ကိုလူပျို

ဘုတလင် မြို့နယ်ဆိုတာ မိုးနည်းရေရှား ဒေသ၊ အဲဒီထဲကမှ ဆင်သေရွာက ကလူတွေကတော့ ကန်ရေကိုသာ အဓိက အသုံးပြုကြရတယ်။ ရေကန်ကလည်း ရွာနဲ့မနီးမဝေးမှာရှိပြီ ရွာသူရွာသား အပျိုကာလသား တို့စုပေါင်းရေခပ် ကြသည်မှာ ပျော်စရာဓလေ့ တစ်ခုလို ဖြစ်နေပါတယ်၊ ရေခပ်ရေထမ်း အလုပ်ကိုယ်စီဖြင့် နောက်ပြောင်ကြ သမီးရည်းစား စကားပြောဆိုကြတို့မှာ ရွာဓလေ့ပင် မဟုတ်ပါလား။ ခင်မာလာတို့က ရွာတွင် ဆွေကြီးမျိုးကြီး၊ စားနိုင်သောက်နိုင်၊ ဦးလေးဖြစ်သူကလဲ အရာရှိကြီးဆိုတော့ ခင်မာလာအမေ မုဆိုးမ ဒေါ်တင်တင်ကြီးကတော့ ခပ်စွာစွာ။ ခင်မာလာကလဲ အမေဖြစ်သူရဲ့ သွေးအပြည့်ပါသည်။ လူပျိုလေးများကို အစမခံဘဲ ခပ်တင်းတင်း နေလေ့ရှိသည်။ ခင်မာလာအမ တင်မာလာကတော့ ပိုပြီးဆိုးသည်။ တလောကလုံး သူလုပ်စာဘဲ ထိုင်စားနေသလိုလို။ သားမိ၃ယောက်က ရွာအစွန်က နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးကို အပေါထပ်မှာ လူနေပြီး အောက်ထပ်ကိုတော့ ကုန်စုံဆိုင် ဖွင့်ထားကြတယ်။ သားမိ၃ယောက်လုံး တစ်ယောက်တစ်မျိုးဆီ လှပါတယ်။ ဒေါ်တင်တင်ကြီးကတော့ အသက်35 လောက်ဆိုတော့ တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးပေါ့။ သမီး၂ယောက် မွေးဘူးပေမယ့် သူတင်ပါးကြီးတွေက အယ်ထွက်နေတာဘဲ နိ့ကြီးနှစ်လုံးကလဲ ဟင်းချိုသောက် ပန်ကန်လုံးလောက် ရှိတယ်။ အသားအရည်ကလဲ နေပူထဲ မထွက်ရတော့ ဝင်းဝါစိုပြေ နေတာဘဲ။ အကြီးမ တင်မာလာကတော့ အသားညိုညိုနဲ့ ခါးသေးပြီး ရင်ကတော့ တော်တော်ထွားတယ်။ အငယ်မ ခင်မာလာက အမေတူဆိုတော့ ရင်ထွားထွား တင်ကားကားပေါ့၊။ ထွန်းလှကတော့ ရွာမှာ ဆွေမရှိ၊ မျိုးမရှိ၊ တစ်ကောင်ကြွက် အလုပ်ဆိုရင် မငြင်းဆန်ခိုင်တာ အကုန်လုပ်တယ်။ ဘာမဆို အနစ်နာခံ ကူညီတတ်တယ်။

ရုပ်ရည်ကလဲ မင်းသား နေတိုးလောက် နီးနီးရှိတော့ ရွာက ကောင်မလေးတွေက ထွန်းလှကို အရေးပေးတယ်။ အဲဒီထဲမှာ ခင်မာလာက ထိပ်ဆုံးက ပါတယ်။ ထွန်းလှနဲ့ ခင်မာလာက ရွယ်တူ ထွန်းလှက ခင်မာလာကို တဖက်သတ် ကြိုက်နေရာမှ ခင်မာလာတို့အမေ ဒေါ်တင်တင်ကြီးက မတန်တဆ အလုပ်တွေခိုင်းလဲ ခင်မာလာ မျက်နာလေးကို တိတ်တခိုးကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေသူ။ ခင်မာလာကလဲ ဘာသားနဲ့ ထုထားတာမိုလို့လဲ ထွန်းလှ ရေလာထမ်းပေးတဲ့ အချိန်တိုင်း ခင်မာလာက ရေချိုး အလှပြင်ပြီး အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာကာ ထွန်းလှနားကို ရောက်ရောက် လာလေ့ရှိတယ်။ တစ်ရက်သော ညနေခင်း ထွန်းလှက ရေဆိုင်းထမ်းနဲ့ နွားစာကျင်းထဲ ရေဖြည့်နေချိန် ခင်မာလာက နွားစာကျင်းနား ရောက်လာပြီး ဘေးမှာရပ်ကြည့် နေတယ်။ ထွန်းလှက ရေထည့်ပြီး ချက်ချင်း မသွားသေးဘဲ ခင်မာလာကို စိုက်ကြည့်နေတော့ ခင်မာလာ အနေရခက်ပြီး တိုးညင်းစွာ ပြောလိုက်တာက “ဘာလို စိုက်ကြည့်နေတာလဲ လူကို မမြင်ဘူးလို့လား” ”လှလို့ပေါ့ ခင်မာလာရယ်” “ဟင်နော် ထွန်းလှ ငါ့ကိုလာမြှောက် နေပြန်ပြီ” ”လှလို့လှတယ် ပြောတာကို ငါနောက်တစ်ခေါက် ရေထမ်းပြန်လာရင် ဒီနားကို လာခဲ့ဦးနော်” “အောင်မယ် နင်ခိုင်းတိုင်း ငါကလာရမှာလား” “နင့်မျက်နာလေးကို ကြည့်ချင်လို့ပါဟာ နော် နော်လို့” ဟော နောက်တစ်ခေါက် ထွန်းလှ ရေထမ်းပြန်လာတော့ ခင်မာလာက နွားစာကျင်းထဲ နွားစာထည့်ဖို့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ပဲ မှော်တောင်းကို ခါးစောင်းတင်လျက် လာနေပြီ။ ထွန်းလှလည်း ရေပုံးကို နွားစာကျင်းထဲ လောင်းထည့်ပြီး ခင်မာလာထံမှ နွားစာတောင်းကို ယူလိုက်စဉ် ခင်မာလာက ရှောင်လိုက်တော့ ထွန်းလှ လက်နစ်ဖက်က ခင်မာလာရဲ့ ဖင်ကြီးကို ရုတ်တရက် ကိုင်မိပြီး ခင်မာလာလည်း လန့်ပြီး နွားစာတောင်းကို လွတ်ချလိုက်မိ တော့တယ်။

ထွန်းလှကို ကြည့်လိုက်တော့ ထွန်းလှကလဲ ခုမှဘဲ ခင်မာလာရဲ့ အဖုအထစ်၊ အမို့အမောက်၊ အရိုက် အဟိုက်၊ အစွင့်အကားတို့က အိမ်နေအဝတ် အနွမ်းတွေရဲ့အောက်မှာ ထင်းထင်းကြီး ပေါ်နေတာကို သတိထားမိတယ်။ ထို့ပြင် ခုနက ကိုင်လိုက်မိလိုက်သည့် ဖင်ကြီးရဲ့ အတွေ့အထိကြောင့် ရင်ထဲမှာလဲ ဘလောင်ဆူနေတာ ထွန်းလှမှာ မိန်းမအတွေ့ကြုံ မရှိပေမယ့် ညတိုင်ညတိုင်း ကင်းတဲပေါ်မှာ ကာလသားကြီးတွေရဲ့ ကာမပုံပြင်တွေကို နားထောင်ရတာ အပ်ကြောင်းတောင် ထပ်နေတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုစရမယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းသိတယ်။ ရုတ်တရက် ခင်မာလာကို ဘယ်လက်ဖြင့်ခါးကို ဖက်ပြီး မျက်နာအနံကို နမ်းလိုက်သည်။ ညာလက်ကလဲ ခင်မာလာရဲ့ နို့ကြီးနစ်လုံးကို တလှည့်စီ အင်းကျီပေါကနေ ခပ်ဖွဖွလေး ညှစ်ပေးလိုက်တော့ “အို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” ပြောမယ့်သာ ပြောရတာ ခင်မာလာတို့က ဒီလိုဖြစ်ချင်ခဲ့တာ ကြာလှပြီ။ “ချစ်လို့ပါ ခင်ရယ် ချစ်လို့ပါ” “ခင်လဲ မောင့်ကိုချစ်ပါတယ် ဒါပေမယ့် ခုလို လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ မတော်ပါဘူး မောင်ရယ် နော်” ခင်မာလာတို့အိမ်က ရွာအစွန်တွင်ရှိပြီး နွားစာကျင်းကလဲ အိမ်နောက်ဖေးမှာ ဆောက်ထားတော့ တကယ်တန်း လူသူလေးပါး ကင်းရှင်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မိန်းမမာယာပေါ့။ ဒါပေမယ့် မရပါဘူး။ ထွန်းလှရဲ့ ထောင်နေသော လီးကြီးက ခင်မူယာရဲ့ ပေါင်နစ်လုံးကြားကို ဝင်းသွားပြီး စောက်ဖုတ်လို့ ထင်ရသော မို့မို့ဖောင်းဖောင်း နေရာကို ခပ်တင်းတင်း ထိုးထောက်ထားလိုက် မိတော့သည်။ ထွန်းလှကော ခင်မာလာပါ ကာမရာဂစိတ်များ လောင်ကျွမ်းမှုကြောင့် အသိဉာဏ် များ ခဏလွင့်ပါသွားသည် ။

“အဟင်းဟင်း သူဟာကြီးကလဲ ကြီးလိုက်တာနော် ဆိုင်က သုံးထောင့်ထိုး ဓာတ်မီးကြီးလောက် ရှိတယ်” “အော် ခင့်စောက်ပတ်ကြီးကရော စောက်မွေးတွေသာ နွားစာကျွေးလို့ ရရင်တော့ တလလောက် မြက်မရိတ်ရတော့ဘူး ဟဟဟဟ” “ဟင်… မောင်နော်” ဟု ခပ်ချွဲချွဲပြောပြီး ပေါင်နစ်လုံးကို ပိုပြီး ကားပေးလိုက်တော့ ထွန်းလှလဲ တဆတ်ဆတ် တုံလာပြီး သူလီးကြီးဖြင့် ခင်မာလာရဲ့ စောက်ပတ်ဝကို ဇတ်ခနဲ့ဇာတ်ခနဲ့ ဆက်တိုက် ဆောင့်ထိုးလိုက်တော့ ခင်မာလာကလဲ ကြားထဲမှာ ထမိန်ခံနေတာကို သတိမရတော့ဘဲ သူ့တင်ပဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ထိုးပေးနေတယ်။ စောက်ပတ်ကြီးကလည်း အရည်တွေကျပြီး ထမိန်ရှေ့ပိုင်းမှာ စောက်ရည်တွေက အကွက်လိုက် ဖြစ်နေပါသည် ။ ထိုအခိုက် ဒေါ်တင်တင်ကြီးက အသံပြဲကြီးနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ် ပြတင်းပေါက်ကနေ “ဟဲ့ ခင်မာလာ နွားစာသွားထည့် တာကလဲ ကြာလှချည်လား ဒီမှာ နင့်အမက ဈေးဝယ်တွေ မတရားကျနေလို့ တစ်ယောက်တည်း မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေတယ် နင် ဝိုင်းကူလိုက်ဦးလေ” “ဟုတ် အမေလာပြီ အမေရေ လာပြီ” ဟု အော်ပြောကာ ခင်မာလာက ရုတ်တရက် ပြေးထွက်သွားသည်။ ထွန်းလှလဲ ပြေးထွက်သွားသော ခင်မာလာရဲ့ နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖင်ကြီးနစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်တင်တင်ကြီးကိုသာ စိတ်ထဲမှာ ကြိမ်ဆဲလိုက်တော့တယ်။ ဟူး တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော် ထွန်းလှတစ်ယောက် ညနေက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်ပျက်ကိုသာ မျက်လုံးထဲ မြင်ယောင် နေမိသည်။ မဖြစ်သေးပါဘူး အိပ်ဦးမှပါ ၊ နက်ဖြန် ဦးလူဝက သူ့အလူအတွက် လိုအပ်တာတွေဝယ်ဖို့ မန္တလေးသွားမှာကို အဖော်ဖြစ် လိုက်ပေးဖို့ အကူညီ တောင်းထားတာ ထွန်းလှကလဲ အလှူရှင်တွေနဲ့ မန္တလေးကို လိုက်နေကျဆိုတော့ အလှူတွက် လိုအပ်တာတွေကို ဘယ်ဆိုင်ကဘယ်လို ဆိုတာ သိတယ်လေ။

အဲဒါကြောင့် ဦးလူဝက အကူညီတောင်းတာ ဖြစ်သည်။ “ဟင် တစ်အိမ်လုံး ဘာသံမှ မကြားရပါလား” ထွန်းလှ ရောက်နေတာက ဒေါ်တင်တင်ကြီးတို့ အိမ်ဝင်းထဲကို ရောက်နေတာ” ဆိုင်ကလဲ ပိတ်ထားလို့ပါလား” မရဲတရဲနဲ့ အိမ်တံခါးကို တွန်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးက စေ့ရုံလေးဘဲ စေ့ထားတာ။ အဲဒါနဲ့အထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။ တခစ်ခစ်ရယ်သံနဲ့ စကားပြောသံတွေကို မသဲမကွဲ ကြားလိုက်တော့ အော် လူတွေက အပေါထပ်မှာပါလား ဆိုတာ သတိထားမိတယ်။ အဲဒါနဲ့ အပေါထပ်ကို ဖြည်းဖြည်းလေး တက်လာလိုက်တယ်။ အပေါထပ်ကို ရောက်ခါနီးတော့ “ဟဲ့ ငါအကြီးဆုံးဟဲ့” ဒေါ်တင်တင်ကြီး အသံကို စကြားလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ အကြီးမ တင်မာလာရဲ့ အသံ။ “မဟုတ်ဘူး သမီးက ပိုကြီတယ်နော် ညီမလေးနော်” “တစ်ယောက်မှ မကြီဘူး သမီးက အကြီးဆုံး ဒါဘဲ” ခင်မာလာ အော်လိုက်တယ်။ သူတို့ဘာတွေ အကြီးပြိုင် နေကျပါလိမ့်? ဟုတွေးရင်း တံခါးကို ရုတ်တရက် ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ “အမလေး… အို… ဟယ်…” သားမိ၃ယောက်က အံ့အားသင့်ကာ တစ်ယောက်တစ်မျိုး အသံထွက်လာသည်။ သားမိ၃ယောက်လုံး အဝတ်ဆိုလို့ အပ်ချည်မျည် တစ်ချောင်းစာ တောင်မရှိဘူး မီမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖျာပေါ်မှာ သုံးပွင့်ဆိုင် ထိုင်နေကျတယ်။ ဘေးနားမှာလဲ ခရမ်းသီး အညိုရင့်ရင့် ထွားထွားကြီး ၃လုံးလောက် ပြန့်ကြဲနေတယ်။ “အော် ထွန်းလှထိုင်လေ ဒီမှာ ငါတို့သားမိ၃ယောက် နို့အကြီးပြိုင်နေတာ ပြီးတော့ အမေကလည်း ယောက်ျာတွေက မီန်းမတွေကို ဘယ်လိုလိုးတယ် ဆိုတာ သင်ပေးမလို့တဲ့ ယောက်ျာအစစ်နဲ့တော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ ဟောဟိုက ခရမ်းသီးတွေနဲ့လေ” ဟု တင်မာလာက ပြောတော့ ဒေါ်တင်တင်ကြီးက

“အော် သမီးရယ် ခုယောက်ျားတစ်ယောက် ရောက်နေတာဘဲ အမေခရမ်းသီးနဲ့ သရုပ်မပြတော့ဘူး ယောက်ျာအစစ်နဲ့ဘဲ သမီးတို့ကို ပြတော့မယ်နော်” ထွန်းလှလည်း ရုတ်တရက် မျက်နာပူပြီး ခင်မာလာကို ကြည့်လိုက်တော့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ လူကိုပြန်ကြည့်နေတော့ ထွန်းလှမှာလည်း ဝတ်စလစ် မိန်းမသုံးယောက်ကို မြင်လိုရတော့ တောင်လိုက်တဲ့လီးဗျာ တခါတည်း မတ်နေတာဘဲ။ “လာ ကောင်လေး” ဒေါ်တင်တင်ကြီးက တိတ်ဆိတ်မူ့ကို စတင် ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။ ထွန်းလှလည်း သူမ ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ ပြီးတော့ ထွန်းလှ့ကို သူတို့၃ယောက် အလည်မှာ ပက်လက်လှန်စေပြီး ထွန်းလှ အဝတ်တွေကို ဆွဲယူကာ အဝေးသို့ လွင့်ပစ်လိုက်တော့ ထွန်းလှလီးကြီးမှာ စောက်ပတ်နံ့ရတော့ ငေါက်ခနဲ့ ငေါက်ခနဲ့ တောင်နေသည်။ ဒေါ်တင်တင်ကြီးက သူရဲ့ ပေါင်နစ်လုံး ကြားထဲမှာ နေရာယူ လိုက်ပြီးတော့ “ယောက်ျာတွေက မီန်းမတွေကို ဘယ်လိုလိုးတယ် ဆိုတာ ဆိုတာ မပြခင် သမီးတို့က လိုးတဲ့အခါ အသုံးပြုတဲ့လူရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်ပိုင်းတွေကို အရင်နားလည်အောင် သင်ရမယ်… ဒါကတော့… ယောက်ျားတွေရဲ့ တန်ဆာဘဲကွဲ့ လီးလို့ခေါ်ကျတယ် မှတ်ထားနော်” ဒေါ်တင်တင်ကြီးက စကားပြောရင်း လက်တွေ့ပြလိုက်တယ်။ ထွန်းလှရဲ့ လီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်သလို တိုက်ပေးလိုက်တော့ ထွန်းလှ လီးကြီးမှာ ပေါက်ကွဲတော့မတတ် တင်းမာလာပါသည်။” သန်လိုက်တဲ့လီးကြီး နင်တို့အဖေထက် နှစ်ဆလောက် ရှိတယ်ဟဲ့” တင်မာလာနဲ့ ခင်မာလာတို့ ညီမနှစ်ယောက်ကလဲ လီးဆိုတာကြီးကို မျက်လုံးကျွတ်ကျ တော့မတတ် ကြည့်နေရင်း ညာလက်နဲ့နိ့ ကြီးတွေကိုချေကာ ဘယ်လက်နဲ စောက်ဖုတ်တွေကို ရွရွလေးပွတ်ပြီး အမေဘာထပ် ပြောမလည်းဆိုတာ နားစွင့်နေပါတယ်။

ဒေါ်တင်တင်ကြီးက သူရဲ့နို့ကြီးနစ်လုံးကို လက်နင့်ပင့်တင်ကာ “ဒါကိုတော့ နို့၊ ရင်သား လို့ခေါ်တယ် သမီးတို့သေချာ မှတ်ထားနော်” ခုမှဘဲ ထွန်းလှလည်း ဒေါ်တင်တင်ကြီးရဲ့နို့ကို သေချာကြည့်လိုက်မိတော့ ဟာ ဘွားတော်နို့က တော်တော် ကြီးတာဘဲ။ သူခြံထဲကဘူး ဘူးသီးကြီးလောက် ရှိတယ်။ တင်းတင်းရင်းရင်းတော့ သိပ်မရှိတော့ဘူး။ နည်းနည်းလေး တွဲကျနေလေရဲ ။ ”ကဲ ခုယောက်ျားနဲ့ မိန်းမလိုးရင် အဓိကအရေးပါတဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုပြမယ် သေခြာကြည့်” ဒေါ်ခင်မမကြီးက နောက်က နံရံကိုမှီပြီး ဒူးထောင်ကာ ပေါင်ကို ကားနိုင်သမျှ ကားလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ကြီးကလဲ ပိုပြီးပြဲအာ လာပါတယ်။ အမွေးတွေကလဲ အများကြီးဘဲ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ် နစ်ခမ်းသားနစ်ခုကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆွဲဖြဲပြီး “ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ လိုးတယ်ဆိုတာ ဟောဒီက စောက်ခေါင်းထဲကို လီးထိုးထည့်တာကို လိုးတယ်လို့ခေါ်တယ်” သမီးနှစ်ယောက်ကို သူပြောတာ စိတ်ဝင်စားတယ် စိတ်မဝင်စားဘူး ကိုလှမ်းပြီး အကဲခတ်လိုက်တယ်။ သမီးနှစ်ယောက် စိတ်ဝင်စားနေတာ တွေ့တော့မှ ဆက်ပြီးပြောတယ်။ “မလိုးခင်မှာ လုပ်ရမယ့် အဆင့်တွေရှိသေးတယ် နမ်းတာ ရူတ်တာ ၊ ပွတ်တာ သတ်တာ၊ တီတီတာတာ လေးတွေပြောတာ အဲဒါတွေကိုတော့ ယောက်ျားလေးတွေက ဦဆောင်သွားလိမ့်မယ် သမီးတို့က အလိုက်သင့်လေး ပြန်နေပေးလိုက်ရင် ရပြီ” ထွန်းလှလဲ ဒေါ်တင်တင်ကြီးရဲ့ စကားတွေထဲမှာ မြောနေမီသည်။ “ကဲ……… သင်ခန်းစာ စမယ် ထွန်းလှရေ” ထွန်းလှ ဘာမှပြန်ပြောနိုင်တော့ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ ဒေါ်တင်တင်ကြီးက သူ့လီးကြီးကို စစုတ်နေပြီလေ။ ပြီတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံး လျှာနဲ့လျက် လိုက်တော့ လီးကစိုရွဲ နေသည်။ ရုတ်တရက် ဗြုန်းဆို ထွန်းလှကို ခွထိုင်လိုက်လိုက်တော့ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အနီးကပ် တွေ့လိုက်ရတယ်။

သမီးနှစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမဆိုတော့ အမွေးကောက်ကောက်နဲ့ စောက်ဖုတ် ညိုညိုကြီးက ပြဲအာပြီး အရေတွေလဲ့ နေတာဘဲ။ ထွန်းလှလီးကြီးကို လက်နဲ့ဆွဲယူပြီး သူမအဖုတ်ဝမှာ တေ့ကာ တဖြည်းဖြည်း နဲ့ထိုင်ချလိုက်ပြီး “သေချာကြည့်ထား သမီးတို့ရေ စလိုးနေပြီ အမလေးလေး နာလိုက်တာ ထွန်းလှရယ် နင့်လီးကြီးကလဲ ကြီးလိုက်တာ ဒါတောင် တဝက်လောက်ပဲ ဝင်သေးတယ် နင့်ဟာက လူမှဟုတ်ရဲ့ လားဟယ်” ဒေါ်တင်တင်ကြီးက ပါစပ်ကသာ တောင်ပြော မြောက်ပြော ပြောနေပေမယ့် လီးကို သူမစောက်ဖုတ်ထဲက အကျွတ်မခံ၊ အချက်၂၀လောက် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုက်တော့ လီးတစ်လျှောက် သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်ရည်တွေ စိုလာတော့ ထွန်းလှလဲ ဒေါ်တင်တင်ကြီးရဲ့ခါးကို ကိုင်ကာ အောက်ကနေ ကော့ထိုးလိုက်တော့ “ဟဲ့ ဟဲ့ အား အောင်မလေး သေပါပြီ ထွန်းလှရယ် နင်ငါကို သတ်နေတာလား” ဟူသော အသံနင့်အတူ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးတစ်ချောင်းလုံး တင်ပြည့်ကြပ်ပြည့် ဝင်သွားသည်။ ဒေါ်တင်တင်ကြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆောင့်လိုက်တိုင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးက ပြုတ်ထွက် မလားတောင် မသိဘူးဗျာ။ ဘယ်ညာ ရမ်းနေတာ။ စောက်ပတ် နုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးတွေကလဲ လီးအဝင်ထွက်နဲ့အတူ အထဲကို ခွက်ဝင်လိုက် အပြင်ကိုစူထွက် လာလိုက်နဲ့ “အင့်အင့်… ဖွတ်ဖွတ်… ဗွက်ဗွက်… ကောင်းလာပြီ ကောင်းလာပြီ” ဒေါ်တင်တင်ကြီး အော်သံနဲ့အတူ ဆောင့်ချက်တွေကလဲ တဖြည်းဖြည်း မြန်လာသည်။ ထွန်းလှကလဲ အားကျမခံ အောက်ကနေ ပြန်ကော့ပေးပြီး ဒေါ်တင်တင်ကြီးရဲ့ နို့ကြီးတွေကို အားပါးတရ ညှစ်နေမိသည် နို့ကြီးတွေကလဲ သူ့လက်ထဲမှာ ပူနွေးပြီး တဖြည်းဖြည်း ကြီးထွားလာသည်။ အချက်၁၀၀လောက် ဆက်တိုက် ဆောင့်ပြီးတော့ နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူပြီးသွားတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားလိုက်သည်။

————– ဒေါင်ဒေါင် …… ဆိုသော ဒန်အိုးနဲ့ထင်းတုံး ရိုက်လိုက်သံနဲ့အတူ “ဟေ……… ထွန်းလှ မထသေးဘူးလား ခုနက ဦးလူဝသား အငယ်ကောင် လာသွားတယ် မနက် ၁၀နာရီလောက် ရွာကစထွက်မယ်တဲ့… နင်က စောစောထ နေကျပါ ဒီနေ့ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်းဟဲ့ ခု ၇နာရီတောင် ခွဲနေပြီ ” “ဟုတ် အမ ကျွန်တော်ညက အိပ်တာနောက်ကျ သွားလို့” ဟုပြန်ဖြေရင်း တဆက်တည်း အော်… ငါ အိပ်မက် မက်နေတာဘာလား ကောင်းလိုက်တဲ့ အိပ်မက် ဒီလို အိမ်မက်မျိုး ခဏခဏ မက်ပါစေဗျာ” ဟုဆုတောင်းပြီး စိုနေတဲ့ ပုဆိုးအကွက်တွေကို လှည့်ဝတ်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်တော့ အမက ထမင်းဟင်း ချက်နေတယ်။ “အမ.. ကိုမင်းထိုက်ကော” “မနေ့ကထဲကကို ပြန်မအိပ်တာ ထွန်းလှရေ ဟိုဘက်ရွာကို ခဏဆိုပြီး ထွက်သွားတာ ဒင်းကိုတော့ ပြောကိုမပြော ချင်တော့ဘူး” ထွန်းလှလဲ ဘာမှထပ် မမေးတော့ ရေစည်ကို သွားကာ မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုးပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော ၉ရီထိုးနေပြီ။ “အမ ကျွန်တော် သွားတော့မယ် အမမြို့ကို ဘာမှာလိုက်ဦးမလဲ ” “ထိုးမုန့်သာ အစုံသာဝယ်ခဲ့ ငါက ထိုးမုန့်ဆို သိပ်ကြိုက်တာ ဟင်းဟင်း” “ကဲ ဒါဆိုလည်း သွားပြီ အမရေ ” ဟုပြောပြီး ထွန်းလှက ဦးလူဝ အိမ်ဘက်သို့ ခြေဦးတည် လိုက်သည်။ လမ်းမှာဘဲ ဦးလူဝလှည်း နဲ့တွေ့ကာ “ငါလဲမင်းကို လာခေါ်မလို့ဘဲ ကဲကဲ သွားကြရအောင် တော်ကြာ နေပူလာမယ်” ရွေဘို ရောက်တော့ ကွက်တိဘဲ၊ မန္တလေးသွားမယ့် ကားက ထွက်တော့မှာ အဲဒါနဲ့ ကားပေါ်တက်ပြီး နေရာယူလိုက်သည်။ ကားပေါ်ရောက်မှ မမနဲ့ ကိုမင်းထိုက်တို့ အကြောင်း စဉ်းစားမိလိုက်တော့ မမနဲ့ကိုမင်းထိုက်တို့ လင်မယားက ဒီရွာကမဟုတ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ လေး ငါး နစ်လောက်ကမှ ရွာကို ပြောင်းလာတာ။

ထွန်းလှလဲ အဲဒီလောက်တုန်းက ဟိုအိမ် ကပ်နေလိုက် ဒီအိမ်ကပ် နေလိုက်နဲ့ နေစရာ အတည်တကျ မရှိခဲ့ပါဘူး။ ထွန်းလှကို ဘာမှသွေးမတော် သားမစပ်ဘဲ သူ့တို့အိမ် ခေါ်တင်ထားတာ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့လင်မယားက ရွာလည်က နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင် အိမ်အဟောင်းကြီးကို ဝယ်လိုက်ပြီး ထွန်းလှကို ခြံရှင်းဖို့ လူငှါးတာက စတာပါဘဲ။ အဲဒီအိမ်ကြီးက လူမနေတာ ကြာပြီလေ။ ထွန်းလှ လူမှန်း သိတတ်ခါစ ကတည်းကဘဲ သရဲဘဲ ခြောက်သလို မြေဘဲမသန့်သလိုနဲ့ ထွန်းလှတော့ ဘာတွေညာတွေ တွေးမနေပါဘူး။ အလုပ်လုပ်ရင် ပိုက်ဆံရမယ် ထမင်းစားရမယ်လေ။ ခြံက ၅ရက်လောက် ရှင်းလိုက်ရတယ်။ အဲဒီ၅ရက် အတွင်းမှာလည်း တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ကောင်းကောင်း သိသွားကြတယ်။ ကိုမင်းထိုက်ကို မန္တလေးက နေမင်းပွဲရုံကနေ အဝယ်တော် အနေနဲ့ လွတ်လိုက်တာ။ ကိုမင်းထိုက်က ဒီနယ်တဝိုက်က ထွက်တာတွေကို ဝယ်ပြီး ပွဲရုံကို ပို့ပေးရမှာ သူ့တို့လင်မယားကလဲ ထွန်းလှအကြောင်းကို သိကာ သနားပြီး အိမ်အောက်ထပ်က မီဖိုခန်းဘေးက စတိုခန်းမှာ နေစေသည် ။ အဲဒီလိုနဲ့ထွန်းလှ ဒီအိမ်ကို ရောက်လာသည်။ သူကလဲ အလိုက်တသိ မနက်ဆို ဒီအိမ်က အလုပ်တွေဘဲ သိမ်းကျုံး လုပ်ပေးသည်။ ညနေပိုင်းမှ တခြားအိမ်တွေကို သွားလုပ်ပေးသည်။ ဒါပေမယ့် ညနေညနေ မမရေချိုးတတ်တဲ့ အချိန်မှာတော့ လုပ်စရာ ရှိတာတွေကို အမြန်လက်စ ဖြတ်ကာ အိမ်ပြန်လေ့ရှိတယ်။ မမက ရှမ်းတရုတ်ဆိုတော့ ဒီရွာသူတွေလို ညိုတိုတို မဟုတ်ဘူး။ သူ့အသားရေက ဖြူဖွေးနေတာဘဲ။ ရေချိုးကန်က အိမ်ဘေးမှာရှိတော့ ကျန်တဲ့သုံးဘက်ကို ကာထားပေမယ်၊ အိမ်ဘက်ကိုတော့ ကာမထားဘူး။ ကာမထားတဲ့ ဘက်ကလည်း ကျွန်တော်နေတဲ့ အခန်းနဲ့ ကွက်တိဘဲ အခန်းနံရံ အပေါက်သေးသေး လေးကနေ ကြည့်လို့ရတယ်။

မမရေချိုးရင် ဝတ်ထဲ့ထမိန်က တကယ့်ပါးပါးလေး။ ပြီးတော့ ဆပ်ပြာတိုက်ရင်လည်း ထမိန်က ခါးလောက်ထိအထိ ဖြည်ချပြီး သူရဲ့ နိုးကြီးတွေကို အမြုတ်ထအောင် တိုက်လေ့ရှိတယ်။ မမနို့ ကြီးတွေက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဆူဆူဖြိုးဖြိုးနဲ့ တော်တော်ကြီးတယ်။ ပြီးတော့ နို့သီးခေါင်း လေးတွေကလဲ နီရဲနေတာဘဲ။ စောက်ဖုတ် နေရာကိုတော့ ထမိန်ပေါ်ကနေပြီး ပွတ်ပြီး ရေလောင်းနေတာ တွေ့ရတယ်။ မမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ဘူးချင် လိုက်တာကွာ။ သူတွေးနေတာ ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ၊ “ဟေ့ကောင် ထွန်းလှရောက်နေပြီ ဟ” ဟု အသံကြားတော့မှ ဟာ ဟုတ်တာဘဲ ကားကြီးကွင်းထဲတောင် ရောက်နေပြီ။ ကားငှါးကာ တည်းခိုးခန်းကို သွားကြသည်။ နစ်ရက်လောက် ဈေးဝယ်ပြီးတော့ အလူတွက် လိုတာတွေက စုံနေပြီ။ နောက်တနေ့ ညမှာ ဦလူဝက “ဟေကောင် ထွန်းလှ ငါတို့စော်သွား ချရအောင်ကွာ” ကျွန်တော်လဲ တစ်ခါမှ မလုပ်ဘူးတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အတွေ့ကြုံရအောင် လုပ်မယ်ကွာလို့ တွေးမိပြီး “ဦးလေး သဘောပါဘဲ” လို့ဘဲ ပြောလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရောက်သွားတယ် ဆိုပါတော့ အဲဒီအိမ်က အပြင်ကကြည့်တော့ စုတ်တီးစုတ်ပဲ့နဲ့ အထဲမှာတော့ လန်ပြန်နေတာဘဲ။ ထိုအခိုက် လုံးကြီးပေါက်လှ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်က အနားရောက်လာကာ “အကိုတို့ ကြိုက်တာရွေးနော်” ဆိုပြီ အခန်း တစ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားတော့ အထဲမှာ ကောင်မလေး ငယ်ငယ်လေးတွေက ၁၅ယောက်လောက် ရှိတယ်။ ဦးလူဝက ငွေချေပြီးတော့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို ရွေးလိုက်တယ်။ “ငါ ဝင်လိုက်ဦးမယ် မင်းအတွက်ပါ ငွေချေခဲ့တယ်နော်” ဟုပြောကာ ထွက်သွားတော့ ကျွန်တော်မှာ ယောင်တောင်တောင်နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ အတန်ကြာတော့ ကျွန်တော်တို့ကို လာခေါ်တဲ့ အမျိုးသမီးက

“မောင်လေး ရွေးလေ မောင်လေးကို စောင့်နေတာ ဟင်းနော်” “ဟုတ် အမ ကျွန်တော်က သူ့တို့ထဲက တစ်ယောက်မှ မကြိုက်ဘူး” ဆိုတော့ ကောင်မလေး များထဲမှ ပွစိပွစိနဲ့ အသံတိုးတိုး ထွက်လာသည်။ “အင်း… ဒါဆိုရင်တော့ မမဘဲ ရှိတော့တယ် မောင်လေးရေ” ဆိုပြီး စသလိုဘာလိုနဲ့ လာပြောတော့ “ကျွန်တော်လဲ မနဲ့ဘဲ ဝင်ချင်တာ” ပြောလိုက်ရော လူကို စူးစမ်းသလိုနဲ့ ပြန်ကြည့်ပြီး မျက်ခုံးလေးကို တွန့်ကာ စဉ်းစားနေပါတယ်။ ပြီးတော့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို “စံပယ် နင် ဒီနေ့အလုပ်နား ငွေသိမ်းဘဲလုပ်တော့” ပြောပြီး ကျွန်တော့် လက်ကိုဆွဲကာ အပေါ်ထပ်က အခန်း တစ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပါတယ်။ “မမ နာမည်က မူယာလို့ခေါ်တယ်၊ မင်း နာမည်ကရော” ” ထွန်းလှပါ အမ” “မင်းအဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက် ပြီးရင် ငါ့ကိုကြည့်နေ” ပြောပြီး မမူယာက အဝတ်တွေကို တလွာချင်း ချွတ်ပစ်နေတာ နောက်ဆုံးတော့ ပန်းနုရောင် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီဘဲ ကျန်တော့တယ်။ မမူယာက အသားနည်းနည်း ညိုတယ်။ အသက်က ၃၀စွန်းစွန်းလောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ ဖင်ကြီးတွေကလဲ မမူယာ လှုပ်လိုက်တိုင်း လှုပ်လိုက်တိုင်း တအိအိနဲ့ ယိမ်းထိုးနေတာဘဲ။ နို့အုံကြီး တွေကလဲ ကြီးမားထည်ဝါ လှပသည်။ ဖရဲသီကိုဖြတ်ပြီး တင်ထားတယ် ထင်ရလောက်အောင် ကြီးမားသည်။ နို့သီးခေါင်း ညိုညိုကြီးကလည်း လက်တစ်ဆစ်လောက် ရှိသည် မမူယာ နို့ကြီးတွေကို မြင်ရတော့ ကျွန်တော် လီးကြီးကလဲ ထောင်မတ်လာပါသည်။ မမူယာက ကျွန်တော်လီးကို ကြည့်ကာ “အားပါးပါး နည်းတာကြီးမှ မဟုတ်တာ မောင်လေးရယ်၊ ဒါကြီးနဲ့သာဆို ဆွေမျိုးတော့ မေ့သွားတော့မှာပဲ” ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် သို့တက်လာကာ သူမရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို မျက်နာနား လာကပ်တော့

ထွန်းလှက နို့အုံကြီးနစ်လုံးကို တစ်လုံးကို လက်နဲ့ပွတ်ချေပြီး နောက်တစ်လုံးကိုတော့ ပါးစပ်ဖြင့် စို့လိုက်ပါတော့သည်။ “ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ရှလွတ်… ပြွတ်” ”အ… အမလေး… ကျွတ်ကျွတ်… ရှီး ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်” ကျွန်တော်က နိ့နမ်းရုံနဲ့ မကျေနပ်ဘဲ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပါ နမ်းချင်တာကြောင့် နို့စို့တာ ရပ်လိုက်ပြီး မမူယာကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန် ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကုတင်အောက် ခြေရင်းမှာ နေရာယူပြီး မမူယာရဲ့ ပေါင်နစ်ချောင်းကို ဆွဲယူပြီးတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပန်းရောင်လေးကို ချွတ်လိုက်တော့ မမူယာရဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက သူ့မျက်နာနဲ့ တစ်ပေလောက်တောင် မဝေးတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အမွေးရိပ်ထားတော့ ရှင်းပြောင်ပြီး အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီး နှစ်ခုမှာလဲ ပြဲအာနေသည် ငယ်ငယ်က ဖာလုပ်ခဲ့ရလို့ ထင်သည်။ စောက်စေ့လေးကတော့ ရဲနေပါသည်။ မမူယာရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နာခေါင်းနဲ့အသာ ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီ့း လျှာအပြားလိုက်နဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် လျက်ပေးလိုက်တော့ မမူယာတစ်ကိုလုံး တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ သူနောက့်စေကို ဆွဲကာ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးနားကို အတင်းကပ်လိုက်တော့ လူကို အသက်ရူရပ်မတတ် ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော်လဲ စောက်ပတ်ကြီးကို ယက်ရင်းနဲ့ဘဲ မမူယာရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို နယ်ပေးနေတော့ “အို…… မင်းက တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူးသာ ပြောတယ် ဒါတွေလုပ်တတ် နေပါ့လား” ”အော် ဒါကတော့အမရယ် အပြာကား နည်းနည်းကြည့်ဖူးတယ်လေ အဲဒါစမ်းကြည့်တာ မကို” “မင်းကိုတလှည့် ပြန်လုပ်ပေးရမယ်” ဆိုပြီး ကျွန်တော်လီးကို ပြန်စုပ်ပေးပါတယ်။ ဒီလို အရသာမျိုး တစ်ခါမှ မခံစားဖူးဘူး တစ်ကိုယ်လုံးက သွေးတွေ ဆူပွတ်လာသလိုဘဲ။

ပြီးတော့ ဒူးတွေက မခိုင်ချင်တော့ လူကပစ်လဲတော့ မလိုထင်ရတယ်။ လီးကြီးကလဲ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး “မောင်လေး လုပ်တော့မလား” သူခေါင်းညိမ့် လိုက်မိသည် ထင်တယ် မမူယာက သူ့လီးကို ကွန်ဒုံးစွပ် လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မမူယာကိ သူလီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူမစောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးလိုက်တော့ သူလဲ မမူယာခါးကို လက်နစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်သည်။ “ဖွတ်…… ပြွတ်ပြွတ်…… အင့်အင့်…… အ… အို…… ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ် … မြန်မြန်လေး လုပ်စမ်းပါ… မမစောက်ပတ်က တအားယားနေလို့” တအင့်အင့်နဲ့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ကာ စောက်ဖုတ်ကို ကော့၍ ကော့၍ မော့တင်ပေး နေတော့သည်။ အတန်ကြာတော့ စောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ အသားလေးတွေက လီးကို အပြင်သို့ အထုတ်မခံချင် အတင်းဆွဲညှစ် ထားကြသည်။ ထို့အတူ မမူယာ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကျွန်တော် လက်မောင်း တစ်ဖက်ကို လှမ်း၍ ဖမ်းဆုတ်ထားသည်။ နောက်တော့မှ မမူယာက သဘောပေါက်သည်။ “ဘာလို့လဲ အပေါ်ကတက်ပေး ရမလား” “ဟုတ်တယ် အမ” လို့ပြောလိုက်တော့ အပေါ်တက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အဆက်မပြတ် ဆောင့်နေသည်။ အနည်းငယ် ချောင်ချိနေပေမယ့် ကြာတော့ ကောင်းမွန်လာသည်။ အပေါ်နဲ့အောက် ဆောင့်ရိုက်သံက စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ မမူယာ စောက်ဖုတ်တွင်းမှ ကြွက်သားများကလည်း ကျွန်တော် လီးကြီးအား စတင်ညှစ်စ ပြုနေပါသည်။ အခန်းတွင်းမှ လေအေးပေးစက်ကို အဆုံးထိ တင်ထားသော်လည်း ၂ ဦးစလုံး ချွေးများစို့စ ပြုလာပြီ ဖြစ်ပါသည်။

မိနစ် ၂၀ခန့်မျှ ကြာသောအခါ အချက်ပေါင်းမည်မျှ အထုတ်အသွင်း လုပ်ပြီးသည်ကို မသိတော့ပါ။ ”ဖောက် ဖောက် ဖောက် ” ဆီးခုံနစ်ခု ဆောင့်ရိုက်သံက တိတ်ဆိတ်မှု့ကို ဖြိုခွင်း သွားသည်။ ထိုအသံကပဲ သူတို့အားပါ စေသည်။ ဆောင့်ရိုက်နေတဲ့ အရှိန်ကို ပိုပြီးပြင်းထန် စေသည်။ ကျွန်တော်လဲ ကောင်းနေပြီ။ အဲဒါကြောင့် အောက်ကနေ ဆောင့်နေရတာ အားမရတော့။ မမူယာကို လေးဘက်ထောက် ခိုင်းလိုက်တော့။ ဖင်ကြီး ၂လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ် တခုလုံးသည်။ နောက်ပိုင်းသို့ လှပစွာ ထွက်လာပါသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တွေ စိုရွဲးပြီး အိပ်ယာခင်း ပေါ်ကိုတောင် တစက်တစက် ကျနေပါတယ်။ လီးကြီးကို မမူယာ၏ စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ ဆောင့်သွင်းလိုက်ပါသည်။ “အား ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ် … ကောင်းလိုက်တာ … မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးပါတော့ … မမပြီးတော့မယ်၊ ဒီလောက် ကောင်းတာမျိုး မမတခါမှ မရဖူးဘူး မောင်လေးရယ် မြန်မြန် လုပ်ပေးပါတော့” တောင်းလည်းတောင်းဆို စောက်ဖုတ်တွင်းမှ ကြွက်သားများလည်း ညှစ်နေရာ ထွန်းလှတစ်ယောက် မမူယာ ပြီးအောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်း စတင် ဆောင့်ပါတော့သည်။ ခုနလို ဖြည်းဖြည်း မလိုးတော့ဘဲ မမူယာရဲ့ ဆန္ဒများ ပြည့်စေရေး အတွက် အစွမ်းကုန် ကြိုးစား နေပါတော့သည်။ ” အား … ပြီးပြီ မောင်လေးရယ် … ပြီးပြီ … အား … ကောင်းလိုက်တာ … အား … အိုး” မမူယာ ကတော့ အိပ်ယာခင်းများကို လက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ သို့သော် စောက်ဖုတ်တွင်းက ကြွက်သားများ ကတော့ သူ၏ လီးကြီးအား ညှစ်နေပါသေးသည်။ ထွန်လှသည်လည်း မမူယာ ပြီးသွားပြီဆိုတော့ စိတ်ကို လွတ်လိုက်သည်။ ” မမ ကျွန်တော်လည်း ပြီးတော့မယ် … အား … ရှီး … အိုး … ပြီးပြီ မမ ပြီးပြီ” ဆိုပြီး ပူနွေးနွေး အရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက် ပါတော့သည်။