ပြောပုံလေးက

အောင်စိုးကို သေချာ စိုက်ကြည့် ပြန်သည်။ ချိုမြတဲ့ အပြုံးတွေနဲ့ ဖန်ခွက်ထဲကို ထပ်ထည့် ပေးရင်း တကယ် မသိသေးတာပေါ့ ဟုတ်လား ` ဟုတ်ပါတယ်ဆို ။ ဟိုး ကျောင်းသား ဘဝတုန်းက ပန်းခြံလေးတွေ သွားတာ လောက်ပဲ ရှိတာလေ။ ဗိုလ်သင်တန်း သွားတော့ သူတို့လဲ ပြောင်းတာ။ တတိယနှစ် ခွင့်ပြန်တုန်း ကတော့ တွေ့လိုက် ရတာပဲ ရှိတယ်။ စာကတော့ အမြဲ ရေးပါတယ် ဘီယာကို မော့ချလိုက်ပြီး ချိန်မှာ မမတင် က ငါးခြောက် ကလေးကို ပါးစပ်မှာ အဆင်သင့် ကမ်းပေး ထားရင်း ငါ့မောင်လေးက အရာရှိ ဆိုတော့ မမတင်က အထင်တွေ ကြီးနေတာ ဟင်း ဟင်း မမတင်ကလဲ ကျွန်တော်က ကျောင်းဆင်းပြီး တပ်ကို ရောက်တာနဲ့ ရှေ့တန်းပဲ လိုက်နေရတာ အခုမှ တပ်ရင်း ပြန်ဝင်ရတာကို မမတင် အောင်စိုး ဘေးကို အသားချင်း ကပ်လာပြီး လက်တစ်ဘက် ကလဲ ပေါင်ကို အုပ် ကိုင်တာ အောင်စိုး သိလိုက်တယ်။

လက်ချောင်း လေးတွေနဲ့ အသာညစ်တော့ အောင်စိုး တင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး မမတင် လက်ကို ကိုင်ဖို့ လုပ်ပြီးမှ မကောင်းပါဘူး လဝက မှူးရဲ့ ညီမ ကိုခင်မောင်က သူ့ကိုခင်လို့ ခေါ်ခေါ်ပြီး ဘီယာတိုက် နေတာ။ ရီဝေလေး ဖြစ်နေပေ မယ့်လဲ မမတင် ဆိုတာက ကိုယ့်ထက်လဲ ၁၀နှစ်လောက် ကြီးတယ် ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ပဲ စိတ်ကို ငြိမ်အောင် ဘီယာ ပုလင်းကို လှမ်းဆွဲပြီး ခွက်ထဲ ထပ်ဖြည့်နေတုန်း မထင်မှတ်ပဲ အောင်စိုး ဘောင်းဘီ ခွကြားကို မမတင် လက်က လာပြီး ကိုင်တော့တာပဲ။ ဒုက္ခတော့ ဖြစ်ပြီ။ ဘောင်းဘီအောက်က လီးက တင်းပြီး ကြွနေပြီ။ ဘီယာကို အသာ စုပ်ပြီး ငုံနေတုန်းမှာပဲ မမတင် လက်က ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဖွင့်ပြီး တိုးဝင်လာတယ်။ ကိုယ်လုံးချင်းလဲ ပူးပြီး အောင်စိုး ပုခုံးကိုလဲ မှီတယ်။ အောင်စိုး အသက်ရှူတွေ မြန်ကုန်ပြီ။ ဘီယာ တောင် ဘယ်လို သောက်လိုက်လဲ မသိဘူး။

နောက်တစ်ပုလင်း ဖွင့်ဖို့ လုပ်နေတုန်း မမတင် က အောက်က ကိုင်နေတာက နေ ဘောင်းဘီ ချိတ်ကို ဖြုတ်ပြီး အောင်စိုး အတွင်းခံကို ဖယ်တော့ လီးက မတ်နေအောင် ထောင်ပြီး ဖြစ်နေတာကို မမတင်က ဂွင်း ထုပေးနေတယ်။ အောင်စိုး ပုလင်း ဖွင့်ပြီး ဒီအတိုင်း မော့ သောက်ချိန်မှာပဲ လီး မှာ နွေးတေးတေး အရသာ ကို ရတော့ မမတင် အောင်စိုး လီးကို ငုံ့ပြီး စစုပ်ပေးနေပြီ။ မမတင် မမတင် ကောင်း ကောင်းလိုက်တာဗျာ အောင်စိုး ကမန်းကတမ်း မမတင် ငုံ့နေတဲ့ ကိုယ်လုံးကို ပွတ်ကိုင်ရင်း လက်တွေက မမတင် နို့တွေကို ကိုင်ညစ်မိတယ်။ အား ကျွတ် ကျွတ် အရမ်းပဲကွယ် ဖြည်းဖြည်း ကိုင်ပါ မောင် ရယ် မမတင် ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး မရတော့ဘူးဗျာ အရမ်း တောင်နေပြီ မောင်က ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ လိုး လိုး ချင်တယ် ဟင်း မမ ကို ဘာမှလဲ မဘာတော့ ဘူးလားလို့ လူဆိုး မောင် မောင်လေးရဲ့ ၊

အောင်စိုး မမတင် ထမိန်ကို ချွတ်ဖို့ လုပ်တော့ ဟိုး ဟိုးထား ဗိုလ်ကြီး တံခါးသွားပိတ် ပါရစေအုံး ဟင်း ဟင်း လူပျိုလက် ဝက်မြီး လေး လုပ်ချင်တာပဲ သိတယ် ဟင့် မမတင် တံခါးမကြီးကို ပိတ်လိုက်ပြီး အောင်စိုးဆီကို ရောက်လာတော့ ကဲ သောက်တာ တော်တော့လေ ထ ထ မမ အခန်းမှာပဲ အိပ်တော့ ` ညုတုတု လေသံ ကလေးနဲ့ ပြောပြီး မမတင်က ရှေ့ကနေ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားတယ်။ အောင်စိုး ဘောင်းဘီ ပြန်ပြင်ဝတ်ပြီး ပုလင်းကို ဆက်တိုက် မော့ချလိုက်ပြီး မမတင် အခန်းရှိရာကို လိုက်တက် သွားတယ်။ အခန်း တံခါးကတော့ စေ့လျက် ဖြစ်နေတာနဲ့ အောင်စိုး တွန်းဝင်လိုက်တော့ မြင်နေရတာက အောင်စိုးကို ရင်ခုန်ပြီ။ မမတင် မမတင်ရယ်လေ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတာက ဘယာစီယာ နဲ့ အောက်ခံ ပင်တီ လေးနဲ့။ ကုတင်ဘေး မမတင်ရှေ့ကို ရောက်တော့ မမတင်က မတ်တပ်ရပ် လိုက်ပြီး အောင်စိုးကို ဖက်တယ်။

ပူးလာတဲ့ မမတင် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ပြီးတော့ အောင်စိုး လက်တွေက အကြိမ်ကြိမ် ခိုးခိုး ကြည့်ရတဲ့ မမတင် ဂျော ကောင်းလွန်းတဲ့ ဂစ်တာအိုး ဖင်လုံး ပြည့်ပြည့် တင်းတင်း ကြီးတွေကို ပွတ်နေမိတယ်။ အင် ဟင် မောင် မမတင် ညည်းသံလေးနဲ့ လက်တွေက အောင်စိုး ဘောင်းဘီ ကို ချွတ်တယ်။ မနေနိုင် တော့တာနဲ့ အောင်စိုး အမြန်ချွတ် လိုက်တော့မှ မမတင် က လီး ကို ကိုင်ပြီး မောင် ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက် အောင်စိုး ကုတင်ပေါ် တက်တာနဲ့ မမတင် အောက်ခံတွေ အကုန်ချွတ်ပြီး အောင်စိုး ပေါ် တက်ခွတယ်။ လီးကို လက်က ကိုင်ပြီး စောက်ပတ် နဲ့ ပွတ်ပွတ် ဆွဲနေရင်းကနေ ထိုင်ချလိုက်တော့ နွေးကနဲဆို အောင်စိုး လီးကြီး မမတင် စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားတာကို သိလိုက်ပြီ။ မမတင် အောင်စိုး အပေါ်ကိုထပ် အိပ်ပြီး စောက်ပတ်နဲ့ အဆက်မပြတ် လိုးတယ်။ ပါးစပ်ကနေလဲ အောကားထဲကလို အဆက်မပြတ် ညည်းတွား နေတယ်။

မောင် မောင် မ ဟို မ မ အဖုတ် ကျပ်လား စားလို့ ကောင်းလား မောင် မောင် ပြော ပြောလေ မ စောက်ကြော တင်းတယ်မလား ဟင် ဟင့် ဟင့် မောင် မ မသိ မသိဘူးလေ ကောင်း ကောင်းတယ် အိုး မောင် မောင် ရယ် ကြီးလိုက်တာကွယ် စောက်ခေါင်းထဲ ပြည့်ကြပ် နေတာပဲကွယ် ` မမတင် ဖင်လုံးကြီးတွေ က အဆက်မပြတ် ကြွကြွပြီး လိုးပေးနေတော့ အောင်စိုး ဖီးတွေ တက်လာပြီး အောက်ကနေ ကော့လိုးရင်းကနေ လရည်တွေ ထွက်ကုန် တော့တာပဲ။ မောင် ပန်းလို့ ကုန်ပြီမလားလို့ ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် စောက်ပတ် ဟိုး အထဲထိ ရောက်တယ် ခဏ နား လိုက်နော် မမတင် အပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး လီး ကို သူတ်ပေးတယ် ကြည့်ပါအုံး တချီ စားပြီးလဲ ခေါင်းထောင်နေတုန်း ဟင်း ဟင်းမမတင် သူ့ စောက်ဖုတ် ကိုလဲ သုတ်ပြီးတော့ ထမင်းစားခန်း ကနေ ပုလင်း တွေ အမြည်းတွေ သယ်နေတာ ကြည့်နေတယ်။

ခြေလှမ်း လိုက်တိုင်း လမ်းလျှောက်တိုင်း ခါး ကလေးကနေ လုံးကနဲ လုံးကနဲ ဖြစ်နေတဲ့ မမတင် ဖင်လုံးကြီးတွေ လှုပ်တာကိုလဲ ကြည့် သူ့ဖက် လှည့်ချိန် အရင် စိတ်ကနေ မှန်းရတဲ့ မမတင် နို့တွေ ရယ် စောက်ဖုတ် အမွေး ထူထူ မဲမဲ စမူစာရယ် ကြည့်ရင်း လီး ကပြန်တောင်ပြန်ပြီ။ မောင် မနေတတ် တော့ဘူးကွာ အရမ်း မကြည့်နဲ့ကွာ မမ ရှက်တယ် မမတင် တကယ် ရှက်တဲ့ပုံပါပဲ အောင်စိုး ကြည့်တာကလဲ နေရာလွတ် မကျန်အောင်ကို သေချာ အသေးစိတ် ကြည့်မိတာကိုး။ မမတင် အနားရောက်တော့ ဆွဲဖက်လိုက်တာ ကုတင်ပေါ်ကို လက်ထောက် ရက်သားလေး ဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ အောင်စိုး မတ်တပ် ထလိုက်ပြီး ကုန်းကုန်းလေး ဖြစ်နေတဲ့ မမတင် ကို နောက်ကနေ ခါးကနေ ကိုင်ပြီး တောင်နေတဲ့ လီးနဲ့ ကော် ကော် လိုးတော့ အို —— ကျွတ် မောင် ကလဲကွာ နေအုံးလေ လုပ်ချင်ရင်လဲ မမ လုပ်ပေးမယ်။

အင်း အင် ရ ရနေပြီ ကဲ ထည့်တော့ မမတင် ရှေ့လေးကို ခါးလေး ကုန်းချပေးတော့ ဖင်လုံးကြီးက ထောင်ပြီး စောက်ပတ်ကြီးက ဖေါင်းနေတဲ့ နခမ်းကြီးတွေ နောက်ကို ပြူးထွက် လာတယ်။ ဒီတော့မှပဲ လီး ကို ကိုင်ပြီး စောက်ပတ် အမြောင်းကွဲကြီးထဲ အရှိန်နဲ့ လိုးသွင်းလိုက်တော့မှ အား —— မောင် —– မောင်ရေ —— ရက်စက် လိုက်တာကွာ —- ဟင့် ဟင့် ——စောက်ဖုတ်လေးတော့ ကွဲထွက် ကုန်ပါပြီ —- အ မောင် မောင် မမတင် တအား အော်နေပေမယ့် အောင်စိုး စိတ်က ဘာမှ မသိတော့ဘူး ခါး သေးသေး လေးကနေ ကိုင်ပြီး မမတင်ကို နောက်ကနေ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်ဆောင့် လိုးရတာ အချက်တိုင်း အချက်တိုင်း ကို အရသာ ရှိတာ။ နောက်ကနေ့ မမတင် ကုန်းနေတဲ့ ကျောပြင် ကလေးရယ် တခါ ဖင်ပေါက်ကလေး ကပါ အကြော ဆွဲဆွဲသွားတာရယ်နဲ့

မမတင် ပေါင်ရင်း ဖင်သားတွေကလဲ ဖေါင်းကနဲ ဖေါင်းကနဲ အသံတွေရော မမတင် အော်တဲ့ အသံတွေရော ဆူညံနေတာပဲ။ လီး မှာ မမတင် စောက်ပတ်က ထွက်လာတဲ့ စောက်ရေပေလို့ ပြောင်လက် နေတာကလဲ စိတ်ပိုကြွတယ်။ မောင် —- မောင် — လိုး — အ အ— အ —– အရမ်း အရမ်းလိုးကွာ —-` လိုးပေး —— လိုးပေး — အ အ – မမ ကို အရမ်းလိုး အား အ မောင် မောင် ရေ —– အီး —- အ အ အ တချက် တချက်လောက် — အ အ ဟင့် —- မောင် — အီးး မောင် — မောင် ရယ် တော်ပြီ တော် တော်ပြီကွာ —— မမတင် ကုန်းနေတာကနေ ကုတင်ပေါ်ကို လုံးလုံး ပစ်ကျပြီး ဖလက်ပြ သွားတယ်။ လီးကနေ စောက်ပတ် ကျွတ်သွားတော့ ဖလွတ် ဆိုပြီး မမတင် စောက်ရေ ဖြူချွဲလေးက လီးထိပ်မှာ တန်းလန်းလေး။ အောင်စိုး နောက်ကနေ လိုက်မလိုး တော့ပါဘူး ဖီးယူနေတဲ့ မမတင် ကိုပဲ ကြည့်နေမိတယ်။

မမတင် ကတော့ ငြိမ်နေတာပဲ။ ဖင်လေးကို နည်းနည်း လှုပ်ပြီးတော့ ပေါင်ကနေ စောက်ပတ်ရေ ကပ်ပြီး စီးကျလာတာ အောင်စိုး တွေ့နေရတယ်။ မောင် —– မောင်ကလဲကွာ နောက်မှ သောက် လေ ဘာလုပ်နေတာလဲ မ ကို ခုတင်ပေါ် တင်ပေးအုံးကွာ ထလို့ မရတော့ဘူး ဒူးတွေ အရမ်း တုန်နေပြီ ဟင့် လုပ်ပေးအုံး ။ မမတင် ကို ကတင်ပေါ် ပွေ့တင်ပေးပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ပွေ့ဖက်ထားတော့ မမတင် မှေးပြီး ငြိမ်နေတယ်။ မမတင်ကို ထားလိုက်ပြီး မီးဖိုခန်းက ဘီယာ တစ်ဖါ ထပ်မလာပြီး အေးဆေး သောက်မိတယ်။ နဲနဲ ကြာတော့မှ မမတင် ကုတင်ပေါ်ကနေ ထပြီး ပုလင်းကို ကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်က အောင်စိုး ဘေးမှာ ထိုင်တော့ အောင်စိုး ပါးစပ်ကနေ လွတ်ကနဲ မမ စောက်ပတ် ကို မောင် ယက်ပေးမယ်လေ အို ကြည့်စမ်း မမက မောင့်ကို အတွေ့အကြုံ မရှိတဲ့ လူရိုးလေး အောင်းမေ့နေတာ

မရှိပါဘူး ဒါပေမယ့် အောကားတော့ ကြည့်ဘူးပါတယ် မလုပ်ဘူးပေမယ့် သိပါတယ် အိုး အိုး စိတ်ဆိုးတာလား လို့ ကဲ ကဲ သောက်ပါအုံး မမ ကို တကယ် လုပ်ပေး မလို့လား မောင့် စော်လေးကို လုပ်ပေးဘူးတာလား မဟုတ်ပါဘူးဆို ဘယ်သူမှလဲ မလုပ်ပေးဖူးဘူး စောက်ပတ် ဆိုတာလဲ အခုမှ အပြင်မှာ မြင်ဘူးတာ အင်း အင်းပါ ကဲ သောက် နော် အကိုကြီး ကို လက်ဆောင်လာ ပေးထားတာ သုံးဖာတောင် ရှိတယ် ` မမတင် ခုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး အောင်စိုး ပေါင်ကြားမှာ ဝင်ထိုင်ပြီးမှ လီး ကို ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးရင်း မောင်ရယ် တကယ့် ဟာကြီးပဲကွယ် ခုန လိုးတာများ မမတော့ ကော့နေအောင် ခံရတာပဲ။ မောင့်ကို ရမယ့် မိန်းမတော့ ကံကောင်းတာပဲ မ က ရော ကြိုက်လားဟင် အရင်တုန်းကနဲ့ မတူဘူးလား ကြည့် ဒါမေးစရာလားလို့ လိုးပြီးတော့ မသိဘူးလား ဒီလောက် ကြပ်နေတာကို အင်း ဘာဖြစ်လဲ မောင့် လီးက ပိုခံလို့ ကောင်းတာလား မောင်ကလဲကွယ် ခက်တာပဲ မ ဘယ်လိုပြောရမလဲ အရသာချင်း မတူဘူးလို့ ပြောတာ အရင်တုန်းက လီးလဲ ကောင်းတယ်ပေါ့ ဟင်း ဟင်း ကြည့် ပြောပုံကလေးက ကလေးလိုပဲ ဟင်း ဟင်း ။