တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို စတင် ဖြိုခွဲလိုက်သူက မယ်ကြင်။ “မော သွားလား အကြင်.. နာလားဟင်..” “ဟင့်အင်း..” “အွမ်း.. ချစ်တယ် အကြင်ရယ်..” ဟု ဆိုကာ အနမ်းလေးများဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။ “ကျုပ်.. ကျုပ်ကို အထင်သေးသွားပြီလား ဟင်..” ငိုမဲ့မဲ့ မျက်ဝန်းလေးက ပြိုတော့မည့် မိုးလို.. “အာ.. ဘယ်ကလာ အကြင်ရယ်.. အလို လိုက်လို့မို့ ပိုတောင် ချစ်သွားသေးတာ..” “ကျုပ်ကို.. အတည်တော့ ယူမှာပါနော်..” ရှိုက်သံ စွက်လုလု စကားတိုးတိုးလေး.. “အခု လိုက်ခဲ့မလား ပြော.. အဘနဲ့ အမကိုပြောပြီး ချက်ချင်း တောင်းခိုင်းမယ်..” “ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ကို မထားခဲ့ရင်ပြီးရော.. ကိုရင် ဖြစ်ချင်တဲ့ တရားသူကြီးမင်း ဖြစ်တဲ့ထိသာ ကြိုးစားပါ.. မြို့ပြန်ရောက်လို့ ကျုပ်ကို မေ့ မသွားရင် ပြီးရောပါ.. နော်..” “လာ.. ထ.. ဘုရားသွား သစ္စာပြုမယ်..” တွဲထလိုက်သော လက်များက အားအင် အပြည့်..။ လှမ်းလိုက်သော ခြေလှမ်းများက ရိုးကြီးထိပ်မှ ထုံးဖြူစေတီလေးတိုင် ဆိုသော်လည်း ယနေ့မှစ သံသရာဆုံးတိုင် ဟူသည့် နိမိတ်ပင် မဟုတ်ပါတကား။“ငါ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ အကြင်.. မနက်ကျ အဘနဲ့ အမကို ဖွင့်ပြောပြီး နင့်အဘဆီ လာတောင်းစေ့မယ်.. ဘာမှ အားမငယ်နဲ့.. ဝမ်းမနည်းနဲ့ နော် အကြင်လေး..” မိုးကြီးချုပ်လို့ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်ပင် လင့်ခဲ့ပြီ။ အကြင်တို့ အိမ်နောက် စပါးကျီအကွယ် မှောင်ရိပ်ထဲတွင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားသည့် ချစ်သူနှစ်ဦး။ လွန်ခဲ့သော လေးလ မိုးဦးတုန်းက ရိုးကြီးထိပ်ရှိ ချစ်ရိပ်မြုံလေးတွင် ရမ္မက်မိုးစက်တို့ အတူသောက်သုံးခဲ့ကြသည်။အခုတော့ အကြင့် ကိုယ်ထဲတွင် ကိုရင်သာဒွန်းရဲ့ သွေးသားကို ပိုက်လွယ် ထားရလေပြီ။ အကြင် တစ်ယောက်မှာဖြင့် ဗဟုသုတ နုံနဲ့လှသော ကျေးတောသူလေး ပီပီ ချစ်ရသူထံ ဘဝ ပုံအပ် လိုက်သော်လည်း တားဆီးအပ်သော အရာဟူ၍ မသိခဲ့။ သည်လိုနဲ့ ရက်အတန်ကြာလာတော့ မနက်လင်းတိုင်း ခေါင်းက မကြည်၊ အစားအသောက် မြင်တိုင်း ပျို့ချင်သလို အန်ချင်သလိုလိုနှင့် နုထွေးအိစင်းနေသော ဆံစတို့မှာလည်း ဆီ အတန်တန် လူးပါသည့်တိုင် ခြောက်သွေ့ ကြမ်းရှလာ၏။
နထင်ခွက်လေးများ ညိုဟန်နှင့် နွမ်းလျလျရှိလှသော မိမိ အမူအရာကို သူငယ်ချင်းများပင် ရိပ်မိစ ပြုလာသည်။ သည်တော့မှ အကြင်လည်း မိမိ ဓမ္မတာစက်ဝန်းကို လက်ချိုး တွက်မိချေတော့.. လေး လ.. ။ ကောက်စိုက်ပြိုင်ပွဲ မတိုင်မီ ဆယ်ရက်လောက် ကတည်းက ပြီးခဲ့သည့် ဓမ္မတာ.. မလာတော့သည်မှာ လေးလပင် ရှိလေပြီတကား..။ အကြင်တစ်ယောက် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမည် မသိ ကြိမ်မီး အုံးရပါလေတော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ချစ်ရသူ ကိုရင်မှတပါး အခြား အားကိုးစရာ မမြင်သည်မို့ စာတိုလေးရေးကာ ကိုလှဘော် မြို့အသွား လူကြုံ ပါးရလေတော့သည်။ စာရောက်အပြီး ၂ရက်အတွင်းမှာပင် ပြန်ချလာသည့် ကိုရင်က အခု မိမိကို ရင်ခွင်ပွေ့ကာ အုပ်မိုး ထားလေပြီ။ “ကျုပ်.. ကျုပ် ဘာလုပ်ရမလဲဟင် ကိုရင်..” “ဘာလုပ်စရာ ရှိမလဲ.. ငါ နင့်ကို ယူမှာပေါ့ အကြင်ရယ်.. မနက်လင်းအောင်ပဲစောင့်.. နော်..” “ယူ.. ယူ ပြီး ရင် ရော.. ကိုရင့် ကောလိပ်ကျောင်းကိစ္စက.. အခုရော.. ခွင့်ယူပြန်ခဲ့တာလား.. ဟင် ကိုရင်..” “အဲ့သဟာတွေ တွေးမနေစမ်းပါနဲ့ အကြင်ရယ်.. ကျောင်းက တစ်နှစ် နားလိုက်မယ်.. ငါ အခု မြို့မယ် အလုပ်ပါရှာခဲ့တယ်.. ဆရာတစ်ယောက် ထောင်ထားတဲ့ သတင်းစာတိုက်မယ် လက်နှိပ်စက်စာရေး အလုပ် ရလိမ့်မယ်..” “ကောလိပ် ကျောင်းကရော လို့..” “အွမ်း.. အဘနဲ့ အမ ဘာပြောလာမယ် မသိတော့ ကိုယ့်အရေး ကိုယ်ဖြေရှင်းဖို့ ကြို စီစဉ်ခဲ့တာ.. ကျောင်းကတစ်နှစ် ကျန်သေးချိန် ခုကိစ္စဝင်လာတော့.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ အကြင်ရယ်.. ငါ နင့်ကို မျက်နှာ မငယ်စေ့ချင်ဘူး..” မျက်နှာ မငယ်စေချင်ဘူးတဲ့လား ကိုရင်ရယ်.. သဟာဖြင့် ကျုပ်.. ကျုပ်ကရော ရှင့်ကို သိမ်ငယ်စေ့မယ် ထင်ရက်သလား.. ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ကြောင့် ရှင့်တက်လမ်း.. ရှင့်မိဘ မျှော်လင့်ချက်.. ဘာဆိုဘာမှ မပျက်ယွင်းစေရဘူး.. ။အကြင် အတွေးနှင့် ကျလက်စ မျက်ရည်တို့ကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ချစ်သူရင်ခွင်မှ ခေါင်းအသာခွာရင်း ယောက်ျားပီသလှသော သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်သည်။
တင်းတင်းစေ့ထားသော နှုတ်ခမ်း ထူပြည့်ပြည့်၊ ယုံကြည်ချက်အပြည့်နှင့် အားကိုးထိုက်ဖွယ် မျက်ဝန်းတစ်စုံ။ ကျုပ်အတွက် ပြည့်စုံပြီ ကိုရင်.. ခုနေ ရှင်ကျုပ်ကို ထားသွားမယ်ဆိုရင်တောင် ဒါ အိပ်မက်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်..။ “ကျုပ် မလိုက်ချင်ဘူး ကိုရင်..” “ဟမ်..” “မဟမ်နဲ့.. ကျုပ်.. ကျုပ်ပြောတာ နားထောင်.. နော် ကိုရင် နော်..” “ပြောကြည့်.. နားပဲထောင်တာနော်.. သဘောတူမယ်လို့ မဟုတ်ဘူး.. ပြီးတော့ ဒီကိစ္စ အကြင် တစ်ယောက်တည်း ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် မရှိဘူး..” “ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ကျုပ် သဘောက ကိုရင် ကောလိပ်ကျောင်းပြီးထိ စောင့်ချင်တာ..” “ကျောင်းပြီးဖို့က ၃ လတောင် ကျန်သေးတယ် အကြင်.. အဲအချိန်ထိဆို မင့်အတွက် အရေးကြီးနေပြီလေ.. ဒီကြားထဲလည်း ဖုံးဖိထားဖို့မှမလွယ်ဘဲ အကြင်ရယ်.. လက်ထပ်ကြပြီး ကလေးလည်း ဘေးကင်းရန်ကင်း မွေးဖွားပြီးမှ ကျောင်းပြန်တက်.. မခက်လှပါဘူး.. စားဖို့နေဖို့လည်း မပူနဲ့.. ငါ အကုန်စီစဉ်မှာပါ.. နော် အကြင်လေး..” “ဟင့်အင်း.. ဟင့်..” “ငိုစရာလား အကြင်ရယ်.. ဘာကိုဝမ်းနည်းသွားတာလဲ.. ဘာလဲ တင့်တောင့်တင့်တယ် မင်္ဂလာမဆောင်ဘဲ ခိုးမယ် ဆိုလို့လားဟင် အကြင်လေး..” “ကြံကြီးစီရာ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ် ငိုတာ ဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး.. ပျော်လို့ပါ..” “အွမ်း.. ရှေ့လျှောက်လည်း ပျော်စေ့မယ်.. နော် မိန်းမ..” “ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ပြောသလိုပဲ ၃ လ စောင့်ကြရအောင်ပါ ကိုရင်ရယ်.. ဒီကိစ္စ ပေါ်မလာခဲ့လည်း နောက် ၃လဆို ကျုပ်တို့ မနီးရမှာမှ မဟုတ်ဘဲကောလေ..” “ခုလည်း စော သွားတာပဲ ရှိတာလေ အကြင်ရယ်..” “မတူဘူး ကိုရင်.. ဖြောင့်နေတဲ့လမ်းမှာ အထစ်ငေါ့တစ်ခု ဖြစ်သွားရင် အားလုံး လွဲကုန်တာမျိုးလည်း ရှိတတ်တယ်.. ကျုပ်.. ကျုပ် ကိုရင့်လောက် စာမတတ်ပေမင့် ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘောတွေကိုတော့ သိတယ် ကိုရင်ရယ်.. ဒီတစ်ခါသားတော့ ကျုပ်ပြောတာ နားဝင်ပေးပါ.. နော်..” “အဲ့ဒီတော့..” “မနက်ကျ မြို့ပြန်လေ.. နော်..” “အာကှာ.. ဟူး..” “တော့်မျက်နှာကြီး အာ့လိုဖြစ်မှ ကျုပ် ငိုချလိုက်ချင်တာနော်.. ဟင့်.. ဟင့်..”
“ဟင်း.. အေးပါ.. အေးပါ.. ငိုတော့ မငိုနဲ့ အကြင်ရယ်.. နေထိုင်မကောင်းဖြစ်မယ်.. စိတ်ပူတယ်..” ချစ်သူကို တင်းကြပ်စွာပွေ့ထားရင်း ကိုရင်သာဒွန်း အံတင်းတင်း ကျိတ်ထားမိသည်။ တကယ်လည်း ခုနေ မိန်းမခိုးလိုက်ရင် အဘနဲ့အမ ကျေနပ်မယ် မကျေနပ်ဘူး မသေချာ။ ကျောင်းရပ်ပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆိုတာလည်း စီစဉ်ခဲ့ပေမဲ့ တကယ် အဆင်ပြေ မပြေက လုပ်ကြည့်မှ သိမည်။မိမိက ဒုက္ခ ခံနိုင်စေဦးတော့ ကလေးလွယ်ထားရသည့် အကြင်လေး ဆင်းရဲဒဏ်ကို ရင်ဆိုင် နိုင်ပါ့မလား။ တကယ်လို့များ အကြင်ပြောသလို ကံကြမ္မာ အလှည့်ပြောင်း ဖြစ်သွားခဲ့ပါလျင် ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ အရေးကရော။ သို့သော်လည်း ဒီအတွေးမျှဖြင့် အကြင့်ကို ၃လတိတိ မျက်ကွယ်ပြုထားဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်။ ဒါဆို အဘနဲ့ အမကို ပြောကြည့်ရင်ရော.. “အဘနဲ့ အမကိုလည်း ပြောကြည့်ဖို့ စိတ်မကူးနဲ့နော် ကိုရင်..” “ဟင်..” အကြင် တစ်ယောက် မိမိ ရင်ထဲကစကားကို ဘယ့်နှာများ ကြားသွားလေရော့သလား။ “သူတို့ လက်ခံ စီစဉ်ပေးရင်တော့ ကျောင်းမနားရဘဲ အဆင်ပြေသွားနိုင်တယ်လေ အကြင်ရယ်.. အနည်းဆုံးတော့ မိသားဖသားပီပီ တောင်းရမ်းပေးကြရင် ငါလည်း နင့် စိတ်ချရတာပေါ့ဟာ.. နော်..” “လက်မခံခဲ့ရင်ရော ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ် ကြောက်တယ်..” “ဟင်း..” လက်ခံခဲ့ရင်တောင် အကြင့်ကို မျက်နှာမငယ်စေဘူးလို့တော့ အာမ မခံနိုင်တာ အမှန်။ သားမာန် တက်လွန်းသော မိမိ မိခင်အကြောင်း မိမိ အသိဆုံး။ ဒါကို အကြင်လည်း ကောင်းကောင်း သဘော ပေါက်ပုံရသည်။ သာဒွန်းတစ်ယောက် သက်ပြင်းသာ အကြိမ်ကြိမ် ချမိတော့၏။ “စိတ်မညစ်ပါနဲ့ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ် စောင့်မယ်.. ကျောင်းပြီးမယ့် ၃လ ကျုပ်စောင့်မယ်.. နော် ကိုရင်နော်..” “…..” တိတ်ဆိတ်သွားသော ညလေးက နှစ်ဦးသား၏ အသက်ရှုသံ အပြင် ပိုးသံ ပရစ်သံများသာ ကျန်တော့၏။ နွေးထွေးသော ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ရင်း သက်ပြင်း သေးသေးလေး မသိမသာ ခိုးချလိုက်မိသည်။ မိမိရင်ထဲမှ စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အကြောက်တရားတို့ကို ချစ်ရသူ ကိုရင် မသိစေလို မမြင်စေလိုပါ။
သူ မိမိကို တာဝန် မယူလိုတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ မိမိ ဗိုက်ထဲမှ ကလေးကလည်း လင်ကောင် မပေါ်တဲ့ ကလေးမှ မဟုတ်ဘဲ။ ၃လတာ အချိန်လေးအတွင် ချစ်သူ၏ ဘဝလမ်းကြောင်း အလှည့်အပြောင်း မဖြစ်ဖို့အရေး မိမိ သတ္တိကောင်းပြလိုက်ချင်သည်။ ပညာရေး ဆုံးခန်းတိုင်ပြီ ဆိုလျင်ဖြင့် မာန်မာနကြီးသော ကိုရင့် မိဘများ အနေနဲ့လည်း မကြည်ဖြူလျင်တောင် အငြိုငြင်တော့ သက်သာကောင်း သက်သာ ပေလိမ့်မည် မဟုတ်ပါလား။ ကိုရင်သာဒွန်း တစ်ယောက် မိုးလင်းလုဆဲ အချိန်မှပင် လှဘော်အိမ်သို့ သွားကာ ခဏ လှဲမိသည်။ အတွေး ပေါင်းစုံဖြင့် အိပ်မပျော်ဘဲ မိုးစင်စင်လင်းခဲ့၏။ နောက်နေ့မနက် မိုးလင်းတော့ ကိုရင်သာဒွန်း မြို့အပြန်ကို အကြင် နှုတ်ဆက်ခဲ့သော်လည်း စကားကြာကြာ မပြောဖြစ်။ ယုံကြည်ချက်ပြည့်ဝသော မျက်ဝန်းတို့နှင့် ပြုံးပြရင်း “ကျုပ်ကို စိတ်ချပါ ကိုရင်.. ကျုပ်လည်း စိတ်ချမယ်.. နော်..” ဟုသာ ပြောဖြစ်ခဲ့သည်။ တရွေ့ရွေ့ ထွက်ခွာသွားသော ချစ်သူ၊ မြင်ကွင်းမှ ကွယ်သွားမှသာ ကျလာသည့် မျက်ရည်ကို သုတ်ရင်း.. “မိန်းမသားတို့ သတ္တိပေါ့ ကိုရင်ရယ်.. ချစ်သူရဲ့ အောင်မြင်မှုလမ်းကို အဟန့်တား မဖြစ်စေလိုတဲ့ သတ္တိပေါ့..” ဟု စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်မိသည်။အိမ်အပြန်လမ်းဆီ ခြေဦးအလှည့်.. ဗိုက်ထဲမှ ဖြတ်ကနဲ လှုပ်သလို ခံစားလိုက်ရ၏။ ၄လ ဆိုသော ကိုယ်ဝန်က အပျိုဗိုက်မို့ အမြင်အားဖြင့် မသိသာသေးသော်လည်း အထဲမှကလေး အသက်ဝင်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ တုန်ရီနေသော လက်ကလေးနှင့် ဗိုက်လေးကို အသာအုပ်ကိုင်ရင်း.. “ကလေးရယ်.. ဖေဖေ ပြန်လာမှာပါ.. မေမေနဲ့ကလေး စောင့်ကြရအောင်.. သတ္တိရှိရှိနဲ့ စောင့်ရအောင်နော်.. မင့်ဖေဖေ ရှေ့နေကြီး ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါစေ.. မေမေတို့ အနှောက်ယှက်မပေးဘဲ စောင့်ကြရအောင်ပါ..” ဟု တီးတိုး ရေရွတ်မိလိုက်ပြန်တော့သည်။ “ပင်ပန်းသွားပလား အကြင်လေး.. အဝတ်အစားလဲပြီး တရေးလောက် အိပ်လိုက်နော်..” အပြုံးယဲ့ယဲ့လေးဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သည်ကနေ့က အကြင်တို့ မင်္ဂလာပွဲ။ ဗိုက် (၇)လ နှင့် ကျင်းပရသော မင်္ဂလာပွဲ။
ချစ်သူ ကိုရင့် ရှေ့ရေး မနှောင့်နှေးစေလိုသော စိတ်ဖြင့် ကောလိပ်ကျောင်း အပြီးထိ စောင့်ခဲ့ပါသော်လည်း အကြင်လေးခမြာ မျက်နှာကောင်း မရရှာ။ သာဒွန်း တစ်ယောက် မယ်ကြင် ဗိုက်ကြီးသွားလို့ ယူလိုက်ရတာ ဆိုသည့် စကားများကလည်း နားနှင့် မဆန့်။ ကောလိပ်ကျောင်းကြီးမှ ဘွဲ့ဒီဂရီ ရအောင် ပျိုးထောင်ပေးသော မိဘကိုမှ မထောက်၊ လင်ထောင် ဖမ်းရက်သည့် မိန်းမ ဟူသော စကားများကလည်း မိုးလုံး အနှံ့။ မိန်းမသားရယ်လို့မှ တစ်စက်ကလေး အိန္ဒြေမရ၊ အနေပက်စက်လို့သာ လင်မယူခင် ဗိုက်ကြီးတာပေါ့ ဟူသည့် စကားများကလည်း မြေပြင် တပြန့်။ မိမိအား တစ်ချက်ကလေးမျှ စကားပင် မပြောသော်ငြား သားဆန္ဒကို အတင်းကြပ် မပိတ်ပင်ပါသော ယောက္ခမတို့ကို အားနာစွာ ကျေးဇူးတင်ရင်း ကိုရင့် မိဘအိမ်သို့ အကြင် ရောက်ခဲ့ရပါပြီ။ ဘုန်းကြီးငါးပါး အရုဏ်ဆွမ်း ကပ်ကာ သူကြီး အပါအဝင် ရပ်မိရပ်ဖအချိ့နှင့် ရှေ့ ရအိမ် နောက် ရအိမ်ဖိတ်၊ ငါးခြောက်ထောင်းကြော်၊ ကောက်ညှင်းဆီထမင်း နှင့် လက်ဘက်ရည် တို့ဖြင့်သာ ဧည့်ခံသော အကျဉ်းရုံး မင်္ဂလာပွဲလေးက အကြင့်လို ကွမ်းတောင်ကိုင် အပျိုချောအတွက် အညတရ ဆန်လွန်းလှ၏။ သို့သော်လည်း အကြင် ပျော်ပါသည်။ ချစ်ရသူ၏ ရင်ခွင် မဟုတ်ပါလား။ ကုတင် ခြေရင်းတွင် ချထားသော လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ အဝတ်တစ်စုံ ထုတ်လိုက်သည်။ ကုတင်ဘေးရှိ ကျွန်းဘီဒိုကြီး ပေါ်မှ မှန်ချပ်ထဲတွင် အကြင့်ပုံရိပ်လေး။ လူပျို့အိပ်ခန်းဟောင်းမို့ သနပ်ခါး ကျောက်ပျဉ် မှန်တင်ခုံ စသည်တို့ မရှိ။ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ဆန်စက်ပိုင်ရှင် သမီး တစ်ဦး မင်္ဂလာ ဆောင်စဉ်က ခန်းဝင်ပစ္စည်း ဆိုသော အဆောင်အယောင်များကို အကြင် မြင်ခဲ့ဖူးသည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ကျွန်းကုတင်ကြီးနှင့် ဘီဒို၊ သနပ်ခါး ကျောက်ပျဉ် တင်သော မှန်တင်ခုံ တစ်လုံး။ မှန်တင်ခုံ၏ ဘဲဥပုံ မှန်ချပ်ဝိုင်းကြီးရှေ့တွင် အကြင်တို့ အပျိုတစ်သိုက် တွန်းထိုးကြည်စယ်ရင်း ရယ်မောခဲ့ကြဖူးသည်။ယခုတော့ မိမိ ရှေ့ရှိ ဘီဒိုတံခါးရွက်မှ ပြဒါးပြယ်လုလု မှန်ချပ်ကို ကြည်လို ကြည်ငြား ခြုံထားသည့် ပုဝါပိုင်းလေးနှင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်၏။
အနောက်မှ ရောက်လာသည့် ကိုရင်က “အွမ်း.. ဘီဒိုမှန်က ဝါးနေပြီရယ်.. အကြင့်ဖို့ မှန်တင်ခုံလေး တစ်လုံးလောက် အပ်ပေးဦးမှပါ..” ဟု ပြောရင်း အနောက်ဘက်မှ ကြင်နာစွာ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ “မလိုပါဘူး ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ဖြင့် နက်ဖြန် သဘက် ဆိုရင်ပဲ ကလေးအမေ ဖြစ်ပြီ ဟာကို..” ဟု ပြန်ပြောလိုက်၏။ တကယ်လည်း မလိုချင်ပါ။ လင်သားအပေါ် အားနာခြင်း၊ ယောက္ခမအား ကြောက်ရခြင်း၊ မိမိကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မျက်နှာအောက်ကျရှာသည့် မိဘများအတွက် ဝမ်းနည်း ရခြင်း စသည်တို့ကြောင့် အားငယ်စိတ်တို့ ပြည့်လျှံနေသည့် မိမိမျက်ဝန်းများကို ကြည်လင်စွာ မြင်ရစေမည့် မှန် တစ်ချပ် အကြင့်အတွက် မလိုပါလေ..။ သာဒွန်း တစ်ယောက် ဇနီးအလိမ္မာလေးအား နောက်မှ သိုင်းဖက်ထားရင်း နားထင်စပ်နှင့် ဆံစလေးများကို ဖွဖွ ရှိုက်နမ်းနေသည်။ အကြင် ဝတ်ထားသည့် မင်္ဂလာဝတ်စုံဟု ပြောရမည့် ပဒုံမာချည် အကျီကလေးမှ ကြယ်သီးတံများကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်လိုက်၏။ အပေါ်အကျီ ကျွတ်သွားတော့ ချွေးခံ အကျီအောက်တွင် စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်ကလေး။ သားလား သမီးလား မသိရသေးသည့် လူသား ပိစိလေးတစ်ဦး ထိုဗိုက်ထဲတွင် သန္ဓေ တည်နေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင် ပြောစကားနှင့် မိခင်ဖြစ်သူတို့၏ မကြည်လင်မှုများကို ခေါင်းငုံ့ခံရင်း မိမိမျက်နှာ တစ်ကမ္ဘာပြုကာ လိုက်လာရှာသည့် ဇနီးသည်လေး မြကြင်။ ထိုမိန်းကလေးကို အကြင်နာဆုံး ဆက်ဆံပြီး အကောင်းဆုံး စောင့်ရှောက်မည်ဟု သာဒွန်း ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ “ချွေးခံပါ လဲပါလား အကြင်.. မျက်နှာသစ်ပြီး သနပ်ခါးလေး လူးချင်လား.. အမေ့ အခန်းမှာတော့ ကျောက်ပျဉ် ရှိတယ်.. သွားယူလိုက်မယ်လေ..” “ဟင့်အင်း.. အဝတ်လဲပြီး ခဏ လှဲမယ်လေ.. ညောင်းလို့..” “အွမ့် အွမ့်.. ဒါလေးလဲဖို့လား..” “ဟုတ်.. အယ်.. ထမီကြီး ချထားပါ ကိုရင်ရဲ့.. ကျုပ်ဘာသာ ယူမှာပေါ့.. ဘယ့်နှယ်..” “အာ.. လာစမ်းပါ.. လုပ်ပေးချင်လို့ဟာကို..” “အော်.. ခက်ရချည့်.. ကျုပ်ဘာသာ လဲမယ်လို့ ဆို..” “ချွတ် ချွတ်.. ထမီရော.. ချွေးခံက ဝတ်မနေနဲ့တော့လေ.. ဗိုက်ထဲက ကလေး အနေမခက်လား..”
“ကျုပ်မှ မနေတတ်ဘဲတော်.. ဟောင်းလောင်းကြီး ဟာကို.. ဖယ်ပါ ကိုရင်ရယ်.. ဘယ့်နှယ့်ကြောင့် အတင်း လိုက်ချွတ်နေတုန်း..” “ဟ.. ငါ့ မိန်းမ ငါ ချွတ်တာ.. ဘာပြုတုန်း.. မှန်းစမ်း.. ဒါ ဘာလေးလဲလို့.. ဘာ ပေနေတုန်း ဒါ.. ဟွမ် မိန်းမလေး..” “အို.. ဘယ့်နှာ.. ဘာပေရမတုန်း.. မှဲ့ ဟာကို..” “အီး.. မှဲ့က အနီရောင်လည်း ရှိသလား.. လှလိုက်တဲ့ မှဲ့လေး အကြင်ရယ်.. စောစော မမြင်မိတာ နာလေချင်း..” “ဟွင့်.. အပိုင်ဖြင့် ရနေမင့် ဟာကို..” “အွမ်း.. အွမ်းနော်.. အကြင်က ငါ့ မယားဖြစ်နေမှဟာပဲ.. အချိန်မရွေး လှပ်ကြည့်ရုံ..” “ပေးစမ်းပါလို့ အဲ့ အင်္ကျီကို.. တကတည်း..” “အွမ့် အွမ့်.. အောက်က ချွေးခံ မဝတ်နဲ့တော့.. အင်္ကျီလေးပဲ ဝတ်ပြီး လှဲရအောင်လား..” “ဟွင့်.. ဟာလာဟင်းလင်းကြီး..” “လက်နဲ့ အုပ်ပေးထားမယ်လေ.. ဟောသလို..” “အို့..” သားသည် အမေလောင်းမို့ နကိုထက် ဆူဖြိုးနေသည့် နို့အုံနှစ်ဘက်ကို ခပ်ဆဆ ညှစ်ရင်း သာဒွန်း စိတ်တွေ ထကြွ ဆူဝေလာသည်။ ကိုယ်ဝန်နှင့် မိန်းမသားကို သံဝါသပြုလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ မတော်တဆများ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားလျှင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်ရချည့်လေ။ သို့သော်လည်း စိတ်က ထိန်းမရ။ ဝင်းဝါစိုပြေသော နို့အုံ ပြောင်ချောချောလေး ထက်မှ ချစ်စရာ မှဲ့နီနီလေးက သာဒွန်း အာရုံကို ဖမ်းစားနေသည်။ မိမိစကားကို နားထောင်ရှာသော မယားလေးက အတွင်းခံ အင်္ကျီ ပြန်မဝတ်ဘဲ အပေါ်အကျီလေးသာ ထပ်ဝတ်ပြီး ထမီလဲရန်ပြင်နေသည်။ နားထင်စပ်တွင် ဆံနုလေးများ ကပိုကယို၊ လည်တိုင် ကျော့ကျော့လေးတွင် သူ့အမေ ဆင်လိုက်ဟန်တူသည့် ကဒေါင်းပုံ ဆွဲသီးနှင့် ရွကြေိုးကလေး။ “လက်မောင်း အုံးလှဲ့..” “ဟုတ်..” “အွမ်း.. ဟိုဘက်လှည့် မိန်းမ.. နောက်က ဖက်ချင်လို့..” လင်ဖြစ်သူ ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝှေ့ကာ အိပ်စက်လိုပါသော်လည်း စောဒဂ မတက်ဖြစ်။ လှည့် ဆိုသည့်တိုင်း လှည့်ပေးလိုက်ဖြစ်သည်။ နူးညံ့သော အနမ်းများ အကြင့်ခေါင်းထက်ဆီ တဖွဲဖွဲ ကျလာ၏။ ကိုရင့် လက်တစ်ဘက်က အင်္ကျီအောက်ထဲ လျှိုဝင်လာသည်။
ဆူဖြိုးသော နို့အုံနှစ်ဘက်ကို တစ်လှည့်စီ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရင်း အကြင့်နားရွက်ဖျားလေးကို ဖွဖွနမ်းပြန်သည်။ ထို့နောက်မှ လည်တိုင်ရှိ အရစ်ကလေးများကို လျှာဖြစ့် စုပ်လျက်လိုက်၏။ အကြင့် ကိုယ်လေး တွန့် သွားပြီး “ယားတယ်လို့ ကိုရင်ရဲ့..” ဟု ပြောလိုက်သည်။ ပြောခါမှပဲ နို့အုံကို အုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ချောင်းများက နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ညှစ်ကာ ချေပြန်သည်။ လည်တိုင်ကို စုပ်ကာ စုပ်ကာ နမ်းရင်း ပုခုံးသား အိအိလေးများကို တဇတ်ဇတ် ကိုက်နေပြန်၏။ ရင်စေ့ အင်္ကျီကလေး၏ ကြယ်သီးတံကို ဖြုတ်ရန် ပြင်သည်။ ဥဿဖရား ကြယ်သီးလေးများက ကြယ်သီးကြိုးကွင်း ကြပ်ကြပ်ထဲတွင် အံကျနေသည့် အပြင် ဖြုတ်နေကျ မဟုတ်သည့် ကိုရင့် အဖို့ အလွယ်တကူမရှိလှ။ စိတ်မရှည်တော့ပြီမို့ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲ လိုက်တော့သည်။ ဖြတ်ကနဲ ပြုတ်သွားသည့် ကြယ်သီးလေးက ဂလောက် ဟူသောအသံလေးသာ ကြားလိုက်ရပြီး ဘယ်နား ကျသွားပြီမသိ။ နောက်တစ်လုံး ထပ်ဖြုတ်မည့် ကိုရင့်လက်ကို ဗြာကသီ ဆွဲလိုက်ပြီး.. “ဘယ်နှယ် လုပ်တာတုန်း ကိုရင်ရဲ့.. သည်လိုသာ ဆောင့်ဆွဲမှဖြင့် အကုန် ကုန်ရချည့်..” “ဖြုတ်မှ မရဘဲကိုးကွ.. စိတ်မရှည်စရာ..” “ကျုပ်ဘာသာ ဖြုတ်ပေးပါ့မယ်တော်.. အမေ့(အဖွား) အမွေ ဥဿဖရား အစစ် တော်ရဲ့.. အစစ်..” “ဟီး.. အေးပါဟ.. ကြမ်းပျဉ် ကျသွားတာပါ.. ပြန်ရှာပေးမယ် ပြီးမှ.. မတွေ့လည်း ငါ အသစ် ဆင်ပါ့မယ် အကြင်ရယ်..” “ဟွင်း..” မျက်စောင်းလေး လှည့်ထိုးရင်း ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်က ရင်ဘတ်ဟပြဲ ဖြစ်သွားသည့် အကြင့် အင်္ကျီလေးကို အကုန်မချွတ်ဘဲ ပုခုံးသားများ ပေါ်သာရုံ လှပ်လိုက်၏။ အကြင့် လည်တိုင်ရင်းတွင် ရွဆွေဲကြိုးလေးက အရောင်လက်လက်။ ကဒေါင်းရုပ်ပုံ ဆွဲသီးလေးက ရင်မြွာနှစ်ခုကြား အညှာတည့်တည့်။ ဆွဲသီးလေးနှင့် ထိနေသည့် ရင်အုံတွင် မှဲ့နီနီလေးက ထင်းနေသေးသည်။ ကိုရင်တစ်ယောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ အကြင့် လည်တိုင် အရင်းသားလေးကို ဆွဲကြိုးပါ ပါအောင် ငုံခဲက ဂျိကနဲ ကိုက်ချ လိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်မှ သွေးစုပ် ဖုတ်ကောင်ကြီး အလား အားပြင်းပြင်းနှင့် စုပ်ပြန်လေသည်။ နို့အုံကို နယ်ဖတ်နေသည့် လက်ကလည်း အလျဉ်မပြတ်။ အကြင်လည်း ခြေဖျားလေးပင် ဆတ်ဆတ်ခါအောင် တွန့်တွန့် လူးသွားရ၏။ သားမြတ်တွင်းရှိ အကြောအချင် အားလုံး တဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် သွေးတိုးလာတော့သည်။ ကာမ ရမ္မက် လှိုက်တက်လာသည် ဆိုတာ ဒါမျိုးပဲ ဖြစ်မယ်ဟု အကြင် တွေးမိလိုက်သည်။ ဇက်ကလေး စောင်းလိမ်ကာ ပုတုကွေးရင်း ရမ္မက်စိတ်ကို အံကြိတ် တင်းရသည်မို့ ခေါင်းအုံး ထောင့်စွန်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည့် လက်သီးကလေးပင် ဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီ။ လက်ဖျန်တွင်လည်း မွေးညင်းများ ထောင်၍ နေသည်။ “ထမီ လျှော့ အကြင်..” ပြောလည်းပြော လုပ်လည်းလုပ်မို့ အကြင့်မှာ ကိုယ်တိုင် ချွတ်မပေး လိုက်ရသလို တားချိန်လည်း မရလိုက်။ ချစ်လင်၏ လက်တစ်ဘက်က ထမီကျွတ်ကို ပေါင်လည်ဆီ အထိ ဆွဲချပြီး စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်သပ် ချော့မြှူနေလေပြီ။ လင်ဖြစ်သူ၏ အထိအတွေ့များ အောက်တွင် ဗြောင်းဆန်လာသည့် သွေးသား တောင့်တမှုကို အကြင် တောင့်မထားနိုင်တော့။ကိုရင်ကတော့ သူ့အတံ မာတောင်တောင်ကြီးကို အကြင့် တင်လုံးနှစ်ခု ကြားမြောင်းထဲ ညှပ်ပြီး ဖွဖွ ညှောင့်နေပြီ။ ဟိုသင်းထဲ ထိုးထည့်ပေးရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲဟု တောင့်တမိသော်လည်း အကြင် မပြောရဲ။ ပဋိသန္ဓေ လွယ်ထားရသည့် မိန်းမသား တစ်ဦး အနေနှင့် ကာမ၏ အရသာကို ခံစား လိုလာခြင်းက အပြစ်ရော ကင်းပါရဲ့လား။ မိမိထက် စာတတ်သည့် ကိုရင်ကတော့ သိနားလည်မည် ထင်ပါသည်။ “ချစ်တယ် အကြင်ရယ်.. နို့နှစ်လုံးကြားမှာ ဒေါင်းဆွဲသီးလေး ညပ်နေတာ.. ကြည့်ကောင်း လိုက်တာ..” ဆွဲကြိုးရာလေး ထင်အောင် လည်ပင်းကို ကိုက်လိုက် ကို လျှာဖြင့် လျက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်ရင်း ပြောမိသည်။ “ကျစ် ကျစ်.. နာတယ်လို့.. သူ့အသား မဟုတ်တိုင်း..” ဒေါင်းဆွဲသီးလေးကို အလယ်တည့်တည့် ထားပြီး နို့အုံနှစ်ခုကို ပူးကပ် ညှစ်တော့ အကြင်လေး ခပ်တိုးတိုး ညည်းသည်။ တကယ်လည်း နို့နှစ်ဘက်ကြားတွင် ဒေါင်းမြီးရာ ထင်နေပြီ။
“နောက်ဆို ဒေါင်းဘယက်ကြီး လုပ်ပေးဦးမှာ.. ပြွတ်စ်.. ဂျိ.. ဂိ..” “အာ.. ရှီး.. ဟင့်..” “ချစ်တယ် အကြင်ရယ်.. ငါ.. ငါ တအား လုပ်ချင်တာပဲ..” “အို..” “ငြိမ်ငြိမ်နေ.. ခဏပဲ..” “ကျုပ်.. ကြောက်တယ် ကိုရင်.. အထဲက ကလေးက လှုပ်.. လှုပ်နေတယ်..” “အင်းပါ.. အထဲထိ မထိုးဘူးလေ နော်.. ဒီလိုလေး.. ဖင်နှစ်လုံး အောက်လေး ညှပ်.. ညှပ် ထားပေး.. ရှီး..” “အွင့်.. အင်း..” တင်သားဖွံ့သည့် ဇနီးသည်ရထားခြင်းသည် ကံကောင်းမှု တစ်ခုများလား။ တောင့်တင်းနေသည့် ငယ်ပါက ဂူမအောင်းရသော်လည်း တင်ကြားမြောင်းတွင် ဇိမ်ကျလို့နေသည်။ “ပေါင်လေး ကျစ်ပေးထား အကြင်.. ညှပ်ပေးထား နော်.. ရှီး..” ကိုရင့်စကားဆုံးတော့ အကြင်လည်း ရင်ခွင်ထဲတွင် တစောင်းလှဲ အိပ်နေရာမှ ဒူးနှစ်ဘက်ကို လိမ်ချိတ်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်း ကျစ်သည်ထက် ကျစ်အောင် နေပေး လိုက်သည်။ နောက်ကနေ တစ်ချက်ချင်း ညှောင့်နေသည့် လင်တော်မောင်ကို ပါရမီ ဖြည့်ရင်း မိမိ ကိုယ်တွင်းမှ ဆာလောင် မွတ်သိပ်မှုကိုတော့ မိခင်စိတ်ဖြင့် ရိုက်ချနေရ၏။ ကလေး ထိခိုက်သွားလျှင် ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့ မဟုတ်လား။“အကြင်.. မိန်းမ.. မိန်းမလေး.. အု.. အီး.. ငါ.. ထွက် ထွက်တော့မယ်.. အု.. အွမ့်.. အွမ်း..” ပြောပြီး ညှောင့်ချက်များက သွက်သွက်နှင့် စိပ်လာသည်။ ညှစ်နယ် ကိုင်ဆုပ်ထားသည့် နို့အုံ နှစ်ဘက်ဆီမှ အရည်ကြည်လေးများပင် စိမ့်ထွက်လာ၏။ “ထွက်.. ထွက်ပြီ.. အီး.. ရှီး..” အကြင့်ကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားပြီး လည်တိုင်တဝိုက်ကို စုပ်နမ်းမိပြန်သည်။ “ချစ်လိုက်တာ အကြင်ရယ်..” “အားရရဲ့လားဟင်..” “ဘာကိုတုန်း မိန်းမ.. ဟွင်.. ပြွတ်စ်.. ရွတ်..” “အထဲမှ မထည့်ရတော့လေ.. အားရရဲ့လားလို့..” “အမှန်ပြောရင်တော့ ဘယ်အားရမတုန်း.. မိန်းမကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်ချင်တာလေ..” “အွင့်..” “ဒါမဲ့ ရတယ်.. ကလေးမွေးပြီးမှ အတိုးချ လုပ်မယ်.. နော် မိန်းမ.. ခုက ဒီလောက်လေးပဲ ကောင်းတယ်..” “အွင့်..”
“မင့်ရော်.. ခံချင်မနေဘူးလား မိန်းမ.. ဟွင်.. မှန်း.. အာ.. တွင်းလေး စိုနေတယ်.. လာ လာ.. ပေါင် ဟ..” ပူးကပ်နေသည့် ကိုယ်နှစ်ခု ခွာလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ် တံတောင် ထောက်လျက် အကြင့်ကိုယ်ပေါ် တစောင်း အုပ်မိုးလိုက်သည်။ ပူးကျစ်ထားသည့် ပေါင်လေး အသာ ဆွဲဟလိုက်တော့.. “ဟင့်အင်း.. မဖြစ်ဘူးလေ.. မဖြစ်ဘူးလို့ ကိုရင်ရဲ့..” “အသာလေးပဲ လုပ်ပေးမှာ.. ဟပါ မိန်းမရ.. အဲ.. နို့ရည်လေးတွေတောင် ထွက်နေပေါ့ အကြင်.. ဒီမယ် ကြည့်စမ်း.. နို့သီးခေါင်းမှာ အရည်ကြည်လေး..” “အို.. မဟုတ်တရုတ်..” “တကယ်ဆို မိန်းမရ.. မှန်း.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်..” “ရှီး..” “အွမ့်.. ပြွတ်စ်.. ပွတ်ပေးမယ်နော် အကြင်လေး.. စိတ်လျှော့ထားပြီး ဇိမ်ခံလိုက်..” “အွင့်.. ရှီး ကျစ်ကျစ်.. အင်း.. အာ့နားလေး.. ဟုတ်တယ်..” “အွမ့်.. ကောင်းလား.. ဒီမယ်.. အစိလေးက မာတောင် နေတာ.. ဟောသလို ဟောသလို ဖိချေပေးမယ်..” “ရှီး.. ကို.. ကိုရင်.. အင့် အင့်..” “အဝလေးထဲ နည်းနည်း မွပေးမယ် အကြင်လေး.. ဒီလို .. ဒီလိုလေး..” “အီး.. ကျစ်ကျစ်..” “ကောင်းလား မိန်းမလေး ဟွင်..” “အင်း.. ဟုတ်.. အင့်..” “မြန်မြန်လား.. ဖြည်းဖြည်းလား.. ဘယ်လို ပွတ်ပေးမရလဲ မိန်းမ.. ပြွတ်စ်..” “သိပါဘူးဆို ကိုရင်ရယ်..” “ပြောပါ မိန်းမရ.. လင်ကို ရှက်စရာလား မင့်နှယ်.. ဒီလို.. ဖြည်းဖြည်းလေးလား.. ဒီလိုဒီလို ခပ်သွက်သွက်လား.. ဟွမ်..” “အီး.. မြန် မြန်.. မြန်မြန်လေး..” “အွမ့်.. အွမ့်.. မိန်းမလေး ကောင်းနေတာ.. ကြည့်စမ်း.. ချစ်လိုက်တာ.. ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်.. ငါ့မယားလေး.. ရွတ်စ်..” “အာ.. အ.. ပြီး.. ပြီးပြီ.. ရပ် ရပ်.. ကိုရင်.. ရှီး..” ခြေဖျားလေးများ ကွေးကုတ်ကာ အကျောဆတ်ဆတ် ဆွဲရင်း ထောင်ထားသည့် ဒူးလေး ခွေကျ သွားရှာသည်။ နုံးချိသွားပုံရသော အကြင်လေးကို ပွေ့ဖက် နမ်းရှုံ့ပြီး လက်တစ်ဘက်က ရွကျေုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို အုပ်ကိုင်ထားလိုက်၏။ ကြင်စဦးတို့၏ မင်္ဂလာဦးညက သည်မျှလောက်နှင့် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သွားသည်။ ရှေ့တွင်ကား လျှောက်ရမည့်လမ်း၊ ထမ်းရမည့်တာဝန်၊ စောင့်ရှောက် ရမည့် အသိုက်အမြုံလေး မဟုတ်ပါလား ……… ပြီး။