အန်တီသိန်း

အန်တီသိန်းက ရပ်ကွက် ထဲမှာတော့ အများက လေးစားခြင်း ခံရသည့် အမျိုးသမီးကြီး ဖြစ်သည်။ ဥပုဒ်သီလ မြဲသည်၊ အလှူအတန်း ရက်ရောသည်။ ယောက်ျား ဆုံးသွားပေမဲ့ နောက်ထပ် မရှာတော့။ ဘော်ဒီက တောင့်တင်းဆဲ လှပဆဲ။ ဒါပေမဲ့ အိန္ဒြေကြီး တခွဲသားနဲ့မို့ ဘယ်သူမှ မစရဲ။ အန်တီသိန်း အိမ်ကို တံခါးမရှိ ဓားမရှိ ဝင်ထွက်ခွင့် ရတာက ကောလိပ်ကျောင်းသား မောင်မောင်။

သူကတော့ အန်တီသိန်း အဖေ ငယ်ငယ်ကပုံနဲ့ တထေရာထဲ တူသည်လို့ အန်တီသိန်းက ပြောဖူးသည်။ သည်နေ့ မောင်မောင် အန်တီသိန်း အိမ်ရောက်တော့ တိတ်ဆိတ် နေသည်။ မောင်မောင်လည်း ပျင်းပျင်းရှိလို့ ဗီဒီယို ကြည့်ဖို့ ပြင်သည်။ အခွေက တခွေထဲ။ ဒါပေမဲ့ သူကြိုက်သော အမေရိကန် စစ်ကားမို့ ဖွင့်လိုက်သည်။ ဟိုက်!! ဘာတွေလဲဟ။ ဂျပန် ဟတ်ကား ပါလား။

မောင်မောင် စက်ကို ကပျာကယာ ပိတ်ပြီးမှ ကြည့်ချင်တာနဲ့ အသံတိတ် ပြန်ကြည့်သည်။ မိုက်တယ် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး စော်ကြီးကို ဘဲတဗွေက နွားနို့ခွက်ထဲ အိပ်ဆေးခတ်။ အိပ်ပျော်သွားတော့ ဝင်အုပ်တဲ့ ဇာတ်လမ်း။ ဟတ်ကား ဆိုတော့ မရိုးမရွကြီး။ စော်ကြီးရဲ့ နို့အုံ အိအိ ထွားထွားကြီးကို ငတိက စို့တာကိုဘဲ စိတ်ထအောင် ရိုက်ပြသည်။ တနာရီကျော်ကြာ ကြည့်ပြီးတော့ မောင်မောင့် ပေါင်ကြား ဖုထစ်နေသည်။

နောက်ရက်လည်း မောင်မောင် အင်္ဂလိပ်စာ စာအုပ်လေး ဆွဲ၍ အန်တီသိန်း အိမ်သို့ ထွက်ခဲ့သည်။ အန်တီသိန်း အခန်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ရေချိုးဘို့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတာ တွေ့ရသည်။ မောင်မောင် စာကြည့်နေပေမဲ့ စိတ်သိပ်မပါ။ မနေ့က ဟတ်ကားကို သတိရ နေသည်။ ဟတ်ကားထဲက စော်ကြီး တောင့်သလို အန်တီသိန်းလည်း တောင့်တာ ဆွဲဆောင်မှု ရှိတာကို တွေးမိ နေသည်။

အန်တီသိန်း ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတော့ စာဖတ်ချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။ ”အော် မေ့နေလိုက်တာ နွားနို့စစ်စစ် ရှိတယ်။ သောက်ဦး” ဟု အန်တီသိန်းက ဖန်ခွက်တစ်ခွက် လာချသည်။ လုံချည် ရင်လျားနဲ့ ငုံ့အချ အန်တီသိန်း ရင်သားတွေကို ကြည့်မိသည်။ ဝင်းဝါပြီး ဖွံ့ထွား နေလိုက်တာ ခုန်ထွက် ချင်နေတဲ့ အတိုင်းပဲ။ အန်တီသိန်းက “ပင်ပန်းတယ် ဆေးသောက်ပြီး ခန မှိန်းဦးမယ်” ဆိုပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။

ဘယ်လို ဖြစ်ပါလိမ့်။ မနေ့က ဟတ်ကား ကြည့်မိတာ မှားပြီ ထင်သည်။ မောင်မောင် စိတ်တွေ ထလာသည်။ မယောင် မလည်နဲ့ အိမ်သာဘက် ထွက်လာ ခဲ့သည်။ အိမ်သာ မရောက်ခင် ဘေးက အန်တီသိန်း အိပ်ခန်းထဲ လှမ်းကြည့် လိုက်မိသည်။ ခြင်ထောင် ပါးပါးလေး ထဲကနေ အန်တီသိန်းကို မြင်ရသည်။ လုံချည်က ပေါင်ရင်း အထိ လန်နေသလို ဖြူဖွေး တင်းကား နေတဲ့ နို့ကြီးကလည်း တဝက်တပျက် မြင်နေရသည်။

သူ စိတ် မထိမ်းနိုင်တော့။ ခြင်ထောင်ထဲ အသာဝင်ပြီး အန်တီသိန်း ပေါင်ရင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ အန်တီသိန်း မလှုပ် အိပ်ပျော်နေဆဲ။ နို့သီးခေါင်းလေးကို အသာငုံ စို့လိုက်သည်။ နို့အုံကြီးကို နည်းနည်း ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။ ဘာမှ သိပုံမရ။ မထူးတော့ ပါဘူးကွာ လို့တွေးပြီး သူ ပုဆိုးချွတ်ကာ မာတောင့် နေသော သူ့လီးတံကို အန်တီသိန်း ပေါင်ကြားထဲ နောက်ကနေ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

အင့်ကနဲ ယောင်ရမ်း ညည်းပြီး အပေါ်က ပေါင်တံကြီး အထက် ကွေးသွားသည်။ ပိုအဆင်ပြေ သွားသည်။ လုပ်လို့ ပိုကောင်း သွားတာပေါ့။ မို့ဖောင်းနေသော အန်တီသိန်း ဆီးခုံလေး ပေါ်လာသည်။ သူစိတ်ကို မထိမ်းချင်တော့။ နိုးသွားမှာ စိုးလို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရာက စိတ်ရှိသလောက် အားထည့် ဆောင့်လိုက်သည်။ တပြွတ်ပြွတ် အသံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်လာသည်။

နို့ကြီး တွေကလည်း အသားကုန် ကိုင်ညှစ်လို့ ကောင်းမှကောင်း အန်တီရယ်။ နွားသိုးကြိုးပြတ် ဆောင့်လိုးရင်း ပြီးချင်လာသည်။ ဆောင့်တာ ပိုသွက် ပိုမြန်လာသည်။ အဲသည်ကျမှ အန်တီသိန်းက ဖျတ်ကနဲ မျက်လုံး ပွင့်လာပြီး ”ဟဲ့ ဖိုးသား မှားကုန်မယ် မလုပ်နဲ့ ဆင်း ဆင်း“ လို့ ထပြောသည်။ ဘယ်ရတော့ မလဲ။ ငမောင် အသားကုန် ကြုံးတော့သည်။ အမေ အရွယ်လောက် ကောင်မကြီး လူးခါသွားသည်။

ငမောင် အချက် ၅၀လောက် ဆက်တိုက် ဆောင့်ကာ အရည်တွေ ပန်းထုတ် လိုက်သည်။ အန်တီသိန်း အပေါ် မှောက်ရင်း အမောဖြေ နေစဉ် စော်ကြီးက တရှုပ်ရှုပ် ငိုရင်း “အမေ ပြောတာ မှန်တယ်။ ယောက်ျားဆို ပုခက်ထဲက ကလေးတောင် မယုံရဘူးတဲ့။ ခုတော့ မင်းကို အန်တီ ယုံမိတာ မှားပြီ” တဲ့။ သို့သော် နောက် ကျောင်းပိတ်ရက် တိုင်းလည်း ငမောင့်ကို အန်တီသိန်း ဆက်ခံတာပါဘဲ ပြီးပါပြီ