အသက်ကြီးမှရည်းစားလေးတစ် ယောက်ရတော့ ဖိုးကျော်မှာမထိရက်မကိုင်ရက် ထိလိုက်လျှင် နွမ်းကြေတော့မလားထင်နေသည်။
ပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ထိုင်၍အလှကြည့်နေသလိုထားသည်။
ဒါပေမယ့် လေးငယ်က ခေတ်ကာလသမီးပျိုဘဲ ဖိုးကျော်ထက်ရဲသည်၊ သွက်သည်။
ရည်းစားဘဝပီပြင်အောင် ဖိုးကျော်အားလမ်းပြခေါင်းဆောင်ပေးသည်။
ဘာလိုလိုနဲ့ ဖိုးကျော်နှင့်လေးငယ်ကြိုက်ကြတာ ခြောက်လကျော်လာခဲ့ပြီ။
တစ်နေ့မှာတော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက်အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲရှိသည်နှင့် ပျင်းပျင်းနှင့်အိပ်ပျော်နေတုန်း
လေးငယ်တစ်ယောက် ဘယ်ကဘယ်လိုရောက်လာ သည်မသိ။
ဖိုးကျော်၏အိပ်ခန်းထဲထိရောက်၍လာသည်။
ပက်လက်အိပ်နေသော ဖိုးကျော်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့လေးငယ်ကပါးလေးအပ်ပြီး မှောက်အိပ်လိုက်သည်။
နုညက်သောအထိအတွေ့နှင့်မွှေးပျံ့သောရနံ့တွေကြောင့် ဖိုးကျော်နိုးလာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။
““ဟင်……လေးငယ်…”” ဖိုးကျော်အံ့သြသွားသည်။
““အစ်ကိုနိုးလာပြီလား…”” ““အင်း….လာ အိမ်ရှေ့သွားရအောင်….”” ဖိုးကျော်က ထထိုင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။
လေးငယ်က ဖိုးကျော်၏ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်ချထားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးကို မ ထသည့်အပြင် ပို၍ဖိချလိုက်သည်။
ဒီလိုအနေအထားမှ ဘယ်သွေးဘယ်သားတွေက ခံနိုင်ရည်ရှိနိုင်ပါ့မလဲ……။
ပြောမရသည့်အဆုံး ဖိုးကျော်ကနားမလည်နိုင်စွာနှင့်လေးငယ်၏မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေကလှုပ်ရှား၍လာ သည်။
ဖိုးကျော် သူ့ခေါင်းကိုကြွ၍ လေးငယ်ပါးလေးတစ်ဖက်ကိုနမ်းရှုံ့လိုက်သည်။
လေးငယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ကျသွားပြီး မျက်နှာလေးကပြုံးသွားသည်။
အရှိန်ပြင်းစွာလှုပ်ရှားနေသော ဖိုးကျော်၏ရင်ခုန်သံတွေကို လေးငယ်ကြားနေရသည်။
မိန်းမသားဆိုတာက အိန္ဒြေကောင်းလွန်း၍သာ သူတို့ကိုအကဲမခတ်နိုင်ရှိရမည်။
သူတို့ကယောင်္ကျားတွေထက်ပိုပြီးခံစားချက်ပြင်း ပြ၍ စိတ်လှုပ်ရှားမှုပြင်းထန်သည်။
လေးငယ်၏လက်လေးတစ်ဖက်က ဖိုးကျော်၏ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ယုယုယယလေးပွတ်သပ်ပေးရင်းမှ
ဖိုးကျော်၏ဝမ်းဗိုက်ပေါ်ရောက်သွားရာမှ ဆီးခုံပေါ်သို့ထိပွတ်နေမိသည်။
““လေးငယ်ထတော့ကွယ်…..တော်ကြာမှားကုန်ကြလိမ့်မယ်….”” ““တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ကြတာ မှားတာလားဟင် အစ်ကို….””
အသံလေးများက လှိုင်းထပုတ်ခတ်နေသည်။
ဖိုးကျော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့ပေ။
လေးငယ်မကြားအောင်သက်ပြင်းတစ်ချက်ခိုး၍ချရင်း ဖိုးကျော်၏လက်အစုံက
နွေးထွေးအိစက် နေသော လေးငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို ရစ်ပတ်ပွေ့ပိုက်လိုက်သည်။
လေးငယ်၏ရင်ထဲတွင် ဝေဟင်ထဲလွင့်မျောသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
ဖိုးကျော်၏လက်တစ်ဖက်က လေးငယ်၏ တင်သားလုံးလုံးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးရင်းဆုပ်နယ်သည်။
““ချစ်တယ်….လေးရယ်”” ဖိုးကျော်၏အသံက အစ်တစ်တစ် တစ်ဆို့ဆို့ကြီး….. ““လေးလဲ….အစ်ကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ သိလား…….””
ကာမအမှောင်ထုသည် တစ်ဖြေးဖြေးမှုံရီနက်ရှိုင်း၍လာသည်။
ဖိုးကျော်ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ လေးငယ်လှိမ့်တက်လိုက်သည်။
တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်စေ့စေ့မကြည့်ရဲကြပေ။
ဖိုးကျော် ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဘေးသို့ကားလိုက်သည်။
မာကျောကျော အချောင်းတစ်ခုက လေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးကို ထောက်မိသွားသည်။
လေးငယ်၏အသားလေးတွေတဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။
““အစ်ကို…”” ““ဘာလဲ…..လေး…”” ““လေးငယ် ရှက်တယ်ကွယ်….”” လေးငယ်ကဖိုးကျော်နားဝသို့ တိုးတိတ်ညင်သာစွာလေးဆိုသည်။
ဖိုးကျော်လက်များကတရွရွလှုပ်ရှား၍လာသည်။
လေးငယ်၏ထဘီအောက်စလေး လန်တက်သွားသည်။
““အစ်ကို….လေးငယ် ရှက်ပါတယ်ဆို…”” ဖိုးကျော်ထံမှ တုန့်ပြန်စကားသံထွက်ပေါ်၍မလာပေ။
သူ၏အပေါ်မှာ မှောက်လျက်သားလေးဖြစ်ကာ ထဘီအောက်စလေးလှန်တင်နေ၍ ဖင်ပြောင်ပြောင်လေးဖြစ်နေသောလေးငယ် ကို
အသာပွေ့ဖက်၍ ဘေးသို့လှဲချလိုက်ရာက ဖိုးကျော်ကအပေါ်စီးမှဖက်လျှက်သား နေရာယူလိုက်သည်။
လေးငယ်၏ဒူးလေးကခပ်ကားကားလေး ထောင်ထားမိရာ
ပေါင်လေးနှစ်ဖက် ကအလိုအလျှောက်ကားထားသည့်နှယ် အသင့်အနေအထားသို့ရောက်၍နေသည်။
ဖိုးကျော်၏အသက်ရှုသံတွေက စည်းချက်မကျတော့ဘဲ ဗရမ်းပတာဖြစ်ကာပြင်းထန်၍လာသည်။
အလားတူ လေးငယ်၏ထွက်သက်လေသံများကလည်းမူမမှန်တော့ပေ။
ဖိုးကျော်က သူနှင့်လေးငယ်တို့ကြားသို့ လက်ကိုလျှိုသွင်းပြီး လေးငယ်၏စောက်ဖုတ်လေးကိုစမ်းသည်။
““ဟင့်အင်း…..မကိုင်နဲ့ကွာ…..အို…”” ဖိုးကျော်၏ လီးကအစွမ်းကုန်မတ်တောင်၍နေသည်။
လီးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး လေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့တေ့သွင်းသည်။
လီးနှင့်စောက်ပတ်အတွေ့က စိုစွတ်နွေးထွေး ၍နေသည်။
တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးသားများဆူပွက်ကာ နှစ်ယောက်စလုံးဆောက်တည်ရာမရကြချေ။
““ပြွတ်….အား….ဟင့်…အဟင့်…..မဝင်ဘူး…..”” လီးကဘေးသို့ချော်ထိုးမိသည်။
လေးငယ်က လွှတ်ခနဲပါးစပ်ကထွက်သွားသည်။
““မဝင်သေးဘူးလား………….ဟင်…..လေး….”” ““ဟင့်အင်း….”” လေးငယ် ဖိုးကျော်မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။
““ကိုင်သွင်းပေးပါလား….ဟင်..”” ““ဟာ….ကျွတ်….ဒုက္ခဘဲ….မကိုင်ရဲဘူး….အဟင့်….””
ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်တွန့်လိမ်နေသဖြင့် လိုရာမရောက်ဘဲ နှောင့်နှေး၍နေသည်။
ဖိုးကျော်က လေးငယ်၏ပါးပြင်နုနုဖွေးဖွေးလေးကို ညင်သာစွာနမ်းပြီး သူမ၏လည်တိုင်ဖွေးဖွေး လေးကို ယုယစွာပွတ်သပ်နမ်းရှုံ့ပြီး
သူ့ကိုယ်ကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသော လေးငယ်၏လက်ထဲမှရုန်း၍
ကိုယ်ခြင်းခွာကာ သူ့ကိုယ်ကိုကြွပြီး သူ့လီးကြီးကို အသာအယာလေး ဖိသွင်းချလိုက်ပြန်သည်။
““ပြွတ်….အမလေး…အစ်ကိုရယ်….”” သည်တစ်ခါတော့ လီးကလေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဝင်သွားသည်။
ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုလုံး တုန်ခါလှုပ်ရမ်းသွားသည်။
““ပြွတ်…ပြွတ်….စွတ်…..စွတ်……ပြွတ်….”” ဖိုးကျော်၏အလိုးအညှောင့် လေးငယ်၏အလူးအလူးအလိမ့်လိမ့် အကော့လေးတွေ ဗြောင်းဆန်သွားသည်။
လှပနုနယ်သော လေးငယ်၏ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ ဘယ်လူးညာလိမ့်ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။
ဖိုးကျော်၏လီးကြီးကလည်း မှန်မှန်ကြီးဆောင့်သွင်းနေသည်။
““ပြွတ်….ဖွတ်….စွပ်…စွပ်…..ပြွတ်…ပြွတ်….”” အမွှေးပါးပါးလေးအုပ်လွှမ်းနေသော လေးငယ်၏စောက်ပတ်ကို ဖိုးကျော်ငုံ့၍ကြည့်သည်။
မဲမှောင်နေသော သူ၏လီးမွှေးကြီးများက ဖြူလွှနူးညံ့နေသောလေးငယ်၏စောက်ဖုတ်အုံလေး ကို ပွတ်သပ်မိလေတိုင်း လေးငယ်မှာကော့ပျံလူးလိမ့်သွားရသည်။
လီးကြီးဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း ရဲကနဲ ရဲကနဲ အပြင်သို့ပြူးထွက်လာသောလေးငယ်၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးများမှာ အရည်များဖြင့် ရွှဲနစ်ကာနူးအိ၍နေသည်။
သူ့တစ်သက်မိန်းမတစ်ယောက်၏ စောက်ပတ်ကို နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့မြင်လိုက်ရချိန်မှာပင် တစ်ပါတည်းလိုးဖူးလိုက်ရသည်။
မှန်မှန်ဆောင့်လိုးနေသည့်အရသာဒဏ်ကိုခံရင်းလူးလိမ့်၍ တစ်လောကလုံးကိုမေ့နေသော။
လေးငယ်၏ကိုယ်ပေါ်မှရင်စေ့အင်္ကျီလေး၏ကြယ်သီးများကို အဆောင့်မပျက်ဖိုးကျော်ဖြုတ် ပစ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့အောက်မှဘော်လီပန်းရောင်လေးကို အပေါ်သို့လှန်၍တင်လိုက်သည်။
အဲ့ဒီနောက်တော့ ဖိုးကျော်၏လက်တစ်ဖက်က လေးငယ်၏နို့နှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ညှစ်နယ် ပေးလိုက်ရာ
လေးငယ်ခမျာအလူးလူးအလိမ့်လိမ့်ဖြင့်ရင်ဘတ်လေးကော့ကော့တက်သွားရသည်။
““ပြွတ်…..ပြွတ်…..စွပ်…..ပလွပ်….စွပ်…ပြွတ်….ပြွတ်”” ““အစ်ကို….အ…အင့်…..အင့်….အင့်…အ…အား…””
အင်္ဂါစပ်နှစ်ခုကြားမှ ယိုစိမ့်ကျလာသောချွဲပြစ်ပြစ်အရည်လေးများက လျှံကျလာပြီးအသံလေးတွေကပို၍ကျယ်လာသည်။
““ရှီး…အား….အဟင်း….တစ်မျိုးကြီးဘဲ….ဟင်း…ဟင်း….”” ““နာရင်ပြောနော်….လေး..”” ““အင်…လေးငယ်..မပြောတတ်ဖူး….အင်း…ဟင်းးးးး””
““လေး…လေးငယ်…..အား….ဟ”” နောက်ဆုံးဆောင့်ချက်နှင့်အတူ
ဖိုးကျော်က လေးငယ်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့မှောက်ချ၍ လေးငယ်၏ကိုယ်လေးကိုသိမ်းကြုံး၍ဖက်လိုက်ခိုက်
လေးငယ်ကလည်းကမန်းကတမ်းပြန်ဖက်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ ဗရမ်းဗတာတုန်ခါသွားရလေတော့သည်။
ကျွဲကောသီးအမွှာနှစ်ခုလိုတင်းပြောင်နေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက သာမာန်အနေအထားထက်ပိုပြီး ဖောင်းမို့နေတာသိသာ လှသည်။
ခံစားရတာလဲအသားတွေကတင်းနေပြီးနာနေသည်။
မခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်ခြင်းမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် နေရထိုင်ရတာခက်လှသည်။
လေးငယ်ဘာလုပ်ရမည်မှန်းမသိ………. တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ်ဒီတစ်ခါဘဲ ဒီနေရာမှဒီလိုဖြစ်ဖူးသည်။
အစ်ကိုဖိုးကျော်လေ….လူပျိုသိုးကြီး မနေ့ကနေ့ခင်းက လေးငယ်ကိုနဲနဲလေးတောင်အနားမပေးဘဲ သုံးချီဖြုတ်လိုက်သည်။
လီးဆိုတာ ဘာမှန်းမသိသေးသော မျက်နှာစိမ်းစောက်ပတ်လေးက သူ့အားသူ့အင်နှင့်မမျှလောက်အောင် တာဝန်တွေထမ်းဆောင်လိုက်ရသည်။
ဒီတော့ခုလိုယောင်ယမ်းလာရတာ ဘာမှမဆန်းလှပေ။
ဒါကလဲ လေးငယ်ကြောင့်ဘဲမဟုတ်လား……..သူ့ဘာသာအိပ်ပျော်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ကိုလေးငယ်ဘဲ မိန်းကလေးတန်မဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်သွားပြီး နူးခဲ့တာမဟုတ် လား……။
ညကတော့သိပ်ပြီးမသိသာလှ အရှိန်ကမသေသေးဘဲကို…စောက်ပတ်လေးနာနေတာကို
“အစ်ကိုလိုးခဲ့တဲ့စောက်ပတ်လေးဆိုပြီး ဒီနေရာလေးကို အစ်ကိုမက်မက်မောမော လိုးခဲ့တာပဲဆိုပြီး”။
ဖီးလ်လေးနဲ့ယှဉ်ပြီး နာနေတာလေးကိုခံစားကာကြည်နူးနေတော့ ဝေဒနာတစ်ရပ်ရယ်လို့မခံစားမိသေးပေ။
အခုမိုးလင်းတော့မှ သူ့ဟာလေးသူကြည့်ပြီး လေးငယ်ဘာ လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။
တစ်ခါမှမကြုံဖူးတော့လဲ ဘာတွေထပ်ပြီး တိုးပြီးဖြစ်လာအုံးမလဲဟုတွေးပြီး ထိတ်လန့်မိပြန်၏။
ဆေးခန်းသွားပြဖို့တော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှမဖြစ်နိုင်ပါ။
အတော်အတန်စဉ်းစားလိုက်တော့မှ နည်းလမ်းလေးတစ်ခုကို ဝေ၀ဝါးဝါးလေးသိလိုက်ရသည်။
အိမ်တွင် မိဂသီဒဏ်ကြေလိမ်းဆေး ရှိသည်။
ခြေထောက်တွေလက်တွေ တစ်ခြားကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေထိခိုက်မိ၍ နာကျင်ယောင်ယမ်းလျှင်တော့ မိဂသီလိမ်းလျှင်ပျောက်သွားသည်။
လေးငယ်ဘာမှ သိပ်ပြီးမစဉ်းစား တော့ဘဲ အစ်မဖြစ်သူ ထွေးနွယ်၏အိပ်ယာဘေးမှာ တုံးလုံးပက်လက်လေးဖြစ်နေသော မိဂသီဆေးပုလင်းကိုယူ၍
နံရံကိုမှီကာ ခပ်လျှောလျှောလေးထိုင်၍ ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်ကာ ကားရင်းဆေးလူးနေမိသည်။
““ဟယ်….လေးငယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ”” ““ဟာ မမ ….ဘာ….ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး””
လေးငယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုစေ့၍ထဘီကိုကမန်းကတန်းဆွဲချလိုက်ပြီး ခါးကိုပတ်ပြီးထိုင်ပစ်လိုက်မိသည်။
မမ၏မျက်နှာက ညီးပြောတာငါမယုံပါဘူးအေ ဆိုသည့်မျက်နှာပေးမျိုးဖြင့် လေးငယ်ကိုကြည့်သည်။
““ငယ်လေးကလဲ….ညီအစ်မချင်းဘဲဟာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပေါ့ ဒါမှမမလဲ ဝိုင်းပြီးလုပ်ပေးနိုင်မှာ….””
““အာ….မမကလဲ ခုံစောင်းနဲ့ဆောင့်မိလို့ ဒီမှာနာရတဲ့ကြားထဲမှာ ဘာတွေမှန်းလဲမသိဘူး လာပြောနေတယ်….””
မိဂသီဆေးပုလင်းကို ထွေးနွယ်၏အိပ်ယာပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခြေကိုဆောင့်နင်း၍ထွက်လာခဲ့မိသည်။
အငယ်ဆုံးတွေရဲ့စရိုက်ကဒီလိုဘဲဆိုးတတ်သည်။
လေးငယ် မမထွေးနွယ်ကို သိပ် ပြီးအစာမကြေချင်။
ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူဒီလိုဖြစ်တာ မမထွေးနွယ်ကြောင့်…၊မမကြောင့် တစ်နေ့ကညက မမထွေးနွယ်လေ သူ့ရည်းစား ခင်မောင်ထွေးနဲ့ချိန်းတွေ့တယ်….
ချိန်းတွေ့တဲ့ နေရာကသိပ်ပြီးဝေးဝေးလံလံမဟုတ်။
သူမတို့အိမ်တွင်ပင်ဖြစ်သည်။
တနည်းအားဖြင့်ပြောရရင် ခင်မောင်ထွေးက အိမ်လာတတ်သည်ဟုလည်း ပြောရင်ရသည်။
ကွာပါ့…အစ်ကိုဖိုးကျော် တို့နှင့်အတော့ အိမ်ရှေ့လမ်းကဖြတ်သွားလို့ ““အိမ်ထဲဝင်အုန်းလေ””ဟု လေးငယ်ကခေါ်ရင်တောင်မှ
အစ်ကိုဖိုးကျော်က “မဝင်တော့ဘူးသွားတော့မယ်” ဆိုပြီးဆက်လျှောက်သွား တတ်သည်။
မမထွေးနွယ်ရဲ့ရည်းစားခင်မောင်ထွေးကတော့ လူခြေတိတ်ချိန်ကျမှ ခြံထဲကိုရောက်လာတတ်သည်။
မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့က ကြိုတင်ချိန်းထားပုံမရ။
ခင်မောင်ထွေးရောက် လာလျှင် သစ်ကိုင်းခြောက်သေးသေးလေးတွေကို သွပ်မိုးပေါ်ပစ်တင်၍အသံပေးတတ်သည်။
ခဲလုံးလိုလိမ့်ဆင်းသွားတာမျိုးမဟုတ်တော့ ဖျောက်….ဖျောက်……ဆိုသောအသံလေးသာ ကြားလိုက်ရသည်။
ဒီအသံကြားပြီးပြီဆိုလျှင် မမထွေးနွယ်က လေးငယ်အိပ်နေရာဖက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး အသာလေးအိပ်ယာပေါ်မှထကာ ခြံထဲဆင်းသွားတတ်သည်။
ဒီအခါမျိုးတွင် လေးငယ်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး အိပ်ယာထဲမှာငြိမ်ပြီးနေလိုက်သည်။
နောက်တော့….လေးငယ်တစ်ကယ်အိပ်ပျော်သွားသည်။
သူတို့ခြံထဲတွင်ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းမသိတော့ပေ။
တစ်နေ့ကတော့ မိုးချုပ်မှလေးငယ်လက်ဖက်တွေစားထားမိလို့ ညဖက်အိပ်မပျော်ဘဲဖြစ်နေတုံး သွပ်မိုးပေါ်မှတစ်ဖျောက်ဖျောက်အသံလေးတွေကြားလိုက်ရသည်။
လေးငယ်အိပ်ချင် ယောင်ဆောင်နေသည်။
မမထွေးနွယ်ထွက်သွားပြီး ခဏလောက်ကြာမှ။
လေးငယ်အိပ်ယာမှထပြီး မမထွေးနွယ်စေ့ထားပစ်ခဲ့သော နောက်ဖေးတံခါးမှခြံထဲသို့ဆင်း၍စပ်စုမိသည်။
ခြံထဲ ရောက်တော့ လေးငယ်သူမကိုယ်သူမ မှားများသွားပြီလားလို့ အထိတ်တလန့်တွေးလိုက်မိသည်။
တွေ့လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကမသက်သာလှ။
မမထွေးနွယ်က မြေပြင်မှနှစ်ပေကျော် ကျော်အမြင့်ပေါ်တွင်ပေါက်နေသော သရက်ပင်ခွကြားပေါ်သို့ သူ့ဗိုက်လေးကိုတင်ပြီး မှောက်ထား၍
လက်နှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲထွက်သွားသောသရက်ပင် ပင်စည်နှစ်ခုကိုကိုင်၍ အားပြုထားသည်။
သရက်ပင်ခွကြားမှာ သားရေခွလိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေသည်။
ခါးအောင်ပိုင်းက ထဘီကိုခါးဆီသို့ဆွဲ၍လှန်တင်ထားပြီး မမထွေးနွယ်၏ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက ပြောင်၍နေ၏။
ခင်မောင်ထွေးဆိုတဲ့လူက နောက်ကနေ မမရဲ့ခါးသေးသေးလေးကိုကိုင်ပြီး
နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့ မမပစ္စည်းထဲကိုသူ့ဟာကြီးကဝင်နေပြီး အားရပါးရကြီးကို ကစ်နေသည်။
ဒီလောက်ကြီး ခင်မောင်ထွေးက အားရပါးရကြီးသွင်းနေတာတောင်မှ မမထွေးနွယ်ကအားရပုံမရ။
ကျွတ်…ဆောင့်….ဆောင့်…ကိုထွေး….အားရအောင်လုပ်…အား….အင်း…အင်း….ဗျင်းစမ်းပါအုန်း….နာနာလုပ်။
သုမနောက်မှ ခင်မောင်ထွေးကို လည်ပင်းကြောလေးထောင်အောင် သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း အငမ်းမရပြောသည်။
မြင်လိုက်ရသည့်တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် အပျိုရိုင်းမလေး လေးငယ်၏သွေးသားတွေက ဟုန်းကနဲထ၍သောင်းကျန်းလာသည်။
သဲသဲမဲမဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေသော ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးကို ငေးကြည့်မိရင်း
လေးငယ်၏ဒူးဆစ်လေး တွေက မခိုင်ချင်တော့ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာသည်။
ပြီးတော့ လေးငယ်စောက်ခေါင်းထဲကယားတက်လာပြီး အရည်လေးတွေလှိမ့်ဆင်းလာသည်။
စိတ်တွေအဆမတန်ထနေပုံရတဲ့ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကြီးထဲကို
ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ စိုက်စိုက်ဝင်သွားနေတဲ့ ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးက အရည်တွေစိုရွှဲပြီးပြောင်တင်း၍နေသည်။
လေးငယ်မျက်တောင်ပင်ခတ်မိသလား၊ မခတ်မိလားမသိတော့။
ကြည့်ရင်း ပွဲကကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။
လေးငယ်ဒူးတွေတုန်ပြီး အာခေါင် တွေခြောက်ကာ ရင်ထဲတွင်ကြပ်၍မောလာသည်။
လေးငယ်ဆက်ပြီးရပ်ကြည့်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
ဒါကြောင့်အိမ်ပေါ်သို့ပြန်တက်ခဲ့ပြီး အိပ်ယာထက်သို့ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်မိသည်။
အိပ်ယာပေါ်တွင်ပက်လက်လေးနေရင်းနဲ့ လေးငယ်မျက်လုံးထဲမှာ
မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့ဆော်နေကြသည့်မြင်ကွင်းကတစ်ဖန်ပြန်လည်လို့မြင်ယောင်လာမိပြန်သည်။
မမထွေးနွယ်ကလည်း သူ့ကိုယ်တိုင်ကကိုရွထကာ ခင်မောင်ထွေး၏ဆောင့်လိုးချက်များကို အံကြိတ်ခံရင်းညီးညူနေရပြန်တော့
လေးငယ်မှာလည်းသူတို့အတွဲလိုဖြစ်ချင်စိတ်ကနိုးထလာရပြန်သည်။
မမထွေးနွယ်တစ်ယောက်တည်း ရည်းစားရှိသည်မဟုတ်။
လေးငယ်မှာလည်းရည်းစားရှိတာဘဲ။
ဒီခံစားချက်ကြောင့်ပင် လေးငယ်တစ်ယောက် မိန်းကလေးတန်မဲ့ အရှက်ကိုငဲ့ကွက် ၍ မနေ့ကအစ်ကိုဖိုးကျော်ဆီရောက်ခဲ့ရတာဖြစ်လေတော့သည်။
လေးငယ်တစ်ယောက် ဖိုးကျော်ကိုမျက်နှာပူမိတာအမှန်ပင်ဖြစ်သည်။
အပျိုလေး၏ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံဆိုတော့လဲ လေးငယ်ရှက်မိသည်။
နောက်ပြီးတော့ လေးငယ်ကအိန္ဒြေမဲ့ပြီး အစ်ကိုကို့နှုးခဲ့တာမဟုတ်လား…..။
တစ်နေ့တည်းနှင့်လေးငယ်၏ပစ္စည်းလေးက မူလနဂိုအတိုင်းပြန်၍ဖြစ်သွားသည်ဆိုပေမဲ့လေးငယ် ဖိုးကျော်ကိုရှောင်နေခဲ့သည်။
တစ်ရက်မှနှစ်ရက် နှစ်ရက်မှသုံးရက် အစ်ကိုဖိုးကျော်တို့အိမ်ဖက်ကိုမသွား။
အစ်ကိုဖိုးကျော်ကလည်း လေးငယ်ကိုရှိန်နေပြီး မျက်နှာမပြဘူး။
ဒီမှာလေးငယ်တစ်ယောက်နောက်ပိုင်းတော့အနေရအထိုင်ရခက်လာသည်။
လေးငယ်အခုခံစားနေရတဲ့ဝေဒနာက နာကျင်သော၊ ယောင်ယမ်းခြင်းဝေဒနာထက်ပိုဆိုးသည်။
ပိုပြီးခံရခက်သည်။
အရည်လေးတွေတစ်စိုစိုဖြစ်နေသည်။
ဖိုးကျော်ကို မတွေ့ရတာ(၃)ရက်မှ(၄)ရက်ထိရောက်လာတော့ လေးငယ်စိတ်ထဲဒေါသစိတ်လေးတွေပွားလာသည်။
သူကြင်မှကိုယ်ကြင်ဘဲ သူကဘာမို့လို့လဲ…..။
သူမလာသမျှ ငါ့ကိုဘယ်တော့မှ မတွေ့ရဘူး။
ငါကတော့ သူ့ဆီဘယ်တော့မှမသွားဘူးဟု ဒေါသအတွေးတွေဝင်လာပြီး ဝေဒနာကိုကြိတ်မှိတ်ပြီး ခံစားနေမိသည်။
ဒီကြားထဲ မမထွေးနွယ်ကလဲ တစ်မှောင့် အကိုဖိုးကျော် တို့အိမ်ခေါင်းရင်းမှ လှလှတင်တို့အိမ်တွင်အလှူရှိ၍ဝိုင်းလုပ်ရန် လေးငယ်ကိုပါခေါ်နေသည်။
““မလိုက်ချင်ဘူး မမရာ မမဘာသာသွားပေါ့”” ““ငယ်လေး အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာပေါ့””
မမကလဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့….အိမ်ကတံခါးပိတ်ထားရင်လုံနေတာဘဲဟာ….ခါတိုင်းလဲ….မမသွားရင် ငယ်လေးတစ်ယောက်ထဲ နေတာဘဲဟာကို….။
ငယ်လေးကလဲကွာ မမက မိုးလင်းမှပြန်လာမှာ ““ဟင့်အင်းကွာ….ဟင့်အင်း…မလိုက်ချင်ဘူး”” “
“ကဲ….မယ်မင်းကြီးမ မလိုက်ချင်လဲနေတော့….မမဘာသာဘဲ သွားလိုက်တော့မယ်…”” ““အဲ့ဒါပြီးတာဘဲဟာကို…””
““အေးပါ….အေးပါဟုတ်ပါတယ်”” ““တံခါးတွေတော့ သေချာပိတ်အိပ်…”” ““သွားမဲ့ဟာ သွားစမ်းပါမမရာ…””
လေးငယ်မျက်စောင်းထိုး၍နှုတ်ခမ်းစူရင်း စိတ်မရှည်သလိုလုပ်ကာပြောလိုက်သည်။
လေးငယ်၊ ထွေးနွယ်တို့၏မိဘနှစ်ပါးမှာ များသောအားဖြင့် အိမ်တွင်မရှိတတ်…..
လေးငယ်တို့အဖေကပြည်တွင်းရေကြောင်းသင်္ဘောမှာစက်ဆရာဆိုတော့ အမေကပါ.. အဖေ့သင်္ဘော နှင့်လိုက်နေတတ်သည်။
တစ်လမှတစ်ခါလောက်သာ သင်္ဘောနားရက်မှအိမ်သို့ပြန်လာတတ်လေသည်။
အိမ်တွင်က လေးငယ်နှင့်ထွေးနွယ်တို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရ တာဖြစ်သည်။
ညနေစာစားပြီး နဲနဲမှောင်မှ မမထွေးနွယ်တစ်ယောက်အလှူအိမ်သို့ထွက်သွားခဲ့သည်။
မမထွေးနွယ်ထွက်သွားပြီးတော့ လေးငယ်က အိပ်ယာထဲတွင်လှဲကာ ဝတ္ထုဖတ်သည်။
အချစ်ဝတ္ထုတွေကိုကြိုက်သာ လေးငယ်တစ်ယောက်ဖတ်နေသောဝတ္ထုစာအုပ်တစ်ဝက်မကျိုးခင်မှာပင်။
ရည်းစားဖြစ်သူ ဖိုးကျော်ကိုသတိရလာသည်။
ဒီရက်တွေထဲတွင် သူမခံစားနေရသောကာမဆန္ဒဝေဒနာကလည်း လေးငယ်အချစ်ဝတ္ထုကိုဖတ်နေခြင်း၊
အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲတွင် တစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်နေခြင်း၊
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခြင်းတို့ကိုအားပြု၍ လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးသားတွေကိုဆူပွက်အောင်လှုပ်ရှားလာစေသည်။
လေးငယ်ဖိုးကျော်ကို ဒေါသဖြစ်လိုက်မိသည်။
လက်ထဲမှဝတ္ထုစာအုပ်ကို ဘုန်းကနဲဘေးသို့ပစ်ချလိုက်ပြီး စားပွဲတင်နာရီလေးကိုလှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိသည်။
ည(၁၀)နာရီတောင် ထိုးတော့မှာပဲ သူမဝတ္ထုဖတ်တာ အချိန်မနဲတော့ လေးငယ်အိပ်ယာမှထ၍မီးပိတ်ပြီး၊ ခြင်ထောင်ချကာလေးငယ်ခြင်ထောင်ထဲဝင်သည်။
ခံစားနေရသောဝေဒနာခံစားချက်ကို ကြိတ်မှိတ် ခံစား၍ လေးငယ်အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားသည်။
အချိန်တော်တော်လေးကြာသွားသည်အထိ လေးငယ်ကအိပ်၍ပင်မပျော်နိုင်ဖြစ်နေသည်။
““ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်ဖျောက်”” ကြားလိုက်ရသည်နှင့်လေးငယ်တစ်ယောက်ခေါင်းနပမ်းကြီးကာ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်သွားသည်။
သစ်ကိုင်းခြောက်သေးသေးလေးများ သွပ်မိုးပေါ်သို့ကျလာသည့်အသံ။
ခြံထဲသို့ မမ ထွေးနွယ်ရည်းစားခင်မောင်ထွေးရောက်လာပြီး အချက်ပေးလိုက်သည့်အသံဖြစ်သည်။
လေးငယ်ရင်တွေခုန်ပြီး စိတ်တွေဗြောင်းဆန်အောင်လှုပ်ရှားလာသည်။
ခင်မောင်ထွေးရောက်လာ ပြီး အိမ်မှာကမမထွေးနွယ်က မရှိပေ။
သူအလှူအိမ်သွားမှာကိုမပြောထားလို့လား….အဲ….ဘယ်လိုပြောဖြစ်ပါ့မလဲ…
ခင်မောင်ထွေးကစက်ရုံအလုပ်လုပ်နေပြီး နှစ်ရက်ဆင်းတစ်ရက်နား ရသော အလုပ်ဆိုတော့ခုညမှအိမ်ကိုပြန်လာပြီး ရည်းစားထံပြေးလာဟန်တူသည်။
““ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်”” မမထွေးနွယ် မနိုးသေးဘူးထင်၍ထပ်ပြီးအချက်ပေးတာဖြစ်သည်။
ဟိုတစ်နေ့က သူမတွေ့ခဲ့ရသည့် ခင်မောင်ထွေးနှင့်မမထွေးနွယ်တို့၏မြင်ကွင်းကို လေးငယ်ပြန်၍မြင်ယောင်လာပြီး
မူလခံစားနေရသော ဝေဒနာပေါ်တွင်ထပ်ဆင့်ကာသွေးသားဆူပွက်မှုတို့က အဆမတန်ခံစား၍လာရသည်။
အရည်လေးတွေကဆက်တိုက်ဆိုသလိုစိမ့်ထွက်ကျလာသည်။
လေးငယ် ကောက်ကာငင်ကာထထိုင်လိုက်ပြီး ခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ထွက်လိုက်သည်။
ခြင်ထောင်အပြင်ရောက်တော့ ထရပ်ရန်ကြမ်းပြင်သို့လက်တစ်ဖက်ထောက်လိုက်ပြီးမှ
လေးငယ်နဲနဲတွေး၍ ပြီးမှအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲထရပ်လိုက်ကာ လျှောက်လာခဲ့ပြီး
အိမ်နောက်ဖေးတံခါးကိုဖွင့်ကာ ခြံထဲသို့ဆင်းလိုက်လေသည်။
အပြင်ဖက်မှာက လမိုက်ညမို့မှောင်မဲနေ သည်။
အမြဲသွားလာလှုပ်ရှားနေသည့် မိမိအိမ်ရှိရာခြံဝန်းကိုတော့ လေးငယ်အခက်အခဲမရှိသွားလိုရာသို့လျှောက်လာနိုင်သည်။
အမှောင်ထဲတွင်မျက်စေ့ကလဲနဲနဲကျင့်သားရလာသဖြင့် ခြံထဲတွင်မသဲမကွဲလေးဖြစ်လာရသည်။
အိမ်ဘေးရှိခြံထဲတွင်သရက်ပင်ဘေး၌ငုတ်တုတ်ထိုင်၍စောင့်နေသော ခင်မောင်ထွေးကို လေးငယ်ရေးရေးလေးမြင်လာရသည်။
လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်း၍တက်လာပြီး ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းပိုခုန်လာသည်။
ဆုံးဖြတ်ပြီးလျှင်နောက်ဆုတ်တက်သူတွေထဲမှာ လေးငယ်မပါ။
ခင်မောင်ထွေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်နှင့် ရပ်တော့မလိုဖြစ်သွားသောသူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုအားယူ၍ ထပ်လှမ်းလိုက်ပြီး
ခင်မောင်ထွေး၏ရှေ့မှဖြတ်ကနဲလျှောက် သရက်ပင်ခွကြားကို မျက်နှာမူ၍လေးငယ်ရပ်လိုက်သည်။
ထွေးနွယ်ဆင်းလာမည်ဆိုသောအသိဖြင့်စောင့်နေသော ခင်မောင်ထွေးမှာလေးငယ်သူ့နားသို့ရောက်သည်နှင့် လေးငယ်မှန်းသိပြီး
အနားမှပန်းခြုံထဲ လှည့်ဝင်မည်အလုပ်သူအနီးကပ်မြင်လိုက်ရသော လေးငယ်၏မျက်နှာ၌
တဏှာခိုးတွေဝြေပီးအမ်းတန်းတန်းဖြစ်နေကာ နီမြန်းနေသည်ကိုသတိရလိုက်ပြီး
ပန်းခြုံထဲခေါင်းတိုးဝင်ပြီးကာမှ ခင်မောင်ထွေးမှလေးငယ်ဖက်သို့လှည့်၍ကြည့်သည်။
သူကြည့်လိုက်မိသောခဏမှာပင် လေးငယ်ကသရက်ပင်ခွကြားသို့ သူမ၏ဗိုက်ကလေးကိုမှောက်၍ကုန်းလိုက်သည်ကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
ခင်မောင်ထွေးနောက်သို့ပြန်လှည့်၍ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ခိုက်မှာပင်
လေးငယ်ကကုန်းရက်သားလေးမှ သူမ၏ထဘီလေးကို ခါးဆီသို့လှန်၍တင်လိုက်သည်ကိုတွေ့လိုက်ရပြီး
ခင်မောင်ထွေးတစ်ယောက်လေးငယ်၏နောက်နား သို့ရောက်မှန်းမသိရောက်၍သွားသည်။
ကိုယ့်ချစ်သူလည်းမဟုတ်၊ တစ်စိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရှေ့၌ဖင်ကုန်းပေးပြီး
ထဘီကိုပါလှန်ပေးလိုက်ကာလိုးတော့မည့်အရေးကိုစောင့်မျှော် နေရသော လေးငယ်၏ရင်တွေမှာတစ်လှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ။
တစ်ကိုယ်လုံးကသွေးသားတွေဗြောင်းဆန်နေပြီး အသားလေးတွေပင်တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်၍နေချေသည်။
ကာမရှေ့ပြေးအရည် တို့ကလည်း ပေါင်တွင်းသားနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ပင်လိမ့်ဆင်းကျလာကြသည်။
ခင်မောင်ထွေးစားရကံကြုံတော့မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲပြီး ထွေးနွယ်ကိုလိုးဖို့ဆောင့်နေရင်း
ထချင်တိုင်းထနေသော သူ့လီးကြီးကိုဝတ်ထားသောပုဆိုးကိုလှန်တင်၍ ခါးတွင်ပြန်ညှပ်ကာထုတ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ ကားကားတစ်တစ်ဖြစ်နေသောလေးငယ်၏ဖင်နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်၍ ကိုင်လိုက်သည်။
လေးငယ်ဆီမှ သက်ပြင်းသေးသေးလေးတစ်ချက်ချသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
လေးငယ်၏တင်သားအစုံကမာပြီးကျစ်နေသည်။
ထွေးနွယ်၏တင်သားတွေလို အိစက်၍မနေ။
သူမကြာခဏ လိုးလိုးနေသဖြင့် ထွေးနွယ်၏တင်သားတွေကအတန်ငယ်ပျော့နေပြီ။
ခင်မောင်ထွေးလက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကို ပက်လက်လှန်၍လေးငယ်၏ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်ကြီးကိုအောက်မှနေ ၍ပင့်ကိုင်လိုက်သည်။
လေးငယ်ကိုယ်လေးတွန့်ကနဲဖြစ်ကာ ဖင်လေးရမ်းသွားသည်။
အရည်တွေက မတရားရွှဲနေပြီ။
လေးငယ်ဆီမှ သက်ပြင်းချသံလေး တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြန်သည်။
လေးငယ်၏စောက်ပတ်ကို စိုစွတ်နွေးထွေးစွာထိတွေ့မိလိုက်ကာမှ ခင်မောင်ထွေး၏စိတ်တွေကပိုပြီးဗလောင်ဆူလာသည်။
ခင်မောင်ထွေး သူ့လီးကိုကိုင်ကာတေ့လိုက်ပြီးမှ မွှန်လာသောကာမစိတ်တွေကြောင့် လီးကိုဆောင့်၍သွင်းလိုက်သည်။
““ပြွတ်….ဖွတ်…အား….အား…”” လီးကတစ်ခါတည်းအဆုံးဝင်မသွား…..အပြင်တွင်လက်နှစ်လုံးလောက် ကျန်နေသေးသည်။
ဒါကိုဆက်မသွင်းသေးဘဲ ခဏရပ်လိုက်သည်။
““လေးငယ်…သိပ်နာသွားလား…”” ““ဟင့်အင်း….ကြပ်တယ်ကွာ…””
လေးငယ်စိတ်တွေဘယ်လိုမှ မအောင့်အီးနိုင်တော့…ဖင်ကြီးကိုနောက်သို့တွန်းပို့ရင်းပြောသည်။
ခင်မောင်ထွေးက လေးငယ်၏ခါးလေးကိုဆွဲ၍ တစ်ချက်ခြင်းဆောင့်လိုးသည်။
““ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်…”” ““ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်…အင်း….အင်း””
လိုးနေရင်း လေးငယ်ဆီကမသဲမကွဲငြီးသံလေးတွေကြားနေရတာ ခင်မောင်ထွေးအဖို့ပို၍အရသာတွေ့လှသည်။
ထွေးနွယ်ကတော့ဒါမျိုးမဟုတ် အံကြိတ်ပြီးနှုတ်ခမ်းနှစ်ခုတင်းတင်းစေ့ ကပ်ကာခံသည်။
လူကြားမှာစိုးတာလဲပါသည်။
ပြီးတော့လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားကတည်းက လေးငယ်၏အတွင်းထဲမှဆွဲငင်ရစ်ပတ်အားက ပြင်းထန်လှသည်။
ဒီလိုတစ်မူထူးကို အရသာတွေ ထူးခြားလာတော့ ခင်မောင်ထွေး၏ဆောင့်ချက်တွေကပို၍စိပ်လာသည်။
သရက်ပင်ခွကြားမှာမှောက်ထားသော လေးငယ်၏ကျောပြင်လေးကော့ကော့ပြီး ထောင်ထောင်သွားရသည်ထိ ဆောင့်ချက်တွေကပြင်းထန်လာသည်။
““ ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်…”” ““ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်…အင်း….အင်း”” ““အား….အား…..အင်း…အင်း…..လုပ်…””
““အမလေး….လုပ်…လုပ်ပါ”” လေးငယ်ပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်လာပြီဆိုတာကို ခင်မောင်ထွေးသိလိုက်ပြီး ခပ်စိတ်စိတ်လေးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။
ဖိုးကျော်လိုးတာကိုခံရတုံးကထက် အများကြီးပိုပြီးအရသာရှိလှသည်။
အဲဒီတုံးကအစိမ်းသက်သက်ဖြစ်နေရတာကလည်းတစ်ကြောင်း၊ ဖိုးကျော်ကလည်း မိန်းမလုပ်ဖူးပုံမရသေး….၊လိုးချက်တွေကထိထိမိမိမရှိလှ။
အခုတော့ အတွေ့အကြုံများလှသော ခင်မောင်ထွေး၏အတွေ့ဝယ် လေးငယ်ဘယ်လိုမှမအောင့်နိုင်တော့ဘဲ
အားနဲ့ဖင်ကြီးတွေကိုနောက်သို့ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်သည်။
လေးငယ်ပြီးသွားမှန်းသိတော့ ခင်မောင်ထွေးကခပ်ဖြေးဖြေးတစ်ချက်ခြင်းဆောင့်ပေးသည်။
လေးငယ်အရသာရှိလှသည်မှာ မပြောပါနဲ့တော့။
အရသာရှိလှပေမယ့် သရက်ပင်ခွကြားမှမှောက်ပြီးခံရတော့ သိပ်ပြီးဇိမ်မ တွေ့လှပေ။
သရက်ပင်ခွကြားတွင်မှောက်၍ကုန်းထားသော လေးငယ်ခါးကိုဆန့်၍ဗြုန်းကနဲမတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့
ခင်မောင်ထွေး၏လီးကအလိုအလျှောက်ကျွတ်သွားသလို ခါးသို့လှန် တင်ထားသော သူမ၏ထဘီလေးကလည်း
အလိုအလျှောက်အောက်သို့ပြန်ကျ၍ လေးငယ်၏အောက်ပိုင်းကိုဖုံးအုပ်သွားသည်။
လေးငယ်ကိုခင်မောင်ထွေးနားမလည်နိုင်စွာကြည့်လိုက်သည်။
သူ့ပုဆိုးကိုပြန်ပြီးမဖုံးမိသေး။
မပြီးသေးသော ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးကအရည်တို့ဖြင့် ပေပွကာမတ်တောင်နေသည်မှာ အသဲယားစရာကောင်းလှသည်။
မျက်လုံးစွေ၍ လေးငယ် ခင်မောင်ထွေး၏အောက်ပိုင်းကိုကြည့်လိုက်သည်။
““လာ….အစ်ကိုထွေး အိမ်ပေါ်သွားရအောင်…””
လေးငယ်က သူမဘာသာတစ်ယောက်ထဲပြောသလို ခင်မောင်ထွေးကိုမကြည့်ဘဲပြောပြီးလှမ်းထွက်သွားသည်။
ရပ်နေသောခင်မောင်ထွေး၏ခြေထောက်တွေက ဗြုံးကနဲမလှုပ်ရှားတွေ ဝေနေပုံရသည်။
အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိဘူး အစ်ကိုထွေး… ဒီတော့မှ ခင်မောင်ထွေး၏ခြေထောက်တွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။
ရှေ့မှသွားနေသော လေးငယ်၏နောက်သို့ ခင်မောင်ထွေးလိုက်လာသည်။
အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ လေးငယ်အိပ်ခန်း ထဲထိသွားမနေတော့၊ မီးဖိုဆောင်ကြမ်းပြင်မှာပင် ထိုင်၍လှဲချလိုက်သည်။
ခင်မောင်ထွေး သူမဘေးသို့ရောက်လာပြီးထိုင်ချလိုက်ရာမှ လေးငယ်၏ထဘီလေးကိုလှန်တင်လိုက်သည်။
လေးငယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေသည်။
ပြီးတော့ ခင်မောင်ထွေးသူမ၏စောက်ပတ်လေးကို တရွရွကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်သည်။
လေးငယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုဆွဲထောင်လိုက်သည်။
ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေပေမယ့် စောက်ပတ်ကအဝလေးဟနေမယ်ဆိုတာ လေးငယ်သိသည်။
““လိုးတော့မယ်နော်…..လေးငယ်…”” လေးငယ်နားထဲပူသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်းသွားသည်။
စောစောက လေးငယ်၏ဟာလေးကို သူတရွရွကိုင်ကြည့်နေကထဲက လေးငယ်စိတ်တွေပါလာနေပြီဖြစ်သည်။
လေးငယ် ပေါင်နှစ်လုံးကိုထပ်ပြီးကားကာ ဖင်လေးကိုပွတ်ပေးရင်းစောက်ဖုတ်လေးကို ပိုခုံးမောင်အောင်လုပ်ပေးသည်။
ခင်မောင်ထွေးလီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်လေးကိုပွတ်တိုက်ဆော့ကစားပြီးမှ စောက်ခေါင်းဝလေးကိုတေ့လိုက်သည်။
လေးငယ်အသက်အောင့်ထားမိသည်။
ခင်မောင်ထွေး၏ဖင်ကြီးကိုကော့၍ လီးကိုဖိသွင်းသည်။
စောက်ခေါင်းထဲသို့ပြည့်ကြပ်စွာ တင်းတင်းကြီးပင် ဝင်လာသော လီးကြီး၏အရသာကိုခံစားရင်း
လေးငယ်၏မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် ဖိုးကျော်ကိုမြင်ယောင်နေမိသည်။
ချစ်သူဖိုးကျော်ကိုသတိရနေမိသည်။
လေးငယ်မှားများ မှားသွားပြီလား၊ မသိဘူး၊ အချစ်ကိုငဲ့ကွက်၍ လေးငယ်သွေးသားဆန္ဒကို ရှေ့တန်းတင်ခဲ့လေသည်။
တင်းကနဲဝင်လာသောလီးကြီး၏အရသာအတွေ့က လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးကိုဖျင်းကနဲလွှမ်းခြုံရစ် သိုင်း၍သွားသည်။
လေးငယ်လက်ကလေးများကခင်မောင်ထွေး၏ကျောပြင်ကိုအလိုလျှောက်ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။
လေးငယ်ဖင်လေးကိုကော့ထားရင်း တင်းတင်းလေးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကခုံးမို့ဖောင်းကားနေသည်။
““ ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်….စွပ်….ဖွတ်….အင်း…အင်း…အမလေး..လေး…အား….အင်း…””
လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးကိုမချစ်မိသည်ကတော့သေချာသည်။
ခင်မောင်ထွေးလိုးတာကိုခံရင်း ချစ်သူဖိုးကျော်ကိုဘဲ မြင်ယောင်နေသည်။
ဒါပေမယ့် လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးကို တစ်အားပြန်၍ဖက်ထားပြီး ခင်မောင်ထွေး၏ပါးကိုပင် ခေါင်းထောင်၍တစ်ချက်နမ်းလိုက်မိသေးသည်။
ဆောင့်အားနှင့်လိုးအားကောင်းလှသောကြောင့် မကြာမှီမှာပင် လေးငယ်မခံနိုင် အောင်ကျင်တက်အီဆိမ့်လာသည်။
ဖင်ကိုလူးလိမ့်၍ စကောဝိုင်းကော့ကော့ပေးလိုက်မိသည်။
““ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်…ဗြစ်….အား…”” လေးငယ်၏စောက်ခေါင်းထဲမှအရည်များပွက်ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။
““ပြွတ်…ဒုတ်….ဖွတ်….ဖွတ်…ဗြွီ….”” ““အင်း……”” တခဏအတွင်းမှာပင် ခင်မောင်ထွေး၏လီးထိပ်မှထွက်လာသောအရည်တွေက
လေးငယ်၏စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းဝယ် နွေးကနဲ နွေးကနဲဖြင့် လေးငယ်ကိုဆိမ့်ကျင်သွားပေတော့ပါ သည်။