ဒီနေ့တစ်နေကုန် စိတ်ပျက်စရာကြီးဗျာ နေ့လယ်ခင်းကဆို ပိုဆိုးသေးတယ် ..နေက မတရားပူ၊ ချွေးတပျံပျံနဲ့ ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး .. ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်ကထက် အခုပိုပူလာသလိုပဲ။ ကျွန်တော်ဘဲထင်လို့လား ဒါမှ မဟုတ်ရင် .. ကျွန်တော်ရဲ့ မကောင်းမှုတွေအတွက် စရံသတ်တဲ့အနေနဲ့ ကျွန်တော်သွားတဲ့နေရာတလျှောက် အိုဇုံးလွှာကိုအပေါက်ဖေါက်ပြီးငရဲရဲ့ အရသာကို မြီးစမ်း စေလားဘဲ ..။ ခင်ဗျားလဲ ကြုံဘူးမှာပါ .. ဟုတ်တယ်မဟုတ် လား ..အာ .. ဒါဆိုရင် ခင်ဗျား .. ငရဲရဲ့ အရသာကို မြည်းစမ်း နေရတဲ့ ဒုစရိုက်သားကောင် တစ်ကောင်ဘဲ .. သူတော်ကောင်းဆိုအေးမြလို့ တစ်ချက်ကလေးမှ ပူတယ် အေး တယ်လို့ မငြီးဘူး အေးလေ .. ဒီစာအုပ်ဖတ်ပြီ ဆိုမှတော့ ခင်ဗျားဟာ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ပဲ။ အေးဗျာ .. နေ့လည်ခင်းက သိပ်ပူပေမဲ့ .. ညနေ ကျတော့ အေးစိမ့်စိမ့်နဲ့ .. ကျွန်တော့အကြိုက်ရာသီ ဥတုပေါ့ .. ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ မနက်နဲ့ညအေးပြီး နေ့လည်ပူတယ်မဟုတ်လား .. နွေဆိုယင် .. ကျွန်တော် တော့ ဒီတောင်ကို ကျော်နိုင်ပါ့မလား .. မသိဘူး။ ညနေကအေးချမ်းတော့ .. တစ်နေကုန် ထိုင်းမှိုင်းနေတဲ့စိတ်တွေ တစ်ခါတည်း ကြည်သွားလေရဲ့။ ဒါနဲ့ ..ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲ .. နဲနဲပါးပါးသပြီး အပြင် ကို လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ် .. တစ်ယောက် ထဲဆိုတော့ ပျင်းစရာတော့ ပျင်းစရာ .. ကျွန်တော်နေရ တာက ပျင်းစရာကြီးဗျာ .. ကျွန်တော့် ဦးလေး တိုက်ဆောက်လို့ သွား စောင့်ပေးရတယ်လေ .. ညညဆို တစ်တိုက်ထဲ တစ် ယောက်တည်း ညည သူရဲကြောက်လိုက်ရတာ အိပ်လို့ရတယ် မရှိဘူး ..ဒါပေမဲ့ .. ဂုဏ်သိက္ခာကျမှာစိုးလို့ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး။ ကျွန်တော်နေတဲ့နေရာကို ပြောပြထားရအုံးမယ်။ ဗိုလ်တထောင် (၅၃)လမ်းမှာဗျာ ..
နေ့လည်ခင်းတောင် မလွှဲမရှောင်သာမှ လမ်းထွက်ကြတယ် ..ဗျ။ ညနေဆိုဝေးရော .. မြို့ပျက်ကြီးလို ခြောက်ကပ်နေတာဘဲ .. ညဆို စဉ်းစားမနေနဲ့ အာကာသရန်သူတွေရဲ့ ဖျက်ဆီးချေ မှုန်းခံရတဲ့ ကမ္ဘာလို ခြောက်ကပ်တိတ်ဆိတ်နေတာဘဲ။ အဲဒီဘယ်သူမှ မရှောက်တဲ့ လမ်းမှာ အေးချမ်းသာယာတဲ့ ညနေခင်းရဲ့ အရသာကို ခံစားယင်း လမ်း သလားနေမိတယ် ..ထမင်းစားဘို့ အချိန်ကစောသေး တော့ ထမင်းဆိုင်ဘက်လဲ မသီားချင်သေးဘူး။ ကျွန်တော့အိမ်နဲ့ အတော်လေးလှမ်းတဲ့ နေရာလည်းရောက်ရော မျက်နှာချင်းဆိုင်က ရှောက်လာတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပုံစံ ကြည့်ရတာကတော့ ဆောက်နေတဲ့အိမ်တစ်လုံးလုံးမှာ အလုပ် ဆင်းပြီးလို့ ပြန်တဲ့ ပုံစံဘဲ .. ရုပ်ကရွက်ကြမ်း ရေကြိုလေး ..။ ဒါပေမဲ့ .. အလုပ်ကြမ်းသမားပီပီ ကိုယ်လုံးသိပ်ကောင်းတယ် .. ပြီးတော့ အရပ်ကလဲ အတော်ရှည်သား .. မြန်မာအမျိုးသမီးတွေမှာ သူလိုရှည်တဲ့လူ ခပ်ရှားရှား။ အေးစက်တဲ့ မျက်ဝန်းညိုကြီးတွေနဲ့ ကျွန်တော့ကို လှမ်းကြည့်နေလေရဲ့ .. သူ့ရင်သားကြီးတွေဟာ တစ်လှမ်း လှမ်းတိုင်း လှုပ်ခါနေလေရဲ့ .. လက်ထဲမှာ ထမင်းချိုင့်လေးတစ်ခု ဆွဲထားတယ် .. ပေါင်နားလောက်မှာထမီကို မ,ထားလေရဲ့ ..။ သူ့ရဲ့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော့ရဲ့ စိတ် တွေဝင်လာပါတယ်.. ဒါကတော့ ထုံးစံဘဲ .. ဟိတ်ကြီး ဟန်ကြီးနဲ့ လူတွေ တွေ့ယင် ရှိန်ကြတာဘဲ မဟုတ်လား။ အဲ .. နွမ်းပါးသူ တွေ တွေ့ယင်တော့ ..။ ထိကပါး ရိကပါးနဲ့ မလေးမခန့်လုပ်တတ်ကြတယ် မဟုတ်လား။ အခုလဲ ဒီလိုပါဘဲ။ ကောင်မလေးရဲ့ .. နွမ်းနွမ်းပါးပါး အခြေအနေ ကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်နောက်ပြောင်ချင်တဲ့စိတ်တွေ ဟုန်းကနဲထလာရဲ့။
““အချစ်ကလေး .. နောက်ကျလှချည်လား””ကျွန်တော့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး ပြုံးယောင်ပြုသွားလေရဲ့။ အခုန .. တစ်ခွန်း နှစ်ခွန်းလောက်ဘဲ စဘို့ စိတ်ကူးထားပေမဲ့ သူ့ရဲ့ တုန်ပြန်မှုတွေ့တာနဲ့ .. နဲနဲ ရှေ့ ဆက်လှမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ …။ သူ့ကိုကျော်ဖြတ်စ ပြုနေတဲ့ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ် လိုက်ပြီး .. သူ့နောက်လိုက်ဖို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်ပါတယ်။ အားပါး .. အိုးကြီးက အယ်နေတာဘဲ .. တစ်သက် တွန်းလို့မကုန်မဲ့ အိုးဘဲ .. ကားပြီး ကော့နေတယ်။ ခါးကတော့ သူဌေးသမီးတွေလို မသေးဘူး .. နဲနဲတုတ် တယ် .. ဒါပေမဲ့ခါးတုတ်တာကဘဲ သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကြည့်လို့လှနေတယ်။ ခါးသေးယင် ရုပ်တောင်ဆိုးအုံးမယ်။ သူ့ဖင်ကြီးကိုတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော့ရင်တွေ တုန် လာတယ်။ သူ့နောက်လိုက်ယင်းဘယ်လို အင်ထရိုဝင်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေမိတယ်။ဘိုးတော်ဘုရားခေတ်ကလို .. တွံတေးသိန်းတန် သီချင်းလဲမဆိုချင်ဘူး။ ဦးနုခေတ်ကလို စိုင်းထီးဆိုင် သီချင်း လဲမဟစ်ချင်ဘူး။ နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစု ပုံစံဝင်အောင် ဘယ်လို တွေးရမလဲလို့ ခေါင်းခြောက်အောင် စဉ်းစား နေမိတယ်။ အံမယ် .. သူက တစ်ချက် တစ်ချက် လှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ဖင်ကိုလည်း တမင်ကော့ပြီး ယမ်းရှောက်နေလေရဲ့။ သူ့ထမီတပတ်နွမ်း လေးက ဖင်သားတွေကို အတိုင်းသားပြနေတယ်လေ။မမ . သိပ်လှတယ်ဗျာ .. အေရိုးဗစ်ကစားလား ဟုတ်မယ်တော့မထင်ပါဘူး .. အေရိုးဗစ်ကတဲ့ဟာတွေထက် အများကြီးသာတယ် .. တင်ပါးကြီးတွေကို ကားပြီးတင်းနေတာဘဲ။ ““ဟင်းနော် .. မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ..”” ““မရိုင်းပါဘူးဗျာ .. တကယ့်အလှကို သေချာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ပြောတာပါ။ ကြည့်ပါအုံး ဘယ် လောက် ကျက်သရေရှိသလဲလို့ ”” ပြောလို့မရဘူးလား
သူ့အသံနဲနဲမာလာပါတယ် .. ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ဂရုမစိုက်ပါဘူး .. တစ်လမ်းလုံးရှင်းနေတာဘဲ .. အော်ယင်လဲ ပြန်ပြေးရုံပေါ့ .. ဘာမှ အကျိုးမယုတ်ဘူးလေ အကျိုးရှိဘို့ဘဲလိုတယ်။ ““အစ်မနို့တွေကလည်း သိပ်လှတာဘဲနော် .. ကိုင်ကြည့်ချင်လိုက်တာ ..”” ဒီတစ်ခါတော့ သူဖြတ်ကနဲ ကျွန်တော့ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လာပါတယ် .. ပြီးတော့ ..။ ““ဟင်း .. လူနဲ့စကားတွေနဲ့က မလိုက်လိုက်တာရုပ်ကလေး သနားကမားနဲ့ ..”” ““ဘာလဲ .. ရုပ်သနားကမားနဲ့ကောင္်မှာ လီးမပါဘူးထင်လို့လား”” ““လွန်နေပြီနော် ..”” ““ အဖြစ်မှန်ကို ပြောတာပါ .. မမရယ်””““တခြားလူသွားပြောပါလား”” ““တခြားလူက မမလောက်မလှဘဲ.. ကြည့်စမ်း ပါအုံး ပေါင်တန်ကြီးကို ဘယ်လောက်လှလဲလို့ .. မမတစ်ကိုယ်လုံး ဒီလောက်လှနေမှဖြင့် စောက်ဖုတ်ဆို ထိရက်စရာမရှိအောင်လှမှာဘဲ”” အဟား .. မချောပြေးပြီ .. သုတ်ချေတင်ပြီ ကျွန်တော်နဲ့ ဝေးအောင် ကျိုးစားနေလေရဲ့ .. ဒါမူတာပါ သူ့စောက်ဖုတ် လှတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမကြိုက်ဘဲ နေမလဲ .. ခေါင်းကိုငုံ့ပြီးခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ လှမ်း နေလေရဲ့။ ““ဘယ်လိုလဲ .. မမစကားမပြန်တော့ဘူးလား ကျွန်တော်လေ မမကို မှုတ်ချင်တယ် .. မမရဲ့စောက် ဖုတ်လှလှလေးကို အားရပါးရ ဖြဲပြီး စောက်စေ့ကလေးကို လျှာစောင်းတိုက်ချင်တယ် .. ပြီးတော့ စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးထည့်ပြီးမွှေပြစ်လိုက်ချင်တယ်။ မမခံကြည့်စမ်း။ တစ်ခါတည်း ဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်။ ခေါင်းသာ တွင်တွင်ကြီး ငုံ့ယင်း ရှေ့ဆက်သွားနေလေရဲ့ .. ကျွန်တော်လဲ တဖြေးဖြေးရဲလာပြီး ကားတွေကို ခရားရေလွှတ် တတွတ်တွတ်ပြောနေမိတယ်။ သူ့ဘက်က ဘာမှမတုန့်နြပ်တာနဲ့ .. ဖြတ်ကနဲ သူ့လက်ကိုဖမ်းဆွဲလိုက်တယ် ..
ချွေးစေးတွေနဲ့ .. ရေခဲလို အေးစက်နေလေရဲ့။ ““အို..ဘာလုပ်တာလဲ..အော်လိုက်ရ မလား..”” ““ချစ်လို့ပါ မမရယ် .. အရမ်းမှုတ်ချင်တယ် .. လျှာထိုးပြီးယက်ချင်တယ် .. ခိုက်သွားမှာပါ .. တစ်ခါ လောက် စမ်းကြည့်ပါ”” ““သွားသွား . မသိဘူး .. လာမပြောနဲ့”” သူဟာ ပြောလဲပြော လက်ကိုလဲ ရုန်းနေရဲ့ .. ဒါပေမဲ့ သူလို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ ကျွန်တော့လို အားကစားသမားတစ်ယောက်ရဲ့ အချုပ်အနှောင်က ဘယ်လွတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ဒါပေမယ့် … သူ့ကို ချစ်ရတာ အတော်အားစိုက်နေရတယ် ..သန်တော့ သန်တယ်။ ““လွတ်လို့ ပြောနေတာ မရဘူးလား”” ““မလွှတ်ဘူး .. မကျေနပ်ရင် အော်လိုက်”” ဒီလိုကျတော့လဲ ငြိမ်ကျသွားလေရဲ့ .. ညိုပြီး မတည်ငြိမ်တဲ့.. မျက်လုံးတွေနဲ့ကျွန်တော့ကိုကြည့်လာတယ်။ ““အားယင်ခဏလိုက်ခဲ့ .. လက်ဖက်ရည်သောက်ယင်းစကားပြောရတာပေါ့ .. မိတ်ဖြစ် ဆွေဖြစ် လိုဘဲ သဘောထား . ဟိုးရှေ့နားမှာ ကိုယ့်ဂေဟာရှိတယ်”” သူလိုက်မယ်ဆိုတာကျွန်တော်အလိုလို သိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မူသေးတာပေါ့ .. မလိုက်ချင်သလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့ မြေကိုခြေစုံကန်ထားတယ်။ ““လာပါဗျာ .. လက်ဘက်ရည်သောက်ရုံဘဲ .. ပြီးယင်လိုက်ပို့ပေးမယ် .. လမ်းမှာ ဒီလိုကြီး စကားရပ် ပြောနေလို့ မကောင်းဘူး .. လာပါနော် .. လာလာ”” မလိုက်ချင် လိုက်ချင်ပုံစံမျိုးနဲ့ ဆောင့်ဆောင့် ..အောင့်အောင့်လိုက်လာပါတယ်။ တကယ်ဘဲ ကျွန်တော်ရဲ့ တိုက်ကိုခေါ်သွားတာ ပေါ့။ တိုက်တခုလုံး အချောမကိုင်ရသေးလို့ မှောင်မဲပြီး ဘိလပ်မြေနဲ့ဘာတွေနဲ့ ဆေးနံ့တွေနဲ့ မွှန်ထူနေတယ်။ သူတို့ကေတာ့ ဒီအနံ့ တွေနဲ့ အကျွမ်းတဝင်ရှိမှာပေါ့။ ““ဝင် .. တံခါးပိတ်ထားလိုက်မယ်”” တံခါးကိုပိတ်ပြီးမှ မီးကိုဖွင့်လိုက်တယ် .. နီယွန် မီးချောင်းရဲ့ တန်ခိုးနဲ့ .. အခန်းတစ်ခုလုံး လင်းထိန် သွားတာဘဲ။ ““ဒါဘယ်သူ့တိုက္လဲ”” မချောက စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်လေရဲ့။ ““ဦးလေးတိုက်ပါ .. ကိုယ်က လာစောင့်ထားရ တယ်ဆိုပါတော့ .. ကဲလာထိုင်လက်ဘက်ရည် သောက်ရအောင်”” လက်ဘက်ရည်နှစ်ခွက် ငှဲ့ထည့်ယင်း သူ့ကို ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ တံခါးဝမှာရပ်နေရာကနေ တအိအိနဲ့ ရင်မောစရာ လှုပ်ခါရင်း စားပွဲဆီရောက်လာလေရဲ့။ ““သိပ်မကြည့်နဲ့ .. မျက်လုံး ကျွတ်ကျသွားမယ်”” ““လှတာကိုး .ရိုးလေကောင်းလေဘဲမဟုတ်လား”” ““ရှင်မြှောက်ပြောတာပါ .. ရှင့်နာမည်ကော”” ““ဟုတ်သားပဲ .. ရဲလင်းထွန်းတဲ့””
““တကယ်ရဲတယ်ဆိုတာတော့ ယုံသွားပြီ .. အသက်ဘယ်လောက်လဲ”” ““၂၃-နွစ်”” ““ကျမထက် ၂ နှစ်ကြီးတယ်”” ““တကယ်ပြောတာလား”” ဟုတ်မှာပါ မိန်းမတွေက ယောက်ျားတွေထက် ခန့်မှန်းရတာခက်တယ် မဟုတ်လား။ လက်ဘက်ရည် ငုံ့သောက်နေတဲ့ သူ့ရဲ့အက်ျီကြားထဲက မသိမသာ အံကျ လာတဲ့ နို့တွေကိုမက်မက်မောမောကြည့်လိုက်ပါတယ်။““ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ..““ဒို့ကိုကြိုက်ယင်အိမ်လိုက်ခဲ့””ဗိုလ်တထောင်မှာနေခဲ့တာကို အမှတ်တရဖြစ်အောင် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်တော့ ရှာရမှာဘဲ။ ခုံပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ သူ့လက်ဆီ ကျွန်တော့် လက်ကို အသာလှမ်းလိုက်တယ် .. ပထမ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားပေမဲ့ နောက်တော့ ငြိမ်နေရဲ့ .. အဆင်ပြေတဲ့ အနေအထားမှာ ရှိတော့လက်ဘက်ရည်ခွက်ကို အသာချ ပြီး သူ့ရဲ့နောက်ဘက်ကို ပတ်သွားလိုက်တယ် .. သူ့အ နေနဲ့လည်း ဒါကို အကျွမ်းတဝင်ရှိမှာပါ။ ““တင်မေ .. တင်မေ .. ချစ်တယ်ကွယ်”” ပြောပြောဆိုဆိုသူ့လည်ဂုတ်ပေါ် အနမ်းတစ်ပွင့် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဂုတ်ပေါ်က အမွှေးနုလေးတွေ ထောင်ထားသွားလေရဲ့ .. လက်နှစ်ဘက်ကလဲ နောက် ကနေလျှိုပြီး တင်းမာဖောင်းမို့နေသော နို့အုံတွေကို လှမ်း ကိုင်လိုက်တယ်။ ““အို ..”” ““အို”” တစ်ခွန်းသာဆိုပြီးလက်ကို ဖယ်ချဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ ဟန်ဆောင်နေတာမို့ မအောင်မြင်ပါဘူး .. သူ့ရဲ့ ရင်ဘတ်ရှေ့က နှိပ်ကြယ်သီးတွေကို တထောက်ထောက် နဲ့ ဖြုတ်ချလိုက်တယ်.. ဝတ်တာကြာလို့ ဝါထိန်ထိန် ဖြစ်နေတဲ့ ဘော်လီအဖြူရောင်ကလေးပေါ်လာတယ်။ တင်းမာပြည့်ဖြိုးတဲ့ နို့အုံတွေကို မဆံ့မပြဲထိန်းထားရရှာတဲ့ ဘော်လီကို ကမန်းက တန်း အငြိမ်းစားပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ..သူ့အကျႌနဲ့ ဘော်လီကို ကြိုးကြိုးစားစား ချွတ်ပစ် လိုက်တော့ ကမ္ဘာကျော်ပန်းပုပညာရှင် ဂိုဒင်ရဲ့ စံပြမယ် တွေရှုံးလောက်တဲ့ တင်မေဟာ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ အပေါ် ပိုင်းဗလာနဲ့ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရဲ့။ ရှက်လို့ထင်တယ် .. ခေါင်းငုံ့ပြီး မျက်စိ ပိတ် ထားတယ်လေ။
““သိပ်လှတာဘဲ တင်မေရယ် .. လင်ရှိလား”” ““ဟင့်အင်း”” ““အပျိုလား ..”” ““ဟင့်အင်း”” “““ဟာ နင့်ဟာကြီးက ဘယ်လိုကြီးလဲ”” ““အသက် (၁၅)နှစ်ကစပြီး ကြိုက်ယင် ကုန်းတတ် လာတယ် ..”” ““ဟိုက် .. အခုဆို ဘယ်နှစ်ယောက်လောက်ရှိပြီလဲ”” ““လေးငါးယောက်လောက်တော့ရှိပြီထင်တယ် နောက်ဆုံးတစ်ယောက်က ဘယ်တုံးကလဲ””““ကြာပြီ .. တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီ .. ကန်ထရိုက်တာ တစ်ယောက်ပေါ့ ..”” ““ကိုယ် နောက်ဆုံးပေါ့ ..”” ““အင်း ..”” စကားတပြောပြောနဲ့ သူ့နို့ကိုအုပ်ကိုင်ပြီး နို့သီး ထိပ်ကလေးတွေကိုလက်ညိုးနဲ့ လက်မကြားမှာ လှိမ့်ပြီး ညှစ်ပေးနေမိတယ်.. သူလဲ အရသာတွေ့ပုံရတယ်။ နို့အုံကြီးဟာ ပိုပြီးတင်းမာဖေါင်းကြလာပြီး ရင်လဲ ကော့လာတယ်လေ နို့ကို ကလိပေးနေယင်းက ခေါင်းငုံ့ ပြီးသူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ “အင်း ..”” ဆိုတဲ့ အသံရှည်ကြီးနဲ့ ကျွန်တော်ဂုတ်ကို လိုက်စမ်းပြီး ဖက်ထားလေရဲ့။အခုဆို ကျွန်တော်ဟာ သူ့ခေါင်းပေါ်ထိုင်ရသလို ဖြစ်နေပါပြီ . တင်ပါးတစ်ခြမ်းဟာ ဆီးခုံမို့မို့ပေါ် ဖိဖိပြီး စောက်မွှေးတွေနဲ့ထိနေသလိုဘဲ။ တင်မေဟာ ကွမ်းစားပုံ ဘဲ .. ပါးစပ်ထဲမှာ အာမွှေးနံ့သင်းနေတဲ့ . လျှာကလဲ ကြမ်းလိုက်တာ.. ကျွန်တော်တောင် လက်မြှောက်ရမလို ဖြစ်နေပြီ .. ကျွန်တော့်လျှာဟာ သူ့လျှာကို လိုက်ရှာပြီး တွေ့တွေ့ခြင်းဘဲ လျှာနှစ်ချောင်းဟာ တစ်ခုနဲ့ တစ်ခု လိမ်ယှက်ပြီး လွန်ဆွဲနေကြတယ်။ အလိုးခံရတဲ့ အရသာကို
သိပြီး တစ်နှစ်ကျော် ကျော်လောက် ချုပ်တည်းခဲ့ရတော့ အခုနဲနဲလေး ဆွပေးရုံနဲ့ အဲ ..ဟုန်းကနဲ ထတောက်လာရပြီ။ ““ကျွတ်ကနဲ နှုတ်ခမ်းချင်း နှုတ်လိုက်ပြီး သူ့နို့သီးကို ကုန်းစို့တော့ တင်မေတစ်ယောက် ခါးကြီးကော့တက်လာ ပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး နို့နဲ့ အတင်း ဖိကပ်ပေးနေ ရဲ့။ ““အင်း .. ဟင်း ..ဟင်း.. အိုး .. လွှတ် .. လွှတ် ..လွှတ် ..””နို့ကို စိမ်ပြေနပြေစို့ယူယင်း အစိကို အသာ ခြေပေးလိုက်တယ် .. သူ့နို့တွေဟာ အပျိုနို့နဲ့ မခြားလှပါ ဘူး .. နို့သီးသိပ်မထွက်သေးသလို လုံးဝပုံမပျက်သေး ပါဘူး။ အရင်လက်ဟောင်းသမားတွေ အကိုင်အတွယ် ကောင်းလို့ ဆိုရမှာပေါ့ .. ထမီပြေသွားတာနဲ့ လက်တစ် ဖက်ကို အသာလျှော့ချလိုက်ပါတယ်။““အိုး ..””ထင်တောင် မထင်စရာဘဲ .. အမွှေးမရှိဘဲ ပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ .. ချောကျိကျိ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ““ဟား .. အမွှေးတွေ ရိတ်ထားလား”” ““မဟုတ္ပါဘူး .. အစထဲက မေပါက္တာ”” ““လွလား..”” ““မသိဘူး ..”” ““ဟုတ်သားဘဲ .. ဘယ်သူက ကိုယ့်စောက်ဖုတ် ကိုလှတယ်လို့ ပြောမလဲ”” စောက်ဖုတ်ဟာ သိပ်နူးညံ့ပြီး ပျော့စိစိဖြစ်နေ တယ် လူနဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ မလိုက်ဘူးဆိုပါတော့ လူက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း စောက်ဖုတ်က နုနုနယ်နယ်နဲ့ သူဌေးသမီးတွေတောင်မရှိတဲ့စောက်ဖုတ်မျိုး ဖယောင်းလို ချောပြီး ဂွမ်းလိုနူးညံ့နေရဲ့ .. လက်ဟာ စောက်ဖုတ်ပေါ် က ခွာကိုမခွာချင်ဘူး .. ကိုင်ရတာတောင် ဒီလောက် အရသာရှိနေယင် လိုးရယင်ဘယ်လိုနေမယ်မသိဘူး။
သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ယူပြီးထောင်မတ်စပြုနေတဲ့ လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ် လင်းမြေတစ်ကောင်လို တုတ်တုတ်ရှည်ရအမှန်ပြောတာ .. ကဲပါးစပ်ဟ”” ““အံမယ် .. ဘာလုပ်မလို့လဲ”” ““လီးစုပ်ခိုင်းမလို့လေ ..”” ဟေအေး .. ဒါတော့ မလုပ်နိုင်ဘူး”” “အံမယ် .. နင်က ကြီးကျယ်လို့ .. နင့်ကျ တော့ ငါလုပ်ပေးရသေးတယ် ”” ““ဒါကတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လုပ်တာဘဲ .. လီးစုပ်တဲ့ကောင်မလို့တော့ အခေါ်မခံနိုင်ဘူး”” ““ဒါဆိုကောင်းပြီ .. ငါ့လီးက စုပ်မှတောင်တာ မတောင်တော့ နင့်ကို မလိုးရတော့ဘူးပေါ့ ..”” ““လက်နဲ့ ဂွင်းတိုက်ပေးမယ်လေ”” တင်မေက တထစ်လျှော့သွားပါတယ်။ ““မရဘူး . ဒီကောင်က အကျင့်ပါနေတာ .. စုပ်မှဘဲတောင်တယ် ..”” ““ဟင်း .. စိတ်မောရပါလား.. ကဲကဲပေး”” ““ဟိတ် . ကိုက်တော့ မကိုက်လိုက်နဲ့နော်”” ဟုတ်တယ်လေ .. လီးသာ စုပ်ခိုင်းရတယ် ..ခပ်လန့်လန့်ပဲ .. မတော်ကိုက်လိုက်မှ ဒုက္ခ။ ပထမတော့ အင်တင်တင်လုပ်နေတဲ့ တင်မေဟာ အခုတော့လဲ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ တပြတ်ပြတ်မြည်အောင် စုပ်လို့ .. သူ့ပါးနှစ်ဖက်ဟာ ချိုင့်လိုက် ဖေါင်းလိုက်နဲ့ သေချာစူးစိုက်ပြီးလီး ကို စုပ်နေလေရဲ့။ ““အား .. ကောင်းလိုက်တာ တင်မေရယ်”” သူဟာ လျှာကို လီးဒစ်မှာ ပြေလိုက် ရစ်ပတ်ပြီး မြှင်းစုပ်နေပါတယ် .. ဂွေးဥကိုလည်း တရုပ်ကြးလုံးနှစ်လုံး ကစားသလို ဆုပ်နယ်ကစားနေရဲ့။ လီးဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ တင်းမာတောင်ထလာပါပြီ
သူ့ရဲ့နဂိုလ်အသွင်အပြင်ဟာ လုံးဝ အရေခွံချွတ်ချလိုက် သလို ပြောင်းသွားလေရဲ့ .. အခုနပျော့ခွေနေပေမဲ့ အခု ဒုတ်တစ်ချောင်းလို မာနေပြီလေ။ အခုနမဲမဲခြောက်ကပ်ကပ်ဖြစ်နေတဲ့လီးဟာ အခုဆို နီရဲပြီး ပြောင်လက်နေရဲ့ အကြောတွေ ဘေးပတ်လည်မှာထောင်ထပြီး အားမာန် အပြည့်နဲ့ တိုက်ခိုက်မဲ့ အသွင်ကို ဆောင်နေပါတယ် .. ဂွေးဥတွေဟာလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြုံ့ဝင်သွားပြီး ရော်ဘာ တုံးတစ်ခုလို ရှုံ့ပြီးစုနေရဲ့။ တင်မေကတော့ လီးစုပ်တာ အရသာတွေ့သွားပုံ ဲ .. လီးအရင်းကိုလက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့စုပ်နေရဲ့ .. လီးဟာ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့် ကြပ်နေပြီး တဝက်လောက် သွင်းမိရင်ဘဲ အာခေါင်ကို သွားသွားထိုးမိတယ်လေ .. ဒါလဲဂရုမစိုက်ဘူး .. တပြတ်ပြတ်မြည်အောင်အသဲအသန်စုပ်နေတယ် .. ကျွန်တော်ကိုများ အရွဲ့တိုက်သလားဘဲ .. သူ့စုပ်အား ကောင်းလေ .. ကျွန်တော်ဒုက္ခရောက်လေပေါ့။ ““ဟား .. တင်မေ . အိုး . အား .. ကျွတ်.. ကျွတ်..ကျွတ်.. အိုး .. အား .. အားဟား .. အင်း .. ရှီး .. ကျွတ်ကျွတ်..ကျွတ်.. ကောင်းလိုက် တာ တင်မေရယ် ..အိုး ..”” ကျွန်တော် နှုတ်က မအောင့်နိုင် မအီးနိုင် အာမေဋိတ်သံမျိုးစုံ ထွက်နေရဲ့ .. ဒီလိုထွက်မိလို့ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုယ်ဘဲရှက်မိပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရဘူးဒီတခေါက်ထဲမဟုတ်ဘူး .အခေါက်တိုင်းဘဲလေ။ ကျွန်တော်လဲ ဖီးလ်တက်လာတာနဲ့ သူ့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီးပါးစပ်ထဲလိုးလိုးဆောင့်ဆောင့် ချင်နေမိတယ်။ သူကတော့ အခံရခက်မှာပေါ့လေ ..ဒီလိုခံရခက်တာ ကိုကဘဲ အရသာမဟုတ်လား ..ခပ်နာနာလုပ်ရတဲ့ ကျွန်တော်ကလဲ ပိုပြီး ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုရှိလာတယ်လေ။ သူ့ ပါးစပ်ထဲမှာလီးကို ပတ်လည်လှည့်ပြီး တောင့်ပေးသလို သူကလဲ သိပ်ခံစားမှုမပြပဲ အလွယ်တကူနဲ့ ခံရှာပါတယ် လီးဟာ လည်ချောင်းရော ဘယ်ညာ ပါးစောင်းကိုရော အာခေါင်ကိုရော နေရာအနှံ့ ဟိုထိုး ဒီထိုးနဲ့ပေါ့ သူကတော့ အစုပ်မပျက်ပါဘူး။