ကျမနာမည် ခင်နှင်းဝေပါ။ တော်တော်များများကတော့ ခင်လေးလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ ကျမ အပျိုဘဝက မိန်းမကောင်း တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ မိန်းမပျက်တစ်ယောက်ဖြစ်လို့နေပါပြီရှင်။ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ လူမှုကျင့်ဝတ်၊ သိက္ခာတရားတွေ ကျိုးပျက်နေတဲ့ မိန်းမပျက်တစ်ယောက်ဖြစ်လို့နေပါပြီ….။ ဘာကြောင့်ဒီလိုဖြစ်သွားရသလဲဆိုရင်တော့….။ ကျမအသက် (၁၈)နှစ်အရွယ်မှာ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပါတယ်။ ကျမထက်အသက် (၅)နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ ကိုမင်းအောင်နဲ့ပါ။ အခု ကျမအသက် (၃၆)နှစ်အရွယ်ရောက်လို့ သမီးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမဘဝနဲ့ ရပ်တည်နေခဲ့ရပါပြီ။
ကျမရဲ့သမီး မေသင်းတောင် ခုအပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်လို့ လူလားမြောက်လို့ လာခဲ့ပါပြီ။ ကျမဟာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ ဘဝနောက် ကြောင်းကို လုံးဝမသိခဲ့ပဲ လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ ရူးရူးမိုက်မိုက်အရွယ်လေးမဟုတ်လား၊ အိမ်ထောင်ဦးရဲ့နေ့ရက်များကတော့ ပျော်ရွှင်စရာအတိဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့တော့….။ ကျမတို့ လင်မယားနေထိုင်ရာ တောင်ဥက္ကလာရပ်ကွက်ထဲရှိ တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးရှေ့သို့ လေးဘီးတက္ကစီတစ်စီး ဆိုက်ရောက်လို့လာခဲ့ပါတယ်။ “ ဟဲ့… ဒါ မင်းအောင်တို့ အိမ်လား…” “ ဟုတ်ကဲ့… ဘယ်သူများလဲ မသိဘူး…” ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ အသက် (၄၀)ဝန်းကျင် ခန့်ခန့်ထည်ထည် မိန်းမကြီး တစ်ယောက်က ခပ်ရင့်ရင့် အမေးစကား နဲ့မေးတယ်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ နာမည်တပ် လာတာဆိုတော့ ကျမလည်း ချိုချိုသာသာပဲ ပြန်ဆက်ဆံခဲ့ပါတယ်။
“ မင်းအောင်နဲ့ တွေ့ချင်လို့… ရှိလား…” “ ဟာ… အန်တီချို… လာ လာ… အထဲကိုဝင်… ခင်လေး အထုတ်တွေ ဆွဲလာခဲ့…” ခင်ပွန်းဖြစ်သူက အိမ်ထဲမှ ရုတ်တရက် ထွက်လာကာ ပြာပြာသလဲဖြင့် ထိုမိန်းမကြီးကို ခေါ်ဆောင် သွားပါတော့တယ် ရှင်။ “ ခင်လေး… ဒါအကို့ရဲ့ ကျေးဇူးရှင် မွေးစားအမေ ဒေါ်ချိုသက်ရီ တဲ့…” “ အန်တီချို… ဒါကျွန်တော့်မိန်းမ ခင်နှင်းဝေတဲ့… ခင်လေးလို့ ခေါ်လို့ရတယ်….” “ အင်း… နင့်မိန်းမက လှသားပဲ မင်းအောင်ရဲ့… ကဲ ငါ့ကို အခန်းပြင်ပေးအုံး… ငါနားချင်ပြီ…” အဲဒီနေ့က ကျမ တော်တော်အလုပ်ရှုပ် သွားရပါတယ်။ အိပ်ယာအခန်း ပြင်ပေးရ၊ စားဖို့သောက်ဖို့ ပြင်ပေးရနဲ့ တော် တော်ပန်းသွားရပါတယ်။ အန်တီချိုဆိုတဲ့ မိန်းမကြီးလည်း သူမအခန်းထဲသို့ စားသောက်ပြီးတာနဲ့ စောစီးစွာဝင်ပြီး အနားယူ နေတော့တယ်။
ထိုညက လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်ရောက်မှ အေးဆေးစကား ပြောရတော့တယ်။ ထိုအခါမှ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူရဲ့ ဘဝနောက်ကြောင်းကို ပြောပြသမျှ သိခွင့်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကိုမင်းအောင်မှာ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘများဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီး စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုတွင် အောက်ခြေသိမ်းအလုပ်သမားဘဝဖြင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်နေရစဉ် ဒေါ်ချိုသက်ရီက ခေါ်ယူမွေးစားခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်းသိခဲ့ရပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ကြည့်ရှုစောင်မမှုဖြင့် ကိုမင်းအောင်မှာ ပွဲစားလောကသို့ရောက်ရှိခဲ့ပြီး လူတစ်လုံးသူတစ်လုံးဖြစ်လာကာ ပြည့်စုံကြွယ်ဝလာပါတယ်။ ထို့ကြောင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သည့် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို ကျမဘက်မှ လေးစားဂရုစိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရတော့တယ်။ ထိုညက ပင်ပန်းမှုတို့ကြောင့် လင်မယားနှစ်ယောက် နေ့စဉ်လျှောက်လှမ်းခဲ့ကြသည့် ကာမခရီးလမ်းကိုပင် မလျှောက်ဖြစ်ခဲ့ကြပါဘူး။
မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ ကျမ ဗျာများရပြန်ပါတယ်။ လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲရှိစဉ်က ကြုံသလိုဝယ်စားနေလို့ရပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ၏ ကျေးဇူးရှင်ရောက်နေတာကြောင့် ဈေးသွား၊ ချက်ပြုတ်၊ အိမ်ဗာဟီရအလုပ်တွေ ဇယ်ဆက်သလိုလုပ်ပြီး အချိန် ကုန်ခဲ့ရတယ်။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်ထွက်သွားသလို ဒေါ်ချိုသက်ရီကလည်း မနက်ကတည်းက ထွက်သွားကာ မိုးအတော်ချုပ်မှ ပြန်လာသဖြင့် လင်ဖြစ်သူ၏ မွေးစားမိခင်နှင့်ပင် စကားမပြောဖြစ်ခဲ့။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း တော်တော်နောက်ကျမှ ပြန်လာသဖြင့် စိတ်ကောက်ဟန်ပြပြီး ညအိပ်ယာဝင်ကို ညစာအငတ်ထားလိုက်တယ်။ ကိုမင်းအောင် ရဲ့ မွေးစားမိခင်ရှိနေတာကြောင့်လည်း ပါ ပါတယ်။
နို့မဟုတ်ရင်ဖြင့် ကိုမင်းအောင်ရဲ့ အချစ်ကြမ်းမှုနဲ့ ကျမရဲ့ နိုးကြွလွယ်တဲ့ ရမက်စိတ်များကြောင့် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်။ ထို့ကြောင့်အခြေအနေကို ချင့်ချိန်ကာ ကျမ စောစီးစွာပဲ အိပ်ယာဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။ ညရဲ့တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုက အေးမြနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့ကာ အိပ်ယာမှ ရုတ်တရက်နိုးလာခဲ့ရတယ်။ ဘေးနားမှ လင်ဖြစ်သူကို စမ်းကိုင်ကြည့်လိုက်ရာ ဟာလာဟင်းလင်း အိပ်ယာပြင်ကြောင့် စိုးထိတ်သွားရပါတယ်။ ခါတိုင်းတစ်ရေးမနိုးတတ်သောလင်က တပေါ့တပါးသွားနေသည်ပဲ ထင်မှတ်ကာ အိပ်ယာဘေးမှ ရေတစ်ခွက်သောက်ပြီး ပြန်မှိန်းနေလိုက်ပါတယ်။ နာရီသံတစ်ချပ်ချပ်က ကြာမြင့်စွာကြားနေရတယ်။ အချိန် ကြာမြင့်သည်ထိ လင်ဖြစ်သူပေါ်မလာသေးသဖြင့် ကျမ အိပ်ယာမှထကာ နောက်ဖေးဘက်ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့မိတယ်။
ကျမ တို့ အိပ်ခန်းနှင့် မျက်စောင်းထိုးဘက် အိမ်ခေါင်းရင်းဘက်ခြမ်းတွင် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို အိပ်ခန်းပြင်ပေးထားရာ ထိုအခန်းရှေ့သို့ အရောက် အခန်းတွင်းမှ စကားတီးတိုးပြောသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် အံ့သြမိသွားကာ ခဏရပ်တန့်၍ အသာနားစွင့်နေလိုက်မိပါတယ်။ အခန်းတွင်းမှ ကျမယောက်ျား ကိုမင်းအောင်ရဲ့အသံသဲ့သဲ့ကိုပါကြားလိုက်ရသဖြင့် ကိုမင်းအောင်နဲ့ အန်တီချိုတို့ ဘာတွေများပြောနေလဲ သိချင်မိတာကြောင့် အခန်းတံခါးဝနားထိ တိုးကပ်ပြီး စေ့ရုံစေ့ထားသော တံခါးကို အသာဟကာ အခန်းထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်မိပါတော့တယ်။ အိပ်ယာထက်တွင် ဒေါ်ချိုသက်ရီက ဘေးတစောင်းခြေချင်းချိတ်ထိုင်ကာနေ ပြီး ကုတင်အနီးရှိ ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ကိုမင်းအောင် ထိုင်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။
“ အောင်အောင်… မင်းက ဘာတွေဝေနေတာလဲ… ဒီအလုပ်လုပ်လာတာ ကြာနေပြီပဲ… ဘာလဲ မင်းက ဘဝမေ့ သွားတာလား…” “ မဟုတ်ပါဘူး… ခုဟာက ကျွန်တော်နှစ်သက်လို့ ယူထားတဲ့ မိန်းမဖြစ်နေတယ်… အရင်ကတော့ အဲဒီကိစ္စအတွက် သီးခြားလုပ်တာ ဆိုတော့…” ကျမနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းအရာ တစ်ခုကို ပြောနေကြောင်း သိလိုက်သဖြင့် စိတ်ဝင်စား သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ပြောနေတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ကျမ ဘာတစ်ခုမှ နားမလည်ဘူး။ “ မင်းက ငါအခုစီစဉ်တဲ့ ကိစ္စကို ငြင်းတာလား အောင်အောင်… မင်းမိန်းမ ခင်လေးက လှလည်း လှတယ်… အဆက် အပေါက်ကလည်း တောင့်တင်းတယ်… မင်းလည်း စိတ်ကြိုက် ဖြုတ်ပြီး သွားပြီပဲကွာ… ဟင်း… ဟင်း… မင်းမိန်းမ ဒီဇိုင်းမျိုးဆို မင်းနဲ့ အန်တီချို ငွေကို မနည်းမနော ရမှာကွ…” ဒေါ်ချိုသက်ရီ ပြောတဲ့စကားတွေကို ကျမ နားလည်သဘောပေါက်စ ပြုလာသလို ကျမခင်ပွန်းရဲ့ အလုပ်အကိုင်နဲ့ ရှာဖွေရရှိထားတဲ့ ငွေကြေးတွေဟာ မသမာသောနည်းတွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိခွင့်ရလိုက် ပါတော့တယ်ရှင်။
အခုဆိုရင် ကျမကိုတောင် အကြံကြီးစွာနဲ့ ကြေးကြီးကြီး ဖာဇာတ်သွင်းဖို့ ဒေါ်ချိုသက်ရီက စည်းရုံးနေမှန်းလည်း သိခွင့်ရလိုက်ပါတော့ တယ်။ ကျမ အတော်ကို တုန်လှုပ်သွားရပါတယ်။ ဘယ်လိုလူတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ပြီး ကျမကို ကြေးကြီးကြီးနဲ့ ဖာဇာတ်သွင်း မယ်ဆိုတာရယ် ကျမခင်ပွန်းနဲ့ မွေးစားအမေဆိုသူ ဒေါ်ချိုသက်ရီတို့ကို နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရပါတော့တယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီနဲ့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူတို့ရဲ့ ဆက်ဆံပုံတွေက နည်းနည်းထူးခြား နေသည်ဟုလည်း ထင်မြင်မိပါတယ်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုမင်းအောင် ထိုင်နေရာ ကုလားထိုင်ဆီသို့ ဒေါ်ချိုသက်ရီက အိပ်ယာပေါ် ထိုင်နေရာမှ ထကာ လျှောက်သွားတယ်။ ထို့နောက် သူမကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ ပခုံးနှစ်ဖက်သို့ လက်ထောက်ပြီး စူးရဲတောက်ပနေသော မျက်ဝန်းအစုံတို့ ဖြင့် ခပ်ပြုံးပြုံး စိုက်ကြည့်လို့ နေတာကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။
ကိုမင်းအောင် ထိုင်နေရာ ကုလားထိုင်မှာ အခန်းတံခါးဝကို ကျော ပေးထားခြင်းကြောင့် ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ အပြုအမူတွေကို ကျမက သေချာမြင်တွေ့ နေရခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီက ခန္ဓာ ကိုယ်ကို ငုံ့ကာကိုင်းထားသဖြင့် သူမ၏အင်္ကျီမှာ လည်တအား ဟိုက်နေပြီး အင်္ကျီအဟိုက်ကြားမှ ဝင်းဝါနေသော နို့အုံကြီးမှာ တွဲလျားကျနေတာကို မြင်နေရပါတယ်။ ကျမ အမြင်မှာတော့ ထိုမြင်ကွင်းက အရမ်းကို ထူးဆန်းနေတယ်လို့ ခံစားနေရပြီး နားမလည် နိုင်အောင်ကို ဖြစ်လို့နေရ ပါတော့တယ်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားသော အပြုအမူတစ်ခုကို ဒေါ်ချိုသက်ရီက ပြုလုပ်လိုက်ပါတယ်။ “ အောင်အောင်… မင်းမိန်းမ ခင်လေးကို ဖြုတ်ရတာ အားမရ သေးဘူးလား ဟင်… အန်တီချို မင်းကို ဘယ်လောက် တောင်လွမ်းနေရသလဲ… မင်း သိရဲ့လား ကလေးရယ်… ပြွတ်…” အောင်မလေးလေး… ကျမစိတ်ထဲ ဘာကိုတရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားရပါတယ်။
ဒေါ်ချိုသက်ရီဟာ သူမစကားသံတွေ အဆုံး ကျမယောက်ျား ကိုမင်းအောင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို တေ့စုပ်နမ်းရုံမက သူမရဲ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပါ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ ပုဆိုးကိုဖြေလျော့ပြီး ကျမယောက်ျားရဲ့ လီးကို ကိုင်ဆွလို့ နေပါတယ်ရှင်။ ကျမ အံ့သြငေးကြောင်နေမိကာ ထိုမြင်ကွင်းကို မျက်နှာမလွှဲပဲ ကြောင်ကြည့်နေမိပါတော့တယ်။ ခု….အရာအားလုံးကို ကျမ သဘောပေါက်လို့ သွားရပါပြီ။ ကျမလည်း ပညာတတ် တစ်ယောက်ပဲလေ။ အခြေအနေ အရပ်ရပ်ကို မြင်တာနဲ့ အခြေအနေတွေကို မှန်းဆနိုင်ခဲ့ပါပြီ။ ကိုမင်းအောင်ဟာ ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ မွေးပြီးစားခြင်းကို ခံခဲ့ရတာ ဖြစ်ပြီး သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ဒေါ်ချိုသက်ရီ စေခိုင်းသမျှ ဖာခေါင်းဖာစွယ်ဘဝနဲ့ ရှင်သန်နေထိုင်ခဲ့တာပဲ ဖြစ်နိုင်ပေတော့တယ်။ ယခုတော့ သူအရမ်းချစ်ပါသည်ဆိုသော ကျမကို ဒေါ်ချိုသက်ရီက ဖာဇာတ်သွင်းဖို့ သွေးဆောင်ခိုင်းစေ နေပေပြီ။
ကျမ ဟာ ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို အံ့သြငေးမော ကြည့်နေမိဆဲပါ။ ဒေါ်ချိုသက်ရီက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ ကိုမင်းအောင်ကို ရမက်ရောင် တောက်ပနေတဲ့ မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ တပ်မက်စွာ ကြည့်ရင်းမှ ကိုမင်းအောင် လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်လို့ သွားပါတယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ ပြေလျော့နေတဲ့ ကိုမင်းအောင်၏ ပုဆိုးကိုအပြီးတိုင် ချွတ်ချပေးလိုက်ပြီး ပေါ်ထွက်လာတဲ့ လီးကို သူမရဲ့လက်ချောင်း ဖွေးဖွေး ပြည့်ပြည့်လေးနဲ့ တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက် ပြန်ပါတယ်။ ထို့နောက်တွင် တော့ လီးကြီးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် ငုံခဲစုပ်ယူ လိုက်လေတော့တယ်။ “ ပြွတ်… ပြွတ်… ပလွတ်… ပြွတ်…” ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ လီးစုပ်နေသံက အခန်းဝမှာ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ကျမကို ရင်ကွဲမတတ် ခံစားရ စေပါတယ်။
အငမ်းမရ နဲ့ လီးစုပ်နေပုံက တကယ့်ကို ကျွမ်းကျင်ကာ ရမက်သွေး ကြွစရာ ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ ကိုမင်းအောင်ဟာလည်း အံကိုတင်းတင်း ကြိတ်ကာ ခါးကြီးကော့ပြီး အရသာတွေ့ နေပုံပါပဲရှင်။ ကျမ မျက်ဝန်းထဲမှာ မျက်ရည်ဥ လေးများနဲ့ ဝေဝါးလာရပါတယ်။ မွေးပြီးစားတဲ့ အမေရဲ့ ကျွမ်းကျင်စွာ ပြုစုယုယမှု အောက်မှာ ကိုမင်းအောင်တစ်ယောက် အရာရာကို မေ့လျော့နေပုံပင်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီ က လီးကိုအတန်ကြာ စုပ်ပေးနေပြီးမှ ထရပ်လိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံတို့က လီးစုပ်ထားသဖြင့် တံတွေးတွေနဲ့ အရောင်တ လက်လက်ထလို့ နေတယ်။ ထို့နောက် သူမခါးဆီမှ ပိုးပျော့ထဘီကို ကိုယ်တိုင်ပင် ချွတ်ချပစ်လိုက် ပါတော့တယ်။ ဝင်းဝါစိုပြေ နေသော အသားအရေနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တို့က အသက်(၄၀)နီးပါး မိန်းမတစ်ယောက်လို့ ထင်မြင်စရာ လုံးဝကိုမရှိ။ မိန်းမချင်းတောင် သတိထားမိအောင် တောင့်တင်းနေဆဲ၊ လှပနေဆဲပင်။
ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံတွေနဲ့ တင်းရင်းစွင့်ကားနေဆဲဖြစ်တဲ့ တင်ပါးသားကြီးတွေက မက်မောစရာ ကောင်းလို့ နေသေးတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို အထူးဂရုစိုက်ပုံ ရပါတယ်။ ကျမတောင် ဒေါ်ချိုသက်ရီကို လှသည်ဟု ထင်မြင်မိသေးရင် ကိုမင်းအောင် အဖို့တော့ ပြောစရာ ရှိမယ်တောင် မထင်။ » “ အောင်အောင်… အန်တီချိုလေ မင်းရဲ့ အပြုအစု အယုအယတွေကို လွမ်းနေရတာ သိရဲ့လား… မင်းရဲ့ အကြင်နာ လေးတွေ ပေးပါအုံး ကလေးရယ်…” နှုတ်မှလည်း ပြောရင်းမှ ကိုမင်းအောင်ကို ဒေါ်ချိုသက်ရီက အိပ်ယာပေါ် တွန်းလှဲပစ်လိုက် တော့တယ်။ ထို့နောက် အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းလျက်ပင် ကိုမင်းအောင်ကို တက်ခွလိုက်တယ်။ ကိုမင်းအောင် ခါးနေရာဆီမှ ဒူးထောက်ခွ၍ တရွေ့ ရွေ့ဖြင့် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသို့ ဒူးထောက်၍ တက်သွားပါတယ်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကိုမင်းအောင်၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ခွထိုင်ချ လိုက်လေတော့တယ်။
ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ အပြုအမူဟာ ကိုမင်းအောင်အပေါ် ဘယ်လောက်တောင် လွှမ်းမိုးထား နိုင်သလဲဆို တာ သိသာထင်မြင် လှစေပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီက ကိုမင်းအောင်၏ မျက်နှာပေါ် တက်ခွထိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ခိုင်းခြင်းပင် ဖြစ်လို့နေပါတော့တယ်။ ကျမတောင် လင်ဖြစ်သူရဲ့ မျက်နှာပေါ် တက်ခွထိုင်ကာ စောက် ဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့တေ့ထိုင်ပြီး အစုပ်အယက် မခံခဲ့ဖူးပါ။ ခုတော့ရှင်…။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အုပ်မိုးနေတဲ့ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ရင်းနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ လျှာဖြင့်ထိုးယက်ပေး နေပုံရပါတယ်။ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေသော အသံတွေကို ကျမကြားလို့ နေရပါတယ်။
အပေးအယူ တည့်နေပုံက ထိုသို့ပြုလုပ်နေတာ အကြိမ်များနေပုံ ရပါတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ခါးမှာ ကော့ကော့ တက်သွားပြီး ကိုမင်းအောင်ရဲ့ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်လို့ ထားတယ်။ သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီး ကိုလည်း ရှေ့နောက်ဝဲယာ လှုပ်ရှားကာ ကိုမင်းအောင်လျှာနဲ့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်တိုက်ပြန်သေးတယ်။ “ အ… ဟား… အိုး… ကောင်းလိုက်တာ… ကလေးရယ်… အန်တီချို့ကို မင်းလောက် ဘယ်သူမှ မကြင်နာတတ်ဘူး အ… ရှီး… အ… အား… ကျွတ်… ကျွတ်… စောက်စေ့ကို နာနာလေး စုပ်ပေးစမ်းပါကွယ်… အ… ရှီး… ဟုတ်ပြီ… အထဲကို လည်း လျှာနဲ့ထိုးယက်… အ… အား… အင်း… ဟင်း… အိုး…” ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ တဏှာရမက်ထကြွနေသံတွေက ညဉ့်ယံမှာ လွင့်ပျံလို့နေပါတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင်၏ တပြတ် ပြတ်နဲ့ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးသံကလည်း မှန်မှန်ပင် ထွက်ပေါ်နေပါတယ်။
ဒေါ်ချိုသက်ရီရဲ့ ကာမအရသာခံစားမှု၊ လိင်ဆက် ဆံနေမှုတို့က သမရိုးကျမဆန်ပဲ ဆန်းသစ်လို့နေတယ်။ ကာမမှုကို ဘယ်လောက်များ ကျွမ်းကျင်တပ်မက်နေမှန်း သူမရဲ့အပြု အမူတွေက ဖော်ပြလို့ နေပေတယ်။ ဒေါ်ချိုသက်ရီတစ်ယောက် သူမဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားသည် ထင်ပါတယ်။ ကိုမင်းအောင်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှ ဖင်ကြီးကြွကာ ထလိုက်ပြီး သူမစောက်ဖုတ်နှင့် ကိုမင်းအောင်၏ ရင်ဘတ်မှတစ်ဆင့် အောက်ဘက်သို့ လျှော တိုက်ပွတ်ဆင်း လာလေတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင် ယက်ထားပေးသော စောက်ဖုတ်မှ အရည်တွေဖြင့် ပွတ်တိုက်သွားသဖြင့် ကိုမင်းအောင်၏ ပါးစပ်၊ ရင်ဘတ်မှစ၍ ဆီးခုံအထက်ပိုင်း တစ်လျှောက်တို့သည် အရည်များဖြင့် ပြောင်လက်စိုစွတ်လို့ နေပေတော့တယ်။
ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်သော ကိုမင်းအောင်၏ ကိုယ်ကို ဆီသုတ်လိမ်း လိုက်သလို ဖြစ်နေသေးတယ်။ ကိုမင်းအောင်၏ ဆီးစပ်တွင် ခွထိုင်နေသော ဒေါ်ချိုသက်ရီက ကိုမင်းအောင်၏ ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်း ထောက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲ လှမ်းပြီး စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်ပါတယ်။ ထို့နောက်… “ အောင်အောင်… အန်တီချို မင်းအပေါ်က တက်ခွထိုင်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လိုးပေးရမလား… ဒါမှမဟုတ် မင်း အကြိုက် ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံပေးရမလား… ကြိုက်တာပြော… ဒီညတော့ မင်းဆန္ဒတွေကို အန်တီချို ဦးစားပေးမှာ…” “ အန်တီချို… တက်ဆောင့်ဗျာ….” “ အို…ကေ…” အပေးအယူ တည့်သွားကြပုံပင်၊ တောင်မတ်နေသော ကိုမင်းအောင်၏ လီးကို ဒေါ်ချိုသက်ရီ လက်နောက်ပြန်လှမ်း ဆွဲလိုက်ပြီး သူမဖင်ကြီးကို ကြွတင်လိုက်ပါတယ်။
ထို့နောက် ထိန်းကိုင်ထားသော လီးဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးနှင့် သူမ စောက်ဖုတ် စောက်ခေါင်းဝကိုတေ့ကာ ဖိထိုင်ချလိုက် လေတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင် လီးကြီးက ဒေါ်ချိုသက်ရီ စောက်ဖုတ်ထဲ အထစ်အ ငေါ့မရှိ ထိုးဝင်သွားကာ ဆီးခုံခြင်းပင် ထိကပ်သွားကြ တော့တယ်။ လုံးတစ်ဖွေးဥနေကာ တောင့်တင်းနေဆဲ ဖြစ်သော ဖင်လုံး ကြီးတွေက ရမက်သွေးကြွစရာ ကားထွက်လို့နေတယ်။ ထိုဖင်ကြီးတွေကို ကြွလိုက် ဖိချလိုက်ဖြင့် လီးကို ညှပ်ပြီး ဒေါ်ချိုသက် ရီက ဆောင့်ချလိုးပေး နေတော့တယ်။
“ ဖတ်… ဖတ်… အိုး… အ… အင့်… ဖတ်… ဖတ်… ဘတ်… ဘတ်… အိုး… ပလွတ်… ပြွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဗြွတ်… အိုး… ကျွတ်… ကျွတ်… အီး…” ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ဖင်လုံးကြီးများ ကြွကာဆောင့်လိုးချနေသံ၊ အသားချင်း ထိရိုက်မိသံ၊ ညီးညူသံများက အဟန့်အ တားမရှိ မြိုင်ဆိုင်စွာ ပေါ်ထွက်နေပေတယ်။ ကာမပညာအတော်စုံသော မိန်းမကြီးပဲဟု ကျမ အသိအမှတ် ပြုရပါတော့တယ်။ လီးပေါ်တက်ထိုင်ပြီး အပေါ်မှ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချ နေပုံက ပညာပါလွန်း လှပေတယ်။ နှဲ့ဝိုက်၊ ပွတ်ဝိုက်၊ ပစ်ဆောင့်၊ ကပ်ညှောင့်ခြင်း နည်းမျိုးစုံတို့ဖြင့် ဒေါ်ချိုသက်ရီတစ်ယောက် အစွမ်းကုန် ကြဲနေပေတော့တယ်။ ကိုမင်းအောင်ကလည်း သူ၏ ခါးကို ကော့ကော့ တင်ပေးပြီး ပင့်ဆောင့်နေကာ ဒေါ်ချိုသက်ရီ၏ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ပွတ်နယ်လိုက် တဖြန်းဖြန်းရိုက် လိုက်နဲ့ တက်ညီလက်ညီ လိုးဆော်နေကြ ပါတော့တယ်။
တစ်မျိုးဆန်းသော ကာမဆက်ဆံ ပုံတွေက ကြမ်းရှလွန်း လှသည်ဟု ကျမ စိတ်ထဲထင်မြင်မိတယ်။ နှစ်ဦးစလုံးက ရမက်ထန် လွန်းနေမှန်း လိုးနေဆော်နေကြပုံကို မြင်တာနဲ့ သိသာစေလွန်း လှပေတယ်။ ကျမဒူးတွေ ညွှတ်ကျ ချင်လာတယ်။ ရင်တွေပူကာ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာတယ်။ မနာလိုမှု၊ ဝန်တိုမှု၊ အံ့သြ ဝမ်းနည်းမှု များကြောင့် ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ တတောက်တောက် ကျလာသည်ကိုတောင် သတိမပြု မိတော့ပေ။ အခန်းတံခါးကို အသာပြန်စေ့ ပိတ်ခဲ့ရင်း သူတို့နဲ့ ဝေးရာသို့ ဖယ်ခွာခဲ့ မိပါတော့တယ်။ မွေးပြီးစားတဲ့ မွေးစားအမေနဲ့ လင်ဖြစ်သူ တို့ရဲ့ ကာမဆက်ဆံ လိုးပွဲကြီးကတော့ အရှိန်ကောင်း နေဆဲပင်။ ကိုယ့်အိပ်ယာထက်မှာ ပြန်လှဲမိရင်း အနာဂတ် နေ့ရက်များကို စဉ်းစားမိကာ ရင်လေးနေမိ ပါတော့တယ်။