ကောင်းလား ဆရာမ

ဟင့် သွား ဘာတွေလာမေးနေလဲ နားရှက်တယ် ကျောင်းဆင်းတော့ ဆောင်းဦးတယောက် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုံနေပြီ၊ ဘယ်လိုများဖြစ်လာမလဲပေါ့၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ပြီးလွယ်အိပ်ထဲ ထည့်ထားပြီးပြီ၊ ပလေကပ်လုံချည်ပါးပါးလေးနဲ့ လီးထိပ်ပွတ်ပြီးသူ့လီးက မာချင်လာသဖြင့် စိတ်ကိုမနည်း လျှော့ထားရသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း ကားမှတ်တိုင်ရောက်တော့၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီနဲ့ ဆောင်းဦး တို့ တယောက်နဲ့တယောက် စကားတလုံးမှ မပြောဖြစ်ကြပဲ ကားအလာကို စောင့်နေကြရသည်၊ ထုံးစံအတိုင်းသူတို့ မှတ်တိုင်မှာ လူအရမ်းအကျပ်ကြီးလည်း မဟုတ်၊ အချောင်ကြီးလည်း မဟုတ် ဘက်စ်ကားရောက်လာတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ရှေ့မှတက်ခိုင်းပြီး ဆောင်းဦးက နောက်ကလိုက်သွား၏၊ ဒရိုင်ဘာနောက်ဘက် နေရာလေးတခုတွင် သူတို့ဘေးချင်း ကပ်ရပ်ပြီး လိုက်ပါလာခဲ့ကြသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း နောက်တမှတ်တိုင်မှစပြီး လူများမှာအတက်သာရှိပြီး အဆင်းမရှိတော့သဖြင့် တဖြေးဖြေးကျပ်လာသောအခါ ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီဘက်ကို မသိမသာ မျက်နာလှည့်လာခဲ့သည်၊ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီမှာလည်း လူကျပ်လာသဖြင့် သူမရဲ့ရင်နူစ်မွှာကို ကာကွယ်သည့်သဘောနဲ့ သူမဆလင်းဘက်အိတ်ကို ညာဘက်နဲ့ သူမရင်ဘတ် ရှေ့တွင်ကာထားပြီး ဘယ်လက်က အပေါ်မှ တန်းကိုကိုင်ထားလေရာ ညာဘက်မှာရှိသော ဆောင်းဦး၏ ထောင်မတ်စပြုနေသော လီးကြီးမှာ သူမညာဘက်ပေါင်တံကို ပွတ်မိနေပေတော့သည်၊

သူမအဖို့တော့ ဆောင်းဦး အထောက်ခံနေရသည်မှာ ပုံမှန်ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း၊ ဒီတခါကတော့ ဆောင်းဦးရဲ့ အလိုးတခါခံထားဘူးပြီးမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်လေရာ၊ ဒီလီးကြီးငါ့ အဖုတ်ထဲ ဝင်ဘူးပါလားဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာပြီး မျက်နှာမှာ ရှက်သွေးတွေနဲ့ ဖြန်းသွားပြီး ပူထူလာသဖြင့် ဆောင်းဦးမမြင်အောင် တဖက်လှည့် ပစ်လိုက်လေသည်၊ ဒါပေမဲ့ ဆောင်းဦးရဲ့လက်ဖဝါး သူမပေါင်ပေါ်ရောက်လာတော့ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ဆောင်းဦးကိုလှည့်ကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကုတ်ပြလိုက်သည်၊ ဆောင်းဦးမှာ ဘာမှမသိသလိုနဲ့ အူတူတူပုံ လုပ်နေသဖြင့် ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ မှာဆောင်းဦးလက်နဲ့ဝေးအောင် ကိုယ်ကိုတစောင်းလှည့် လိုက်လေသည်၊ အဲဒါမှပိုဆိုးသွား၏၊ ဒေါ်ထွေးရီရဲ့ ကောက်ကောက်စွံ့စွံ့ တင်သားကြီးတွေက မာတင်းစပြုနေပြီဖြစ်သော ဆောင်းဦး၏လီးကြီးကို ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားကာ ဆောင်းဦးလီးကြီးမှာ အတင်းထောင်မတ်လာပြီး ဒေါ်ထွေးရီ တင်နူစ်လုံးကြား အတင်းတိုးဝင်ခွေ့ လာတော့သည်၊ အခုမှပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခမျာထောင်ခြောက်ထဲ ကျနေသလိုဖြစ်သွားရ၏၊ ဆောင်းဦးလက်ဖပါးမှာ သူမပေါင်ပေါ်မှ လွတ်မသွားသည့်အပြင် ထမိန်ခေါက်ကြားအောက်မှ ပေါင်ခွဆုံထိပင် ရောက်နေပြီဖြစ်သည်၊ ဒိနေ့ဝတ်လာသော အတွင်းခံပင်တီ ပါးပျော့ပျော့လေးကြောင့် ထမိန်သား တလွာပေါ်မှ ဆောင်းဦးလက်ဖဝါးမှ အပူငွေ့ကိုပင် သူမအဖုတ်ပေါ်မှာ ခံစားရနေရ၏၊

ဆောင်းဦးလက်ဖဝါးမှ သူမအဖုတ်လွတ်အောင် ဖင်ကော့လိုက်ရင်လည်း ဆောင်းဦး၏ ထောင်မတ်နေသော လီးထိတ်ကြီးက သူမဖင်ပေါက်ဝတည့်တည့်ကို ထိုးထောက်နေပြီး ဖင်ကိုရှေ့ကော့လိုက်ရင်လည်း၊ သူမအဖုတ်ကို ဆောင်းဦးလက်ဖဝါးမှာ ဝကွက်အပ်လိုက် သလိုဖြစ်သွား၏၊ နောက်ဆုံး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ လက်လျှော့ပေးလိုက် သည့်အချိန်မှာတော့ ဆောင်းဦး၏ လက်ဝါးက ဒေါ်ထွေးရီ ရဲ့အဖုတ်ပေါ်မှာ စိတ်ထင်တိုင်း ပွတ်သပ်ဆုပ်ခြေ ကိုင်တွယ်နေပေတေ့ရာ ဒေါ်ထွေးရီ၏ ဒူးများမှာ မတ်မတ်ရပ်ဖို့ပင် အားမရှိတော့သလို ချောင်ချိနေပေတော့သည်၊ ‘လာဆရာမ မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ‘ ဟုဆိုကာဆောင်းဦးက သူမလက်ကိုဆွဲခေါ်ကာ ကားပေါ်ကဆင်းခဲ့ကြမှပဲ သူမခမျာ အသက်ကို ဝဝရူဖြစ်တော့သည်၊ သူမ ပင်တီတခုလုံး စောက်ဖုတ်မှအရည်တွေနဲ့ စိုရွဲလို့ပေါ့၊ သူမကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ညို့ခံထားရသူလို ကာမစိတ်တွေမွန်နေပြီး ဆောင်းဦးလက်ကိုပင် ဆွဲမဖြုတ်ပစ်တော့ပဲ လိုက်လာခဲ့မိသည်၊ ဆရာမတူမလေး ကောအိမ်မှာရှိလားဟင်’ ‘ဟင့်အင်း သူဒီနေ့ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်’ ဆောင်းဦး အဖို့ အရမ်းကိုပျော်သွားရသည်၊ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ အခန်းတံခါးကိုပိတ် သော့ခတ်ပြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ အခန်းကိုတန်းသွားပြီး တံခါးထပ်ပိတ်လိုက်သည်၊ အတွေ့အကြုံသိပ်မရှိသေးလို့ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ဆွဲဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ကာ မျက်နာပေါ်ကို အနမ်းမိုးတွေ ဆွေချလိုက်ရင်းက ထမိန်ကို ဗိုက်ပေါ်ထိဆွဲလန်လိုက်သည်၊

နောက်တော့ ပင်တီကိုခက်ခက်ခဲခဲ လက်တဖက်ထည်းနဲ့ ရအောင်ချွတ်၊ ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို အရည်တွေနဲ့ စိုရွဲနေပြီဖြစ်သော အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်လေတော့သည်၊ ဖေါက်..စွပ်..ပြွတ် မြည်သံတွေနဲ့ အတူ ဆောင်းဦးမှာ အားရပါးရဆောင့်ပေး နေမိတော့သည်၊ စနေတနင်္ဂနွေ၂ရက်လုံး သေးသေးကျစ်ကျစ် ဒေါ်လေးကို ချနေခဲ့ရပြီး အခုအပြောင်းအလဲ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ထွားထွားမို့မို့ကြီးကို ဆော်နေရသဖြင့် တမျိုးအရသာထူး နေပေတော့ရာ အားကုန်သွန်မှောက် တဖုန်းဖုန်း နှင့်ချနေမိလေသည်၊ ဒီတခါတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း အားကျမခံတော့၊ သောကြာနေ့ကမှ ပါကင်ဖွင့်ခံလိုက်ရပြီး ခံစားလိုက်ရသည့် အရသာက အဲဒီအချိန်တုန်းက ထုံထိုင်းသလိုဖြစ်နေပြီး ဘာမှမသိလိုက်သော်လည်း၊ ပြန်စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ သူမအဖုတ်မှ အရည်တွေ တရွမ်းရွမ်းနဲ့ ဖြစ်နေအောင်ကို စနေ၊တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်လုံး ရွပိုးထိုးနေခဲ့ရသည်၊ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ဆောင်းဦး စလာခဲ့ရင် အနှောက်အယှက်ကင်းအောင်၊ တူမလေးကို သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတာကို ကြည်ကြည်သာသာ ခွင့်ပေးခဲ့သည်၊ အခုတော့ နူစ်ယောက်သား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကာမဂုဏ် ကြောမှာမျှောခွင့်ရပြီမို့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပင်၊ ကာမအရသာကို ခံစားနေပေတော့သည်၊ ဆောင်းဦးက ဖိဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက အောက်ကအားကျမခံ ဖင်ကြီးကိုကြွကာကြွကာနဲ့ ပြန်ကော့ကော့ပေးနေလေသည်၊

” ဖုတ်..ဖွတ်.. ဖတ်..ဖတ်..” ” အင်း..အီး.. အွန့်..အွန့်..” သိပ်မကြာခင်ပဲ ဆရာမဒေါ်ခင်ထွေးရီမှာ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ဆောင်းဦးကို တင်းတင်းကြီးဖက်ကာ တချီပြီးသွားတော့သည်၊ ဆောင်းဦးကတော့ အတွေ့အကြုံများ သူလည်းဖြစ်၊ စနေတနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်စလုံးလည်း ဒေါ်တင်လေးနူင့် အချီပေါင်းများစွာ ဆွဲထားခဲ့သဖြင့် မပြီးနိူင်သေးဘဲဖြစ်နေရသည်၊ သို့သော်လည်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားသဖြင့် အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားပြီး သူ၏မာတင်းနေသော လီးကြီးကို ဒေါ်ထွေးရီ စောက်ခေါင်းထဲ စိမ်ထားရင်း ငြိမ်နေရသည်၊ သူလည်းအရသာမရှိတော့ မဟုတ်ပါ၊ ပြီးသွားသော ဒေါ်ထွေးရီ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက ရှုံ့ချည်ပွချည် လုပ်ပေးနေတာကို သူ၏မာကျောနေသော လီးကြီးမှာ အပြည့်အဝ ခံစားနေရပေရာ၊ ငြိမ်ပြီး မှိန်းနေမိလေသည်၊ ခနအကြာ ဒေါ်ထွေးရီ ငြိမ်ကျသွားမှ သူ့လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးခြင်း အဝင်အထွက် စလုပ်ပေးတော့၏၊ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အခုမှပြီးကာစမို့ အောက်မှ သိပ်မလှုပ်ရှားနိူင်ပဲရှိလေရာ၊ ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ၏ ပေါင်လုံးကြီး နူစ်လုံးကိုမ သူပုခုံးပေါ်ထမ်း လိုက်ပြီး ဒေါ်ထွေးရီ၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နူစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းပြီး အားဖြင့်တချက်ခြင်း ဆောင့်ပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အားကနဲပင် အသံထွက်ညီးညူ မိတော့၏ ”အား မောင်ဆောင်းဦး အင်း အဲလိုဆောင့်ရင် ဆရာမ..နာ.. နာတယ်..ကွာ” ဆောင်းဦးက အားနာသွားပြီး အားနဲနဲလျှော့ကာ ဆောင့်ပေးလေသည်၊

ခနအကြာမှာ အရှိန်ရလာတော့ ဒေါ်ထွေးရီလည်း ဖင်ကြီးကော့ကာကော့ကာနူင့် တဟင်းဟင်းဖြင့် ဖီးတက်လာပြီး ဆောင်းဦးလည်ဂုတ်ကို လှမ်းဆွဲလာသဖြင့် ဆောင်းဦးမှာ အစတုန်းကအတိုင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ပြန်ဆောင့်လေတော့သည်၊ ဒီတခါတော့ ဒေါ်ထွေးရီ မငြီးတော့ပါ၊ ”ဖုတ်..ဖုတ်.. ဖွတ်..ဖွတ်… စွတ်..စလွတ်. နောက်ဆုံးတော့ ဆောင်းဦးလည်း မထိန်းနိူင်တော့ပါ၊ ဒေါ်ထွေးရီသူ့ကို ကုတ်ညှစ်ပြီး တောင့်တင်းလာတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ခေါင်းထဲ အဆုံးထိဖိသွင်း ကပ်ထားပြီး သုတ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ် ပစ်လွတ်ပစ် လိုက်ပါတော့တယ်၊ ဆောင်းဦးနဲ့ဒေါ်ထွေးရီတို့ တယောက်နဲ့တယောက် အိပ်ယာပေါ်ထွေးဖက် ထားကြရင်းနဲ့ အမောဖြေ နေကြလေသည်၊ ”ဆရာမ ကောင်းလားဟင် ” ” ဟင့် သွား ဘာတွေလာမေး နေတာလည်း နားရှက်တယ်” ” ကျနော်ကတော့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရယ်၊ ဆရာမ ဖင်ကြီးတုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ အတန်းရှေ့မှာ ဘောဖျက် နေတာကြည့်ရင်းနဲ့ လိုးချင်နေတာ” ” ဟယ် သွား ရုပ်ရုပ်ပတ်ပတ်တွေ ပါးစပ်ကမပြောနဲ့ နားရှက်ပါတယ်ဆို၊ သွားထတော့ ဟိုကလေးတွေ လာတော့မယ်” “ကျနော် ချစ်လို့ မဝသေးဘူး ဆရာမရယ် ဒီနေ့ သင်မနေပါနဲ့တော့” ” ဟယ် မသင်လို့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မဟုတ်တာကို” ”ကျနော် ဟိုကောင်တွေလာရင် ပြောလိုက်မယ် ဆရာမ ခေါင်းကိုက်ပြီး ကိုယ်ပူနေလို့ ဒီနေ့မသင်ဘူးလို့၊ ငါလည်းအိမ်ကလာကြိုတာ စောင့်နေတာလို့၊ ဟိုကောင်တွေ ပျော်တောင်သွားအုန်းမယ်” ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ နည်းနည်းတွေသွားသည်၊

နောက်တော့မှ၊ ”အေးလေ အဲဒါဆိုလဲ မျက်နှာက ပိပိရိရိနေ၊ ဒီကိစ္စလည်း နူတ်လုံနော်ဒါပဲ” ဆောင်းဦး ပုဆိုးကောက်ဝတ်ပြီး နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်တွင်သေးပေါက် လီးကြီးကို ရေဆေးကြော၊ ရေသောက်ပြီးချိန်လောက်မှာ ဝင်းစိန်နဲ့ရူကြည်တို့ ရောက်လာကြသည်၊ ဆောင်းဦး တံခါးဝကပင်ထွက်ခါ ဆရာမနေမကောင်းလို့ ဒီနေ့ ကျူရှင်ရှိမယ်မဟုတ်ကြောင်း သူလည်းပြန်မလို့ သူ့အဒေါ်ကား လာကြိုတာစောင့်နေတာ ဖြစ်ကြောင်းပြောလိုက်တာနဲ့ လှည့်ပြန်သွားကြတော့သည်၊ ဝင်းစိန်တို့ ပြန်ဆင်းသွားပြီး ဆောင်းဦးက တံခါးပြန်ပိတ်ကာ ဂျက်ချလိုက်သည်၊ ဆောင်းဦး ဆရာမအခန်းဘက် သွားမလို့လှည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သူမအခန်းထဲက ထွက်လာပြီး နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ဘက်ကို လျှောက်သွား၏၊ လမ်းမှာဆုံတော့ ဆောင်းဦးကို မချိုမခြင် ပြုံးနဲ့ ပြုံးကြည့်ရင်း ဗိုက်ခေါက်မနာအောင် လိမ်ဆွဲသွားလေသည်၊ ဆောင်းဦးက အနောက်မှ ကပ်လိုက်သွားသော်လည်း ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး အတွင်းက ဂလန့်ချလိုက်သဖြင့် ယောင်လည်လည်နဲ့၊ ထမင်းစားပွဲပေါ်က ယင်ကာအုပ်စလောင်းကို ဖယ်ပြီး ဘာများနိူက်စားစရာ ရှိမလည်းဟု စပ်စုလိုက်လေသည်၊ ရေချိုးခန်းထဲမှ ရေသံသဲ့သဲ့ ကြားနေရသဖြင့် ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေမှာပေါ့ ဟုတွေးရင်း ပုဂံတလုံးထဲက ငါးခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်း နိူက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကောက်ထည့် ဝါးလိုက်၏၊

အင်း ကောင်းလိုက်တာ ဆားပေါ့လေးဟု တွေးလိုက်ရင်း လက်တဖက်က ယင်ကာစလောင်းဖုံးမရက် တဖက်က ငါးခြောက်ဖုတ် ထပ်နိူက်နေတုန်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်၊ ဟဲ့ကောင်လေး ဗိုက်ဆာနေပြီလား.. အင်းနဲနဲ ဆာသလိုပဲ ငါးခြောက်လေးကလည်း ဆားပေါ့လေးနော် ရော့ရော့ ထမင်းပူပူလေးနဲ့ စားလိုက် ငါကြက်ဥကျော်လိုက်မယ် ဆောင်းဦးလည်း ဗိုက်ဆာဆာနဲ့မို့ ငြင်းမနေတော့ပါ၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခူးထည့်ပေးလိုက်သော ထမင်းပူပူလေးမှာ ငါးရံခြောက်ဖုတ်လေး မြုတ်ပြီးစားနေလေသည်၊ နောက်တော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ကျော်ပေးသော ကြက်ဥနူစ်လုံးလည်း အားရပါးရတီးလိုက်၏၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း ဆာသလိုဖြစ်လာတာနဲ့ တခါထဲ ဝင်စားလိုက်တော့သည်၊ ”ခါတိုင်း အခုအချိန်ဆို ငါမဆာတတ်ပါဘူးဟယ် နင်စားနေတာကြည့်ပြီး ငါလည်း ဗိုက်ဆာလာတယ်” ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက စားနေရင်းဆောင်းဦး ကိုလှမ်းပြောလိုက်သည်၊ ဆောင်းဦးက ပြုံးစိစိနူင့်၊ ”ခါတိုင်း ဒီလို လှုပ်လှုပ်ရှားရှားမှ မလုပ်တာကိုး ဆရာမရဲ့” ”ခွေးကောင်လေး နာမယ်နင်တော့” ဆရာမဒေါ်ထွေးရီမှာ မျက်နှာနီမြန်းသွားပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ထမင်းငုံ့စားနေတော့သည်၊ ထမင်းဝသွားတော့ ဆောင်းဦး နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ နောက်တနာရီနီးပါး အချိန်ရသေးသည်၊ လီးကလည်း နောက်တခါတိုက်ပွဲဝင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီ၊

ဆောင်းဦးက ပန်းကန်ဆေးနေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို အနောက်မှကြည့်လိုက်၏ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အပေါ်ကအင်းကျီ အဖြူရင်ဖုန်းကို မလဲရသေးသော်လည်း အိပ်နေရင်းထမိန် ပျော့ပျော့ပါးပါးလဲ ဝတ်ထားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်၊ အောက်ကဘာမှ မဝတ်ထားလို့ထင်သည်၊ တင်သားလုံးကြီးများမှာ ထမိန်နဲ့ကပ်ပြီး လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း တုံတုံ တုံတုံ ဖြစ်နေတာတွေနေရသည်၊ ဆောင်းဦးက အနောက်သို့ သွားကပ်ရပ်လိုက်ပြီး တင်ပါးဆုံကြီးကို လက်ဖဝါးဖြင့်ပွတ်ပေးရင်း ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်၊ ဒေါ်ထွေးရီက ဆောင်းဦးကို တတောင်ဆစ်နူင့် တွက်လိုက်ပြီး.. ” ဟေး တော်ပြီလေကွာ လက်ကညိမ်ညိမ်နေစမ်း” ” ဆရာမကလည်း ခနနေရင် ကျနော် အိမ်ပြန်ရတော့မှာကို အချိန်ရတုန်းလေးလေ” ” ဘာဖြစ်လဲ ပြန်မဲ့ ဟာပြန်ပေါ့ အခုနတောင် နူစ်ခါကြီးတောင်… တော်ပြီ” ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တင်ပဆုံကြီးတွေကို ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ် နေရင်းက သူမခါးလေးကိုပါဆွဲယူပြီး သိုင်းဖက်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ခုခံအားနည်းစ ပြုနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ထွေးရီကို သူမအခန်းရှိရာကို ဆွဲခေါ်လာခဲ့တော့သည်၊ ဒီတခါတော့ ဆောင်းဦးက အချိန်ယူကာ ဖြေးဖြေးခြင်း လှုပ်ရှားတော့သည်၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တကိုယ်လုံးကို ထွေးဖက်၊ မျက်နှာလည်တိုင်အနှံ့ နမ်းရှုံ့ရင်းမှ ရင်ဖုံးအိန်းကျီကို စပြီးချွတ်သည်၊ နောက်တော့ ဘရာဇီယာ ထမိန် အဆင့်ဆင့်ဖြင့် သူရော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီပါ နူစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်ကုန်ကြပြီး ကုတင်ပေါ် ထပ်လျှက်ကျသွားတော့သည်၊

ဆောင်းဦးက ကျွဲကောသီး တခြမ်းဖြတ်ပြီး မှောက်တင်ထားတာနဲ့ သဏ္ဍန်တူသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီရဲ့ နိူ့ကြီးနူစ်လုံးကို လက်နူစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေရင်းက အားရပါးရ ကုန်းစုပ်နေရာ၊ နိူ့တတခါမှ အစို့မခံဘူးသော အပျိုကြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီခင်ဗျာ လူးလူးလိမ့်လိမ့်ဖြင့် အတော်ကို အရသာတွေ့နေ ပေတော့သည်၊ ဆောင်းဦးက ဒေါ်ထွေးရီ ပေါင်နူစ်လုံးကို ခွဲလိုက်ပြီး ရေဆေးထားလို့ သန့်ရှင်းနေသော အဖုတ်ကြီးကို ငုံနမ်းလိုက်လေသည်၊ အို့ ဆောင်းဦး ဘာလုပ်တာလဲ ဆရာမကောင်းအောင် လုပ်ပေးမလို့ပါ ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးနက်နက်များ မထူမပါး ဖုံးအုပ်နေသဖြင့် လက်ဖြင့် အဖုတ်နူတ်ခမ်း တဖက်တချက်ကို အသာဖယ်ကာ၊ ရှင်းလိုက်ရသည်၊ ..အိုကွာ..ဟင်း ဆောင်းဦး၏ အတွေ့အကြုံ များနေပြီဖြစ်သော လျှာက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်နူတ်ခမ်းများကို ပွတ်သပ်ရင်းက လျှာထိတ်ကလေးဖြင့် မြေပဲစေ့လေးကို ထိတို့ ကစားပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ တလူးလူးလွန့်လွန့်ဖြင့်၊ နောက်တော့ ဆောင်းဦးကလျှာကို မာတောင့်တောင့်လုပ်ပြီး အဖုတ်ခေါင်းတွင်း ဝင်သလောက် သွင်းလေတော့ နူးညံ့ပူနွေးနေသည့် လျှာလေး၏ အထိအတွေ့က ဒေါ်ထွေးရီ၏ အဖုတ်တွင်း ထူးခြားလှသည့် ခံစားမှုကို ဖြစ်စေလေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ အသံထွက် အော်ငြီးရင်းက ဆောင်းဦး၏ ဆံပင်များကိုပင် ဆုပ်ဖွဆွဲကိုင် မိလေတော့သည်၊

ဆောင်းဦးမှာ ကိုယ့်အကြံနဲ့ကိုယ်မို့ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့် ကော့ပျံနေရာမှ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားသည် အထိ လျှာအညှောင်းခံကာ လုပ်ပေးလိုက်လေသည်၊ ပြီးမှ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ဘေးတွင်လှဲလျောင်းရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရူကာ နားနေလိုက်သည်၊ ဒေါ်ထွေးရီက ဆောင်းဦးမျက်နှာကို သူမလက်ဖဝါးဖြင့် ကြင်နာစွာ ပွတ်သပ်ပေးရင်းက ..မေားသွားပြီလား မောင်ဆောင်းဦး..မင်းဒီအရွယ်လေးနဲ့ အတတ်မျိုးစုံ တတ်လှချေလားကွယ်… မောသွားပြီလား နားတော့နော်.. ဆရာမကို ချစ်တာကိုးလို့ အဲဒါကြောင့် ဆရာမကောင်းအောင် လုပ်ပေးတာပါ၊ ဆရာမကလည်း မင်းကိုချစ်ပါတယ်ကွာ မင်းက ဆရာမရဲ့ ပထမဆုံးတွေ့ကြုံဖူးတဲ့ ယောက်ကျားလေးပါပဲ ဒါပေမဲ့ မင်းနူတ်လုံရမယ်နော် အဲဒါပေါက်ကြားပြီး သတင်းပြန့် သွားရင်တော့ ဆရာမ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ သတ်သေလိုက်တော့မယ် လူကြားထဲမှာ ဒီမျက်နှာ မပြရဲတော့ဘူး ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ၏စိုးရိမ်စိတ်နူင့် အရှက်ကြီးတာ ကြားလိုက်ရတော့ နဲနဲတော့ လန့်သွား၏၊ ဒါပေမဲ့ငါလည်း ဘယ်သူ့မှ လျှောက်ပြောမှာမှ မဟုတ်တာလေလို့တွေးပြီး ကိုလိုချင်တာတောင်းဖို့ စကားစလိုက်သည်၊ ကျနော်လည်း အဲဒီလောက်တော့ နားလည်ပါတယ် ဆရာမရယ် ဘာမှမစိုးရိမ်ပါနဲ့ ဆရာမ ကျနော့်ကိုချစ်ရင် တခုလုပ်ပေးပါလား ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲကွာ..

ဟိုလေ အခုနကကျနော် ဆရာမကို လုပ်ပေးသလိုမျိုးလေ ဟင့်အင်းကွာ ငါမှမလုပ်တတ်တာ နောက်ပြီးတော့ ဟို ဟို ဟင်..ဆရာမကလည်း ချစ်တယ်လည်း ဆိုသေးတယ် ကျနော်ကျတော့ လုပ်ပေးရတယ် အင်းလေ မလုပ်ပေးချင်လဲနေပါ အောင်မယ်..ကိုပို သွား..လုပ်ပေးပါ့မယ် ဒီက မလုပ်တတ်လို့ပါဆို တခါထဲ ကဲပြော ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်ပြီး မတ်မတ်ထောင်နေသော ဆောင်းဦး၏ လိင်တန်ကြီးကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း ဟင့်..သူ့ဟာကြီးကလည်း ထောင်နေတာပဲ..ခွီ ရှက်အန်းအန်း ဆရာမရဲ့လက်ကို ဆောင်းဦးက ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူလိင်တန်ကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်၊ အိအိကြီးနော် ဒေါ်ထွေးရီတယောက် နဲနဲရဲတင်းလာပြီး စိတ်ဝင်တစား ပွတ်သပ်ကြည့်နေတော့ ဆောင်းဦး လိင်တန်ပြီးမှာ ပိုပြီးမာတင်းလာ၏၊ ဆရာမလုပ်လေ ထိပ်ဖူးကို သကြားလုံးစုပ်သလို ငုံစုပ်ပေး ပြီးတော့ အတန်နဲ့ဥကို ရက်ပေးလေ ဆောင်းဦးက ပြောလည်းပြော ဆရာမရဲ့ လည်ဂုတ်ကလေးကို သူမဆံပင်ဖါးလျား အောက်မှဆွဲယူ ဖိချပေးလိုက်တော့ ဒေါ်ထွေးရီရဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံက ပွင့်အာသွားပြီး ဆောင်းဦးရဲ့ ဒစ်ဖူးကိုငုံမိသွားလေသည်၊ နောက်တော့ ဆောင်းဦးပြောတဲ့ အတိုင်းကလေး လော်လီပေါ့စုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လေရာ ဆောင်းဦးမှာ အီစိမ့်နေအောင် ခံစားရလေသည်၊

ခနကြာတော့ ဆောင်းဦးက သူ့ဖင်ကို ကြွကြွပေးပြီး ဒေါ်ထွေးရီ ပါးစပ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း စညှောင့်လေရာ ဒေါ်ထွေးရီမှာ သူငါ့အဖုတ်ကို လုပ်သလိုငါ့ပါးစပ်ကို လုပ်နေတာပါလားဟု၊ အထာပေါက်လာတော့သည်၊ တချက်တချက် ညှောင့်လိုက်တော့ ဆောင်းဦး၏ လိင်တန်ထိတ်ဖူးကြီးက သူမ၏အာဂေါင်ကို ထိုးထိုးမိသွားရာ အော့ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွား၍ သူမလက်ဖြင့် ဆောင်းဦး ဆီးခုံကို တွန်းတွန်းပြီး တားထားရ၏၊ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ၏ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နူင့် တအားစုပ်နေမှုက ဆောင်းဦးကို အရမ်းကောင်းစေသဖြင့် ဆောင်းဦးမှာ စိတ်မထိန်းနိူင်တော့ပဲ ဒေါ်ထွေးရီခေါင်းကို လက်နူစ်ဖက်နူင့် ထိန်းကိုင်ထားပြီး ဖင်ကိုကော့ကော့ ညှောင့်လေတော့ရာ မကြာမီမှာပဲ လီးထိပ်မှာ ယားလာကာ သုတ်ရည်များ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထွက်သွားလေတော့သည်၊ ဒေါ်ထွေးရီမှာ ကုန်းထဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း သူမခေါင်းကို ဆောင်းဦးက လက်နူစ်ဘက်ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် သူမအာဂေါင်ထဲ ပန်းထွက်လာသည့် သုတ်ရည်များကို မျိုချပြစ်လိုက်ရလေသည်။ ပြီးပါပြီ။