ဘသော် တစ်ယောက် အလုပ်ပြုတ်လာလို့ အိမ်ပြန်ရင်း စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ လမ်းလျှောက်လာခဲ့ရာက လမ်းထိပ်ရောက်မှပင် စိတ်နဲ့ကိုယ် ပြန်ပေါင်းစည်း မိတော့သည်။ မနေ့က အလုပ်လုပ်ရင်း အလုပ်ထဲက ကောင်မလေးကို ရိသဲ့သဲ့ သွားပြောမိရာက မန်နေဂျာနဲ့ ပြန်တိုင်လို့ ရှင်းပြရာကနေ မန်နေဂျာ နဲ့ပါ ထပ်စကားများကာ အလုပ်ပြုတ်လာခဲ့ခြင်းသာ။ အမှန်က ကို့အမှားဖြစ်ပေမယ့် အပျိုကြီးမန်နေဂျာမရဲ့ ခပ်ရင့်ရင့် စကားလုံးတွေကို သည်းမခံနိူင်တာလည်း ပါလေတော့ ခပ်ရိုင်းရိုင်းစကားများ ပြန်ပြောမိရာက အခုခြေနေထိ ရောက်သွားရခြင်းသာ၊ ဟူး……မတတ်နိူင်ဘူး မနက်ဖြန်မှ အလုပ်သစ်ရှာရတော့မှာပဲလို့ စိတ်ထဲကတွေးရင်း ထိုင်နေကျ အရက်ဆိုင်လေးထဲသာ ခပ်သွက်သွက် ဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ ဘသော်က အသက်၂၃နှစ်ကျော်မှာ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီး နှစ်နှစ်ခန့်သာ ပေါင်းရသေးသည်၊ မိန်းမနဲ့ပြသာနာဖြစ်ကာ မိန်းမကရွာပြန် ပြေးသွားတာကြောင့် လိုက်မခေါ်တော့ဘဲ ဝေလေလေလုပ်ကာ မွေးရပ်မြေလည်းကိုမပြန်ဘဲ တစ်ကိုယ်တော် ရုန်းကန်ရင်းနေခဲ့တာ အခု အသက်ပင်၃၀စွန်းစွန်း ရောက်လာခဲ့တော့သည်။ အရက်သောက်ပြီး ဆိုင်ကထွက်လာတော့ ညနေ ငါးနာရီပင်ထိုးလုပြီ။ ရေချိန်ကလည်းအတန်သင့် ဆိုတာထက် နည်းနည်းလေးကျော်ခဲ့တာမို့ ခြေလှမ်းတွေက ယိုင်ချင်ချင်၊ ထိုစဉ် ဒုတ်..ဝုန်း..အား” အနောက်မှ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးက ဝင်တိုက်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်လေတော့သည်။ ဆိုင်ကယ်လဲနေတာကို ထားခဲ့ပြီး ချာတိတ်ကလေးက ကပျာကယာပင် သူ့ကို ပြေးထူကာ တွဲကူပေးလေသည်။
“အကို… ဘာ.ဘာဖြစ်သွားသေးလည်းဟင်..ဟို ကျွန်တော်လည်း ဟိုဘက်က စက်ဘီးကိုရှောင်ရင်း အကို့ကိုလည်း ရှောင်ပါသေးတယ် မရတော့လို့ အကိုက လမ်းလယ်နားထိ ရောက်နေတော့…” ကောင်လေးကို အသာ လက်ကာပြလိုက်ရင်းက “နေ ..နေ ညီလေး ရတယ် “အား ကျွတ်ကျွတ် နာတော့ အတော် နာနေတယ်ကွာ” “ရတယ် ရတယ် အကို ကျွန်တော် ဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးမယ်” “အာ…နေ..နေ ရတယ် ညီလေး အကိုအဆောင်က ဒီနားတင်ပဲ အဆောင်ပဲ လိုက်ပို့ပေး အခန်းရောက်မှ ဆေးလိမ်းလိုက်မယ်” “အယ်..ဒီက အကိုရယ် ဆေးခန်း ပြလိုက်ပါလား၊ ဒါမှသက်သာမှာပေါ့၊ တော်ကြာ ပိုဆိုးနေမယ်…” လို့ မလှမ်းမကမ်းမှ အသားညိုညို ကောင်မလေးက ဝင်ပြောမှ သေချာသတိထားမိသည်၊ လင်မယားတွေနဲ့ တူပါရဲ့လို့တွေးရင်း အသာငြင်းလိုက်တော့ ကောင်လေးက “အဲ့ဒါဆိုလည်း လင်း မင်းဆိုင်ကယ်တွန်းလာခဲ့ ၊မောင် ဒီကအကိုကို တွဲလာခဲ့မယ်” လို့ပြောရင်း ဘသော်ကို အသာတွဲကာအဆောင်ကို လိုက်ပို့လေသည်၊ အခန်းထဲအရောက် ဆေးပုလင်းကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ယူခိုင်းလိုက်တော့ ကောင်လေးက ယူကာ ဆေးလိမ်းပေးရှာပါသည်။ ဆိုင်ကယ်အတိုက်ခံရသော အရှိန်ကမများ၊ ဘရိတ်ဖမ်းချိန် ဆောင့်တွန်းလိုက်သလို ဖြစ်တာကြောင့် ဒူးအနည်းငယ် နာနေပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတော့မဖြစ်၊ အခုမှသေချာ ကြည့်မိတော့သည် ၊ ကောင်လေးရော ကောင်မလေးရောက ရှိလှမှနှစ်ဆယ် နှစ်ဆယ့်တစ်ပေါ့၊ ဆေးလိမ်းပြီးသွားတော့ ကောင်လးက အဝတ်စတစ်ခုယူကာ ဆေးလိမ်းထားသော ဒူးနေရာကို ပတ်ပေးရင်းမှ စတင်မိတ်ဆက်တော့သည်။
“အကို ကျွန်တော့် နာမည်က သန်းဇော်ပါ၊ ဒါက ကျွန်တော့်မိန်းမ လင်းလင်းသူတဲ့၊ ကျွန်တော်တို့က ဒီနားကလမ်းက စက်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်နေတာပါ၊ တကယ်လို့ အကိုမသက်သာရင် ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ၊ ဒီမှာကျွန်တော် နံပါတ်ရေးပေးခဲ့မယ်၊ မနက်ဖြန်မနက်မှ တစ်ခါလာခဲ့မယ် အကို” “အေး…ရပါတယ် ညီရာ၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ မင်းတို့မနက်ဖြန် မနက်မအားလည်း ညနေပိုင်းမှ သာလာခဲ့ ကြားလား” “ဟုတ်…အာ့ဆို ပြန်လိုက်ပါဦးမယ် အကို” “အေး အေး ညီ ဖြေးဖြေးလည်းမောင်း” “ဟုတ်ကဲ့ သွားပြီ အကို” “အေး အေး” သန်းဇော်နဲ့ လင်းလင်းသူ ပြန်သွားမှ ဘသော်လည်း အိပ်ယာပေါ် တစ်ခါတည်း လှဲချကာအိပ် လိုက်တာ အနာရှိန်ရော အရက်ရှိန်ရောကြောင့် မနက်နေအတော်မြင့်မှ နိုးတော့သည်။ ဒူးကတော့နာနေတုန်းပင်၊ ဒီလိုနဲ့ အနားကဆိုင်မှာ ထမင်းနဲ့ ဟင်းဝယ်ကာ စားလိုက်ပြီး ဆေးလိမ်းရင်း မနေ့ကလင်မယားကို သွားသတိရမိသည်။ ကောင်လေးက လူကောင်ခပ်သေးသေး ဖြစ်ကာအသားဖြူဖြူနဲ့ ကောင်မလေးက အသားညိုကာ ရုပ်ရည်အရမ်းမလှပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ကလေးတော့လှသည်။ ကြည့်ရတာ ကောင်လေးက သိပ်ဖြိုနိူင်ပုံမပေါ်၊ မျက်စိလျှင်သော ဘသော်က ကောင်မလေးကို ဖျတ်ခနဲ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးစားက အတော်လေးပြေပြစ်ကာ တောင့်တင်းမှန်းသိလိုက်သည်။ အသိသာဆုံးကတော့ သူမရဲ့ ကောက်ချိတ်တစ်ရစ် နေသောတင်အစုံပင်၊ ဒါမျိုးအရွယ်ဆိုတာ သွေးသားတက်ကြွစအရွယ်မို့ ခပ်နိူင်နိူင်ဖြုတ်ပေးကာမှ တော်ကာကျသည်၊ မဟုတ်ရင်တော့ တစ်သက်လုံး လင်နိူင်မိန်းမဘွဲ့ကို ဆွတ်ခူးနေပေတော့မည်။
လင်းလင်းသူ အကြောင်းတွေးတော့ တွင်းမအောင်းရတာ ကြာပြီဖြစ်သော သူ့ဒုတ်ကြီးက ပုဆိုးထဲမှ ထောင်ထလာသည်၊ ဘသော်က လူပျိုပေါက်အရွယ်မှာ ဘော်လုံးအတော်လေး ကန်ခဲ့တာကြောင့်ရော တောသူတောင်သား ဖြစ်တာကြောင့်ရော အလုပ်ကြမ်းတွေ လုပ်ခဲ့ရတာမို့ ခန္ဓာကိုယ်က ခုထိကျစ်လစ်သန်မာကာ အဆီပိုမရှိ။ အိမ်ထောင်ပျက် လူကြီးတွေနဲ့ပေါင်းကာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မိန်းမလိုက်စားခဲ့ရင်းက အတတ်စုံကာ ပန့်ဆွဲတာတွေ ဂွင်းတိုက်တာတွေ ဂေါ်လီထည့်တာတွေ လုပ်ခဲ့လို့ သူ့လိင်တန်ကြီးက လုံးပတ် တစ်လက်မခွဲခန့်ရှိကာ အရှည်ကလည်း ရှစ်လက်မ နီးနီးရှိတာမို့ တော်ယုံပိန်ပိန်သေးသေး မိန်းမကတော့ မခံနိူင်၊ ဒါကြီးကြောင့်ပဲ သူ့မိန်းမ ထွက်ပြေးတာလည်းပါမည်။ တောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့ အနာကတစစ်စစ် နာလာတာမို့ ဆေးထပ်လိမ်းကာ တရေးအိပ်လိုက်သည်။ သူနိုးတော့ ၃နာရီကျော်ပြီမို့ ရေမိုးချိုးကာ အဝတ်စားလဲပြီး ခနနေတော့ သန်းဇော်တို့ လင်မယား ရောက်လာပါသည်။ အလာပသလာပ တွေပြောရင်းက အလုပ်အကြောင်းမေးရင်း သန်းဇော်က နောက်ရက်ခြေထောက် ပြန်ကောင်းရင် သူ့အလုပ်မှာ လူလိုနေကြောင်း ထည့်ပေးမယ့်အကြောင်း တွေပြောပြီး သူတို့လင်မယား ပြန်သွားတော့ အပြင်မှာပင် မှောင်စပြုနေပေပြီ။ သိမ်းထားသော သောက်လက်စပုလင်းကို ထုတ်ရင်း ခွက်ထဲငှဲ့ကာ သောက်ရင်း နောက်ဆုံးပုလင်းထဲက အရက်ကုန်မှပင် အိပ်ပျော်ခြင်း အဆင့်သို့ရောက်ရတော့သည်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ရက်လောက်ကြာတော့ သန်းဇော်တို့ လင်မယားနဲ့ အလုပ်တူတူလုပ်ရင်းက ပိုရင်းနှီးလာကာ လကုန်တိုင်းသန်းဇော်တို့ လင်မယားအိမ်မှာ သွားသောက်ဖြစ်သည်။
တစ်နေ့မှာတော့ သန်းဇော်က မူးမူးနဲ့ဘသော်ကို သူ့မှာအခက်ခဲတစ်ခုရှိကြောင်း လိင်မှုကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်လို့ အဆင်မပြေကြောင်း သူ့ပစ္စည်းမှာ အနည်းငယ်သေးလို့ တစ်ခါတစ်လေ မိန်းမက စနောက်နေကြောင်းပြောတော့ ဘသော် ကျိတ်ပြုံးမိသည်။ ပြုံးမှာပေါ့ စားနေကျ ကြောင်ပါးကြီးလေ၊ ဒီလိုစကားတွေပြောလာဖို့ စောင့်ရတာကြာနေပြီ၊ ဘသော်လည်း အားမငယ်ဖို့နဲ့ ဆေးကောင်းကောင်းရဖို့ စုံစမ်းပေးမယ်ပြောရင်း နှစ်သိမ့်ကာ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။ ပိတ်ရက် တစ်ရက်မှာတော့ အရက်ကလေး ခပ်ထွေထွေနဲ့ သန်းဇော်အိမ်ရောက်သွားတော့ သန်းဇော်ကမရှိ၊ အပြင်ထွက်သွားတယ် ဆိုလို့ လင်းလင်းသူနဲ့ စကားထိုင်ပြောရင်းက ဘသော်က “ညီမလေး လင်းရေ၊ ညီလေးပြန်လာရင်ပြောလိုက်ပါ သူမှာထားတဲ့ဆေး ရပြီလို့” သူက ဘာဆေးမှာထားလို့လည်း အကို” “အဲ့လိုသာပြောလိုက်ပါကွာ သူသိပါတယ်” “ကဲ အကိုကလည်း ပြောပါ လင်း လည်းသိချင်လို့” “ဟိုညီမ တို့ ကလေးယူဖို့ စီစဉ်နေကြတယ်ပြောတယ်၊ အာ့သူက အားဆေး ဝယ်ခိုင်းထားလို့” “ဟမ်….အာ…..အကိုကလည်း….” ရှက်သွားပုံရသော လင်း ကို ဘသော်က အရက်ရှိန်လေးဖြင့် ရိသဲ့သဲ့ စပြောတော့သည်။ လင်း လည်း ရှက်ကို့ရှက်ကန်းဖြင့် အိမ်ထဲဝင်ပြေးရင်း ခြေခေါက်လဲရာက ဘသော်က ကပျာကယာ ပြေးထူလိုက်တော့ ခြေထောက်က လေဝင်သွားပုံရသည်။ အတော်နာတယ်ဆိုလို့ ဘသော်က လင်းကို ဆတ်ခနဲပွေ့ကာ သူတို့လင်မယား အိပ်ခန်းဆီ ပွေ့ချီရင်း ခေါ်လာခဲ့သည်။
အိပ်ယာပေါ် အသာယာချပေးရင်းက ဆေးဘူးယူ ဆေးလိမ်း ပြီးတော့ လက်တွေဆေးကာ လင်းလင်းသူ ဆီ ပြန်ရောက်တော့ ကောင်မလေးက မှိန်းနေတာကြောင့် အပေါက်ဝက ရပ်ကြည့်ရင်း တံတွေးမြိုချမိသည်။ ထို့နောက် ခပ်ရဲရဲပင် အိပ်ယာပေါ် တက်လိုက်ကာ ပါးလေးကို ဖျတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တော့ လင်းလင်းသူက ဆတ်ခနဲ ထထိုင်ရင်း “ဘာလုပ်တာလည်း… ကိုဘသော်” “အကို…အကို စိတ်မထိန်းနိူင်တော့ဘူး လင်း ရယ်” “မဖြစ်ဘူး… အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့… ကျွန်မယောကျာ်းသိသွားရင် သတ်လိမ့်မယ်” “မင်းမပြောရင် မသိနိူင်ပါဘူးကွာ… လာပါ” “ဟာ မရဘူး… ရှင်နော်…” “မင်းယောကျာ်း မပေးနိူင်တာတွေ ပေးမလို့ပါကွာ…” “မရဘူး…ရှင်နော်… လွှတ်…အူး” ငြင်းဆန်နေသော လင်းလင်းနှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ရင်း အတင်းအိပ်ယာပေါ် လှဲချကာ ရင်သားတွေကို ဖျစ်ညှစ်ရင်း အိမ်နေရင်းဝတ်ထားသော စပို့ရှပ်လေးကို ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်တော့ ရင်သားထွားထွားလေးတွေကို မနိုင့်တနိုင်အုပ်ထားသော ဘရာအဖြူလေးက ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ ကျင့်သားရနေသော လက်တွေက နမ်းနေရင်းတန်းလန်းကပင် ဘရာချိတ်တွေကို လျှင်မြန်စွာဖြုတ်ရင်း ထွက်ပေါ်လာတဲ့ နိူ့သီးခေါင်းညိုညို လေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ဖျစ်ညှစ်ရင်းက မျက်နှာကိုနမ်းနေတာကိုရပ်ပြီး နားရွက်၊ လည်ပင်းတလျောက် နမ်းလာရင်းက နိူ့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်က ရင်သားတစ်ဖက်ကို ချေနယ်ရင်း တဖက်ကအောက်မှာ ဝတ်ထားသော လုံချည်လေးပေါ်မှာ စောက်ဖုတ်ခုံးခုံးလေးကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေမိတော့ ချာတိတ်မ မခံနိူင်တော့၊ ရင်ဘတ်လေး ကြွတက်လာလိုက် ခါးလေးကော့ပေးလိုက်နဲ့ စိတ်ကြွလာသည်။
လိုချင်သော အနေထားကိုရောက်ပြီမို့ ဘသော် အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ လုံချည်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲချွတ် လိုက်တော့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက အရည်လေးတွေပင် စို့နေချေပြီ၊ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို လက်ညှိုး လက်မတို့နဲ့ အသာဖြဲလိုက်တော့ ပန်းနုရောင် အတွင်းသားတွေက ရွှန်းစိုနေသည်။ လျှာကြီးကို အဖုတ်ဘေး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို တစ်ချက်စီ အသာရက်လိုက်တော့ လင်းလင်း ခါးလေးကော့တက်ကာ သူခေါင်းကြီးကိုဆတ်ခနဲ ပေါင်တံတွေနဲ့ ညှပ်လိုက်သည်၊ ချွန်တက်နေသော စောက်စေ့ရဲရဲလေးကို လက်မနဲ့ခပ်သွက်သွက် ကစားရင်း လျှာကိုလည်းစုချွန်ကာ အဖုတ်ထဲဝင်သလောက် ထည့်ပေးတော့ လင်းလင်းခမျာ့ ခါးလေးကော့ကာ ကော့ကာ တချီ ပြီးသွားလေသည်။ “လင်း ကို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်” လင်းလင်းဘာမှ ပြန်မပြောနိူင်သေး၊ အတော်လေး မောသွားပုံရသည်။ ဘသော် အဖြေကို စောင့်မနေတော့ဘဲ လီးတန်ကြီးကို လက်နဲ့ရှေ့နောက် ဂွင်းတိုက်သလိုပြုကာ အဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တေ့ကာ သွင်းလိုက်တော့သည်။ ဗျစ်… “အာ့ အကို နာတယ် ဖြေးဖြေး အား အမေ့” ဗျစ် ခနဲ လိင်တန် ထိပ်ကြီးဝင်သွားတော့ တင်းရင်းကျပ်ထုပ်သော အထိတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်၊ လင်းလင်းကတော့ အောက်က ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ဘာတွေအော်မှန်းမသိ၊ သူလည်း သူ့ဒုတ်ကြီး အထဲဝင်ဖို့သာ အားစိုက်ကြိုးစားလိုက်တော့သည်။ လင်းလင်းတစ်ယောက် တစ်ထစ်ဝင်တိုင်း တစ်ခါ`အမလေး´တ နေရသည်၊ လီးကြီးက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာပဲ၊
တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ လီးတန်ကြီးတိုးဝင်နေရာက သားအိမ်ကို ဒုတ်ခနဲ တိုက်မိတော့ အပေါ်မှဘသော် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးပင် ကြွတက်သွားအောင် ကော့ပေးမိတော့သည်။ ဘသော်လည်း အရင်ထဲက ဒီအိုးလေးကို တွယ်ချင်နေတာမို့ အားမနာတမ်းပင် ဆောင့်လိုက်တာ လင်းလင်းတစ်ယောက် ဆံပင်တွေပြေကျကာ ပါးစပ်ကလည်း အမလေးတွေ စုံနေအောင်ကို အော်နေရသည်။ ဗြွတ်…ဗြွတ်..ဒုတ်.. “အား…အမေ့” “လင်း ဗြစ်…စွိ…စွပ် ကောင်းလားဟင်” “အာ့…နာတယ်… အဖုအဖုတွေက ဘာတွေလဲ… အာ့ ..ဘာတွေလည်း အီး” “အင်း …ဂေါ်လီတွေ…လေ ..ဗြစ်..အူး..လင်းရဲ့” အင်း..အီး….ဆိုပြီးကော့တက်ကာ လင်းလင်း နောက်တချီ ပြီးသွားရပြန်သည်၊ လင်းလင်း စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ရင်းက ဘသော် လင်းလင်းကိုယ်လေးကို ဆွဲမှောက်ကာ ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ တွေ့ကတည်းက ဒီအိုးလေးကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးချင်နေတာမို့ ကုန်းပေးပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်တည့်တည့် ချိန်ကာထိုးထည့် လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် ဖင်အိုးကြီးတခုလုံး တုန်တုန်နေအောင်ပင် ကြုံးလို့တော့သည်။ ထိုနေ့က လင်းလင်းတို့အိမ်က ပြန်လာတော့ ဘသော် နှစ်ချီတောင်ပြီးခဲ့သည်။ လင်းလင်းကတော့ ထတောင် မထနိူင်တော့၊ လေးငါးချီထက် မနည်းပြီးကာ နောက်ဆုံးပြိုင်တူပြီးတော့ အိပ်ယာထက် ဆန့်ဆန့်ကြီး ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ထို့နေ့ကလင်းလင်း တစ်ယောက် သူ့ကိုနာမည်ထပ်ပေး လိုက်ပါတယ်။ ” ဂေါ်လီ…ဘသော်တဲ့ ” ပြီးပါပြီ….။