အသက်၅၀ ကျော်တော့ ပန်းသေ ပန်းညိုးပြသနာနဲ့ ရင်ဆိုင်ရတာ အထူးအဆန်းတော့ မဟုတ်။ စိတ်ညစ်မိတာက အရင်က အရမ်း တဏှာထန်တဲ့ ဦးသိန်းမောင် ခုတော့ မိန်းမ တောင့်တောင့် တင်းတင်းကြီးကို သားရည်ပဲ ကျခွင့်ရှိသည်။ သူ့အသက် ၄၀မှာ အသက်၁၉ အရွယ်လေးကို ယူထားတုန်း ကတော့ ဖြီးနေခဲ့တာ။ ဒီလိုတွေ ဖြစ်လာခဲ့ရင် ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမယ် မသိ။
အတိတ် ကာလကို ပြန်တွေးမိတိုင်း လက်ရှိဘဝကို မကျေနပ်။ ကလေးမလေးက ၁၉ဆိုပေမယ့် သူ့နေရာနဲ့ သူကတော့ ထွားသည်။ အသဲအမဲ ၁၀နှစ်လုံး နေ့တိုင်းလိုလို အားတိုင်း လိုးဖြစ်ကြတယ်။ အခုမှ တောက်တခတ်ခတ် ဖြစ်ရတော့ တာပေါ့။ သူ့နည်းတူ စိတ်ညစ်ရတာ စန်းစန်းအေး။ အရပ်ထဲမှာတော့ သူ့ကို အစန်းလို့ ခေါ်သည်။ ငယ်ငယ် ရွယ်ရွယ်နဲ့ အိမ်ထောင် ကျပေမယ့် သူမ စိတ်မညစ်ခဲ့။
မိသားစု မပြေလည်လို့ ချမ်းသာသည့် လူပျိုကြီး သိန်းမောင်ကို ယူခဲ့တာလေ။ မယူခင် ကတော့ အဘိုးကြီးမလို့ ဘာမှလုပ်နိုင်မယ် မထင်ခဲ့ဘူး။ မင်္ဂလာဦး ညကစပြီး သူမ အမြင်မှား ခဲ့ကြောင်းကို ဦးသိန်းမောင်က သက်သေ ပြခဲ့သည်။ ထိုမျှ သာမက ၁၀နှစ်ကျော် နေ့စဉ်နီးပါး။ တပတ် ၃ရက်လောက် မသေရုံတမယ် အလိုးခံရတာ။
ဒီကျေးဇူးတွေ ကြောင့်လည်း မော်ဒယ်ဆိုဒ် လေးကနေ အခုတော့ ရင်ကလည်းထွား တင်ကလည်း ကားနှင့် တတုံးတခဲကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့။ စိတ်ညစ်ဖို့ ကောင်းတာ ကတော့ အစန်း လိင်စိတ် အထကြွဆုံး အချိန် အထန်ဆုံး အချိန်မှာမှ ဦးသိန်းမောင်က ပန်းသေတာလေ။ ဘယ်လို ဆက်လုပ်ရမလဲ ဆက်ဖြစ်ကြမလဲ အတွေး ကိုယ်စီနှင့်ပေါ့။
ဦးသိန်းမောင်၏ တပည့် အေးကိုတို့ လင်မယား ကျတော့ အဆင်ပြေတာထက် ပိုသေးသည်။ အသက် ၁၉ထဲက ၂ယောက်လုံး အသက်တူရွယ်တူ အိမ်ထောင်ကျတယ်။ စီးပွားရေး အဆင်မပြေ ပေမယ့် အိမ်ထောင်ရေး ကတော့ အဆင်ပြေသည်။ စိတ်ရင်းလည်း ကောင်းတော့ ၂ယောက်လုံးကို ဦးသိန်းမောင် အိမ်ထဲ ခန့်ထားသည်။
အခုတော့ ၂ယောက်လုံးက အသက်၃၀ ဖြစ်နေပြီ။ အေးကိုမိန်းမ ခင်ကြည်က ရုပ်ကလည်း ရွက်ကြမ်း ရေကျို၊ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အလန်းကြီး မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် အေးကိုက ဒရိုင်ဘာ ဖြစ်သည့်အပြင် အလုပ်ကြမ်း အကုန်လုပ်ရသူ ဆိုတော့ ညစာစားချိန် ကတော့ မှန်သည်။ ၁ပတ်၁ခါ လောက်တော့ ပုံမှန် စခန်းသွား ဖြစ်ကြတယ်။
တော်ရုံတန်ရုံ လင်မယား ၂ယောက် ဆက်ဆံတာ ဆိုပေမယ့် ခြံဝင်ထဲက အိမ်ခန်းကျဉ်း လေးထဲဆိုတော့ အိမ်မကြီးက မီးမှိတ်ရင် သူတို့မီးက လင်းနေသည်လေ။ သာမန်ရက်တွေမှာ သတိမထား မိပေမယ့် အစန်းတစ်ယောက် တောင့်တနေချိန် မှာတော့ တွေးမိတာပေါ့။ မီးလင်း နေချိန်ဆို အေးကိုများ ခင်ကြည့်ကို လိုးနေပီလား။
အေးကိုလို သန်သန်မာမာ ကြီးက ခင်ကြည့်လို ကောင်မလေးကို ဘယ်လိုများ လုပ်နေမလဲ။ စသဖြင့် အတွေးပေါင်း များစွာနဲ့ ထမိန်စိုခဲ့ရတဲ့ ညတွေ မရေတွက်နိုင်။ မှတ်မှတ်ရရ ဦးသိန်းမောင်ကြီး ဒင်နာက ပြန်လာတဲ့ည။ အတော် အမူးလွန် လာတယ်လေ။ လူမှန်း သူမှန်းပင် မသိတော့။ အစန်းရေ အစန်း။
ကိုကြီး နားလည်ပါတယ် အစန်းရေ။ အစန်းကို ကိုကြီးက သိပ်ချစ်တာ။” လေးလုံး မကွဲသော လေသံဖြင့် အာလေး လျှာလေးကြီး ပြောနေသော ဦးသိန်းမောင်ကို အေးကိုက တွဲလာရသည်။ အသက်ကြီးပေမယ့် လူကောင်က ထွားသည့်အပြင် ယိမ်းထိုးနေတော့ အစန်းပါ ဝင်တွဲရသည်။ တွဲပြီးတော့ အိပ်ရာထဲ ရောက်တဲ့အထိ ဦးသိန်းမောင်ကြီးမှ တတွတ်တွတ် ပြောနေတုန်း။
“အမ ကျွန်တော် ခြံတံခါး သွားပိတ်ဦးမယ်။ ဆရာ တော်တော် များသွားပုံပဲ။ သူဝယ်လာတဲ့ လက်ဆောင်တွေ ကားထဲမှာ ခနနေ ယူခဲ့မယ်” ဟုဆိုကာ အေးကို လှည့်ထွက်သွားသည်။ အေးကို ထွက်သွားတော့ ဦးသိန်းမောင်ကြီးက ရုပ်တည်ကြီးဖြင့် “အစန်း ကလေးရေ။ ကိုကြီးကလေးကို ချစ်တာ ယုံတယ်မလား။ ကိုကြီးလေ ကလေး ခံစားနေရတာ မကြည့်ရက် ဘူးကွယ်” “ကိုကြီး မူးနေပီ။
ခနလေး လှဲနေလိုက်နော်။ ခန……” ”ရှူး…………” အစန်း နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ လက်ညိုးကြီး တင်ကာ ဆက်ပြောသည်။ “ကိုကြီးလေ အေးကိုနဲ့ဆို ကလေးကို သဘောတူတယ် သိလား။ အေးကို သာဆိုရင် ကလေးကို ဖြည့်စည်း ပေးနိုင်မှာ” “အာ… ကိုကြီး ဘာတွေလျောက်ပြော နေတာလဲ” ရှက်လွန်းသဖြင့် မျက်နှာကြီး နီရဲ တက်လာသည်။
“တကယ်ပါ ကလေးရယ် ကိုကြီး အဖြစ်မရှိတာ ရင်နာတာထက် ကလေး ခံစားနေရတာ မကြည့်ရက်ဘူး ကလေး” ထိုစဉ် အေးကိုက လက်ဆောင်ထုတ်တွေ ဆွဲလာတော့ ၂ယောက်သား ခန တိတ်သွားသည်။ အေးကို ပြန်အထွက် တံခါးထ အပိတ် ဦးသိန်းမောင် လုပ်ရပ်ကြောင့် “အို…” ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ကြည့်ပါဦး အနောက်မှ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ် ချလိုက်သည်လေ။
အစန်း၏ အာမေဋိတ် သံကြောင့် အေးကို လှည့်အကြည့် မျက်လုံးများ ပြူးထွက်ကာ ဒေါင်ခနဲ မတ်သွားသည်။ မီးက ဖွင့်ထားတော့ အောက်ပိုင်းအလှက အရှင်းသား။ အမွှေးတွေ ရိတ်မထားတော့ တောအုပ်လေးကို မြင်နေရသည်။ ရှက်ရှက်နဲ့ ထမိန်ကို ကုန်းအကောက် အနောက်မှ ဦးသိန်းမောင်က ကျောကိုဖိပြီး လိုးနေသလို အနောက်က ဆောင့်သည်။
ဖြစ်စဉ် တစ်ခုလုံး မြင်နေရသည့် အေးကိုမှာတော့ ပါးစပ် အဟောင်းသား လီးအတောင်သား။ ရှက်ပီးရင်း ရှက်ရတာက အစန်းပင်။ ထမီ အမြန်ဆွဲတင်ပြီး မူးနေသော ဦးသိန်းမောင်ကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲကာ တံခါးကို “”ဂျိမ်း”” ခနဲ ပိတ်ချ လိုက်ရတော့သည်။ မနက် နိုးလာတော့ ဦးသိန်းမောင် မမှတ်မိ။ မှတ်မိသူတွေ ၂ယောက်ကသာ မျက်နှာ တရဲရဲ။
အစန်းကလည်း ဦးသိန်းမောင်အပေါ် လေးစားရသမျှ အဲ့နေ့ထဲက ရွံသွားသည်။ ဒီဖက်ကို ရွံတော့ ဟိုဖက်ကို ကပ်ချင်လာသည်။ ဒီတော့ အေးကို ကားမလိုက်ရတဲ့ ရက်တွေမှာ သူ့ဖက်ကပဲ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို စကားတွေပြော တာပေါ့။ အဲ့လို ဆိုတော့လည်း အေးကိုဘဝမှာ ဆုပ်လည်းစူး စားလည်း ရူးလေ။
သူ့အတွက် ကတော့ အစန်းက သဲပုံထဲ ကျသည့် ဝက်သား သုံးထပ်သားလို ပစ်ရမှလည်း အဆီ တဝင်းဝင်း စားရမှာလည်း သဲတရှပ်ရှပ်။ ကျောက်ဆောင်များတောင် တွန်းပါများရင် နဲ့သည်ပဲ အေးကိုလည်း လူပဲလေ။ ပိုက်က မအုပ် ယုန်က ချုပ်နေတော့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ရမယ့် တစ်နေ့ကို ရောက်လာပါ လေရော။ အဲ့နေ့မှာလည်း ဦးသိန်းမောင် မူးတာများ လူမှန်း သူမှန်းပင် မသိ။
ပါးစပ်ကလည်း အေးကိုနဲ့ အစန်းကို ပေးစား နေသည်။ အရင်ကလောက် မရှက်ပေမယ့် ၂ယောက်သား ရင်ဖိုနေသည်က အမှန်။ တစ်ယောက် တစ်ဖက် တွဲနေရင်း အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ဂျလောက်ခနဲ တံခါးကို ပိတ်လိုက်သူက အေးကို။ ကျောနဲ့ ကုတင်နဲ့ ထိသည်နှင့် လှုပ်မရ တော့တာက ဦးသိန်းမောင်။ ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်လေး ရပ်ရင်း ရင်ဖို နေရသူက အစန်း။
အေးကိုက အခန်းထဲရှိ မီးချောင်း ၃ခုလုံးကိုပါ ကလစ်ခနဲ ဖွင့်လိုက်တော့ လင်းထိန် သွားသည်။ ထိုအချိန်မှ စပြီး အသက်ရှူ ရပ်မတပ် ရင်ခုန်ဖွယ် အတွေ့အကြုံကို ၃ယောက်လုံး ခံစားရ ပါတော့သည်။ “အာစိ အာစိ မိန်းမကို ကျနော် လိုးမယ်ဗျာ” ဟူသော အေးကို စကားက ဦးသိန်းမောင် နားထဲ ကြားတချက် မကြားတချက် ဖြစ်နေသော်လည်း သံရည်ပူ လောင်းချသလို ခံစားမိသူက အစန်း။
ထိုမျှ သာမက “အမ ကျနော်လိုးတာ ခံချင်နေတာ မလား” ဟူသော အမေးကြောင့် အသားတွေပါ တဆတ်ဆတ် တုန်သည်။ ရှက်တာကော ရင်ခုန်တာကော ကြောက်တာကော ရောပြွန်း နေသည့် ခံစားချက်။ အေးကိုက စကား အဆုံးမှာပင် ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ကာ ဦးသိန်းမောင် ဦးခေါင်းနား အစန်း၏ ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်ပြီး လီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဂွင်းထု ပြနေသည်။
ထို့နောက်တွင်မူ ကုတင်ပေါ် ထိုင်နေသော အစန်းကို ပုခုံးက ဆွဲပြီး ဦးသိန်းမောင် မျက်နှာနား အရောက်တွင် ပါးစပ်ထဲ လီးထိုးထည့် ချလိုက်သည်။ အတင်း ပါးစပ်ပိတ် ထားသော်လည်း ကြာကြာမခံ ပါးစပ်ထဲတွင် တုတ်ခဲနေသော လီးကြိးက ဇွပ်ခနဲ ဝင်သွား ပါလေကော။ ဦးသိန်းမောင်မှာ အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလို မူးကြောင် ရူးကြောင်ဖြင့် မြင်နေ ကြားနေ ရသည်။
ပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုး နေရင်းကနေ အေးကိုက အစန်းကို ဦးသိန်းမောင် ကိုယ်ပေါ်သို့ တွန်းလှဲကာ ထမီကို လှန်တင်ပြီး ဖင်ကို တဖြန်းဖြန်း ရိုက်ပါ တော့သည်။ ဒါတောင် ဦးသိန်းမောင်ကြီးက မူးမူးဖြင့် အစန်းကျောကို သပ်ပေးနေသေး။ ခံစားမှု ပေါင်းစုံဖြင့် စွံအနေသော အစန်းမှာ ကြာကြာ မအနိုင်။ ဗြွတ်ခနဲ ဝင်လာသော လီးကြီးကြောင့် “အား အမေ့….” ဟု အော်မိ လေသည်။
တံတွေး ပေနေသဖြင့် လျောလျော ရှူရှူ ဝင်သွား၏။ မိမိယောက်ျား ကိုယ်ပေါ်မှောက်ပြီး တခြား လူတစ်ယောက် အလိုးခံ နေရသည်မှာ ဖီလ်းတက် ချင်စဖွယ်။ အဖုတ်က စိုစိစိ ဖြစ်လာတော့ “ကောင်မ ထန်နေတာ ကြည့်စမ်း။ ဖင်အတော် သရမ်းတာပဲ” ဟူသော အရိုင်းဆန်သည့် အပြောကြောင့် စိမ့်ထွက်နေသော အရည်တို့က ပိုရွှမ်းလာသည်။
ဒီအတိုင်း ဆောင့်နေရတာ အားမရသည့် အေးကိုက ကုတင်ပေါ် တက်ကာ အစန်းကို ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ကာ ဦးသိန်းမောင်နှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင်ခိုင်းပြီး အနောက်မှ ဆောင့်လိုး ပါလေရော။ ဒီအချိန် မှာတောင် ဦးသိန်းမောင်က အစန်း၏ နှုတ်ခမ်း တစ်စုံကို မူးမူးနှင့် နမ်း နေသေးသည်။ အစမ်းမှာ အော်လည်းမရ နာလည်းနာ ကောင်းလည်း ကောင်းပေါ့။
နာရီဝက်လောက် ဖြည်းဖြည်း တမျိုး မြန်မြန်တသွယ် ဆောင့်ပြီးတော့ အစန်းမှာ မှောက်ရက် သားလေး ဦးသိန်းမောင်ကို ဖက်ပြီး လဲသွားသည်။ ဆိုးတာက အေးကို မပြီးသေးတာ။ အေးကိုက ဦးသိန်းမောင်၏ ခေါင်းကို ကားယားခွကာ အစန်း ပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုး ပြန်ပါလေကော။ ရိုးရိုး မဟုတ် ဆံပင်ကို ဆွဲကာ ပါးကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ရင်း လိုးတာ။ လဥ ၂လုံးကလည်း ဦးသိန်းမောင် မျက်နှာပေါ် ဝဲလို့။
တခါ တခါ နှဖူး ပြောင်ပြောင်ကို တဘတ်ဘတ်နဲ့ ရိုက်မိသေး။ ဖီလ်းလင်တွေက အထွဋ်အထိပ် ဆိုတော့ ခနလေးနဲ့ တပြစ်ပြစ် ထွက်ကာ ပါးစပ်ထဲ အကုန်လွှတ် ချလိုက်သည်။ အစန်းလည်း ရုတ်တရက် ဆိုတော့ လန့်ပြီး ထွေးချမိ တာပေါ့။ တံတွေးတွေနဲ့ သုက်ရည်တွေက ဦးသိန်းမောင်၏ ထိပ်ပြောင်ပြောင်ပေါ် အရွှဲသား။ အေးကိုအား စောင့်နေသည့် ခင်ကြည်အတွက် ဒီည ဘယ်လောက် ရှည်မလဲ ဘယ်သူ သိနိုင်မှာလဲ။ ပြီးပါပြီ