နားမလည်နိုင်ပါ

ကပိုင် ရွာ ဒိတ်ဒိတ်ကျဲ သူဌေး နှစ်ယောက်တွင်သား ၊ သမီးတယောက်စီရှိကြသည်။ချောကြလှသည်။အရွယ်ရောက်သော်သူတို့ကို ပေးစားလိုက်ကြ၏။ ရွှေပေါ်မြတင် ။ နတ်ရေးတဲ့ဖူးစာ။ကောင် မ လေးက နာမည် မဆန်း။ယခု သားသမီးယောက် မွေးပြီးပြီ။ တသားမွေးတ သွေးလှ ဆိုတဲ့ စကား မဆန်းက သက်သေပြသည်။မွေးလေလှလေ ဆိုသော် မလွန်။မမွေးခင် က ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် လှ၏။ သားသုံးယောက် အ မေဖြစ်တော့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားလှပြန်ချေသည်။ သို့သော် မဆန်းကို တရွာလုံး တနယ်လုံးမှ ကျားတွေ မပြစ်မှားကြပါ။သူတို့လင် မယားရဲ့ စေတနာ ကုသိုလ် ကူညီမှုအလှူတွေက တနယ်လုံး အနှံ့။ လေးစားကြ၏။ထို့ကြောင့် လက်ရှောင်ကြပါ၏။သို့သော်ယခု ကြားရ သော ဇာတ်လမ်းက မယုံနိုင် စရာ။ဆန်းလှ ပါသည်။ဤသို့တည်း။ရွာအစွန်မှာနေ သော ကျွဲကြီး ဆိုသူရှိသည်။နာမည် ရင်းမဟုတ်။ လူကောင်ကြီးပြီး အားသန်သောကြောင့် ခေါ်တာပြစ်သည်။ဆင်းရဲသည်။ကြုံရာကျဖမ်း အလုပ်သမားဖြစ်ပြီးမယားနှင့် က လေး ၂ ယောက် ရှိသည်။လင် မယားနှစ်ယောက်လုံး ရုပ်က နာတော်မူပါသည်။ကျွဲကြီး က ပို၍နာသည်။ အသားကမဲ သွားကကျဲ ၊နှုတ်ခမ်းက တွဲ။ ဘဝကလည်းနိမ့်တော့ လူတိုင်းကိုသူက အောက်ကျို့ပျူငှာစွာ ဆက်ဆံ၏။သို့သော် မူးလာရင် မိန်းမကို နည်းနည်းရန်လုပ်တတ်၏။ရွာထဲမှာ ယခုပြောနေကြတာက ရွှေရုပ်လေးလိုလှသော မဆန်းက ထို ငနာကျွဲကြီးနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း ဖြစ်နေကြသည်ဟူ

ထိုကိစ္စ ကို ကြာကူလီ သတင်းထောက် ငသိန်းကြားတော့ ကျွဲကြီးကို သွားဗျူးသည်။ကျွဲကြီးက အတတ ငသိန်းက ဂျလည်။ အရက်လေးဝယ်တိုက်၊ မူးလာတော့ ချောက် လိုက် အစ်လိုက် လုပ်သောအခါ ကျွဲကြီးက ဇာတ်စုံ ခင်းပြပါတော့တယ်။မိုးသည်းသည်းရွာသော တ နေ့။ကျွဲကြီးက မဆန်းအိမ်မှာ ထင်းပေါက်နေ၏။ ရှားသား အမျက်ပါ၍ အားရှိအားကုန်ပေါက် ရသည်။ပုဆိန်ကို ကိုင်မြှောက် ၊ အားနှင့် နွှဲ၍ ပေါက်တာတောင်ပဲ့ထွက်သွားတော့ထင်းစကတထွာလောက်။ ကျွဲကြီးပုဆိုးကို တိုတိုပြင် ဝတ်၊ အကျင်္ ီလက်မောင်းပင့် လိပ်တင် ချွေးကမိုးရေ အပြိုင် ကျအောင် တွယ်ရ ပါသည်။ထိုသို့ကျွဲကြီးတ ယောက် အားနှင့်မာန်နှင့် လုပ်နေတာကို တိုက်ထဲ က ရွှေရုပ်လေးက ငေး၍ကြည့်နေပါ၏။ မျက်တောင် ပင် မခတ်။အ မြောင်းထ နေ သော လက်မောင်းသားတွေ၊မာကျစ် တောင့်တင်းသော ရင် အုပ် ။တုတ်ခိုင်သောပေါင် တံ ထွားကြီးတွေ ။မဆန်း အ သေးစိတ် ကြည့် ။ မဝ သောအကြည့်နဲ့ကြည့် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေပါ၏။ပီကေ လေး မြုံ့ရင်း တွေးနေသည်။ ယောကျ်ာက မိုးကုတ် သွားသည်။ က လေး တွေက ကျောင်းမှာ။

အိမ်မှာ မဆန်းတ ယောက်ထဲ။မိုးက သည်း သည်း လာ၍ တရွာလုံး အိမ်ထဲမှာအောင်းနေကြမည်။မဆန်း စိတ် တွေ အရမ်း လှုပ် ရှားလာ၏။သည်အခိုက့်အား!ကျွဲကြီးဆီက အသံ။ထင်းစတခုက လွင့်စင်ပြီး သူ့ပေါင် လာစိုက်၏။ချက်ချင်း သွေး ကျလာသည်။ကို ကျွဲကြီး။ ဒီကိုလာခဲ့။ဆေးထည့် ရ အောင်။ကျွဲကြီးကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်ရင်း မျက်နှာရှုံ့တွနေသည်။ မဆန်းက သူ့ပေါင် တွင် စူးဝင် နေ သောညောင့်ကို ကြင် နာစွာ နှုတ်ပေး၏။လက်တဘက်က ကျွဲကြီးပေါင် ရင်းကို ဖိကိုင်ပြီးနောက်တဘက်က ညောင့်ကို နှုတ်သည်။အား အား!နာလွန်းလို့ကျွဲကြီး အော်ရင်း ယောင် ယမ်းကိုင်သည် က မဆန်းရဲ့ပုခုံး။ နုနုအိအိလေး။အာ! ဆန်းဆန်း ကန်တော့နော် ။အားနာလိုက်တာဗျာ တဲ့။မောင် ကျွဲကြီးက တောင်းပန်ရှာသည်။မဆန်းက အနာကို အရက်ပြန် သုတ်၏။အား ။ အားလားလား။

ကျွဲကြီး အော်သည်။ခြေ ထောက် က လှုပ်သဖြင့် မဆန်းက မလှုပ်နိုင်အောင် သူမ ပေါင်ကြားထဲ ညှပ်လိုက်သည်။ ကျွဲကြီး တိတ်သွား၏။အံ့သြလွန်း၍ မျက်လုံးကြီးပြူးနေ၏။ရဲရဲလည်းမကြည့်ဝန့်။မဆန်း၏ နူးညံ့ထွေးအိသော ပေါင်ခြံကြား အ တွေ့ကြောင့် ကျွဲကြီး ဒုက္ခဖြစ်လာ၏။ညောင့်စူးတာ မေ့ပြီး သူ့ဟာက ထ ချင် လာသည်။ကျွဲကြီး လက်တဘက်နဲ့ ဖိနှိမ်ထားသည်။မဆန်းက အနာကျက်ဆေးထည့်ဘို့ပြင်တော့သူမ အ နွေးထည် အကျင်္ ီက ရှုပ်သဖြင့် ချွတ်ချလိုက် ရာ အတွင်းက လည်ဟိုက် နိုင် လွန် အကျီပါးလေးသာ ကျန်သည်။ ကျွဲကြီးအတွက် အဲဒါမှ ပိုခက်ချေ၏။မဆန်းရဲ့ ဖြူဖွေး ဝင်းစက်သော နို့ကြီးတွေ အသီးကလွဲ အကုန်မြင်နေရ ပြီ။ လှ လိုက်တာ။သူ့တသက်တခါမှ မမြင် ဖူးပါတကား။ပြီးတော့ သူ့ခြေ ထောက်ကို မဆန်းက ပေါင်ကြားဆွဲသွင်းထားသဖြင့် မလှုပ်ဝံ့။

သို့သော် သူ့ခြေမက မဆန်းရဲ့ မုန့်ပေါင်းနဲ့ ထိထိမိမိကြီး ထိနေတာကို သူသိနေသည်။ကျွဲကြီး ချွေးပြန်နေသည်။မဆန်းကို သူ စိတ် နဲ့ တောင် မပြစ်မှားရဲ။ သူဌေးနဲ့ အမွဲ။ မင်းသမီးနဲ့ လူကြမ်း။ထို့ကြောင့် သူ့စိတ်တွေ အ ဝေးလွှင့်၏။ ဒါပေမဲ့။မဆန်းကသူ့ပေါင် ကို လက်လှလှ န ုန ုလေးနဲ့ပွတ်သပ် ဆေးထည့် ဆေးလိမ်းပေးရင်း နယ်ကျော် ကျော်လာသည်။ပေါင် ရင်းထိ ရောက်လာပြီး တခါတခါ သူ့ဟာကို လာထိသည်။သူက နောက်တွန့်ပေးသော်လည်း မဆန်းကမသိသလို ။ ကျွဲကြီး စိတ်တွေ တအားထလာ၏။သူ့ဒူးခေါင်းတဘက်ကိုလည်း မဆန်းက နို့ကြီးနဲ့ပွတ်နေသလိုပင်။ ခြေမ ဖျားလေးမှာလည်း တစတစ မဆန်း ဟာထဲ ဝင်နေပြန်၏။ကြာရင် ပြသနာတက် နိုင် သည်။ဆန်းဆန်း ကျုပ်ပြန်တော့မယ်။ရပါပြီ။ အနာ သက်သာသွားပြီ။ ကျေး ကျေးဇူးဘဲ နော့်။ ကျွဲကြီး ကထိုသို့ပြောတော့ မဆန်းက နှုတ်ခမ်းစူပြီးဒုက္ခပါလား ကိုကျွဲ ရယ်။ ဒီက ဒိလောက် ပြုစုနေတဲ့ဟာကို ။ ခများမို့ငြင်းချင် တယ်။ပြောရင်း ကျွဲကြီး ခြေ ထောက်ကို ခပ်တင်းတင်းထပ် ဆွဲညှပ် လိုက်တော့ ခြေမက ပို၍ မြုပ်ဝင် သွားသည်။ပေါင် ရင်းကိုင် တဲ့မဆန်းလက်တွေကလည်း ပို၍ ပယ်နယ်လာသည်။ ဆေးလိမ်းတာ မဟုတ်တော့။ကျွဲကြီးက အ နေ သေး၏။

ဟို လေ ကြာရင် ကျုပ် မ နေနိုင် ရင် ခက်ကုန်လိမ့်မယ် ဗျ။မဆန်းက မျက်နှာလေး ချစ်စဖွယ် မဲ့ပြီးဘာခက်မှာလဲ ကိုလူအ ရယ်။ ဒီက အဓိကဘဲဟာကို ။ ကျွဲကြီး တွေ ဝေ နေ၏။အိပ်မက်များ မက်နေတာလားဗျာ လို့တိုးတိုးပြောမိသည်။ကဲ ! အိမ်မက် ဟုတ်မဟုတ် သိအောင့်။မဆန်းက ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျွဲကြီးအ ပေါ်တက်ခွ ထိုင် လိုက်လေ၏။မဆန်းသည် တကယ်ပင် ဆန်းပါ၏။ကျွဲကြီးက သူ့ရုပ်နာကြီးဖြင့် မဆန်းကို မနမ်းရက်စဉ်မှာပင် လှသောမဆန်းက ကျွဲကြီးရဲ့ ထူအမ်းသော နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စ စုပ်သည်။ ထို့နောက် ကျွဲကြီးရဲ့ ဖုထစ်သော ကြွက်သားတွေကို မက်မောစွာ ပွတ်သပ်သည်။ တရွရွထိတွေ့မှုအရသာက ကျွဲကြီးကို ဆာလောင် တပ်မက်စေ၏။

ကျွဲကြီးလည်း အ တွေ့ကို မ ရှောင် နိုင်တော့သဖြင့် သူ့အ ပေါ်ခွထိုင်နေတဲ့ မဆန်းရဲ့ ကြီးမားကားထွက်နေ သော တင် သားတွေကို လက်နဲ့အားရပါးရ ကိုင် ညှစ်လိုက်သည်။ နောက် သူ့ရင် ဘတ် ကို ထိပွတ်နေသည့် မဆန်းရဲ့နို့ကြီးတွေကို ချွတ်စို့၏။ ကောင်းလိုက်တာ။ဒီလောက်လှတဲ့ နို့ကြီးတွေကို စိတ်ကြိုက် ကိုင်ရ စို့ရလိမ့်မယ် လို့သူ ဘယ်တုန်းကမှ မထင် ခဲ့။မဆန်းက အလိုက်သင့် ကော့ပေးသည်။ကျွဲကြီးစိတ်တွေ ထထ လာ၏။အောက်က သူ့ဟာကလည်း မဆန်း ဖိထိုင် ထားတဲ့ကြားက ရုန်းနေ ချေသည်။ ကျွဲကြီးက ခါးလှုပ်တာနဲ့ ချက်ချင်း မဆန်းက အပေါ်ကြွကာ ပုဆိုးထဲ လုံးခွေနေ သော ဟိုဟာကိုလက်လှလှ လေးနဲ့ ဆွဲထုတ်၏။ဘတ်ကနဲ အပြင် ထွက် မာန်ဖီနေတဲ့ ကျွဲကြီးဟာကြီးကို မဆန်းက လက်နဲ့ ဖွဖွဆုပ် လျှောတိုက်သည်။ ကျွဲကြီး တကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။

မင်းသမီးလေး အလှကြောင့် ဖီးက ၃ ဆ လောက် ကိုတက်လာသည်။ မဆန်းက သူမ ပေါင် ကို နည်းနည်းကားကျွဲကြီး အ ချောင်းကို သူမဟာထဲ အ သေအချာထည့်၏။ ပြွတ် ကနဲ အသံပေး ဝင် သွားသည်။အား ကောင်းလိုက်တာ ။ကျွဲကြီး စိမ့် တက်လာတဲ့ အရသာကို မှိန်းခံစားနေတုန်း မဆန်းက ကြွလိုက် ထိုင် လိုက် လုပ်၏။အ တော်ကို ကြပ်နေ သေးသော်လည်း ၂ ယောက်လုံးရဲ့ ချောဆီတွေ ကြောင့် အဝင် အထွက် ကောင်းလှပါသည်။ တဖြည်းဖြည်း ဒီဂရီ မြင့်လာတော့ကျွဲကြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်သည်။ မဆန်းရဲ့ကိုယ်ကို ဖင် က ကိုင်မြှောက် ပြန်ချ သွက်သွက် လုပ်၏။အ အ ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်။ လုပ်ပါ့ဆောင့်ပါ ။ သိပ်ကြိုက်တယ် ကွာ တဲ့။

မဆန်းရဲ့ ရမက်စကားတွေကြောင့် ကျွဲကြီး ကပိုကြမ်းတော့သည်။ အသားကုန် ဆော်တော့၏။မဆန်းကို အ နေအထားမပျက် တပ်လျက် ပွေ့ချီသွားပြီး ကုတင် စောင်းမှာတင်၏။ မဆန်း အ ပေါ်ပိုင်းက ကုတင်ပေါ်၊ အောက်ပိုင်းက လေဟာနယ်မှာ။ ကျွဲကြီးက အားကောင်းသူဆိုတော့ မဆန်းကိုယ်ကို အသာလေး ပေါင် ကကိုင် မြှောက်ထားသည်။သူ က မတ် တတ် အ နေအထားမှာ မဆန်းရဲ့မုန့်ဖောင်းလေးက သူ့ဟာရှေ့ ကွက်တိကျနေသည်။မုန့်ဖောင်းလေး အောက်ခြေက ဟာထဲ သူ့ဟာမည်းမည်းတုတ်တုတ်ကြီးက အညှာတာ ကင်းမဲ့စွာထိုးစိုက် ဝင်နေသည်။ ဆန်းဆန်း နာ လားဟင် ။ကျွဲကြီးက သနားစွာမေးတော့ဟာ ဘာဆန်းဆန်းလဲကွာ။ ငါ့မိန်းမ ငါ့မယားလို့အားရပါးရ ခေါ်စမ်းပါ။လုပ် လုပ် မောင့်စိတ်ကြိုက်လုပ်။ မယားက ကြမ်းမှ ကြိုက်တာ။

သည်လောက်တောင် ရှိမှတော့ ကျွဲကြီး အသားကုန် တီးတော့သည်။ တ ဖောင်း ဖောင်း မြည် နေတော့၏။မဆန်းတကိုယ်လုံး လူးခါနေသည်။သူမက ကျွဲကြီးလက်မောင်းတွေ ဆုပ်ကိုင် ရင်းတောင့် ခံသည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်း အံကျဖြစ်အောင်ကော့ပေး လှုပ်ပေးသည်။ ကောင်းလိုက်တာ ယောျ်ားကြီးရယ်။ လုပ် လုပ်မညှာနဲ့။ အား ကောင်းလိုက်တာ ။ ဒီလိုကိုခံချင်တာ ကြာလှပြီ လင် ရယ် တဲ့။ကျွဲကြီး တသက်တာလည်း ဒီလောက်ကောင်းတာအရသာရှိတာ မရှိပါ။ဒါနဲ့ သုံးချီ ဆက်တိုက် ကစ်ထည့်လိုက်သည်။၄ ကြိမ်မြောက် စ ဘို့ကျွဲကြီးက မဆန်းကို တွန်းလှဲတော့ မင်းသမီးကလင် ရယ် မောလှပြီ။ နောက် နေ့မှ နော်တဲ့။ ကျွဲကြီးက အဲ့လိုလား။ ရပါတယ် သဲလေးရယ်လို့ပြောပြီး ရုပ်ဆိုးနှာခေါင်းကြီးနဲ့ မင်းသမီးလေးပါးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်ပါ၏။ရွှတ်တနယ်လုံးက မင်းသမီးလေး မဆန်းသည်မင်းသားလိုချောသော ယောက်ျားနဲ့ အားမရဘဲအဘယ့်ကြောင့် လူကြမ်းလို နာသည့် ကျွဲကြီး ကိုခံ ရပါသနည်း ဆိုတာ နားမလည်နိုင်ကြပါ။