လွှတ်ပါ အကိုရယ်

အဲဒီနေ့ အဲဒီအဖြစ်ပျက်ကိုလည်း နှင်းအိ မေ့လို့ရလိမ့်မည် မဟုတ်တော့ပါ.. ။

မှတ်မှတ်ရရ နှင်းအိ ၁၉ နှစ်ပြည့်တဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့ ဝါခေါင်လဆန်း (၁၀) ရက်နေ့ကပေါ့.. ။

မွေးနေ့ရောက်တိုင်း နှင်းအိ အမြဲ လုပ်နေကျ အလုပ်တစ်ခု ရှိသည်.. ။

ညနေစောင်းတွင် ရွာဦးစေတီသို့ သွား၍ ပန်းနှင့် ဆီမီး ကပ်လှူသည့် အလေ့အထလေးပင် ဖြစ်သည်.. ။

ရွာဦးစေတီက ရွာနှင့် တဆက်တစပ်တည်း ရှိသည်မဟုတ်ပါ.. ။

ရွာတန်းရဲ့ ထိပ်တွင် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းဝန်းကြီးရှိသည်.. ။

ကျောင်းဝန်း အလွန်တွင် ရေကန်ကြီး သုံးကန်ရှိသည်.. ။

ထိုရေကန်ကြီးများကို လွန်၍ ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်သွားပါမှ ရွာဦးစေတီသို့ ရောက်သည်.. ။

ရွာဦးစေတီ၏ ပရဝုဏ်ဘေးတွင် ရွာဦးနတ်စင်များ ရှိသည်.. ။

အခါကြီးရက်ကြီးနေ့များတွင် ရွာဦးစေတီတွင် လူစည်ကားပြီး နေတတ်ပေမယ့် ကျန်ရက်တွေမှာတော့ လူသူ ကင်းရှင်း၍ နေတတ်သည်.. ။

နှင်းအိ ရွာဦးစေတီကို ရောက်၍ ပန်း ၊ ဆီမီးများ လှူဒါန်းကာ ဆုတောင်းသည်.. ။

ပြီးတော့ ညနေဆည်းဆာချိန်တွင် ရွာဦးစေတီမှ ကြည့်လျှင်

လယ်ကွင်းများ ၊ ရွာမှ အိမ်တန်းများ ၊ လယ်ကွင်းတွေ အလွန် ခြံများနှင့်

ရှုခင်းမှာ ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းလှသဖြင့် နှင်းအိ ချက်ချင်း မပြန်သေးပဲ

ရွာဦးစေတီ၏ တံတိုင်းမုခ်ဝ တွင်ရှိသော အုတ်ခုံကြီးပေါ်သို့ တက်ကာ ခဏထိုင်နေလိုက်သည်.. ။

နှင်းအိ ပတ်ဝန်းကျင် ရှုခင်းတွေကို ကြည့်၍ မဆုံးမီမှာပင် မိုးစက်မိုးပေါက်တွေက ကျရောက်လာတော့သည်.. ။

နှင်းအိ အုတ်ခုံပေါ်မှ ခုန်ဆင်းပြီး လှမ်းအထွက်လိုက် မိုးက ပိုသည်းလာသည်.. ။

နှင်းအိတွင် ခမောက်လည်း မပါ.၊ ထီးလည်း မပါချေ.. ။

ရွာဘက်သို့ နှင်းအိ ခပ်သုတ်သုတ်လေး လျှောက်ပြန်လာခဲ့သည်.. ။

မိုးက မစဲဘဲ သည်းမြဲ သည်းလို့နေသည်.. ။

နှင်းအိတစ်ကိုယ်လုံး စိုရွှဲ၍ နေပြီ.. ။

ရေကန်ကြီးများနား အရောက် နှင်းအိ ချမ်း၍ တုန်လာသည်.. ။

တစ်ချက်တစ်ချက် တိုက်လိုက်သော လေက ချမ်းအေးလှသည်.. ။

ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်းကြီးကို လွန်၍လာသည်.. ။

နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်ခန့် လျှောက်လျင် အိမ်သို့ ရောက်တော့မည်.. ။

အားတင်း၍ ဆက်လျှောက်ပါက လျှောက်နိုင်သည်.. ။

ဒါပေမယ့် နှင်းအိ မလျှောက်ချင်တော့.. ။

ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်းအလွန်နားတွင် နှင်းအိတို့ အစ်မ မအေးမိတို့ ခြံရှိသည်.. ။

နှင်းအိအစ်မဖြစ်သူ၏ ခြံထဲသို့ ပြေးဝင်ခဲ့သည်.. ။

“ဟာ…နှင်းအိ..ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ…မိုးရွာထဲကြီး…သွား သွား..အိမ်ပေါ်တက်..နင့်အစ်မ အဝတ်တွေနဲ့ လဲထားလိုက်…“

“ဟို….ဟို ..ရွာဦးစေတီက…ပြန်လာတာ….“

နှင်းအိ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်လျင် အိမ်ရှေ့ကုန်းထဲ၌ အင်္ကျီမပါ ကျောပြောင်ကြီးဖြင့် နွားစာစဉ်းနေသော သူမ၏ ခဲအို ကိုလှဦးက လှမ်း၍ ပြောသည်.. ။

လှဦး ညနေတိုင်း သောက်တတ်သည်.. ။

လှဦးကို ပြန်ပြောသော နှင်းအိအသံက ချမ်းလွန်းသဖြင့် လေက သိပ်ပြီး မဆက်ချင်.. ။

နှင်းအိ ရေစိုကြီးနဲ့ပင် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်.. ။

“နင့်အစ်မ နဲ့ သံချောင်းတော့ နင်တို့အိမ်ကို သွားတယ်..၊ မိုးတိတ်မှ ပြန်လာမယ်နဲ့ တူတယ်..“

အိမ်ရှေ့မှ လှမ်းပြောလိုက်သော လှဦးအား နှင်းအိဘာမှ ပြန်၍ မပြောမိ.. ။

သံချောင်းဆိုတာက ၄ နှစ်သာရှိသော သူမ၏ တူလေးဖြစ်သည်.. ။

မီးဖိုချောင် နောက်ဘက် နံရံတွင် ဝါးထရံကြား၌ ညှပ်၍ လှန်းထားသော

အစ်မဖြစ်သူ၏ ထဘီတစ်ထည်ကို ဆွဲယူ၍ ရေစိုအဝတ်နှင့် လဲကာ ဝတ်လိုက်သည်.. ။

ပြီးတော့ သူမရဲ့ ရေစိုနေတဲ့ ထဘီကို ညှစ်ကာ နံရံရှိ ဝါးတန်းကြား၌ ညှပ်၍ ပြန်လှန်းလိုက်သည်.. ။

ထို့နောက် သူမ၏ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှ အင်္ကျီများကို ချွတ်၍ ထဘီကို ရင်လျားပြီး အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်.. ။

အခန်းထဲရှိ ကြိုးတန်းပေါ်မှ အစ်မဖြစ်သူ၏ အင်္ကျီများထဲမှ တစ်ထည်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်.. ။

ဘော်လီတော့ မဝတ်တော့.. ။

အင်္ကျီ ခပ်ထူထူ လေးပဲ ဝတ်ပြီး ပြန်မည်ဟု တွေးကာ

နှင်းအိ အခန်းပေါက်ကို ကျောပေးပြီး ရင်လျားထားသော ထဘီကို ခါးသို့ လျှော၍ ဝတ်လိုက်သည်.. ။

နှင်းအိရဲ့ ခန္ဓကိုယ် အပေါ်ပိုင်း တစ်ခုလုံး ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပဲ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်.. ။

နှင်းအိ လက်ထဲမှ အင်္ကျီကို ဝတ်ရန် လက်နှစ်ဖက် ပင့်မြှောက်ကာ ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် အင်္ကျီလက်ပေါက်ကို အစွပ်……

“အမ..လေး…..ဟင်..အစ်ကို လှဦး….လွှတ်…လွှတ်ပါ…..“

သူမ၏ နောက်မှ နေ၍ တစုံတယောက်က သိုင်းဖက်လိုက်သဖြင့် နှင်းအိ ကြောက်အားလန့်အား လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လှဦးကို တွေ့လိုက်ရသည်.. ။

ကြောက်လန့်စွာဖြင့် နှင်းအိက ရုန်းလိုက်ပေမဲ့ မြဲမြံလှတဲ့ လှဦးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က သူမကို အတင်းညှစ်၍ ဖက်ထားသလို

လှဦး လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ နို့လေးတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်နေသည်.. ။

လှဦးထံမှ အရက်နံ့က နှင်းအိ ခေါင်းပင် ကိုက်ချင်လာသည်.. ။

နှင်းအိ အတင်းရုန်းသည်.. ။

သူမခန္ဓကိုယ်က လှုပ်၍ပင် မရချေ.. ။

“လွှတ်ပါ….အစ်ကိုလှဦး… အစ်မ နဲ့ ပြန်တိုင်ပြောမှာ….နော်…“

“နှင်းအိကလဲ ဟာ..ခုဟာက ဘယ်သူမှ သိတာမှ မဟုတ်တာ…“

“အို..အို….မသိဘူး….လွှတ်…လွှတ်….ဟင့်…“ ။

လှဦးကတော့ တပြားသားမှ မလျှော့ပါ.. ။

လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နှင်းအိကိ နောက်မှ ကြုံး၍ ဖက်ထားပြီး

ကျန်လက်တစ်ဖက်က နှင်းအိ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ပင် ကိုင်၍ ဆုပ်နယ်နေပါသေးသည်.. ။

နှင်းအိတစ်ကိုယ်လုံး အပူလှိုင်းတို့က တဖြေးဖြေး ရစ်ပတ်လို့ လာသည်.. ။

နှင်းအိ သူ့ကို ဘာမှ မပြောနိုင်တော့… ။

လှဦးက နှင်းအိရဲ့ မွှေးညှင်းနုနုလေးတွေ ပေါက်နေသော ဂုတ်ပိုးသား နုနုဖွေးဖွေးလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိစုပ်၍ ဒလစပ်ပင် နမ်းနေသည်.. ။

ထိုသို့ နမ်းရင်း သူ့လျှာဖျားဖြင့် ဂုတ်ပိုးသားလေးတွေကို ထိုးထိုးပြီး ယက်လိုက်သေးသည်.. ။

နှင်းအိ ဒူးတွေ မခိုင်တော့ ၊ ညွှတ်၍ ကျချင်လာသည်.. ။

နှင်းအိ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့.. ။

လွတ်ရာလွတ်ကြောင်း ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကိုလဲ မစဉ်းစားနိုင်တော့.. ။

တစ်ကိုယ်လုံး ရစ်သိုင်း၍လာသော ဖိန်းရှိန်းလို့ လာသော အပူလှိုင်း ခံစားချက်တို့သာ အာရုံက ရောက်၍ရောက်၍ လာသည်.. ။

“ဟင်…မလုပ်နဲ့…..မလုပ်နဲ့…..လို့….“ နှင်းအိ လှမ်းဆွဲလိုက်ပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီ.. ။

ခါးတွင် ဖြစ်သလို ပတ်ထားသော ထဘီလေးက ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားသည်.. ။

ဒီမှာတင် နှင်းအိ နို့လေးတွေပေါ်မှ သူ့လက်ကြီးက နှင်းအိရဲ့ တင်သားဖွေးဖွေးကားကားကြီးများ အပေါ် ရောက်သွားပြီး ညှစ်နယ်ပါတော့သည်.. ။

“အိ…အိ…မလုပ်ပါနဲ့….ဟင့် ဟင့်……“

သူ့လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းကြီးက နှင်းအိရဲ့ တင်သား ဖွေးနုနုကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေလိုက်တာ နှင်းအိကိုယ်လေးပင် ရှေ့သို့ ငိုက်ငိုက်ကျ သွားရသည်.. ။

နှင်းအိကို မြဲမြံစွာ ထိန်ချုပ်ဖက်တွယ်ထားသော သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်ကတော့ နှင်းအိကိုယ်လေးကို မလွှတ်… ။

တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားမြဲ…. ။

ခက်တာက နှင်းအိ ဖင်ကိုင် မခံနိုင် ခြင်းပင် ဖြစ်သည်… ။

နောက်မှ တင်သားကြီးတွေကို အကိုင်ခံရလျင် အရှေ့က ဟာလေးက တရွရွဖြစ်လာကာ ဖောင်းထလာတတ်သည်.. ။

“အို အို….မလုပ်နဲ့…တော်တော့….တော်ပါ တော့ဆို….ဘာတွေမှန်းလဲ… မသိဘူး….တော်….တော့…အို့..အို့…“

နှင်းအိ တောင်စဉ်ရေမရ ဘာတွေ ပြောလို့ ပြောမိမှန်း မသိတော့… ။

တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသော နှင်းအိ ရုန်းကြည့်ပြန်သည်.. ။

သူမ၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓကိုယ်လေးက လှုပ်၍ပင် မရအောင် သူ့လက်ကြီးက ခိုင်မြဲ သန်စွမ်းလှသည်.. ။

“အစ်မတို့ ..ပြန်…လာရင် ခက်မယ်…..“ “ဟဲ..ဟဲ…နင့်အစ်မနဲ့ နင့်တူက ငါသွားခေါ်မှ ပြန်လာမှာဟ… ကဲ..လာပါ ဟာ..

“ လှဦးက နှင်းအိကိုယ်ပေါ်မှ ဖက်ထားသော သူ့လက်ကြီးကို ဖယ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာထဲ ဆွဲ၍ ခေါ်သည်.. ။

ခြေတစ်လှမ်းစာမျှ ဝေးသော အိပ်ယာဆီသို့ နှင်းအိ ကိုယ်လုံးလေး ရောက်၍အသွား

လှဦးက လက်တစ်ဖက်မှ နှင်းအိကို ကိုင်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်.. ။

“ဟာ….“ နှင်းအိမြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရသေးသည်.. ။

တစ်မိုက်လောက် ရှိသော သူ့ဟာကြီးက အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထလျက် တန်းမတ်နေသည်.. ။

ထိပ်ကြီးက အိမ်ရှေ့မန်ကျည်းပင်ကြီးတွင် တွေ့ရသော ပုတ်သင်ညိုအကောင်ကြီး၏ ခေါင်းကြီးလောက် ရှိသည်.. ။

ပြီးတော့ ပုတ်သင်ညိုခေါင်းလို တဆတ်ဆတ် ငြိမ်ကလျက် နှင်းအိကို ဖျားယောင်းခေါ်ဆောင်နေသလို ဖြစ်နေသည်.. ။

နှင်းအိ သူ့ဟာကြီးကို ကြည့်မိရင်း ခဏမျှ ငိုင်ကျသွားသည်.. ။

ထိုခဏမှာပင် လှဦးက အိပ်ယာပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမကိုပါ ဆွဲထိုင်ချလိုက်သည်.. ။

နှင်းအိတစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက်လေး ဖြစ်အသွား နှင်းအိကို ဖက်၍ လှဲချလိုက်တော့သည်.. ။

နှင်းအိ ပုံစံလေးက တစောင်း မကျတကျ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေပြီး ပေါင်ဖြူဖြူလေးတစ်ဖက်က ကြွ၍ နေသည်.. ။

ပေါင်ကြားမှ အုပ်ဆိုင်းနေသော မဟူရာတောလေးက သူမ၏ ရတနာသိုက်တံခါးကို စိုးစိမျှ မမြင်ရလေအောင် ဖုံးကွယ်ထားသည်.. ။

လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ပုဂံသာသာမျှ သူမ၏ နို့တင်းတင်းလေး နှစ်လုံးက မူလက ဖွေးအုနေပေမယ့် လှဦးရဲ့ ကိုင်တွယ်ညှစ်နယ်မှုကြောင့် နီရဲ၍ နေသည်.. ။

အပျိုနို့သီးသေးသေးလေးတွေက မြင်ရုံဖြင့် သိသာလောက်အောင် ထောင်ထ၍ နေချေပြီ… ။

ပေါင်ကြားမှ အင်္ဂါစပ်ကိ စမ်းကြည့်စရာ မလို.. ။

နို့သီးတွေ မာ၍ ထောင်လာလျင် ထိုမိန်းမ စပ်ယှက်ခံရန် အသင့်ဖြစ်နေပြီဆိုတာ လှဦး သိပြီးသာ… ။

အိပ်ယာခြေရင်းတွင် လဲကျနေသော နှင်းအိအား လှဦးက ဖက်၍ အိပ်ယာပေါ် ဆွဲတင်လိုက်သည်.. ။

ပြီးတော့ ဖက်ထားလျက်က နှင်းအိရဲ့ နို့ကို ကုန်း၍ စို့ပေးလိုက်သည်.. ။

လှဦးရဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ပေါင်ကြားကို လှမ်းလိုက်တော့ နှင်းအိက ပေါင်နှစ်လုံးကို တင်းနေအောင် စေ့ထားလိုက်သည်.. ။

စောက်မွှေးထူထူလေးတွေကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ရင်း စောက်ဖုတ်အပေါ်ပိုင်း အသားခုံနုနုလေးကို

သူ့လက်ဖဝါး ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် ဆုတ်၍ဆုတ်၍ ညှစ်ညှစ်ပေးသည်.. ။

နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ဇိမ်ဆွဲ၍ စို့ပေးရင်း လှဦး နှင်းအိမျက်နှာကို လှမ်း၍ ကြည့်သည်.. ။

အပျိုမလေး မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တင်းတင်းစေ့ထားသည်ကို တွေ့ရသည်.. ။

လှဦးက သူ့လက်ကို ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာ ထိုးသွင်းကြည့်သည်.. ။

ပေါင်နှစ်လုံးက စေ့ထားသော်လည်း စောစောကလို တင်းတင်းကြီး မဟုတ်.. ။

ဒါကြောင့် ပေါင်လေးထဲ လက်ကို ဆတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ သတိ၇သွားသော နှင်းအိက ပေါင်ကို တင်းတင်းကြီး ပြန်စေ့လိုက်သည်.. ။

လှဦး၏ လက်တစ်ခုလုံး ပေါင်ကြားသို့ ဝင်မသွားသော်လည်း လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ်ကတော့ ပေါင်ကြားတွင် တိတိပပကြီး ညှပ်၍ သွားသည်.. ။

ညှပ်သွားတာမှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြား အကွဲကြောင်းနှင့် ကပ်လျက်ဖြစ်သည်.. ။

စောက်စေ့ငုတ်လေးထွက်နေတာကိုတောင် ထိမိနေရသည်.. ။

နို့စို့နေရက်က ပေါင်ကြားထဲတွင် ညှပ်နေသော သူ့လက်ညှိုး လက်ခလယ်တို့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးသည်.. ။

ထိုအခါ အပြင်သို့ထွက်ပေါ်နေသော စောက်စေ့ငုတ်ကလေးကို ဆွဲဆွဲပွတ်သလို ဖြစ်၍ နေသည်.. ။

မကြာလိုက်…. “အင်း…ဟင့်……“ နှင်းအိနှုတ်ဖျားမှ အသံလေးထွက်သွားပြီး နှင်းအိပေါင်နှစ်ဖက်မှာ ဟတယ်ဆိုရုံလေး ဟသွားသည်.. ။

လှဦး၏ လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားသည်.. ။

စောက်ဖုတ်မျက်နှာစာကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကာ အကိုင်လိုက် ရွှဲ၍နေသော အရည်တွေကို စမ်းမိလိုက်သည်.. ။

လှဦးလက်ညှိုး စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဖြေးဖြေး တိုးဝင်သွားသည်.. ။

ပြီးတော့ နို့သီးလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကြိတ်ရင်း လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်နှုတ်လိုက် လုပ်ပေးသည်.. ။

နှင်းအိ မခံနိုင်…. ။

“အ..အ…အင်း…..ကျမပြန်ပါရစေတော့ရှင်…ဟင့်…ဟင့်…..“ နှင်းအိ အသံက စကားကို မနဲ အားယူ ပြောနေရသလို ဖြစ်နေသည်.. ။

လှဦး ပြုံးလိုက်ပြီး နှင်းအိရဲ့ ကိုယ်ပေါ်လှိမ့်တက်လိုက်ရာမှ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲဖြဲလိုက်သည်.. ။

နှင်းအိ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တင်းနေအောင် စေ့ထားသည်.. ။

လှဦးက သူ့လီးကို လက်တစ်ဖက်မှ ကိုင်၍ စောက်ပတ်ဝကို တေ့ပြီး ဆတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်.. ။

အမေ့…..အင့်……“ နှင်းအိမျက်နှာလေး မော့ပြီး သွေးကြောလေးတွေ ထောင်သွားသည်.. ။

လီးထိပ်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ဝင်သွားပြီ.. ။

ခေါင်းဝင်မှတော့ ကိုယ်ဆန့်ပြီပေါ့… ။

လီးကို ထပ်၍ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဖိဖိသွင်းသည်.. ။

“ဗြစ်…အိုး….ပြွတ်…ဖွတ်……အား…အီး…..ဗြစ် ဗြစ်…အား..အား…“ လှဦး အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်သည်.. ။

စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုက သူ့လီးကြီးကို မဆန့်မပြဲ ငုံကာ လက်ခံနေသည်.. ။

လီးက တစ်ဝက်သာသာတော့ ဝင်သွားပြီ.. ။

လှဦး နှင်းအိရဲ့ မျက်နှာလေးကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်.. ။

မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ ခံနိုင်အောင် ခံမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည့် ပုံပေါက်နေပါသည်.. ။

လှဦး တဖန် ဆောင့်၍ လီးကို ဆတ်ခနဲ သွင်းလိုက်ပြန်သည်. ။

“ဗြစ်….ဗြစ်…..ဘွတ်……အီး…..အင့်…….အင်း………………“ နှင်းအိ သံရှည်လေးဖြင့် ငြီးလိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်က အစွမ်းကုန်ကား၍ ထွက်သွားသည်.. ။

အထဲမှာ အရည်တွေက အတော်ကြီး ရွှဲ၍ ထွက်နေသည်.. ။

လှဦး သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ကုန်း၍ စို့လိုက်ပြီး ကျန်နေသော လီးကို ဖိဖိပြီး သွင်းလိုက်သည်.. ။

“ပြွတ်….ပြွတ်….ဗြစ်….ဒုတ်…..အင့်……အီး……“ နှင်းအိ ခါးလေး ကော့တက်သွားသည်.. ။

သူ့လီးကြီးက စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာ မဆန့်မပြဲကြီး ပြည့်သိပ်၍ နေသည်.. ။

နှင်းအိ ခါးနာသော ဝေဒနာ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်တော့.. ။

အထဲတွင် ပြည့်သိပ်ကြပ်ညှပ်စွာ ရောက်နေသော သူ့လီးကြီးကို အားမလိုအားမရဖြင့် ဆွဲဆွဲပြီး ညှစ်နေမိသည်.. ။

သူမကို သူမတော့ ဘာတွေ လုပ်မိနေမှန်း မသိ…. ။

“ကောင်းလိုက်တာ….နှင်းအိ…ရယ်….“ တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားသော လှဦးက တိုးတိုးလေး ငြီးလိုက်ရင်း

နှင်းအိ ၏ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ မချိမဆန့် တဆုံးတိုင် ဝင်နေသော သူ့လီးကြီးကို ထပ်၍ ဖိသွင်းသည်.. ။

“အို့……အစ်ကိုကလဲ…ဟင်း……အ….အို…….“ တဆုံးဝင်၍နေသော လီးကို ထပ်၍ဖိသွင်းလိုက်တော့

လီးက ထပ်၍ မဝင်တော့ပဲ လီးအရင်းနှင့် စောက်ပတ်ဝ ဖိလိုက်မိသည့် ဒဏ်က ယောက်ျားအားနှင့်ဆိုတော့ နှင်းအိ အတော်လေး ခံစားသွားရသည်.. ။

“ချစ်လွန်းလို့ပါကွယ်……အားမရဘူး…. နှင်းအိရယ်….“ “ဟွန်း…..ဘာမှန်းလဲ ..မသိဘူး…….“ နှင်းအိက နှုတ်ခမ်းလေး စူ၍ အမူပိုပိုလေးပြောလိုက်သည်.. ။

လှဦးက သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်၍ ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာနဲ့ လိုးသည်.. ။

“ဗြစ်…အား….အင်း….ဟင်း…ဟင်း…………..“ နှင်းအိ မျက်လုံးလေးတွေ မဖွင့်တော့ပဲ ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးက ဘယ်ညာ ခါယမ်းနေတော့သည်.. ။

ဒါတင်မက နှင်းအိ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက လည်း လုံးခနဲ လုံးခနဲ ဖြစ်လို့လာသည်.. ။

“ဗြစ်….ဗြစ်….ပလွတ်…..ပြစ်….“ “အင်း…အစ်ကိုရယ် ခုမှ နှင်းအိတို့ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ….အင်း….ဟင်း…..“

နှင်းအိ အလူးအလဲ ခံစားနေရသည့်ကြားက သူမသိချင်သော အရာကို အားယူ၍ မေးသည်.. ။

အင်း…အီး…..အား……အစ်ကို အေးမိနဲ့ မရခင်ကတည်းက နှင်းအိကို သဘောကျနေတာ…တစ်နေ့တော့ မဖြစ် ဖြစ်အောင် ချစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ….

“အစ်ကိုရယ်…..“ “ဒါပေမယ့် အစ်ကို နှင်းအိရဲ့ စိတ်ကို နားလည်တယ်…. ဒီတစ်ခါ ပဲ ချစ် လိုက်ရရင် တော်ပါပြီ……..“

“ဟင်……….“ နှင်းအိက ဟင်ခနဲ ဖြစ်ကာ သူ့ကို အလန့်တကြား မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်.. ။

ပြီးတော့ သူမ၏ ခေါင်းကို ရမ်းကာ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ပြန်၍ ပိတ်ထားလိုက်သည်.. ။

ခဏအတွင်း မျက်လုံးဒေါင့်စွန်းမှ မျက်ရည်စလေးများ စို့၍ ထွက်လာသည်.. ။

လှဦးက ဒူးထောင်၍ လိုးနေရာမှ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချကာ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ရင်း ဖင်ကို ကြွကြွပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်.. ။

နှင်းအိမှာ ဆောင့်လိုးသည့်ဒဏ်ရော လှဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီး ဖိထားသည့်ဒဏ်ကိုပါ နှစ်ခုစလုံး ခံစားနေရသည်.. ။

ဒါပေမယ့် နှင်းအိ ကျေနပ်နေသည်.. ။

သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချထားသော လှဦးကိုယ်လုံးကြီးကို လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် မိမိရရ ပြန်ဖက်ထားသည်.. ။

“ဗြစ် ….အိုး… အစ်ကို့…….အီး..အား……“ နှင်းအိ သူမကိုယ် သူမ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိ…၊

လှဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းကြုံးဖက်ပြီး အပေါ်မှ ဖိထားသည့်ကြားက သူမ၏ ခါးလေး အတင်းကော့တက်လာကာ တစ်ကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားသည်.. ။

နှင်းအိ ပြီးသွားပြီဆိုသည်ကို သိလိုက်သော လှဦးကလည်း ခပ်သွက်သွက် အချက် ၂၀ ခန့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရေတွေကို ပန်းထည့်လိုက်လေသည်.. ။

အတန်ကြာအောင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်၍ ငြိမ်နေကြပြီးတော့မှ လှဦးက ဘေးသို့ ပက်လက်လှန်၍ ချလိုက်သည်.. ။

နှင်းအိ သူမဘေးတွင် ပက်လက်ဖြစ်သွားသော လှဦးကို တစ်ချက်ငဲ့စောင်း၍ ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်.. ။

ထို့နောက် လှဦးကို ကျောပေး၍ အဝတ်အစားများကို ပြန်၍ ဝတ်သည်.. ။

သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် စကားမပြောဖြစ်ကြချေ… ။

လှဦးက သူ့ကို ကျောပေး၍ အဝတ်အစားများ ဝတ်နေသော နှင်းအိကို မျက်တောင်မခတ် နောက်မှ ကြည့်နေမိသည်.. ။

အင်္ကျီတွေ ဝတ်ပြီးသွားတော့ နှင်းအိက နောက်ဆုံး ထဘီကို ခြေထောက်မှ စွတ်လိုက်ပြီး မတ်တတ်ထ၍ ရပ်ကာ ဝတ်လိုက်သည်.. ။

သူမတစ်ကိုယ်လုံး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်ဆင်ပြီးတော့မှ အခန်းဝဖက်သို့ လှည့်၍ အပြင်သို့ ထွက်သွားသည်.. ။

နှင်းအိ လှဦးကို တစ်ချက်လေးမှ လှည့်မကြည့်ပေ… ။

အခန်းဝဖက်သို့ လှမ်း၍ထွက်သွားသော နှင်းအိ၏ မျက်ဝန်းတို့တွင်တော့ မျက်ရည်များ ဝိုင်းလျက် ရှိသည်ကို လှဦး အထင်းသား မြင်တွေ့လိုက်ရသည်.. ။

နှင်းအိ အိမ်ရှေ့ကို ရောက်တော့ သူမဖိနပ်ကို စီးပြီး အိမ်အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်.. ။

အပြင်တွင် မိုးက မသည်းတော့ပေမယ့် စဲတော့ မစဲသေးချေ… ။

နှင်းအိ ဟိုဟိုသည်သည် ရှာကြည့်လိုက်တော့ ခမောက်တစ်ခုကို တွေ့သဖြင့် ဆွဲ၍ ဆောင်းကာ မိုးဖွဲဖွဲကြားသို့ ထွက်လာခဲ့သည်.. ။

နှင်းအိ ခြေလှမ်း၍ လျှောက်လိုက်တိုင်း အထဲမှ အရည်တွေက ပြန်၍ ထွက်ကျလာနေသည်.. ။

လျှောက်ရင်းနဲ့ ပေါင်ကြားတစ်ခုလုံး စေးထန်းထန်း ဖြစ်လာကာ လျှောက်ရတာ ခက်ခဲလာသည်.. ။

လမ်းလျှောက်ရင်း နှင်းအိ ဘေးဘီကြည့်၍ လူလစ်တာနှင့် ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ဝတ်ထားသော ထဘီနှင့်သုတ်ပစ်လိုက်သည်.. ။

ထဘီတွင် အကွက်လိုက် စွန်းထင်း၍ သွားသည်.. ။

ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိ.. ။

ခေါင်းပေါ်တွင် ဆောင်းထားသော ခမောက်က ခန္ဓကိုယ်အပေါ်ပိုင်း လောက်သာ မိုးရေကို ကာကွယ်ပေးနိုင်ပြီး

မကြာမီမှာပင် သူမ၏ ထဘီလေးတစ်ခုလုံး မိုးရေတို့ဖြင့် စိုစိုရွှဲသွားမှာ သေချာလေသည်. ။

လှဦးနှင့် နှင်းအိ တို့ ကိစ္စကို အစ်မဖြစ်သူ မအေးမိ ပင် မသိလိုက် ။

သူတို့နှစ်ယောက်တည်းသာ သိထားကြသည်.. ။

နောက်ပိုင်းတွင် လှဦးနှင့် နှင်းအိတို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တတ်နိုင်သမျှ ရှောင်နေကြသည်.. ။

မလွှဲသာလို့ နှစ်ယောက်သား ဆုံမိကြလျင် လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းကာ ပုံမှန်အတိုင်း ပြောဆိုဆက်ဆံ ကြသည်.. ။

နောက်ပိုင်းတွင် နှင်းအိက လှဦးကို အကဲခတ် ဆန်းစစ်ကြည့်သည်.. ။

လှဦးက သူမအပေါ် မရိုးသားသော အရိပ်အယောင်များ ဘာကိုမှ မတွေ့ရသဖြင့် နှင်းအိ တစ်မျိုး စိတ်အေးရသည်.. ။

ဒါပေမယ့်လည်း ခက်သည်က နှင်းအိဖြစ်သည်.. ။

သူမလိပ်ပြာ သူမ မလုံ ။

ပတ်ဝန်းကျင်က မသိ၍ ရိုက်ခတ်မှု မရှိသော်လည်း သူမကိုယ် သူမတော့ သိနေတာက ခက်လှသည်.. ။

ဒီကိစ္စကို သူမစိတ်ထဲက ဘယ်လိုများ ဖျောက်ဖျက်ပစ်ရပါ့မလဲ ဆိုသော မေးခွန်းက

နှင်းအိ သူမကိုယ်ကို ပြန်မေးမိနေသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ… ။

သူမ၏ ခန္ဓကိုယ်က ညစ်နွမ်းနေပြီလားဆိုသည့် အတွေးက နှင်းအိရင်ထဲတွင် ခိုင်ခိုင်မာမာ ကိန်းအောင်း၍ နေသည်.. ။

ယခုလည်း ချောင်းစပ်ရှိ တရုတ်စကားပင် သစ်မြစ်ဆုံကြီးပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း

သူမ၏ အရိပ်မည်းကြီးကို ပြန်ပြောင်း စဉ်းစားမိနေကာ သက်ပြင်းတွေ အခါခါ ချနေမိသည်.. ။

စဉ်းစားပြီးသွားပြန်တော့ ပေါင်လေးတစ်ဖက်ကို ဟ၍ လက်လေးတစ်ဖက်ကို ပေါင်ကြားထဲ သွင်းပြီး

စောက်ဖုတ်လေးကို ထဘီပေါ်မှ စမ်းလိုက်မိသည်.. ။

ဒီအရာက ဘာနှင့်မှ ထိ၍ ရသော အရာ မဟုတ်ပါ.. ။

လက်ဖြင့် ထိကိုင်ပြီ ဆိုကတည်းက ထိုလက်ကင်းကွာသွားမှာကို စောက်ဖုတ်လေးက မလိုလားသည့်အပြင်

ထိထားသော ခုအနေအထားထက် ပိုပြီး ဖိကပ်ပွတ်သပ်လာမှာကို လိုလား၍ နေသည်.. ။

နှင်းအိ သူမလက်ဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို အသာလေး ဖိ၍ ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်.. ။

ပွတ်ရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းက ပို၍ ကားသွားရသည်.. ။

နှင်းအိထိုင်နေသော နေရာက ရေကန်ကြီး သုံးကန်၏ ရှေ့ဖက် ချောင်းကမ်းစပ်တွင် ဖြစ်သည်.. ။

သူတို့ရွာက ဒီချောင်းလေး ကမ်းပါးတစ်လျှောက် တည်ထားသော ရွာကလေး ဖြစ်သည်.. ။

ကမ်းစပ်တွင် လူသူကင်းရှင်းမှန်း သိတော့ နှင်းအိ ပို၍ ကဲလာသည်.. ။

ထဘီအောက်နားစလေးကို အသာလေး ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ထဘီကြားထဲ လက်ကို သွင်းကာ စောက်ဖုတ်လေးကို စမ်းလိုက်ပြန်သည်.. ။

သူမ၏ ခဲအို လှဦးလုပ်တာ ခံလိုက်ရပြီးကထဲက ရိပ်ထားသော စောက်မွှေးလေးတွေက လက်တစ်ဆစ်ခန့်ပင် ပြန်၍ ထွက်နေကြပြီ ဖြစ်သည်.. ။

ပထမဆုံး လက်ဖျားလေးဖြင့် စောက်မွှေးလေးတွေကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးမှ အကွဲကြောင်းမှ

ငေါက်တောက်လေးထွက်နေသော စောက်စေ့လေးကို လက်မထိပ်ဖြင့် တို့ထိ ကာ ပွတ်ပေးရင်း နှင်းအိ မျက်လုံးလေးများ စင်း၍ ကျလာရသည်.. ။

ရွာလမ်းမကြီးပေါ်မှ ချောင်းဖက်သို့ ဆင်းလာပြီး လူတစ်ရပ်လောက် ပေါက်နေသော ဗျိုက်တောပင် များကို ကျော်ဖြတ်လိုက်မည် ဆိုပါက

နှင်းအိကိ အတိုင်းသား မြင်ရမည် ဖြစ်သည်.. ။

စောက်ပတ်ဝတွင် စိုစိစိလေး ဖြစ်နေသော အရည်လေးတွေက စောက်စေ့ကလေးကိုလည်း ထိလိုက်ရော အပြင်သို့ စို့၍ ထွက်လာသည်.. ။

နှင်းအိ စင်းကျနေသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မဖွင့်တော့ပေ.. ။

လက်ညှိုးလေးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အသာလေး ထိုးထည့်လိုက်သည်.. ။

ထွက်နေသော အရည်လေးတွေကြောင့် ချောချောချူချူ တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားသည်.. ။

ဒီတော့ နှင်းအိက သူမ၏ လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးသည်.. ။

လက်ကလှုပ်နေတော့ နှင်းအိရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တသိမ့်သိမ့် လှုပ်၍ နေသည်.. ။

ခဏအတွင်းမှာပင် ဖြေးဖြေးလေး လှုပ်ရှားနေသော သူမ၏ လက်က သွက်သွက်လက်လက် ကြီး လှုပ်ရှား၍ လာသည်.. ။

နှင်းအိ မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းလေးက ဟ၍လာသည်.. ။

“နှင်းအိ…“ “အမလေး…………..“ ခေါ်လိုက်သော အသံက တိုးတိုးလေး ဖြစ်ပေမယ့် နှင်းအိ နားထဲတွင် မိုးကြိုးပစ်လိုက် သည်ဟုပင် ထင်လိုက်ရသည်.. ။

ထဘီးကြားထဲ ထိုးသွင်းထားသော လက် ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် နှင်းအိ မျက်လုံး ဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်သည်.. ။

“ဟင်……ဆရာလေး……“ ရွာမူလတန်းကျောင်းမှ ဆရာလေး ဝင်းကိုအား တွေ့လိုက်ရသည်.. ။

နှင်းအိ မျက်လွှာလေး ချကာ ခေါင်းလေး ငုံ့သွားသည်.. ။

သူနဲ့မှ ပက်ပင်းတိုးရသတဲ့လား…. ။

နှင်းအိ ရှက်လိုက်တာ…မပြောပါနဲ့… ။

ဖြစ်နိုင်လျင် ဒီနေရာမှ ချက်ချင်းထ၍ ပြေးသွားလိုက်ချင်သည်.. ။

အမှန်တော့ နှင်းအိနှင့် ဆရာလေး ဝင်းကိုတို့က ရှေ့လထဲတွင် လက်ထပ်ကြရန် လူကြီးတွေက သဘောတူပြီးကြတဲ့သူတွေ ဖြစ်သည်.. ။

ဆရာလေး ဝင်းကို နှင့် နှင်းအိတို့ ကြိုက်နေကြတာလည်း တစ်နှစ်ကျော် ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်.. ။

ဒီနေရာက သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့နေကျ နေရာလေး ဖြစ်သည်.. ။

ဝင်းကို နှင်းအိ အဖြစ်အား တွေ့လိုက်ရတော့ သူ့ကိုသတိရပြီး နှင်းအိ လုပ်ချင်တာ လုပ်နေသည်ဟု တွေးမိပြီး သနားသွားသည်.. ။

ဝင်းကို နှင်းအိရဲ့ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ညင်သာစွာ ကိုင်၍ သူမကို ဆွဲထူလိုက်သည်.. ။

ပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း ၍ ဖွဖွလေး နမ်းသည်.. ။

မြတ်နိုးယုယစွာ ညင်ညင်သာသာနမ်းလိုက်တာဖြစ်ပေမယ့် နှင်းအိက ဒီလို နမ်းတာကို အားမရနိုင်.. ။

သူမ ပါးကို ထိုး၍ တိုးကပ်ပေးသည်.. ။

“နှင်းအိ …အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့နော်..အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိပါဘူး… “ဟင့်အင်း…မလိုက်ချင်ဘူး..“

နှင်းအိ သူ့ခါးကို ဖက်ထားလျက်က သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ ခေါင်းလေး ခါရမ်း၍ ပြောသည်.. ။

“လိုက်ခဲ့ပါလား နှင်းအိရာ… လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရတာပေါ့…“ဟင့်အင်း…ရှေ့လထဲဘဲ….လက်ထပ်တော့မယ့်ဟာ……“

ဒါတော့..ဒါပေါ့…..ဒါပေမဲ့….“ဘာလဲ..နှင်းအိကို အထင်သေးသွားပြီလား.. ။

အဲဒါ နှင်းအိ တစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူး..ရှင့်…မှတ်ထား….“ပြီးတော့မှ နှင်းအိက တိုးတိုးလေး…“မိန်းမတွေက ဒီလိုပဲ….“ ဟု ပြောလိုက်သည်.. ။

“အော်….နှင်းအိရယ်……….ဝင်းကို နှင်းအိရဲ့ နဖူးလေးအား တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ခါးကိုဖက်ကာ ရွာလမ်းမကြီးပေါ်သို့ အတ လျှောက်သွားလေတော့သည်.……

ပြီးပါပြီ…