ တစ်ခါတစ်လေ နေတောင် မနေတတ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီး ကတည်းက ယောကျာ်းတွေနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ ကျွန်မဟာ ယောကျာ်းပီသတဲ့ ကိုအောင့်အပေါ်မှာ စိတ်တွေတိမ်းညွှတ် ခဲ့ရပါတော့တယ်။ ဆရာကလည်း ကျွန်မဖင်တွေကို ကြည့်လိုက်တာ အရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။

တစ်ရက် ကျွန်မနေ့လည်ခင်း အပြင်သွားပြီးရုံးခန်းကို ပြန်လာတော့ တံခါးမခေါက်မိပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တာ ဆရာဘာလုပ်နေတယ် ထင်လဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ။ ကျွန်မလည်း အနားကိုအသံမပေးပဲ ကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့လီးအရှည်ကတော့ ၆လက်မလောက်ပဲရှိမယ်။ လုံးပတ်ကတော့ အတော်တုတ်တယ်။ အံမယ်လေး။ ဘုရားတောင် တမိတယ်။ ကျွန်မယောကျာ်းတုန်းက သေးသေးလေးကိုး။ ကျွန်မမှင်သက်ပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေတုန်း ဆရာ့ပါးစပ်ကနေ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီးတော့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာက မျက်လုံးဖွင့်လာကာ ရှေ့မှာကြောင်ပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုလည်းတွေ့ရော ရှက်ပြီး နောက်ထဲကအိမ်သာထဲကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ အဲ့နေ့က ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မသူ့အပေါ်မှာ ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံး အချိန်လေးပါပဲ။

ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်ငြိမ်းချမ်း။ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်ပေါ့။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတာ ၇နှစ်လောက်တောင် ရှိနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့နေလာလိုက်တာ တစ်ရက်မှာ အလုပ်ခေါ်ဖို့ အင်တာဗျူး လာလျှောက်တဲ့အထဲမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူမနာမည်က ရတီဖူး။ မျက်နှာလေးကဆို အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် နုဖတ်နေတာပဲ။ ဖင်ကြီးတွေဆို ၃၉ဆိုဒ်လောက် ရှိမယ်။ သူ့ကို သဘောကျသွားတာနဲ့ အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရုံးခန်းထဲမှာ ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူနဲ့ရင်းနှီးလာရာကနေ သူ့အကြောင်းတွေ စပ်စုရင်း သူမက သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာရယ်၊ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယ် သိလိုက်ရတယ်။ သူမယောကျာ်းက မသသန်တာလား မဖြိုနိုင်တာလားတော့ မသိဘူး။

ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးထားတယ်ဆိုတယ် တောင့်ဖြောင့်နေတာပဲ။ သူမနဲ့တွေ့တဲ့အချိန် လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတဲ့ သူမဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတာလည်း မနည်းတော့။ ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ အီဆိမ့်နေမှာပဲ။ တစ်ရက် ရတီအပြင်သွားတုန်း ရုံးခန်းထဲမှာ သူ့ဖင်တွေကိုမှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာ အချိန်ဘယ်လောက် ကြာသွားလည်းမသိ။ ပြီးမှ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ရတီ့ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ ရှက်လိုက်တာဗျာ။ ဒါပေမယ့် ရတီဘာဖြစ်လို့ အသံမပေးပဲ ဝင်လာတာလဲ။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ ရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ သူမကရော ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလား တွေးမိလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်ရတီ့ကို ရအောင်ကြံမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက် ပါတော့တယ်။

“ရတီ ဒီနေ့ညအားလား” “အားပါတယ် ကိုအောင် ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ကျော်စွာ နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတာ ညကျရင် ပါတီပွဲရှိတယ် ရတီလိုက်ချင်ရင် ခေါ်သွားမလို့ သူနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးမလို့လေ” “ဟုတ်ကဲ့ ရတီလိုက်ခဲ့မယ် ဘယ်အချိန်လဲ ကိုအောင်” “၇နာရီလောက်ပေါ့ ရုံးဆင်းလို့ အိမ်ပြန်ရင် ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစား လဲထားလိုက်လေ ကိုယ်လာခေါ်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့” ရုံးဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တူမလေးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်တယ်။ ဘာမှမပြောတော့ပဲ အခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တစ်နေကုန် ဝတ်ထားရလို့ ချွေးနံ့တွေထွက်နေတဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြီး ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ရှေ့မှာ တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ နို့တွေကလည်း တင်းဆဲ။ ဖင်ကလည်း မကျသေး။ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ဝင်လိုက်တယ်။ စောက်ပတ်ကလေးကို ငုံ့ကြည့်မိတယ်။ အမွှေးလေးတွေ ရှည်လာပါလား ရိတ်လိုက်ဦးမှပဲလို့ တွေးပြီးတော့ ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ ဂျုတ်ကိုယူပြီး စောက်မွှေးလေးတွေကို ရိတ်လိုက်ပါတယ်။ ရေကအေးတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်လာတာပေါ့။

နို့သီးလေးတွေကို လက်ညိုးလက်မကလေးနဲ့ ဖိချေလိုက်တယ်။ “အင့် ဟင့်” တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားတယ်။ နို့သီးလေးတွေ ပွတ်ရင်းနဲ့ အရသာတွေ့လာတော့ လက်က စောက်ပတ်ကလေးဆီ ရောက်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း ပွတ်နေမိတယ်။ စောက်စိကလေးကို ပွတ်လိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာတော့ “အင့် ဟင့်” ကောင်းလွန်းသဖြင့် ညည်းလိုက်မိသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာလည်း တစ်နေ့က ရုံးခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရသည့် ကိုအောင်ရဲ့ လီးကြီးကို ပြေးမြင်မိလိုက်သည်။ ဒီအချိန်ကိုအောင်သာ သူမကိုလာလိုးလျှင် ငြင်းမိမှာမဟုတ်။ ယောကျာ်းဆုံး ပြီးကတည်းက အလုပ်တွေ မအားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အာသာမဖြေခဲ့။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် အိပ်ချလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က နို့သီးခေါင်းလေးတွေချေပြီး စောက်စိကလေးကို ပြင်းပြင်းလေး ပွတ်နေမိသည်။ “အား ကျွတ်ကျွတ် အင်း ဟင်း အင့် ဟင့်” လက်ခလယ်လေးကို ကွေးပြီး ကိုအောင့်လီးအမှတ်နှင့် စောက်ပတ်လေးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး လက်နဲ့လိုးနေမိသည်။ ပါးစပ်မှလည်း “လိုး လိုးစမ်းပါ ကိုအောင်ရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေး ကွဲသွားအောင် လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ ” ဟုဆိုပြီး လက်နှင့် လိုးနေလိုက်သည်။

ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စားလစ်နှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အာသာဖြေနေသည်မှာ နတ်သမီးလေး တစ်ယောက်လိုပင်။ မကြာခင်တွင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပြီး “အင်း ဟင်း” သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ ဝတ်ရည်များကို စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ ပွက်ကနဲ့ အန်ချလိုက်သည်။ ပြီးသွားမှ ရှက်မိသလိုပင်။ မိန်းမဖြစ်လျက်နှင့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်အား မှန်းနေမိတာကိုး။ “မိရတီ နင်တော်တော် ယွပါလား” ဟု စိတ်ထဲမှာတင် တွေးနေမိ။ အသက်၄၀ ပြည့်တော့မည် ဖြစ်သော်လည်း သွေးသားတောင့်တမှုများက လျော့မကျသေး။ ပြင်းထန်နေတုန်းပင်။ ရေမိုးချိုးပြီး အလှဆုံးဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ပြီး အထက်အောက် တစ်ဆက်တည်း အင်္ကျီစကဒ် အတိုလေးအားဝတ် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီး သူမအလှပြင်တာ ပြီးဆုံးသွားပြီ။ ညနေ၆နာရီ ၄၅လောက်တွင် အိမ်ရှေ့ကို ကိုအောင့်ကား ရောက်လာတယ်။ ကျွန်မလည်း အပြန်နောက်ကျမည်ဟု တူမလေးအားမှာခဲ့ပြီး ကိုအောင့်ကားပေါ်သို့ တက်လိုက်ချိန်တွင် ကိုအောင်က ကားမောင်း ထွက်လိုက်သည်။

ကိုအောင် ဒီနေ့သန့်ပြန့် နေပါလား ပါတီဆိုတော့ မိန်းမတွေလည်းပါမှာပဲ သဝန်တိုလိုက်တာ အို ငါနဲ့သူနဲ့ ဘာဆိုင်တာမှတ်လို့” စိတ်ထဲမှပင် တွေးနေမိသည်။ ကိုအောင်က “ရတီသိပ်လှတယ်ဗျာ ဒီနေ့လိုအလှမျိုး တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတ်လို့လား ကိုအောင်ရယ် ရတီက အသက်၄၀ ပြည့်တော့မယ် မလှပါဘူးရှင်” “အသက်၄၀ လို့သာပြောတယ် ၃၀လောက်ပဲ ထင်ရတယ် အပျိုတွေတောင် လိုက်မမှီဘူး” “အင်း ဟင်း ဟင်း မမြှောက်ပါနဲ့ရှင် မုန့်ကျွေးဆိုလည်း ကျွေးပါ့မယ်” “မြှောက်တာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကလေးတစ်ယောက် အမေလို့တောင် မထင်ရဘူး လန်းလိုက်တာ” “ဟုတ်ပါပြီရှင် အရှုံးပေးပါတယ်” စကားပြောရင်းနဲ့ပင် ခြံကြယ်ကြီး တစ်ခုရှေ့ ရောက်လာသည်။ ခြံရှေ့တွင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ လူတစ်ယောက် ရပ်စောင့်နေသည်။ ကိုအောင်က သူ့ကိုမြင်တော့ လက်လှမ်းပြပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

“ငအောင် ဘယ်တုန်းက မိန်းမရတာလည်းဟ လျှိုထားတယ်နော် မင်းမိန်းမက လန်းလှချည်လားဟ” “ဟာ ဟျောင့် ကျော်စွာ ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလည်း ဒါငါ့မိတ်ဆွေဟ” “ဟာ ဆောရီးနော်ညီမ ကျွန်တော်ကမသိလို့” “ရပါတယ်ရှင်” ခြံထဲကိုရောက်တော့ ဝိုင်းဖွဲ့ပြီး စကားပြောသူကပြော အတွဲလိုက် ကနေသူတွေကက သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ တွေ့ရသည်။ ကိုအောင့်သူငယ်ချင်းက ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ကို နေရာချထားပြီးတော့ မိတ်ဆွေများကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေသည်။ ကိုအောင်က “ရတီ သောက်ဦးမလား” “ကျွန်မမ သောက်တတ်ပါဘူး ကိုအောင်” “ဝိုင်ဖြစ်ဖြစ် ဘီယာလေးဖြစ်ဖြစ် နည်းနည်းတော့ သောက်လိုက်ပါနော် ကိုယ်ကတော့ အပြင်းပဲ သောက်တော့မယ်” “အင်း ဒါဆိုလည်း ဝိုင်ပဲသောက်တော့မယ်” စကားပြောရင်း သောက်ရင်းနဲ့ ကျွန်မလည်း ဝိုင်နှစ်ပုလင်း ကုန်တဲ့အချိန် ရီဝေဝေလေး ဖြစ်လာပါတယ်။ ကိုအောင်က “ရတီ ဟိုမှာ သူများအတွဲတွေ ကနေတယ် ကိုယ်တို့လည်း သွားကရအောင်လေ” “ကို့အောင့် သဘောပဲလေ” နှစ်ယောက်သား ထသွားကာ လက်ချင်းယှက်ပြီး သီချင်းသံနှင့်အလိုက် ယိမ်းနွဲ့နေမိသည်။

တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုအောင့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသောအခါ ရင်ခုန်မိသလိုလို။ ကနေရင်းနဲ့ ကိုအောင်က နားအနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးနဲ့ “ရတီ ရတီ့ကို ကျွန်တော်ချစ်နေမိပြီဗျာ” “ရှင်” ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားတာပေါ့။ သူလေ ကျွန်မကို ရင်ခုန်အောင် သိပ်လုပ်နိုင်တာပဲ။ “ဟုတ်တယ် ကိုယ်ရတီ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ချင်တယ်” “စဉ်းစားပါရစေဦး ကိုအောင်ရယ် ကျွန်မမှာ သားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယ်လေ” “ကိုယ့်သားလေးလို သဘောထားမှာပါကွာ မငြင်းပါနဲ့နော်” ကျွန်မမျက်လွှာလေး အသာချပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မီးရောင်က ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားသည်။ ပြာလဲ့လဲ့နဲ့ မှိန်မှိန်လေးသာရှိသော မီးရောင်အောက်တွင် အတွဲတစ်ချို့ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေကြသည်ကို ဝိုးတဝါး မီးရောင်အောက်တွင် တွေ့လိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင်က ကျွန်မကို ဆွဲဖက်လိုက်ကာ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးအား စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“အွန့်” ကျွန်မမှင်သက် သွားသည်။ ကျွန်မလည်း မဆွတ်ခင်ကတည်းက ညွှတ်ချင်နေသူမို့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့ကျာပြင်အား သိုင်းဖက်ကာ စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်နမ်းနေလိုက်တော့သည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင့်လက်တွေက ကျွန်မတင်ပါးပေါ်သို့ ရောက်လာကာ တင်ပါးတွေကို လာပွတ်ပေးနေသည်။ တင်ပါးပေါ်မှ တစ်ဆင့်ခါးပေါ် ခါးပေါ်မှတစ်ဆင့် တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်မနို့တွေ အပေါ်ကိုအုပ်ကိုင်ပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်နေတာကြောင့် ကျွန်မဆီးခုံနေရာတွင် တစ်ခုခုနဲ့ ထောက်ထားမိနေသလို ခံစားမိလိုက်သည်။ ဟင် ကိုအောင်လီးတောင် နေတာထင်တယ်။ အဝတ်တွေသာ ခံမနေရင် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သွားလောက်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်က နို့ပေါ်မှတစ်ဆင့် ကျွန်မစောက်ပတ်ပေါ် ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်လေးကို စကဒ်ပေါ်မှတစ်ဆင့် ပွတ်ပေးနေသည်။ ဘေးလူတွေ ရှိနေတာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကျွန်မ စောက်ပတ်ထဲမှာလည်း ယားယံပြီး အရည်တွေ ထွက်လာနေပြီ။ အတန်ကြာ တ်ပေးပြီးတော့ “ရတီ ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ အခုပဲ ရတီ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ တစ်နေရာသွားရအောင်”

“ဘယ်ကိုသွားမှာလည်း” “အိမ်အပေါ်ကိုသွားမယ် အဲ့မှာ အခန်းတစ်ခန်းရှိတယ် ပြင်ထားတယ်” “ဟင် သူတော်တော်လည် ကြိုပြင်ထားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတွေတက်လာမယ်နော်” “ဘယ်သူမှမလာဘူး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ကြိုပြောထားပြီးသား” “လူလည်” ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်သည်။ အခန်းတစ်ခန်း ရှေ့ရောက်တော့ ကိုအောင်က တံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အခန်းထဲဝေ့ ကြည့်လိုက်သည်။ ပြင်ဆင်ပေးထားပုံ ရတယ်။ မွေ့ယာနဲ့ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့။ ကိုအောင်က တံခါးဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီသို့ နှစ်ယောက်သား လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူမအား ခုတင်ပေါ်သို့ လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ကိုအောင်က သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်နေသည်။ ကျွန်မ မကြည့်ရဲ။ “ရတီ” ဟုခေါ်လိုက်မှ သူ့ကိုကြည့်မိသည်။ အမလေး ပေါင်ကြားထဲက ဟာကြီးကလည်း တောင်မတ်နေတာပဲ။ သူက ကျွန်မဘေးလာလှဲပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးကို လာနမ်းကာ နို့တွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။ “ရတီ ရတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်” “အင်း” အဝတ်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကျွတ်ကုန်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ဘာမှမရှိတော့။ လိုးချင်ပြီ ရတီရယ် ကိုအောင့်သဘောလေ ပေါင်လေးကားလိုက်ပြီး သူ့လီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ဝကို လာတေ့တယ်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း မသွင်းပဲ ရုတ်တရက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။

“အား နာတယ်” “ဆောရီး ရတီ နာသွားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀နှစ်လောက် ရှိပြီကို” “ကြပ်ထုပ်နေတာပဲ ရတီ့စောက်ပတ်လေးက” “ဖြည်းဖြည်းချင်းနော်” “အင်း” ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေပါတယ် နည်းနည်း အရှိန်ရလာတော့ “ဆောင့်ဆောင့် ကိုအောင် ရတီခံနိုင်ပြီ” “အိုကေ” “ဗြွတ် ဗြွတ် ဗလွတ် ဖတ် ဖတ်” “အား ရှီး” ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းနဲ့ သူ့လီးကိုတေ့ပြီး လိုးပါတော့တယ် လက်ကလည်း စောက်စိလေးကို ချေပေးနေတာ။ ကောင်းလိုက်တာ ဒီအရသာလေးတွေ မခံစားရတာကြာပြီ။ အလိုးခံရင်း စောက်စိကို ချေပေးနေတော့ သိပ်မခံနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာတယ်။ “အင်း ဟင်း အား ရှီး” “ဗြွတ် ဗြွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “ဆောင့် ဆောင့် ကိုအောင် ရတီပြီးတော့မယ်” ကိုအောင်လည်း အားရှိသမျှ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်ပါတော့တယ်။ “အား” သူမပြီးသွားပြီ။ ခဏအကြာ ၁၀ချက်လောက်ဆောင့်ပြီး ကိုအောင်လည်း တုန်တက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီး ပြီးသွားလေပြီ။ “ကောင်းလိုက်တာ ရတီရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲ” “အတူတူပဲ ရတီလည်းကောင်းတယ် တစ်အားကောင်းတယ်” ပြီးပါပြီ။