“ရောက်တော့မယ် သဲ” ကိုက အသာလှုပ်နှိုးတော့မှ မိမိ ခါးလေး မတ်လိုက်သည်။ အပြင်ဘက် ကြည့်မိတော့ တရိပ်ရိပ် ပြေးနေသော သစ်ပင် တောင်ကုန်းများကို တွေ့နေရသည်။ ”အင်း” ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်ကိုသပ် တွန့်နေသော အကင်္ျီကို အသာဆွဲချလို့ မိမိတို့ ၂ယောက် ခြုံထားသော စောင်ကိုလည်း ခေါက်သိမ်းလိုက်သည်။ ”ကို ညက အရမ်းဆိုးတာပဲ” ”သဲကလည်းကွာ ချစ်လို့ပေါ့” ပြောရင်းနဲ့ ကိုယ်က မိမိပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းသည်။ ”တော်ပါ” ချောင်းသာသို့ ရောက်ခါနီးလို့ လမ်းတွေက အကွေ့အကောက် ပိုများလာသည် ထင်သည်။ ကားကြီးက လှုပ်ရမ်းနေသည်။ မိမိတို့ရှေ့ခုံက လင်မယား၂ယောက်တော့ အိပ်ပျော်နေလား မသိ။ တုပ်တုပ်မှ မလှုပ်။ ”ဟို၂ယောက်တော့ အိပ်ကောင်းနေတယ် ထင်တယ် ကို ဟင်းဟင်း” ”အိမ်မှာ မအိပ်ရဘူးထင်တယ် သဲရ” ကို့ ပုခုံးလေးကို မှီလိုက်တော့ လက်တစ်ဖက်က မိမိကို အလိုက်သင့် ထွေးပွေ့သည်။ မိမိတို့ ၂ယောက် အလုပ်များ မအားသည့်ကြားမှ ကိုက အပန်းဖြေခရီး ထွက်ရအောင်ဆိုပြီး မဖြစ်မနေ စီစဉ်၍ အခုလို လိုက်ပို့ချင်းပင်။ အိမ်ကိုတော့ ဟိုလင်မယား ၂ယောက်က အတိုင်အဖောက်ညီညီ ပြောပေးလို့ အဆင်ပြေသွားသည်။ ”ကိုပြည့်” နှင့် ”ဆု” တို့က မိမိနှင့် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ။ သူတို့ ၂ယောက် ရည်းစားသက်တမ်း ၂နစ် အကြာတွင် ယူလိုက်ကြသည်။ အခု အိမ်ထောင်သက် ၆လကျော် သည်အထိ ”ဆု” က မိမိကို တိုင်တိုင်ပင်ပင် နှင့် သူတို့ အကြောင်းတွေ ပြောပြသည်။ ”ကို” နဲ့ ကိုပြည့်က သူငယ်ချင်းတွေလေ။ ”ဆု”တို့ သမီးရည်းစား ဘဝကတည်းက ”ဆု” က အဖော်အဖြစ် မိမိကို ခေါ်သလို ”ကိုပြည့်” ကလည်း ”ကို့” ကို ခေါ်ခေါ်လာသည်။ ကြာတော့လည်း အောင်သွယ်ချင်း ညိကြသည်ပေါ့။ ”ကို”က အင်ဂျင်နီယာ မိမိကလည်း အင်ဂျင်နီယာ ဆိုတော့ အယူအဆတူ ဝါသနာတူချင်း ဆုံကြတော့ ချစ်လိုက်ရတာ။ သွားအတူ လာအတူ။ နောက်ဆုံး ”ကို” က အဆင့်တွေ ကျော်လာတော့လည်း မိမိ လိုက်လျောမိသည်။ ”ကို” နဲ့ ရည်းစား ဖြစ်တာ အခုဆို တစ်နှစ်ကျော်ပြီလေ။ ”သဲ ဘာတွေ တွေးနေတာလည်း” ”ဟင့်အင်း ဒီလိုပါပဲ နေပူထဲ အထုပ်ဆွဲပြီး ဟိုသွား ဒီသွား သွားရတာ များလာတော့ ချွေးတွေပြန်ပြီး မောလာသည်။ လူများတဲ့ ရက်မို့လားမသိ။ ဟိုတယ်တွေက အခန်းတွေ ရှိပေမယ့် ၂ယောက်ခန်းတွေက လူပြည့်နေသည်။ ကြိုပြီး ဘိုကင် လုပ်ထားလိုက်ရင် အကောင်းသား။
”ကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင်” ”ရှိမှာပါ” ”လိုတာ မရှိတော့လည်း ရှိသလိုပေါ့ကွာ” ကိုပြည့်ပြောတော့ ဆုကပါ ခေါင်းညိမ့်သည်။ ကမ်းခြေသို့ မျက်နှာမူနေသည့် ”ရွှေစည်းစိမ်” ဟိုတယ်မှာ ဝင်မေးဖြစ်တော့လည်း နှစ်ယောက်ခန်းတွေက ပြည့်နေပြန်သည်။ ဒါပေမယ့် အပေါ်ဆုံးထပ် မှာတော့ လေးယောက်ခန်း ခုတင်နှစ်လုံးပါ တစ်ခန်းရမည် ဟုပြောသည်။ ”ဘယ်လိုလဲ” ကိုပြည့်က မိမိတို့ဘက် လှည့်၍မေးသည်။ ”မရတဲ့ အဆုံး ဒီလိုပဲ နေရမှာပေါ့ ဆု နဲ့ သဲ ရော ဘယ်လို သဘောရလဲ” ကို က မိမိ နှင့် ဆု ဘက် လှည့်၍ မေးသည်။ ”ရပါတယ် ဆုက တို့တွေ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း ရှိတာပေါ့ သဲကိုသာ အားနာတာ သူ့ ကိုကို နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်လားမသိ” အခြေအနေ က မိမိဘက် လှည့်လာသည်။ ”ကိစ္စ မရှိဘူး ကို တို့ သဘောပါနော် သဲ ကတော့ လောလောဆယ် နားချင်တာပဲ သိတယ်” ဒီလိုနဲ့ အခန်းယူဖြစ်သည်။ ၄ရက်စာ အခန်းခနှင့် ကျသမျှ အားလုံး တစ်ဝက်စီ ကျခံဖို့ အရင်ကတည်းက တိုင်ပင်ပြီးသား။ အခန်းထဲရောက်တော့ အထုပ်တွေချ ခုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်း အခန်းအနေအထားကို လေ့လာဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ခုတင်နှလုံးက ဘေးချင်းယှဉ်လျက် ကမ်းခြေဘက်သို့ ခေါင်းပေးထားသည်။ ခုတင်ခြေရင်းတွင် ဗီရို၂လုံး ပစ္စည်းများတင်ရန် ခုံပုလေးတွေ ရှိပြီး နောက်ဘက်ရှိ တံခါးမှတဆင့် ရေချိုးခန်း အိမ်သာသို့ သွားနိုင်သည်။ မိမိ ခုတင် ခေါင်းရင်းရှိ ပြတင်းတံခါး ဖွင့်လိုက်ပြီး ကမ်းခြေနှင့် အဆုံးအစ မရှိ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ”သဲ ကိုတို့ အဝတ်အစား လဲရအောင် ပြီးရင် ရေသွားဆော့မယ်” ကိုက ပုခုံးလေးပုတ်၍ ပြောသည်။ ”အင်း” မိမိ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုက ရွှတ်ခနဲ နမ်းပြန်သည်။ ”ကိုနော် ဟိုနှစ်ယောက် ရှိတာ တော်တော်ကဲနေ” ”အယ် ဟိုနှစ်ယောက်ရော” ”အဝတ်တွေယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်လေ ရေချိုး အဝတ်လဲမှာပေါ့ ရေချိုးခန်းက အကျယ်ကြီး သဲရဲ့” ကို က ပြောပြောဆိုဆို အဝတ်အစားလဲဖို့ လုပ်နေသည်။ မိမိ အဝတ်အစားလဲဖို့ ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေသည်။ ကိုနဲ့ အရင်းနှီးဆုံး အခြေအနေ ဆိုပေမယ့် ရှက်သလိုလိုချည်း ဖြစ်နေသည်။ မိမိဝတ်လို့ အဆင်ပြေမည် ဆိုတာလေးတွေ ရွေးလိုက်သည်။ ”ကို ဟိုဘက်လှည့်” ”ဟာဟ” ကို လှည့်သွားတော့မှ မိမိ အပေါ် အကင်္ျီ ချွတ်လိုက်သည် လတ်ဆတ်သောလေ နှင့် အဆုံးအဆမရှိသော ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို မျက်နှာမူ၍ မိမိ လက်များ ဆန့်တန်းထားမိသည်။
ရင်ထဲက သောကတွေ ပြေငြိမ်းသွားပြီး လူတကိုယ်လုံး ပေါ့ပါးလန်းဆန်း သွားသလိုပါ။ မိမိခါးလေးကို နောက်မှ သိုင်းဖက်တာ ခံလိုက်ရပြီး စိုစွတ် အေးမြသော ခန္ဒာက နောက်ဘက်မှ ထိကပ်လာသည်။ ကိုက မိမိ ထက် အရပ်ရှည်သည်လေ။ မိမိ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကိုက နဖူးလေး နမ်းသည်။ ”လုပ်ပြန်ပြီ လူတွေ ရှိပါတယ်ဆို ” ”သဲ ကလည်းကွာ ဒါရှက်စရာလား” ကိုက တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားလို့ မာကျောကျော အရာက မိမိခါးကို လာထိသည်။ ”ကိုနော် မဟုတ်တာတွေ စဉ်းစားနေတယ်မလား” ”ဟားဟား မဟုတ်ပါဘူးကွာ သဲကလည်း” ”ဟိတ် အကြည်ဆိုက် နေတယ်ပေါ့ ”ဟို နှစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ ဆုက ဂျင်းပင် အတိုလေး ဝတ်ထားလို့ ပြည့်တင်းသော ပေါင်သားတွေမှာ သဲမှုန့်များ ပေကျန်နေသည်။ ကိုပြည့်ကိုတော့ မိမိ သေချာ မကြည့်ရဲပါ။ အပေါ် အဝတ်ဗလာနှင့် ဘောင်းဘီတိုက ရေစိုထားတာမို့ ကိုပြည့်ကို စကားပြောလျှင် မိမိ ခေါင်းလွဲ ထားမိသည်။ ကိုက အရပ်ရှည်ပေမယ့် အသားဖြူသည်။ ကိုပြည့်ကတော့ အသားညိုညို တောင့်တောင့်တင်းတင်း ရှိသည်။ ”တို့ပြန်နှင့်မယ်လေ” ကိုပြည့်က ပြောတော့ ကိုက ခေါင်းညိမ့်သည်။ ”အေး ငါတို့ နည်းနည်း နေစောင်းမှ လာမယ်ကွာ” ”သဲ ရော အေးဆေးပဲမလား” ”အင်း” သူတို့နှစ်ယောက် ထွက်သွားမှ ကိုက တိုးတိုးလေး ပြောသည် “သဲ ပျော်လား” ”အင်း” ကိုက ပို၍ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ထွေးပွေ့သည်။ ”ချစ်ချင်ပြီကွာ” ”ကို နော် တအားမဆိုးနဲ့ ဟိုနှစ်ယောက်လည်း ရှိတာကို” ”ရှိ ရှိ ပေါ့ သူတို့ဘာ သူတို့ မိုးမမြင် လေမမြင် ဖြစ်နေတာ” ”တော်ပါ” ကိုက ပြောပြောဆိုဆို ပွေ့ယူလိုက်၍ မိမိ မြောက်သွားသည်။ ပြီးတော့ လှိုင်းများ ပုတ်ခတ်နေသော ပင်လယ်ဆီသို့ မိမိကို ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ ကိုနှင့်အတူ ကမ်းခြေတလျှောက် ပြေးလွှားနေတာ မိမိ မောသည်ဟု မထင်ပါ။ ချစ်လိုက်ရတာ ကိုရယ်။ ညနေ စောင်းခါနီးမှ မိမိတို့ ပြန်တက်ကြသည်။ ရေထဲ ဆင်းနေတုန်းက မသိသာပေမယ့် ကမ်းပေါ်မှာတော့ လေတိုက်ခတ် မှုကြောင့် ချမ်းလာသည်။ ကိုက ပါလာသော သဘက်လေးအား မိမိကို လွှမ်းခြုံပေးရင်း ”ကို အကုန်လုံး စားကြဖို့ တခုခု သွားဝယ်ဦးမယ်။ ချမ်းနေတယ် ဆိုတော့ မလိုက်နဲ့တော့လေ။ တက်သွားနှင့်နော်” မိမိ ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်ရင်း အခန်းသို့ တက်ခဲ့သည်။ အခန်းသို့ ရောက်တော့ တံခါးခေါက် ကြည့်သည်။
အထဲမှ ဘာအသံမှ မကြား။ တံခါးလက်ကိုင်ကို အသာလှည့်၍ ဖွင့်လိုက်တော့ ဂျက်ချမထားသဖြင့် ဝင်လာလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှာတော့ ဘယ်သူမှမတွေ့။ ဆုတို့ ဘယ်များသွားပါလိမ့်။ တံခါးကြီးလည်း ဖွင့်ထားသည်။ မိမိခြုံထားသော သဘက်ကို ခုတင်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ အမှတ်တမဲ့ ရေချိုးခန်းဆီမှ အသံတခုခု ကြားလိုက်ရသလိုလို။ တကိုယ်လုံး ထူပူသွားသည်။ ခုနက ချမ်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက မသိမသာ ကြက်သီးများ ထလာသည်။ အခြေအနေတခုကို မိမိ နားလည်လိုက်သလို။ မရည်ရွယ်ပါပဲနှင့် မိမိခြေလှမ်းများ ရေချိုးခန်း တံခါးဝသို့ ရောက်သွားသည်။ တံခါးတဖက်က မသိမသာ ဟနေသည်။ ”အား အင်း အင်း အင်း” ဆုရဲ့ ငြီးတွားသံတွေ ကြားနေရပေမယ့် မိမိမြင်နေရသည်က ကိုပြည့်၏ ကျောပြင်ကြီးနှင့် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသော ခါးအောက်ပိုင်း။ ရေကန်လေး နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ကလေးထောက်၍ တအင်းအင်းနှင့် ငြီးနေသော ဆုရဲ့ တင်နှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး ကိုပြည့် လှုပ်ရှားနေသည်။ မိမိ လက်ကလေးများက တံခါးအပေါ်တွင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ ချွေးတွေလား ရေတွေလား မသိသော စိုစွတ်မှုများက ကိုပြည့်၏ ကျော ခါး တင်ပါး တလျှောက် စီးပိုးနေသည်။ မိမိ ဆက်လက် မကြည့်လိုတော့ပါ။ ကြာလျှင် ယိုင်လဲသွားမှာ စိုးသည့်အတွက် အသာပင် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ခုတင်ပေါ်သို့ ခြေပစ် လက်ပစ် ထိုင်ချမိသည်။ တကိုယ်လုံးက အခုထိ တုန်ရီနေတုန်းပင်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ကိုပြည့်၏ လှုပ်ရှားမှုတွေက မျက်စိထဲက မထွက်ဖြစ်နေသည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာ အပြစ်ရှိသလိုလို ခံစားနေမိသည်။ ခဏကြာတော့ ကိုရောက်လာသည်။ ”သဲ ရေမချိုး သေးဘူးလား” ”ဟင့်အင်း ဆုတို့ချိုးနေတယ်” ”အင် သူတို့ကလည်း ပြန်ရောက်တာဖြင့် နေ့လည် ကတည်းကကို” ”အင်း” လက်ထဲက အထုပ်တွေ ချလို့ ကို မိမိနား လာထိုင်သည်။ ”သဲ မျက်နှာကြည့်ရတာ တမျိုးကြီးပဲ” ”ဟင့်အင်း ဘာမှမဖြစ်ဘူး” ခဏနေတော့ ဆုတို့ ထွက်လာသည်။ ”ဟဲ့ ဘယ်တုန်းက ရောက်နေကြတာတုန်း” ”အခုလေး တင်ပဲဟ” ကိုပြည့်ကိုတော့ မိမိ မျက်နှာ လွှဲထားမိသည်။ ”မင်းတို့ရေချိုးလေ ငါတို့ အပြင်သွားဦးမယ်” ကိုပြည့်က ပြောပြီး ပြင်ဆင်နေသည်။ ကိုက လှမ်းပြောသည်။ ”စားဖို့တော့ ငါဝယ်လာတယ် ငပြည့်ရ” ”အေးကွ ဒီမှာ ဆုလေ လျှောက်ကြည့်မယ် ဆိုလို့” မိမိ ညဝတ်ရန် အဝတ်တချို့ယူပြီး ရေချိုးခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
ရေချိုးခန်း တံခါးပိတ်ပြီး မိမိ အကျီရော ဘရာစီယာရော ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာက သဲတွေချည်းပင်။ ရေပန်းဖွင့်၍ ရေအောက်သို့ ဝင်လိုက်သည်။ ”လှတယ်ကွာ” အသံကြားမှ သဲ သတိထားမိသည်။ ”အယ် ကို မကောင်းဘူးကွာ” မိမိ လက်ကလေးများ ရင်ပေါ်သို့ ယှက်ထားမိသည်။ ”တူတူချိုးမလို့” ကိုက ဘောင်းဘီပါ ချွတ်လိုက်၍ မိမိဆီ တိုးကပ်လာသည်။ မိမိကို ထွေးပိုက်လိုက်တော့ အလိုက်တသိပင် ပြန်လည်ဖက်ထား လိုက်မိသည်။ ခုနက ရေပန်းထဲမှာမို့ သေချာမမြင် လိုက်မိတဲ့ ကို့ အချောင်းကြီးက မိမိဝမ်းဗိုက်ကို လာထောက်သည်။ ကိုက မိမိကို ရေပန်း အပြင်ဘက်သို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ မိမိ၏ မျက်နှာလေးကို တယုတယ ဆွဲမလိုက်စဉ် ကို့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်မိသည်။ ခုနက လိုက်ဖိုရင်တုန် မှုတွေက ပြန်ရောက်လာသည်။ ကိုက မိမိ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်ယူသည်။ မိမိကတော့ ကို့ရဲ့ လျှာလေးကို စုပ်စုပ်ပေးမိသည်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျောပြင်တွေ ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း ကို့ရဲ့ လက်တွေက မိမိ စကပ်ကို ဆွဲချွတ်နေသည်။ အောက်က ပင်တီလေးပါ ပေါင်ဝက်လောက် ကျွတ်သွားချိန်မှာ ကိုက ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိမိ စီးခုံစပ်နှင့် အက်ကွဲကြောင်း ထိပ်လေးကို နမ်းရှိုက်ပေးသည်။ မိမိ၏ တင်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်လို့ နမ်းရှိုက်နေသော ကို့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ရင်း ရုတ်တရက် မျက်စိထဲ ခုနကက မြင်ကွင်းတွေက ပြန်ပေါ်လာသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ကို့ခေါင်းလေးကိုသာ အတင်းဆုပ်နယ် နေမိတော့သည်။ ”အား အား ကို” မိမိ ခရီး အဆုံး ရောက်တော့မည် ဆိုတာသိလို့ ကို့ကို အတင်းဆွဲထူ လိုက်သည်။ ကိုက အလိုက်တသိပင် မိမိကို နံရံ၌ ကပ်စေပြီး ခြေထောက်တဖက် ဆွဲမ၍ သူ့ဟာကို တေ့ထည့်လိုက်သည်။ ”အင်း”ကို့ ပုခုံးကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားမိပြီး တနင့်နင့် ဝင်လာသော အရာတခုကို လှိုက်မောစွာ ခံစားမိသည်။ ကိုက မှန်မှန်နှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်ပေးနေသည်။ ”အား ကောင်းလိုက်တာ သဲ ရယ်” မိမိလည်း မျက်လုံးများ မှိတ်ထားမိသည်။ ကို့ လက်တွေက ရင်သားတွေကို ဖျစ်ညှစ်နေသည်။ ပါးလေးများ နှုတ်ခမ်းလေး များကိုလည်း နမ်းသည်။ မိမိလည်း ကို့ လည်တိုင်လေးတွေ ပုခုံးသားလေးတွေကို ငုံ့နမ်းမိသည်။ ကို့ လှုပ်ရှားမှုတွေက မြန်ဆန်လာသည်။ နင့်ခနဲ နင့်ခနဲ နေပေမယ့် လှိုင်းစီးနေရသလိုလို။ ”ချစ်တယ် ကိုရယ်” မိမိ ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြီးသွားမှန်း မသိတော့ပါ။
ကိုကတော့ အားကုန်သုံး နေတုန်းပင်။ မိမိလည်း ဘယ်နှစ်ကြိမ် ဖြစ်ဖြစ် ကို့ အလှုပ်အရှား တွေကိုသာ တောင့်တနေ မိတော့သည် ဟိုး အဝေးကြီးက ရေလှိုင်းသံတွေ ကြားနေရသည်။ နံနက်ခင်းရဲ့ ကျေးငှက်သံတွေ ကလည်း ပဲ့တင်ထပ် လျက်ရှိသည်။ မိမိ ခြုံလွှမ်းထားသော စောင်ကို ရင်သားများ ပိုမို ဖုံးအုပ်မိစေရန် ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ကိုကတော့ ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည်။ မိမိ အသာပင် ကို့ကို ကျောပေးလိုက်သည်။ ဟိုတယ်က ပေးထားသည့် ခြင်ထောင်က ပါး၍ ဆန့်ကျင်ဘက် ခုတင်ကို မြင်နေရသည်။ ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ အိပ်မောကျနေသည် ထင်ပါသည်။ ”ဟင်း” မိမိ သက်ပြင်းတစ်ချက် မသိမသာ ချမိသည်။ ညက အဖြစ်ကို ပြန်တွေးရင်း မိမိမျက်နှာများ ပူနွေးလာသည်။ ညက တစ်ညလုံး ကားစီးရတာ ပင်ပန်းလို့ ကိုရော မိမိပါ အစောကြီး အိပ်ပျော်သွားသည်။ တရေးနိုးတော့ မိမိနားထဲ၌ အသံတစ်ခုခု ကြားလိုက်ရပြီး ဟိုဘက်ခုတင်က ဆိုတာလည်း သိလိုက်ရသည်။ တစ်ခန်းလုံး မီးပိတ်ထားပေမယ့် ဟိုဘက်ခုတင် ဘက်က ညအိပ် မီးလုံး မှ အလင်းရောင် ခပ်ဖျော့ဖျော့က ဇာခြင်ထောင်ကို ထိုးဖောက်၍ နေသည်။ အလုံးအထည်နှင့် လှုပ်ရှားမှုတွေက မိမိရင်ကို သိမ့်ခနဲ ဖြစ်စေသည်။ ညနေက ပုံရိပ်ကလည်း အစီအရီ ပြန်ပေါ်လာသည်။ အခုလည်း ကိုပြည့်က ဆု၏ နောက်ဘက်မှ နေ၍ အသားကုန် ဆောင့်နေသည်။ ဆု၏ အသံတိုးတိုးလေးကို တချက်တချက် ကြားနေရသည်။ တော်သေးသည်။ မိမိတို့ဘက်က မီးပိတ်ထားလို့။ မသိမသာပင် လက်တွေက ပေါင်ကြားထဲ ရောက်နေသည်။ စိုစွတ်စွတ် ဖြစ်နေသည်ကိုလည်း ခံစားနေရသည်။ ကြည့်နေရင်းနှင့် စိတ်တွေက ဗလောင်ဆူ လာသည်။ နှိမ့်တုန် မြင့်တုန် ဖြစ်နေသော ရင်ကလေးကို လက်နှင့်ဖိရာမှ မိမိ ရင်သားထိပ်လေးတွေ တင်းနေတာ ခံစားမိလာသည်။ ထွက်ပေါက် တစ်ခုခုကို စောင့်ကြိုနေသလိုလို။ ရုတ်တရက် ဟိုဘက်ခုတင်က လှုပ်ရှားသွားသည်။ ဆုက အပေါ်ရောက် သွားသည်ကို ရင်သားများ လှုပ်ခါနေခြင်းကြောင့် သိလိုက်ရသည်။ ဖြေးဖြေးနှင့်မှန်မှန် ဆောင့်နေသော ဆုကို ကြည့်ပြီး မိမိလက်တွေက အက်ကွဲကြောင်းလေးထဲ ပွတ်ဆွဲနေမိသည်။ မိမိစိတ်များ ထိန်းမနိုင် ဖြစ်ကုန်သည်။ ကို့ဘက်ကို လှည့်၍ ရင်ချင်းအပ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားမှ ဟာကြီးကို ပွတ်ဆွဲနေမိသည်။ ကို့မျက်နှာတွေ လိုက်နမ်းမိတော့ ကိုမျက်လုံးများ ပွင့်လာပြီး မိမိကို ဖက်ထားသည်။ သို့ပေမယ့် မိမိ အတင်းရုန်း၍ အောက်ဘက်ကို လျှောဆင်းပြီး ဘောင်းဘီကို ဆွဲချသည်။
ကို့ဟာက အဆင်သင့် မဖြစ်သေး။ မိမိကတော့ ဆန္ဒတွေ ပေါက်ကွဲချင်ပါပြီ။ မိမိ မလျော့မတင်း ဖြစ်နေသော ကို့ အချောင်းကြီးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ဥလေးတွေကို လက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ”အာ့” လက်ဖြင့်လည်း ကို့အချောင်းကြီးကို ပွတ်တိုက် ပေးလိုက်သည်။ အရင်းမှ အဖျားထိ လျှာဖြင့် ဆွဲပေးလိုက်တော့ တင်းတောင့်လာသည်။ ထိပ်ဖျားလေးကို လျှာဖြင့် ထိုးပေးလိုက်သည်။ ကို့လက်တွေက မိမိခေါင်းကို ဖိဖိချလာသည်။ ရင်သားတွေကိုလည်း ဆုပ်နယ်လာသည်။ မှောင်မဲနေပေမယ့် ကို မိမိကို ကြည့်နေမှာ သေချာသည်။ တခါမှ မိမိ အဲလောက် လိုချင်တက်မက်မှု မရှိခဲ့။ ကို့ အချောင်းကြီးကို လေးငါးခါလောက် စုန်ဆွဲလိုက်တော့ တင်းတောင့်လာသည်။ မိမိ ဘောင်းဘီကို မိမိကိုယ်တိုင် ဆွဲချွတ်ပြီး ကို့ ကိုယ်ပေါ် ခွထိုင်လိုက်သည်။ ဆန္ဒ တစ်ခု အဆုံးရောက် ဖို့ကလွဲပြီး ဘာမှ မသိတော့။ မိမိ ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကို လက်ထောက်၍ အသာထိုင် ချလိုက်သည်။ ”ဟား” ပြီးတော့ အသာပြန် ကြွသည်။ မိမိ မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ထားလိုက်သည်။ အောက်ဘက်ဆီမှ တစိမ့်စိမ့် ခံစားနေရသော အတွေ့ကိုသာ အာရုံစိုက် ထားမိသည်။ ကိုက မိမိ အကျင်္ီကို ချွတ်လိုက်တာကို မိမိ သေချာ သတိမထားမိ။ သာယာသော အတွေ့များ လွတ်ထွက် မသွားရန်သာ အတင်း လှုပ်ရှားနေမိသည်။ ကိုက ရင်သားတွေကို အတင်းဆုပ်နယ် ဖျစ်ညစ်နေသည်။ ”အင်း ဟင်း အင်း” ကိုကပါ မိမိ ဆောင့်ချက်တွေ အားပါလို့ အသံတွေ ထွက်လာသည်။ မိမိ မျက်လုံးများထဲမှာ ကို့ရဲ့ ညီတွားသံ တွေနဲ့အတူ ကိုပြည့်၏ လှုပ်ရှားမှုတွေက ပေါ်လာသည်။ ကိုကပါထပြီး မိမိကို ရင်ချင်းအပ်၍ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး အတင်းထိုးဆောင့် ပေးလာသည်။ ကို့ကျောပြင်ကြီးကို အတင်းဖက်ထားပြီး ဆောင့်ဆောင့်ထိုင်၍ ဆောင့်သွင်းနေမိသည်။ မိမိစိတ်ထဲ ကိုပြည့် ကိုပဲ ဖက်ထားရသလိုလို။ ”အား ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်” မိမိ တိုးတိုးလေး ညည်းနေမိသည်။ ကိုက မိမိကို ပက်လက်လှန် ချလိုက်ပြီး ပေါင်တဖက် ဆွဲမ၍ မှောက်ခုံ ဖြစ်သွားအောင် လုပ်သည်။ ”ကုန်းလိုက်ကွာ” မိမိ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အသာဆွဲယူသွားပြီး ချက်ချင်းပင် တေ့၍ ထည့်သည်။ အစပထမက ဖြေးဖြေးချင်း ပေမယ့် နောက်ပိုင်းတွင် အားကုန် ဆောင့်နေသည်။ မိမိစိတ်ထဲ ကိုပြည့်၏ လှုပ်ရှားမှုတွေသာ စွဲနေသည်။ ကို ရပ်သွားလျှင်ပင် မိမိ ဖင်လေးကို နောက်သို့ ပစ်ပစ် ပေးနေမိသည်။ ”အား” မိမိ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ဆောင့်သည်။ လှိုက်မော လွန်းလှပါသည် နောက်မှ ကို သိုင်းဖက်လိုက်တော့မှ မိမိ အတွေးပြတ်သွားသည်။
ညက ဘယ်လို ပြီးသွားမှန်းတောင် မသိလိုက်။ အခုပြန် သတိရတော့ မိမိကိုယ်ကို ရှက်မိသည်။ ကိုယ့်ချစ်သူ ရင်ခွင်ထဲမှနေ၍ တခြား ယောကျင်္ား တစ်ယောက်ကို ပစ်မှားမိနေသော အဖြစ်ကို တွေးပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိသည်။ မိမိက ကာမစိတ်များသူ မဟုတ်ပါ။ ခွင့်လွှတ်ပါကိုရယ် သဲတကယ်ချစ်တာ ကို တစ်ယောက်တည်းပါ။ စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်ရင်း ကို့ လက်တစ်ဖက်ကို အတင်းဆွဲယူ၍ ပိုမို ထွေးပွေ့စေ လိုက်တော့သည်။ အပိုင် ဒီနေ့တော့ သဲဖြူကျွန်းသို့ သွားဖြစ်ကြသည်။ အဲဒိမှာပဲ အုန်းရေသောက် ရေကစားပြီး ဓါတ်ပုံများ ရိုက်ကြသည်။ ကိုက မိမိကို အရမ်း ဂရုစိုက် သောကြောင့် ပျော်ဖို့ ကောင်းလှပါသည်။ ကိုပြည့်ကို မြင်တိုင်း ရှက်သလိုလို ကြောက်သလိုလို ဖြစ်မိပေမယ့် စိတ်ကို လွှတ်မထားလိုက်ပါ။ တတ်နိုင်သမျှ မျက်နှာချင်း မဆိုင်မိအောင် နေပါသည်။ ကိုပြည့်ကတော့ ဘာမှ မသိသူပီပီ ပုံမှန်ပင် ဆက်ဆံပါသည်။ တမနက်လုံး ရေထဲဆင်း နေသောကြောင့် တကိုယ်လုံး ရေတွေရော သဲတွေရော စိုရွှဲနေပါသည်။ ချမ်းလာပြီး တုန်တက် လာပါသည်။ ကိုက ထွေးပွေ့ထားလို့ တော်သေးသည်။ ”သဲ ချမ်းနေပြီလား” ”အင်း လေကအေးတယ် ကို” ကိုနှင့်အတူ အုန်းသီး တစ်လုံးထဲကို ပိုက်နှစ်ချောင်း အတူသောက်ရင်း ချစ်စကားများ အများကြီး ပြောဖြစ်ကြသည်။ စပို့ရှပ်အနီ လက်တိုနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ အတိုလေးက ရေစိုနေသောကြောင့် မိမိကိုယ်မှာ တွယ်ကပ်နေသည်။ ”သဲက အရမ်းလှတယ်ကွာ ချစ်ချင်လာပြီ” ”တော်ပါ ဒါပဲစဉ်းစားနေ” ကို့နဖူးလေးကို လက်လေးဖြင့် အသာထုရင်း ကျီစယ်မိသည်။ ကိုပြည့်တို့ ၂ယောက်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း လူရှေ့မရှောင် ကလူကျီစယ် နေကြသည်။ ညနေ တော်တော်စောင်းမှ နောက်ကျပြီး ပြန်ဖြစ်ကြသည်။ ညနေ နောက်ကျလေ လူကများတာမို့ စက်လှေတွေကို လုတက် ကြရသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ မိမိနှင့်ကိုပြည့် တက်အပြီး လူပြည့်သွားတာမို့ ကိုနဲ့ဆုနဲ့ က ကျန်ရစ်သည်။ ”ငါတို့ နောက်တစ်စီးနဲ့ လိုက်လာခဲ့မယ်” ကိုက အော်ပြောသည်။ ”အေး အေး” ကိုပြည့်က မိမိဘေး ကပ်ထိုင်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။ လှေက လူးသောကြောင့် တစ်ချက်တစ်ချက် သူ့ပုခုံးကြီးက မိမိအပေါ် လာဖိတော့ ကြက်သီး ထမိသည်။ ”ချမ်းနေလား ရောက်တော့မယ်” ”ရတယ် အကို” မိမိ စိတ်ထဲမှာ အတွေးတွေက ဝင်လာနေသည်။ ကိုပါလာရင် အကောင်းသား လို့လည်း တွေးမိသည်။ မိမိမျက်နှာကို သိနေသည့်အလား ကိုပြည့်က ”မပူပါနဲ့ ညီမရယ် နောက်လှေနဲ့ ပါလာမှာပဲ” ”ဟုတ္်” ဒီဘက်ကို ရောက်လာတော့ မှောင်ရီ ပျိုးစပင် ဖြစ်နေပါသည်။
ဟိုတယ်ကို ရောက်တော့ ”ညီမ အပေါ်တက်နှင့်လေ အကို ဆုတို့လာမှ တက်လာခဲ့မယ်” ”ဟုတ် အကို” မိမိ လှေကားပေါ် တက်လာခဲ့သည်။ တက်လာပြီးမှ ရေစိုကြီးနှင့် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့သည့် သူ့ကိုလည်း အားနာမိသည်။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဟု စိတ်ထဲတွေးရင်း ပြန်ဆင်း၍ ခေါ်မိသည်။ ”အကို” ”ဟင်” ”တက်ခဲ့ပါလား အေးနေမှာပေါ့ အဝတ်လဲပြီးမှ ပြန်ဆင်းစောင့်လေ” သူက မိမိကို တစ်ချက် စိုက်ကြည့်ရင်း တက်လိုက်လာသည်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ရေသုတ်သဘက်ကြီး ဆွဲယူရင်း ရေချိုးခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ”အကို ပြန်ဆင်းသွားရင် တံခါးစေ့ခဲ့နော်” ”အေး အေး” ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ မိမိလက်တွေ တုန်ရီနေတာကို သတိထားမိသည်။ အခုလောက်ဆို သူအပြင်မှာ ဘာလုပ်နေမှာပါလိမ့်။ ဝင်လာသော အတွေးတို့ကို ပြန်ထုတ် ပစ်လိုက်ရင်း စပို့ရှပ် အကျင်္ီလေးကို အသာချွတ် လိုက်သည်။ သဲတွေနဲ့မို့ မနည်း ချွတ်ယူရသည်။ တဆက်တည်း ဂျင်းပင်ရော အောက်ခံ ဘောင်းဘီပါ ချွတ်ချလိုက်သည်။ သဲတွေက နေရာတကာမို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ယူရသည်။ ပန်းရောင် ဘော်လီချိတ် ဖြုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ရင်နှစ်မွှာကြားထဲ သဲမှုန့်လေးတွေကြောင့် ဖြူဝင်းသော အသားက နီရောင်အစင်းလေးများ ဖြစ်နေသည်။ ”ကျီ” မိမိ လန့်သွားပြီး နောက်လှည့် ကြည့်မိလိုက်သည်။ မိမိ အလောတကြီး ဝင်လာခဲ့လို့ သေချာ မပိတ်မိသော တံခါးက လှုပ်ခါနေသည်။ မိမိ အပြေးသွားလို့ တံခါးကို သေချာ ပိတ်လိုက်သည်။ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားသော ရင်ကို အသာဖိရင်း လူက အားမရှိချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ ရေကို အကြာကြီး စိမ်ချိုးပစ်လိုက် ချင်ပေမယ့် တနေကုန် ရေထဲမှာ နေခဲ့ရတာမို့ ခပ်မြန်မြန် ချိုးပြီး ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်တော့ ဖုန်းက အဝင်ကောများ ဝင်ထားတာ တွေ့သည်။ ကို့ဆီကပဲ။ မတ်ဆေ့လည်း ပို့ထားသည်။ ”သဲ ကိုတို့ မိုးချုပ်သွားလို့ ပြန်လာလို့ မရတော့ဘူး စက်လှေတွေ မသွားတော့ဘူး ဟိုမှာပဲနေပြီး မနက်မှ ပြန်လာမယ် ကို့ကိုစိတ်ချနော် စိတ်မပူနဲ့ ကိုပြည့်ကိုလည်း ကိုယ် ဖုန်းဆက်ထားတယ် မကြောက်နဲ့နော် ချစ်တယ် အာဘွား” ဖတ်ပြီးနောက် မိမိ တကိုယ်လုံး တုန်ရီမှုများ ဖြစ်လာပြန်သည်။ သူနဲ့ တညလုံး အတူတူ ဆိုသည့် စိတ်ကြောင့် မိမိ ဘာလုပ်ရမည် မသိ ဖြစ်နေသည်။ မိမိ အဝတ်အစားလဲပြီး ခဏနေတော့ ကိုပြည့် ရောက်လာသည်။ ”သဲ ဟိုကောင် ဖုန်းဆက်သေးလား” ”အင်း အကို အဲဒါကြောင့် ပြောတာပေါ့ စောစော ပြန်ပါ့မယ်လို့” ကိုပြည့်က မိမိအနီး ဝင်ထိုင်ရင်း ပြောသည်။ ”အရင်တုန်းက ပြဿနာမရှိဘူး သဲရ ဒီညနေ မိုးသားလေးတွေလည်း တက်လို့ နေပါလိမ့်မယ် စိတ်မပူပါနဲ့ အကိုလည်း ရှိသားပဲ” ”ဟုတ် အကို” ကိုပြည့်ရဲ့ မျက်လုံးများက တမျိုးအရောင် လက်နေသည်ကို မိမိ ခံစားမိသည်။ အတူတူ ညစာဆင်းစား တီဗွီထိုင်ကြည့် သည်အထိ ထူးထူးခြားခြား စကားမပြောမိ။ အိပ်ကြတော့ မိမိခုတင်က မီးမှိန်လေး ဖွင့်ထားပေမယ့် သူဘက်ကတော့ မီးပိတ်ထားလို့ မှောင်မဲနေသည်။