ကတိပေးနော်

လှဇော် သုဝဏ္ဍဘူမိလေဆိပ်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ လှဇော်၏ ဝမ်းကွဲတူမလေး ဆက်ပိုင်ဆွေ ကျောင်းပြီး၍ အလုပ်မလုပ်ခင် ထိုင်းစကားသင်ရန် ဘန်ကောက်တွင် ကျောင်းလာတက်မည် ဆိုတာကို သိထားသည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေဆိုသည်က ဘုန်းခန့်၏အကိုဝမ်းကွဲ ကိုဘုန်းသန့်၏ သမီး ကျောင်းသူချောချောလေး။လှဇော်နှင့်တော့မဆုံဖူး။ မဆုံဖူးဆို လှဇော်ကလည်း ရန်ကုန်ပြန်မရောက်သည်မှာ ၁၈နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ ထိုင်းတွင်အခြေကျနေသည်မှာ ကြာပြီ။ ယခုတော့ သူတူမဝမ်းကွဲလာမည်ဆို၍ ဘန်ကောက်တက်လာကာ ကျောင်းသို့မသွားခင် လည်ပတ်ရန်နှင့် နေစရာ ဟိုတယ်ခန်းစီစဉ်ပြီးလေဆိပ်သို့ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အချိန်ကိုက်ဟု ဆိုရမည်။ လှဇော်ရောက်ချိန်တွင် လေယာဉ်ဆိုက်နေချေပြီ။ သိပ်မစောင့်ရပဲ ခဏနေတော့ ဆက်ပိုင်ဆွေ လှည်းတွန်းပြီးထွက်လာသည်။ လှဇော်ကို လှမ်းလက်ပြသည်။ လှဇော်အပေါက်ဝနားကနေစောင့်နေလိုက်သည်။ အပေါက်ဝရောက်ရောက်ချင်း လှဇော်ဆီကိုပြေးလာသည်။ “ ကိုဘုန်းသန့်သမီးလေး ဆက်ပိုင်ဆွေမှလား?” “ဟုတ် ဦးဇော်…” “အင်း.. ငါ့တူမလေးလဲ တော်တော်ကြီးနေပြီပဲ…. လာလာ.. ဦးဇော်… ငါ့တူမလေးကို ဘန်ကောက်အနှံ့လိုက်ပို့ပေးမယ်” ဆက်ပိုင်ဆွေ၏ တွန်းလှည်းလေးကို ကူတွန်းပေးလိုက်ရင်း ‘ငါ့တူမကြီးတောင် ဘယ်နှစ်နှစ်ရောက်ပြီလဲ’ ‘19နှစ်.’ ‘ဟုတ်လား… တော်တော်တောင် ကြီးနေပြီပဲ.. ဦးလေးကို သိလား?’ ‘ဟုတ်’ ဓာတ်ပုံထဲမှာမြင်ဖူးတယ်… ဖေဖေတို့ကပြောတော့ ဦးလေး ဝမ်းကွဲတဲ့ ’ ‘အင်း… ဟုတ်တယ်’ ‘ဟုတ် ဦးဇော်’ အမျိုးတွေပဲ.. ဒီမှာဘာမှအားမနာနဲ့နော်….’ ‘သမီးစားချင်တာ.. သွားချင်တာ.. ပြောသာပြော အားမနာနဲ့….’ ‘ဟုတ် ‘ကဲ လောလောဆယ် ညစာအရင်စားကြတာပေါ့… ပြီးမှ သမီး နေမယ် ဟိုတယ်သွားကြမယ်လေ…’ဆက်ပိုင်ဆွေ အခန်းထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင် သဘောကျနေသည်။

‘ဟား.. ဦးဇော်.. အခန်းကြီးကအကျယ်ကြီးနော်….’ ဝိတ်တာမှ တီဗွီနှင့် အဲကွန်း ဖွင့်ပေးကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေ အခန်းထဲလှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းမှ – ‘ဟယ်. ဦးဇော်ရေ…’ ‘ဟေ.. ဘာတုန်းဟ ကောင်မလေးရ’ ‘ဦးဇော်.. ရေချိုးခန်းကြီးက မှန်အကြည်ကြီး…’ ဟုတ်သည်။ ဟိုတယ်မှ အခန်းတည်ဆောက်ထားပုံမှာ မြန်မာလူမျိုးများအတွက် နဲနဲခွကျသည်။ အခန်းကြီးမှာ လေးထောင့်ပုံ အခန်းကျယ်ဖြစ်သည်။ ကုတင်၂လုံး တဖက်စီတွင်ရှိသည်။ ခြေရင်းတွင် မှန်ခန်းဖွဲ့ထားသော ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာရှိသည်။ မှန်မှာ ခါးလယ်ပိုင်းခန့်တွင် နဲနဲနောက်နေသည်မှတပါး လုံးဝအကြည်ဖြစ်သည်။ ‘အယ် . ဟုတ်ပါရဲ့…’ လှဇော်သံယောင်လိုက်ကာ အံ့သြသလိုလုပ်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ သူ့အကြံပင်ဖြစ်သည်။ အင်တာနက်တွင် ဟိုတယ်များကို စိတ်ကြိုက်ရှာပြီးမှ အခန်းငှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေကို ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ပျက်သွားဟန်တွေ့လိုက်သည်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝတ်အိတ်ကုတင်ခြေရင်းတွင် ထားလိုက်သည်။ ဒင်နာပါတီအတွက် သိပ်စီမံစရာမလို။ ဟိုတယ်ဘေး ကပ်ရပ်ရှိ ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့သာ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ ထိုဆိုင်တွင် အစားအသောက် ကောင်းကြောင်း လှဇော်သိပြီးသား။ လှဇော်မှပင်ဦးဆောင်၍ စားစရာများမှာလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ကောက်တေးတိုက်မည် စီစဉ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ ပထမဦးစွာ ဘီယာ၂ခွက် ။ နောက်တော့ ကောက်တေးမှာပေးလိုက်သည်။ ‘ကိုဇော် ကလေးကို ကောက်တေးတိုက်မလို့လား…. မူးနေ ဦးမယ်…’ ‘အော်.. မူးတော့လဲ အိပ်ပေါ့… တခါတလေလေးကို…’ ‘ … ဒီလိုချိုချိုမွေးမွေးလေးက မမူးပါဘူး…နော့ ’ သည်လိုနှင့်……………. စာပွဲထိုးကိုခေါ်ပြီး ငွေရှင်းပေးလိုက်သည်။ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကိုတွဲပြီး ဟိုတယ်ပြန်လာလိုက် သည်။ ဟိုတယ်မှ ဝိတ်တာလေးက တံခါးလိုက်ဖွင့်ပေးသဖြင့် အခန်းတွင်းသို့ရောက်သွားကြသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။

မိမိလည်း အနည်းငယ်မူးနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ရေအေးကြောင့် နဲနဲတော့လန်းသွားသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအိပ်နေသောကုတင်ဆီ လှမ်းလာလိုက်သည်။ လှဇော်၏ခွင် အောင်မြင်သည်ဟုဆိုရမည်။ ဆုပိုင်ဆွေတစ်ယောက် လုံးဝကိုမှောက်နေချေပြီ။ အီးအဲနှင့် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့။ ‘သမီး ဆုပိုင်.. ထဦး ဦးပြန်တော့မယ်… ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီးနေခဲ့ဦး.. ဟင်းနံတွေ နံနေပြီး..’ ဆုပိုင်ဆွေမှ အသံလေးလေးဖြင့် ‘အင်း… ဦးပြန်တော့မလို့လား. ‘အာ………… မထနိုင်တော့ဘူး အူးဂျော်… တမီး ခေါင်းထောင်လို့မရဘူး….’ မရတော့။ ဆုပိုင်ဆွေမူးနေပြီ။ ‘ အူးဂျော်.. မပြန်ပါနဲ့.. သမီးတစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တတ်တယ်…’ ‘အင်း….ကဲ. မပြန် တော့ဘူး…. လဲစရာရှိတာလဲဦး ကိုယ့်ဦးလေးပဲ မရှက်နဲ့ ဦး ’ လှဇော်ရှေ့တိုးပြီး ဆုပိုင်ဆွေတီရှပ်လေးကိုကိုင်လိုက်သည်။ လှဇော်ဘာမှပြန်မပြောပါ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဟိုရမ်းဒီရမ်းမို့ တော်တော်ချွတ်ယူလိုက်ရသည်။ အခုမှ အောက်ခံဘရာပန်းရောင်လေးကို တွေ့ရသည်။ ရင်သားများ အရမ်းမဖွင့်ဖြိုးသေးသည်မို့ ဘရာအောက်မှ ဖြူဖွေးသော အသားဆိုင်လေးများကို အနည်းငယ်သာမြင်ရသေးသည်။ ‘ကဲ . ဘောင်းဘီချွတ်မယ်နော်.. ငါ့တူမလေး.. မရှက်နဲ့.. ဦးလေးကိုနော်..’ ဆုပိုင်ဆွေ အသံမထွက်နိုင်တော့။ အရမ်းမူးနေရှာပြီ။ လှဇော် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်ကို အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်လာသည်။ ပြီးမှ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခါးမှကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ‘အ.. ကုန်ပါဘီ.. အချက်တွေတော့ ကုန်ပါဘီ’ ဆုပိုင်ဆွေ ညည်းသံလေးထွက်လာသေးသည်။ အခုတော့ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဘရာနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီတိုသာ ကျန်တော့သည်။

ဘရာကောဘောင်းဘီကော ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ဆင်တူလေးတွေ။ အောက်ခံဘောင်းဘီမှာ အစောပိုင်းက ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဖိဆွဲချသဖြင့် တင်ပါးတွင် အောက်သို့နဲနဲရောက်နေရာ တင်ပါးအပေါ်ပိုင်းလေး တစွန်းတစပေါ်နေသည်။ ‘ကဲ ထထ.. ဆုပိုင် လိမ္မာတယ်.. ရေချိုးခန်းထဲသွားကြရအောင်နော်…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲထူကာ ရေချိုးခန်းထဲပွေချီသွားလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ရေစိမ်ကန်ထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေကိုချထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းအား ရေပူ ရေအေးစပ်ရသည်။ ရေနွေးစိတ်ကြိုက်ရမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ ဖြန်းပေးလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ဖျန်းပြီးမှ ဘရာလေးကို ချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘရာလေး ပြုတ်သွားချိန်တွင်တော့ ရင်သားမို့မို့လေးများ ပေါ်လာတော့သည်။ ‘အူးဂျော် မကောင်းဘူးတွာ… ချက်ရှာကြီး…’ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက် အာလေးရှာလေးနှင့် ထပ်ခါထပ်ခါပြောနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်ကာ နဲနဲချွတ်လိုက်သည်။ ‘အူးဂျော်….. အာ… တမီးချက်တယ်….…’ ဘောင်ဘီးလေးမှာ အောက်သို့နဲနဲလျောသွားသဖြင့် ဆီးစပ်လေးပေါ်လာသည်။ အမွေးမရှိပဲပြောင်ရှင်း၍ ခုံးခုံးလေးဖြစ်နေသည်။ လှဇော် ဒီအချိန်ရောက်မှ လျော့ပေးလို့မဖြစ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို လုံးဝဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်မှ ဆွဲချွတ်က နဘေးတွင် ပုံထားလိုက်သည်။ ယခုမှ လှဇော်အလွန်တောင့်တ မြင်ချင်လှသော မိမိတူမလေး၏ ပိပိလေးကို မြင်ရတော့သည်။ ခုနက ဆီးစပ်အထိအမွေးမမြင်ရသဖြင့် မပေါက်သေးဟု ထင်မိသော်လည်း အမှန်မှာ ပိပိအထက်နားတွင်ကပ်၍ စုစုပါးပါးဖြင့် အမွေးနုရေးရေးလေး ပေါက်နေချေပြီ။ အမွေးနုလေးများမှာ ရေစိုပြီး ဆီးခုံတွင် ကပ်နေသည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ အလယ်မှ အဆံလေး တဝက်တပျက် ပြူထွက်နေသည်။

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဦးဇော်မကောင်းဘူးဆိုတာချည်းပဲ အာလေးလျာလေးကြီးရွတ်နေသည်။ လှဇော် အရမ်းကြီး ရှုနေလို့ မဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး လက်စသပ်ရန် ကြိုးစားရတော့သည်။ ဆပ်ပြာလေးကိုယူ။ လက်ထဲတွင်ပွတ်ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အထက်ကို အသာအယာတက်ကာ ရင်သားလေးများအား ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်ကလေးဖြင့် အသာချေလိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအားပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပေါင်လေးများကို ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ ပေါင်ကလေးများကို ရွရွလေးပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရင်း ပိပိလေးဆီကူးလာခဲ့သည်။ ပိပိလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ‘အူးဂျော်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အ.. အ…’ ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးရုံသာငြီးနိုင်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးအား အသာအယာ ဆက်ပွတ်နေလိုက်သည်။ အလယ်မှ အဆံလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော် အတွင်းထဲအထိတော့ မထိုးရဲသေး။ မိမိတူမ ဆိုသည့်အသိက ရာဂစိတ်ကိုပိုနွိုးဆွသလို မလုပ်သင့်ဟုတ်လည်း အတင်းထိန်းနေသည်။ စိတ်ကြိုက်အားရအောင်လုပ်ပြီးမှ ရေပန်းဖြင့် ဆပ်ပြာဆေးပေးလိုက်သည်။ ရေပန်းအား ရေနွေးထက်ရေအေး ပိုစပ်ပေးလိုက်သည်။ ရေအေးကြောင့်ထင်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အမူးနည်းနည်းပြေလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိပဲ တုံးလုံးဖြစ်နေမှန်းသိလာသည်။ လူကတော့ မဟန်နိုင်သေး။ လှဇော် ပြန်တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်လာကာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ တွဲထားစဉ် ဆုပိုင်ဆွေနောက်ပိုင်းကိုလည်း စူးစမ်းလိုက်သေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးများမှာ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကားကားလေးဖြစ်သည်။ ဖင်နှစ်လုံးမှာ တစ်လုံးစီ သီးခြားလေးပေါ်က အလယ်ကအမြှောင်းလေးမှာ ရှင်းနေသည်။ ဖွေးဥနေသော ဖင်နှစ်လုံးကို မနေနိုင်တော့သဖြင့် မထိတထိကိုင်လိုက်သေးသည်။ ပြ်ီးမှ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြီးဖြင့် ထိုင်ရင်း ‘ဦးဇော် မကောင်းဘူးကွာ… မီးကို တုံးလုံးချွတ်တယ်.. ဘာတွေလုပ်မှန်းမသိဘူး… ရှက်လိုက်တာ…’ လှဇော် ဘာမှဆက်မပြောပဲ တဘတ်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ အသိစိတ်ဝင်နေသဖြင့် မဟုတ်မဟတ် ဆက်မလုပ်တော့ပဲ လူရိုးလူကောင်းလေး မိမိတူမလေးကို ပြုစုနေသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျီကို ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့။ အမူးလည်း တော်တော်ပြေသွားပုံရသည်။ လှဇော်မှ အိမ်ခိုင်းလိုက်သောအခါ အိပ်ယာပေါ် သာအယာလှဲသွားတော့သည်။ လှဇော်လည်း အခုမှပင် အသက်ရှူဖြစ်တော့သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက အသက်ပင် ရှူမိသည်ဟုမထင်။ ချစ်စရာတူမလေးမို့ မဟုတ်တရုတ် လုပ်ချင်သည်ကလည်း တပိုင်းသေနေသည်။ တူမမို့လည်းကြောက်သည်။ သူများတွေသာ သိသွားလို့ကတော့ မိမိကိုယ် သတ်သေစရာ တလမ်းပဲရှိသည်။ အောက်မှ ဂျူနီယာလှဇော်ကလည်း အတင်းကိုရုန်းကြွနေသည်။ လူလည်း အရက်နံ့ ချွေးနံ့များရောနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီး တဘတ်ပတ်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်ကျေနပ်မွုလည်း ရရှိသွားပြီမို့ အိပ်ချလိုက်တော့သည်။ မနက်လင်းတော့ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ကျောပေး၍ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေဆဲ။ လှဇော် အိမ်သာထဲဝင် အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားတိုက်မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာကို တဘတ်နှင့်သုတ်နေတုန်း အခန်းတံခါးလာခေါက်သည်။ မနက်စာလာပို့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဝိတ်တာကို စားပွဲပေါ်တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို နွိုး၍မနက်စာစားခိုင်းကာ ပြီးမှပြန်အိပ်ခိုင်းမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးကို အသာအယာလွုပ်ပြီး နွိုးလိုက်သည်။ ‘ဆုပိုင်… တူမလေး… ထထ.. မနက်စာစားကြရအောင်.. ပြီးမှပြန်အိပ်….’ ‘အင်း.. ’ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ငြီးနေသေးသည်။ ‘ထထ.. ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားပေးမယ်…’ ‘ထဘူး… ဦးဇော်လာမနွိုးနဲ…’ ကောင်မလေး နွုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ခေါင်းအုံးဖြင့် မျက်နှာကိုကွယ်လိုက်သည်။

လှဇော်က ခေါင်းအုံးကို အသာအယာဆွဲရင်း ‘ဘာလို့စိတ်ဆိုးတာလဲ.. ဦးဇော်ဘာများလုပ်မိလို့လ…ဲ ’ ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲထားရင်း… ‘မနေ့ညက ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာလုပ်တာလဲ…’ ‘ဘာလုပ်လို့လဲ . ဦးဇော်ဘာလုပ်မိလို့လ…ဲ ’ ‘ဦးဇော် လုပ်တာလေ…’ ‘ရော်. ဘာလုပ်မိလို့လဲဆိုနေ…’ ‘ကိုယ်လုပ်တာ ကိုယ်သိမှာပေါ့….’ ‘ဘာမှမလုပ်ပါဘူး… ’ ‘ဦးဇော်မညာနဲ့… ဆုပိုင်သိတယ်…’ ‘ကဲ . ဆုပိုင်သိတယ်ဆိုလဲ ပြောလေ…’ ‘အာ…………….. ဦးဇော်နော်.. ဆုပိုင်ငိုမှာနော်…’ ‘ပြောလေ.. ဆုပိုင်… ဦးဇော် ဘာလုပ်လို့လ…ဲ .’ ‘အာ.. ရှက်ပါတယ်ဆိုနေမှ…’ ‘ပြောပါဆို…. မပြောရင် ကလိထိုးမှာနော်…’ ‘မပြောပါဘူး.. ဦးဇော်သိတာပဲကို…’ ‘ကဲကွာ.. မပြောချင်ရင်…’ လှဇော်ပြောပြောဆိုဆို ဆုပိုင်ဆွေကို ကလိထိုးလိုက်သည်။ ‘အာ… ခစ်ခစ်.. ယားတယ် ဦးဇော်ရေ.. ’ ‘က.ဲ . ပြော… ညက ဦးဇော်ဘာလုပ်တုန်း…’ ‘မပြောဘူး…’ ‘ကဲ . မပြောချင်ဦး…’ ကလိထပ်ထိုးလိုက်သည်။ ‘အားအား.. တော်ပြီ.. ပြောမယ် ပြောမယ်… ခစ်ခစ်.. ဟီးဟီး…’ ‘ကဲပြော…’ ဆုပိုင်ဆွေခေါင်းအုံးကို မျက်နှာကွယ်လျှက်နှင့်… ‘ညက ဦးဇော် ဆုပိုင် အဝတ်အစားတွေကို ဘာလို့ချွတ်တာလ…ဲ ’ ‘အော်.. မချွတ်လို့မှမရတာ.. ဆုပိုင်က ဟင်းရည်တွေ ပေထားတာကို… ဘာလဲ အဲဒါကို ဆုပိုင်က စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့..’ ‘ဆုပိုင် ဦးဇော်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူး… ဒါပေမဲ့…..’ ‘ဒါပေမဲ့.. ဘာဖြစ်လဲ..’ ‘ရှက်တယ်.’ ‘အော်… မရှက်ပါနဲ့… ဦးလေးနဲ့တူမပဲကို’ လှဇော်ပြောပြောဆိုဆို ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးလွတ်သွားတော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို လက်နှင့် အုပ်ထားသည်။ ‘မရှက်ပါနဲ့ ဆုပိုင်ရယ်… ဦးလေးနဲ့တူမပဲဟာ ရှက်စရာ မလိုပါဘူး…’ ဆုပိုင်ဆွေအား အတင်းပွေ့ပြီးဆွဲထူလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာအား တဖက်သို့လှည့်ထားဆဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးက ရဲတွတ်နေသည်။ ‘မနေ့ညကကိစ္စ ဦးဇော်ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူးနော်.. ပြောရင် ဆုပိုင်ရှက်လွန်းလို့သေလိမ့်မယ်..’ ‘အင်းပါ စိတ်ချ မပြောဘူး…’ ‘ကတိနော် .’ ‘အင်း ကတိ…’ ဆုပိုင်ဆွေ လက်သန်းလေး ထောင်ပေးသည်။ လှဇော် ဒီလောက်တော့ နပ်သည်။ မိမိလက်သန်းလေးနှင့်ပြန်ချိတ်ပေးလိုက်သည်။ ‘ကဲက.ဲ . မျက်နှာသွားသစ်.. ပြီးရင် မနက်စာစားကြမယ်… ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားနှင့်မယ်….’ ‘အင်း အင်း…’ဆုပိုင်ဆွေ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားမှ လှဇော် မနက်စာတင်ထားသော စားပွဲဆီ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မနက်စာ ပြင်ဆင်နေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းခိုးကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်ခပ်ဝါးဝါးကြားမှ ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီချွတ်ချပြီး အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထိုင်တာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်မွုံဝါးဝါးကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလေးကကြည့်လို့ပင်မဝ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအတွက် ကော်ဖီဖျော်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ပုခုံးပေါ်တင်ပြီးလာထိုင်သည်။ ‘ကဲလာ… ဆုပိုင်အကြိုက် ကော်ဖီကို နို့များများနဲ့ ဖျော်ထားတယ်…’ ‘အလ.ဲ့ . ဦးဇော်က ဆုပိုင် အကြိုက်တောင် သိနေပါ့လား…’ ‘သိတာပေါ့.. ဦးဇော်က ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့ကတည်းက ဂရုစိုက်ကြည့်နေတာကို… ’ ‘ဟားဟား.. အပိုတွေ…’ လှဇော်ပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ကော်ဖီလေးတစ်ကျိုက်သောက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ယခုမှ မျက်နှာသစ်ထားသဖြင့် ဘာမှမလိမ်းရသေး။ ပါးပြင်လေးက ကြည်စိမ်းနေသည်။ သွေးကြောလေးများပါမြင်နေရသည်။ မျက်ခုံးကောင်းသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်း နွုတ်ခမ်းလေးက ဖူးနေသည်။နုပျိုလှသောမျက်နှာလေးတွင် အပြစ်ကင်းစင်မွုက ထင်းကနဲပေါ်လွင်နေသည်။ ‘ငါ့တူမလေးက တော်တော်လေး ချစ်စရာကောင်းတာပဲနော်…’ ‘အာ.. ဦးဇော်.. မစားပဲနဲ့ လူကို ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ…’ ‘အော်.. ငါ့တူမလေးက တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းလို့ပါကွာ… နွုတ်ခမ်းလေးတွေများ ရဲပြီး ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေတာ….’ ‘ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လာပြီနော်.. လူကို စေ့စေ့လာကြည့်နေတယ်…’ ဆုပိုင်ဆွေ ရှက်နေသော်လည်း မိမိအလှကို ချီးကျူးနေသဖြင့် မိန်းခလေးပီပီ သဘောကျနေသည်။

‘ဦးဇော်က ဆုပိုင်ကို စေ့စေ့ကြည့်တာ အခုမှမဟုတ်တာ…. မနေ့ညကတည်းက…’ ‘ဟား…. တော်ပြီ.. အဲဒါကို ထပ်မပြောနဲ့တော့…’ ‘အော်.. ပြောပြတာပါ.. ဦးဇော် ဘယ်လောက်စေ့စေ့ကြည့်သလဲဆိုတာကိုပြောပြတာပါ။ စေ့စေ့ကြည့်သလားမမေးနဲ့ မှဲ့နက်နက်လေးတစ်လုံး ဘယ်နားမှာရှိလဲတောင် သေချာသိတယ်….’ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေး ဘယ်ဖက်ကပ်ရပ်တွင်ရှိသော မှဲ့ကလေးကို ရည်ညွန်းပြောလိုက်သည်။ ‘အား…… သေပြီ သေပြ…ီ ‘အင်း.. တွေ့တာပေါ့…’ . ဦးဇော် အဲဒါပါတွေ့တယ် ဟုတ်လား….’ ‘အာ………. ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လို့သေတော့မယ်… ဦးဇော်.. အဲဒါဘယ်သ့ကိူုမှမပြောပါနဲ့နော်…’ ‘အော်ကွယ်.. မပြောပါဘူးဆိုနေ.. ကိုယ့်တူမလေး အရှက်ကွဲမဲ့ကိစ္စ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ….’ ‘ဦးခန့်ကိုလည်းမပြောရဘူးနော်…’ ‘မပြောဘူး…’ ‘ဖေဖေတို့ကိုလည်းမပြောရဘူးဖေဖေတို့သာသိသွားလို့ကတော့ ညဖက်မူးတာပါသိမှာ.. ….’ ‘အင်းပါ… ဦးဇော်တို့ ၂ယောက်တည်းကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူး…’ ‘ကတိပေးနော်…’ ‘ကတိပေးပါတယ်ဆိုနေ…’ ‘ကဲ က…ဲ စားပြီးရင် ဟိုနားဒီနားသွားချင်သေးလား.. ဦးဇော်လိုက်ပို့မယ်… ဒါမှမဟုတ် ပြန်အိပ်ချင်လဲအိပ်…’ ‘မအိပ်တော့ဘူး… အပြင်ထွက်ချင်တယ်…’ ‘အင်း.. အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော်တို့ ဟိုနားဒီနားသွားကြမယ်လေ.. နေ့လည်စာ အပြင်ထွက်စားမယ်… ပြီးရင် ဦးဇော် မြဘုရားလိုက်ပို့မယ်…’ ‘ဟုတ် ‘ဒါဆိုရင် ရေသွားချိုး…’ ‘အမ်… ဆုပိုင်မချိုးသေးဘူး.. ဦးဇော်အရင်ချိုး….’ ‘ဆုပိုင်ချိုးလေ.. ဆုပိုင်က အလှပြင်ရဦးမှာ.. ဦးဇော်တို့က မြန်တယ်လေ…’ ‘ဟင့်အင်း.. ရဘူးကွာ.. ဦးဇော်အရင်ချိုး…’ ‘ကဲပါ မမလေးရယ်.. အရင်ချိုးဆိုလဲ ချိုးပါ့မယ်… အဲဒါဆိုလည်း အခန်းပြင်ထွက်ပေးဦး’ ‘အောင်မာ.. မထွက်ပေးပါဘူး.. ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ချိုးပေါ့…’ ‘အာ.. ဦးဇော်ရေချိုးတာ ဆုပိုင်ချောင်းကြည့်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…’ ‘ဟွန့်.. သူ့တုန်းကကျတော့ ဆုပိုင်ကိုအကုန်ကြည့်ပြီး.. အခုသူ့အလှည့်ကျမှ သိတတ်နေလိုက်တာ.. ထွက်ပေးဘူး…’ ‘အာ… မတူဘူးလေ.. လူကြီးနဲ့ ကလေး…’ ‘မသိဘူး မသိဘူး.. မထွက်ပေးဘူး… လုံးဝကို မထွက်ပေးဘူး.. ဒါပဲ….’ ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။