ဇာနည်တစ်ယောက် ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ရာက စုစုထွေးအတွက် ကာမနန်းတော်ကြီး တည်ဆောက်ပေးသလို ဖြစ်နေရ၏။ အိမ်ပြန်လျင် ကျော်နိုင်နှင့်လိုးပြီး ညပိုင်းဆေးရုံတွင် မျိုးအောင်နှင့် အလိုးခံတော့သည်။ မျိုးအောင်မှာလည်း အပျိုစင်နှင့် မခြားသော စုစုထွေးအား နည်းမျိုးစုံ လိုးပေးကာ ဇာနည်၏ လူနာခန်းလေးအား ချစ်တလင်းအဖြစ် ဖန်တီးထားသည်။ ညပိုင်း နှစ်ဦးသား ဆုံသည်နှင့် စုစုထွေးအား ဇာနည်ကုတင် ခြေရင်းဘက် လိုက်ကာ ကာထားသော ကုတင်အပိုပေါ်တွင် ထမိန်လှန်ကာ ယက်ပေးတတ်သည်။ စုစုထွေးကလည်း လင်ဖြစ်သူ ဇာနည်အား ကွယ်ကာ မျိုးအောင်အား ဂွင်းထုပေး နေတတ်၏။ လင်ဖြစ်သူ အနီးနားလေး သူစိမ်းယောင်္ကျားအား အလိုးခံရသည်ကို စွဲလမ်းနှစ်ချိုက် လာသည်။ တဖြည်းဖြည်း ဇာနည်မှာ ဆေးရုံဆင်းရက် နီးလာသလို ချိုင်းထောက်နှင့် လမ်းလျှောက်သွားလာ နိုင်ခဲ့သည်။ ဆေးရုံဆင်းကာနီး ၃ရက်အလို မျိုးအောင်မှာ ရေချိုးခန်းတွင်း စုစုထွေးအား ကော့ပျံနေအောင် ယက်ပေးပြီး ဖင်ပါရအောင် လိုးနိုင်လိုက်၏။ စုစုထွေးတစ်ယောက် နာလည်းနာ ကောင်းလဲကောင်း အရသာသစ် ခံစားရင်း ယောင်္ကျားဖြစ်သူ ဇာနည်တောင် မထိဖူးသော ဖင်ပေါက်လေးအား မျိုးအောင်၏ အပြုစုအယုယ အောက်တွင် ပေးအပ်လိုက်ရ တော့သည်။ နောက်ရက်မနက် ကွတကွတ ဖြစ်နေသော စုစုထွေးအား ဇာနည်မှ မေးရာ ရေချိုးခန်းထဲ ချော်လဲသည် ဟုသာ မျက်နှာပူပူနှင့် လိမ်ပြောလိုက်ရ၏။
ဆေးရုံဆင်းသည့် ရက်တွင် မျိုးအောင်မှာ စုစုထွေးတို့ လင်မယားအား အိမ်ထိလိုက်ပို့ရင်း သူဋ္ဌေး၏ စေခိုင်းချက်အရ ပိုက်ဆံ ၁ဝသိန်း ထပ်မံပေးခဲ့သည်။ ပစ္စည်းများ ကူသည်ရင်း ဇာနည်အား အိပ်ခန်းတွင် တွဲပို့ကြ၏။ ” ကိုမျိုးအောင် ကျေးဇူပါဗျာ … ခင်ဗျား သူဋ္ဌေးကိုလည်း … ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောပေးပါဦး ” ” ဟုတ် ကိုဇာနည် … သူဋ္ဌေးကတောင် … ခင်ဗျားကို ကျေးဇူးတင် နေတာပါဗျာ ” ” အချိန်ရရင် … နေ့လည်စာ … စားပြီးမှ ပြန်ဗျာ ” ” ဟာ … ရပါတယ် … ကိုဇာနည်ရာ ” ” အားမနာပါနဲ့ဗျာ … ကျနော်လည်း ကိုမျိုးအောင်ကို အစစအရာရာ ကူညီပေးလို့ … ကျေးဇူးတင် နေတာပါ ” ” ကဲ … ဒါဆိုလည်း စုလေး … ကိုမျိုး အတွက်ပါ ထမင်းပိုတည် လိုက်မယ် … မောင် ” ဇာနည်နှင့် မျိုးအောင်တို့ ပြောနေစဉ် စုစုထွေးက ကြားဝင်ပြောလိုက်၏။ ” အင်းပေါ့ စုလေးရယ် … ကိုမျိုးအောင်ကို နေ့လည်စာ ကျွေးပြီးမှ ပြန်ခိုင်းလိုက်ပါ … မောင် အိပ်ဦးမယ်ကွာ … ဆေးရုံမှာက … အိပ်မပျော်တဲ့ ရက်တွေ များနေတာ ” ” အိပ်လေ မောင် … နေ့လည်စာ စားကာနီးမှ စုလေး လာနို့းပါ့မယ် ” ဇာနည် လှဲချလိုက် သည်နှင့် မျိုးအောင်နှင့် စုစုထွေးမှာ အိပ်ခန်းမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ” အမ် … မကဲနဲ့ ကိုမျိုးရယ် … အိမ်ပြန်ရောက် နေတာကို ” အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် မျိုးအောင်မှာ စုစုခါးအား နောက်မှဆွဲဖက်ရင်း ပေါင်ကြားလေးထဲ လက်နိုက်လိုက်သည်။
စုစုထွေးမှာ မျိုးအောင်လက်အား အုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောဆိုနေ၏။ ” ၂ရက်ရှိပြီ ညီမရယ် … မလိုးရတာ … ကိုမျိုးဟာကြီး … မသနားဘူးလား ” မျိုးအောင်မှာ ပြောရင်း နောက်မှ ထောက်ထားသော လီးဖြင့် စုစုထွေး ဖင်ကြားအား ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ” သွားပါ အပိုတွေ … ဟိုနေ့က ဖင်ပေါက်ကို လိုးသွားတာ ခုထိ ဖင်ဝက နာနေသေးတာ ဟွန့် ” ” ဆောရီးပါ ညီမရယ် … ဖင်ကြီးက ချစ်စရာ ကောင်းတော့ ကိုမျိုးလည်း မနေနိုင်လို့ပါ ” ” ကဲပါ … လွတ်ပါဦး … ကော်ဖီ ဖျော်ပေးမလို့ ” ” ကော်ဖီ မသောက်ချင်ပါဘူး … ကိုမျိုးသောက်ချင်တာ … ညီမ သိသားနဲ့ ” ” အမ် … ဘီယာလား အရက်လား … အစောကြီး ရှိသေးတာ ” ” မဟုတ်ပါဘူး … ဒီထဲက ထွက်တဲ့ အရည်လေးတွေလေ ” ” အ … ကျွတ် ” မျိုးအောင်မှာ ပြောရင်း စုစုထွေး ပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်အုံကြီးအား ဆွဲဆုပ်လိုက်၏။ စုစုထွေး စောက်မွေးအုံကြီးမှာ မျိုးအောင်လက်ထဲ အပြုံလိုက် ဆုပ်ကိုင်ထား ခံရသဖြင့် အ ကနဲ ခပ်တိုးတိုး ညည်းမိလိုက်သည်။ ” ခဏ … ဖယ်ဦးနော် ကိုမျိုး ” ရမ္မက်သံ တိုးတိုးလေးနှင့် ပြောရင်း အိပ်ခန်းဘက် ခြေဖွဖွနင်းကာ အခန်းတံခါးမှ အတွင်းဘက် ချောင်းကြည့် လိုက်သည်။ ဇာနည်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေသည်ကို မြင်ရသဖြင့် ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကာ ကျောမှီပါသော ခုံတစ်လုံးပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။
” လာလေ … ကိုမျိုး … အင့် ” ပေါင်နှစ်ဖက်အား ဖြဲပေးရင်း ထမိန် အောက်နားစအား ဗိုက်သားပေါ် တင်ထားလိုက်၏။ မျိုးအောင်မှာ စားပွဲခုံဘေး မတ်တပ်ရပ် ကြည့်နေရာမှ စုစုထွေး ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက် နေရာယူကာ စောက်ပတ်ရဲရဲလေးဆီ မျက်နှာထိုးအပ် လိုက်တော့သည်။ လက်သန်းခန့်ရှိသော စောက်စိအား ကလေးနို့စို့သလို တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်တော့၏။ မျိုးအောင် အဖို့ သာမန်မိန်းမ များထက် အစိပိုထွားသော စုစုထွေး စောက်စိအား စုပ်ရသည်မှာ အရသာ ပိုတွေ့နေရသည်။ စောက်စိအား ပါးစပ်ထဲငုံရင်း မာခဲနေသော အစိခေါင်းလေးအား လျှာဖြင့် လိပ်လိပ်ရစ်ပေးရာ စုစုထွေးတစ်ယောက် ပေါင်သားလေးများ တဆက်ဆက် တုန်လာတော့၏။ ကိုမျိုးရာ … အ အ ” မျိုးအောင်ခေါင်းအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပေါင်နှစ်ခြမ်းအား ရသလောက် ထပ်ဖြဲပေးလိုက် တော့သည်။ စောက်စိအောက်ဖက် အဖုတ်အသားဆိုင်ကြီး နှစ်ခြမ်းမှာ ဖေါင်းကြွကားတက် လာ၏။ မျိုးအောင်မှာ အစိအား ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်ဆွဲစုပ်ပြီး အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ လျှာဖျားလေးဖြင့် အထက်အောက် ထိုးခွဲနေသည်။ စုစုထွေးတစ်ယောက် ကာမစိတ်များ ကြွလာကာ တချက်တချက် မျိုးအောင် မျက်နှာအား စောက်ပတ်ဖြင့် ကော့ထိုးပစ်၏။ မျိုးအောင် လျှာထိပ်လေး သူမစောက်ခေါင်းထဲ ထိုးမွှေချိန် ဖင်သားကြီး မြောက်တက်လာရင်း…
” အား … ယက်ယက် … ယက်ပေးဦး ကိုမျိုးရယ် … အ … ဟုတ်တယ် … အစိလေးလဲ စုပ်ပေး … မလွတ်နဲ့ … အ အား … ရပြီ … … ကိုမျိုး … ပါးစပ်ဟ ” စုစုထွေးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့ပျံကာ မတ်တပ် ထရပ်လိုက်၏။ ဒူးထောက် ကုန်းယက်နေသော မျိုးအောင် မျက်နှာအား ဆွဲမော့ကာ ပါးစပ်အား သူမ စောက်ခေါင်းပေါက်နှင့် တေ့ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထည့် လိုက်တော့သည်။ ” အား … သောက်သောက် … ကိုမျိုး … အား … ရှင်ကြိုက်တဲ့ … စောက်ရည်တွေ … အင့် အင့် ” မျိုးအောင်မှာ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ် မျိုချရင်း နောက်ပိုင်း မမျိုနိုင်ပဲ နူတ်ခမ်းထောင့်မှ လျှံကျလာတော့၏။ စောက်ရည်များ ကုန်သည်အထိ စုစုထွေးမှာ မျိုးအောင်မျက်နှာအား သူမ စောက်ပတ်ဖြင့် ဆွဲကပ်ထားလိုက်သည်။ မျိုးအောင် မျက်နှာတပြင်လုံး စောက်ပတ်ဖြင့် အားရအောင် ဖိပွတ်ပြီးမှ ခုံပေါ်ပြန်ထိုင် ချလိုက်သည်။ ခဏနားပြီး ထမင်းဟင်းချက်ရာ မျိုးအောင်မှ မီးဖိုခန်းထိ လိုက်လာကာ စုစုထွေး အဖုတ်လေးအား မက်မက်မောမော ပြန်ယက်ပေး နေ၏။ စုစုထွေးမှာ ချက်ရင်းပြုတ်ရင်ဖြင့် စောက်ပတ်အယက်ခံကာ ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ရတော့သည်။ မျိုးအောင်မှာ နေ့လည်စာ စားအပြီး ပြန်ကာနီးတွင် စုစုထွေးအား အိမ်သာထဲခေါ်ကာ နူတ်ဆက်အလိုးလေးဖြင့် တစ်ချီ မရမက လိုးသွားသေး၏။
နေရောင်ခြည်ဖျော့ကာ မှောင်ရိပ်သန်းလာချိန် ပြတင်းတံခါးမှ ဝင်ရောက်လာသော လေပြေအေးလေးကြောင့် အိပ်ခန်းတွင်း အနည်းငယ် ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာသည်။ ခန်းစီးလိုက်ကာ လေးများ တဖျက်ဖျက် လူးလွန့်နေစဉ် ဇာနည်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်တွင် ငူငူကြီး ထိုင်နေရှာ၏။ ” မောင် … ဒါလေးတော့ စားပါ … တနေ့လုံး ဘာမှလည်း မစားဘူး ” ” ထွီ … နင့် မျက်နှာကို မကြည့်ချင်တော့တာ ခလွမ် လွမ် ” ” အဟင့် … စုလေး အမှားတွေပါ မောင်ရယ် … စုလေးကို အပြစ်ပေးပါ … မောင့်ကိုယ်မောင် မနှိပ်စက်ပါနဲ့ ” ဇာနည်မှာ ကုတင်ပေါ်ထိုင်လျက် သူ့ရှေ့ရပ်နေသော စုစုထွေးလက်ထဲမှ ထမင်းပန်းကန်အား ပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပေပွသွားသော ထမင်းဟင်း များအား လှဲကျင်းပြီး ပန်းကန်များ ကောက်ယူကာ စုစုထွေးတစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်၏။ ပန်းကန်း ခွက်ရောက်များ ဆေးကြော သိမ်းဆည်းရင်း အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ မျက်ရည်များ စီးကျလာကာ အဖြစ်ပျက်များအား တွေးနေမိ၏။ ဆေးရုံမှဆင်းပြီး ၃ရက်မြောက်နေ့ ချက်ပြုတ် ရေမိုးချိုးပြီးစဉ် ကျော်နိုင် ရောက်ရှိလာကာ ဇာနည် မမြင်အောင် ခြေဟန်လက်ဟန် ပြရင်း စုစုထွေးအား သူ့အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွင်းလိုက်သည်။ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် နှစ်ဦးသား တုံးလုံးချွတ်ကာ မမောနိုင် မပန်းနိုင်ဖြင့် ပုံစံအမျိုးမျိုး လိုးနေကြ၏။
ပထမ တချီပြီးကာ ခဏနားကြပြီး ဒုတိယအချီ ယက်ကျစုပ်ကျဖြင့် မီးကုန်ရမ်းကုန် လိုးနေစဉ် နေပြည်တော်တွင် ရာထူးတိုး စာမေးပွဲ သွားရောက်ဖြေဆို နေသော ဖြူဖြူလှိုင်မှာ ဆိုင်းမဆင့် ဘုံမဆင့် ရောက်ရှိလာသည်။ ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်ရှေ့တွင် ကျော်နိုင် ဆိုင်ကယ်အား တွေ့ရသဖြင့် မတွေ့ရသည့် ရက်များအတွက် လင်တော်မောင်နှင့် ချစ်ရည်လူးရန် အဝတ်စားထုတ်များ ဧည့်ခန်းတွင်းချကာ အိမ်ရှေ့တံခါးစိရင်း လင်မယား အိပ်ခန်းအနား လျှောက်လာခဲ့၏။ အိပ်ခန်းရှေ့ ရောက်သည်နှင့် တံခါးဆွဲဖွင်ရာ … ” ခွေးတွေ … ခွေးဇတ်ခင်း နေကြတာ … စောက်ရှက်ရော … ရှိသေးရဲ့လား ” ” ဟင် … ဖြူလေး ” ” ဟာ … မဖြူ ” ဖြူဖြူလှိုင်မှာ အခန်းတွင်း တွေ့ရာ ပစ္စည်းများနှင့် စုစုထွေးတို့အား ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ သူမ တံခါးဆွဲဖွင်ချိန် စုစုထွေးမှာ ကုတင်ပေါ် လေးဖက်ကုန်းကာ ဖင်ကြီးအား မြောက်ထားပေးစဉ် ကျော်နိုင်မှာ စုစုထွေး ခါးလေးအား စုံကိုင်ရင်း တဖုံးဖုံး ပစ်လိုးနေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရ၏။ ” မစု … လင်ကြီးငုတ်တုတ် ရှိသားနဲ့ သူများလင် အလိုးခံနေတာ မရှက်ဖူးလား ” ” ဖြန်း … ဖြန်း ဖြူဖြူလှိုင်မှာ ဖင်တုံးလုံးနှင့် ထမိန်အမြန် ယူဝတ်နေသော စုစုထွေးအား ကုတင်နား တိုးကပ်ကာ ပါးရိုက် ပစ်လိုက်သည်။ ” မလုပ်ပါနဲ့ … ဖြူလေးရာ … ကိုယ်ရှင်းပြ ……… ” ”တိတ်စိမ်း ကျော်နိုင် … နင်လည်း ငါတစ်ယောက်လုံး ရှိတာတောင် … သူများမယား အချောင်လိုး နေတဲ့ကောင်”
“အင့်ဟာ … ဝုန်း … အင့် … ဗုန်းဝုန်း ” ဖြူဖြူလှိုင်မှာ စုစုထွေး ပါးရိုက်ပြီးသည်နှင့် ကျော်နိုင်အား ပစ်တွန်းလိုက်သည်။ ကျော်နိုင်မှာလည်း ပုဆိုးဝတ်ရင်းမို့ မယားဖြစ်သူ ဖြူဖြူလှိုင်က အားဖြင့် ပစ်တွန်းရာ လီးတန်းလန်းဖြင့် ကုတင်ပေါ်ပစ်ကျ သွားတော့သည်။ တဆက်ထဲ ဖြူဖြူလှိုင်မှာ ကျော်နိုင်ပေါ်ခွကာ မျက်နာအား တဘုန်းဘုန်း ပစ်ရိုက်နေ၏။ စုစုထွေးမှာ ကျော်နိုင်တို့ လင်မယား လုံးသတ်နေစဉ် ထမိန်ရင်လျား လျက်ဖြင့် နောက်ဖေးတံခါး ဖွင့်ကာ ပြေးထွက်ခဲ့သည်။ ” ဟင် … မောင် ” ဇာနည်မှာ ထမိန်ရင်လျားဖြင့် ကျော်နိုင်တို့ နောက်ဖေးပေါက်မှ ပြေးထွက်လာသော မိန်းမဖြစ်သူ စုစုထွေးအား စိုက်ကြည့် နေလိုက်သည်။ ” တောက် ” တောက်ခေါက်သံကြောင့် စုစုထွေးမှာ အပေါ်အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီအား ကိုင်ထားသော သူမလက်လေးများ တဆက်ဆက် တုန်လာတော့၏။ ကျော်နိုင်အား ခိုးပြီး အလိုးခံစဉ် အမှတ်မထင် ဖြူဖြူလှိုင်နှင့် မိသွားသဖြင့် ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်ကာ ပြေးထွက်လာစဉ် လင်ဖြစ်သူ ဇာနည်နှင့် ပက်ပင်းတိုးနေသည်။ ဇာနည်မှာ ဘာစကားမှ မပြောပဲ စုစုထွေးအား စူးစူးရဲရဲ ကြည့်ကာ အိမ်သာဘက် ထွက်သွားတော့၏။ စုစုထွေးမှာ ဇာနည်နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့ပေ။ နောက်ရက် နေ့လည်ပိုင်းတွင် အိမ်ရှေ့သို့ ကားကြီး၁စီး ထိုးရပ်ကာ ကျော်နိုင်တို့ အိမ်ထောင် ပရိဘောဂ ပစ္စည်းများ ခပ်သုတ်သုတ် တင်နေကြသည်။
၂ချက်ခွဲလောက်တွင် ပစ္စည်းများ တင်ပြီးရာ ဖြူဖြူလှိုင်မှာ အိမ်တံခါး သော့ခတ်နေ၏။ စုစုထွေးတို့ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင်း ဝင်လာကာ… ” မစု … ဒီမှာ … အိမ်သော့ … ကျန်တဲ့ အိမ်လခလည်း အမ်းစရာမလိုဘူး … လင်ရှိပြီး သူများယောင်္ကျား အလိုးခံတတ်တဲ့ မိန်းမနဲ့ တအိမ်ထဲ အတူမနေနိုင်ဘူး … သွားပြီနော် ” ” အဟင့် ဟင့် ” စုစုထွေးမှာ ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်လျက် ဖြူဖြူလှိုင်၏ စကားလုံးများအား နားထောင်ရင်း ရှိုက်ငိုမိသည်။ သူမအပြစ်နှင့်သူမမို့ ခေါင်းငုံခံရုံ မှလွဲပြီး မတတ်နိုင်ချေ။ ဖြူဖြူလှိုင် အိမ်ထဲမှအထွက်… ” ဖြူရယ် … ကိုယ့်ကို … မထားခဲ့ပါနဲ့ ” ” တော်စမ်း ကျော်နိုင် … နင်လည်း ငါတစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာတောင် သူများမယား အချောင်လိုးတဲ့ကောင် … တရားရုံးကနေ ငါဆက်သွယ် လိုက်မယ် … ကွာရှင်းကြတာပေါ့ ” ဖြူဖြူလှိုင်မှာ ပြောပြီးပြီးချင်း အိမ်ထောင် ပရိဘောဂတွေ တင်ထားသေား ကားဆီရှေ့ခန်းမှ တက်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမထိုင်ပြီးသည်နှင့် ကားကြီးမှာ ထွက်ခွာရာ ကျော်နိုင်တစ်ယောက် ဖြူဖြူလှိုင် နာမည်အား ခေါ်ရင်း ဆိုက်ကယ်ဖြင့် ကားနောက်မှ ကပ်လိုက်သွားတော့၏။ ” ဟဲ့ … မိစု … ရှိလား သမီး ” ” ဟုတ် ဒေါ်သန်း … သမီးရှိပါတယ် … ဝင်ခဲ့ပါ ” အပြင်မှ မေးနေသော အပျိုကြီးဒေါ်သန်းအား ပြန်ထူးရင်း ဝမ်းနည်စိတ်ကြောင့် အသံများ တိမ်ဝင်သွားရသည်။ ပါးပြင်ပေါ် စီးကျလာသော မျက်ရည်များအား လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်ရင်း ဒေါ်သန်းအား ထိုင်ခုံအလွတ်တွင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်၏။
” ငါ့ ခေါ်တယ်ဆိုလို့ … မိစုရယ် … ဘာလဲ ပြော ” ” သမီးနဲ့ မောင် … စကားများထားလို့ မနေ့ကလည်း ဘာမှမစားဘူး စိတ်ဆိုးနေလို့ ဒေါ်သန်းရယ် … အဲတာ မောင့်ကို ဒေါ်သန်း ထမင်းကျွေး ပေးပါဦး ” ” အော် … ညည်းတို့ကလည်း ဖြစ်ရမယ် … အေးပါ ငါပဲ ချော့ကျွေး ပေးပါ့မယ် … မောင်ဇာနည် ခြေထောက်က သက်သာတယ်မလား ” ” ဟုတ် … သက်သာပါတယ် … ဒေါ်သန်းရယ် ” နောက်ရက်များ တွင်လည်း ဒေါ်သန်းအား ထမင်းဟင်းများ ကျွေးခိုင်းရတော့၏။ စုစုထွေးအား မျက်နှာချင်း ဆိုင်သည်နှင့် ဇာနည်မှာ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ကာ ပစ္စည်းများ ပေါက်ခွဲတတ်သည်။ ချစ်လို့ကြိုက်လို့ ယူထားပြီးမှ သူစိမ်း ယောင်္ကျားအား ခိုးပြီးအလိုးခံ နေသော မိန်းမအား ဘယ်ယောင်္ကျားက ကြည်ဖြူပါ့မလဲ။ တဖြည်းဖြည်း ရက်လေးများ ကုန်ဆုံးလာကာ လင်မယားခန်း ပျက်လုနီးပါး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ စုစုထွေးမှာ မနက်လင်းတာနဲ့ မိန်းမရေ ထတော့ကွာ ဆိုပြီး အနမ်းလေးနဲ့ နိုးတတ်သော အယုယလေးများ တမ်းတနေမိ၏။ တအိမ်ထဲ သူစိမ်းလို နေရသဖြင့် သူမကိုယ်သူမ ယူကြိုးမရ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ လင်တော်မောင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးပြီး တီတီတာတာ စကားလေးများ မပြောရတာလည်း ကြာလှပြီဖြစ်၏။ တကုတင်ထဲအတူ မအိပ်ရပဲ သူမဘာသာ ဧည့်ခန်းလေးထဲ ခွဲအိပ်ရာ တခါတခါ တောက်လောင်လာသော ရမ္မက်မီးတောက်လေးအား လက်ဖြင့်သာ ငြိမ်းသက်ခဲ့ရသည်။ အစိလေးအား ဖိချေရင်း အာသာဖြေကာ ကြိတ်မှိတ် ဖြေရှင်းနေရ၏။
ဒီနေ့မနက်ပိုင်း ချက်ပြုတ်ပြီး ရေမိုးချိုးကာ နေ့လည်ခင်း လက်ဖက်သုပ် ဆိုင်လေးဖွင့်ရန် ပြင်ဆင်နေချိန် ဧည့်ခန်းတွင်းမှ ဖုန်းသံကြောင့် ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ စားပွဲခုံပေါ်တွင် အားသွင်းထားသော အားသွင်းကြိုးအား ဖြုတ်ကာ ဖုန်းဖွင့်လိုက်၏။ ” ဟလို … စုစုထွေးပါရှင် ” ” မစုလား … ကျနော် ကျော်နိုင်ပါ ” ” ဟင် … ကိုကျော်နိုင် … ကျမတို့ အဖြစ်တွေ မေ့ပစ်လိုက် ပါတော့နော် ” ” ခု … ဖြူလေးနဲ့ အဆင်ပြေ နေပါပြီ … မစုရယ် … မစုကို တွေ့ချင်လို့ ဖုန်းလှမ်း ဆက်တာပါ ” ” ကိုကျော်နိုင် ရှင် သေချာ မှတ်ထားပါ … ကျမတို့ ရမ္မက်နောက် လိုက်မိလို့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အက်ကြောင်းတွေ ထင်နေရပြီ … ခု … ကျမ အိမ်ထောင်ရေး ကလွဲရင် ဘာမှ စိတ်မဝင်စား တော့ဘူး ” ” ဟာ … မစုရယ် … မစု စောက်ပတ်လေးကို … ကျနော်မှ မေ့မရတာဗျာ ” ” တော်ပါတော့ရှင် နောက်တခါ ထပ်မပက်သက် ပါနဲ့တော့ … ရှင်ပက်သက် နေမယ်ဆို … ရှင်မိန်းမ မဖြူကို အသိပေးပြီး တားခိုင်းလိုက်မှာ … ဖုန်းလည်း မဆက်ပါနဲ့တော့ ” စုစုထွေးမှာ ကျော်နိုင် စကားအား မစောင့်တော့ပဲ ဖုန်းချပစ်လိုက် တော့သည်။ ” တကယ်လား … စုလေး ” ” ဟင် … မောင် ” ဖုန်းပိတ် ပြီးပြီးချင်း နောက်ကျောဘက်မှ အသံကြားရ သဖြင့် လှည့်ကြည့်ရာ ဧည့်ခန်းဝ၌ ချိုင်းထောက်နှင့် ရပ်နေသော ဇာနည်အား တွေ့လိုက်ရ တော့သည်။ လင်တော်မောင်၏ အပြုံးအား ပထမဆုံးအကြိမ် ပြန်မြင်ရသဖြင့် ဝမ်းသာ၍ မျက်ရည်များ စီးကျလာရ၏။ ” ဟောဗျာ … မေးတာ မဖြေပဲ … ဘာလို့ ငိုနေရတာလဲ ” ” ဝမ်း … ဝမ်း … ဝမ်းသာလွန်းလို့ပါ … မောင်ရယ် ”
စုစုထွေးမှာ အမှန်တကယ်ပင် အသံများတုန်ကာ အားရဝမ်းသာ နေရှာသည်။ ” ဟိုလေ … မောင် … မောင် စုလေးကို ခွင့်လွတ်ပြီပေါ့နော် ” ” ဒီနေ့က စပြီး … ဒေါ်သန်းကို … ထမင်းမကျွေး ခိုင်ပါနဲ့တော့ ” ” ဟင် … ဘာလို့လဲ … မောင်ရယ် ” ” မိန်းမ ကျွေးတဲ့ ထမင်းကို … စားတော့မှာမို့ပါ ” ” ဟယ် … မောင် ” စုစုထွေးမှာ မျက်ရည်များဖြင့် ဇာနည်ဆီသို လျှောက်သွားကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် သိုင်းဖက်ရင်း မနမ်းရတာ ကြာပြီဖြစ်သော လင်ဖြစ်သူ မျက်နှာအား တရွုံ့ရွုံ့ နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ” အဟမ်း အဟမ်း … အမလေးတော် … ဧည့်ခန်းပေါက်မှာ လူမြင်မကောင်းဘူး ” ” ဟင် … ဒေါ်သန်း ” ” ဒီနေက စပြီး … ဒေါ်သန်းလာစရာ မလိုတော့ပါဘူး မောင်က စိတ်ဆိုးပြေပြီ တဲ့လေ … နော့ မောင် ” စုစုထွေးမှာ မျက်လုံရွဲ ကြီးများဖြင့် မျက်စပြစ်ကာ … ဇာနည်အား ချွဲနေတော့သည်။ ဒေါ်သန်း ပြန်သွားချိန် ဇာနည်အား ရေချိုးပေးစဉ် အိမ်နောက်ဖေး နှစ်ယောက်ထဲမို့ ပုဆိုးအားလှန်ရင်း မတွေ့ရတာ ကြာပြီဖြစ်သော လီးအား ဆပ်ပြာနှင့် အားရပါးရ ပွတ်တိုက်ဆေးကြော ပေးလိုက်၏။ ညပိုင်း အတူအိပ်လျင် ခြေတဖက် မကောင်းသေးသော ဇာနည်အား သူမကပင် ဦးဆောင်ကာ အချစ်တလင်း စစ်ခင်းဖို့ တေးထား လိုက်သည်။ မုန်တိုင်းပြီး လေပြေလေညှင်း လေးများ လာစမြဲမို့ ခုတော့လည်း စုစုထွေး တစ်ယောက် ပျော်ရွင်နေလျက် ရှိသည်။ ဒီနေ့ထူးထူးခြားခြား လက်ဖက်သုပ် လာဝယ်သူတိုင်း ပိုက်ဆံမယူပဲ အလကား ပေးနေတော့၏။ သူမစိတ်ထဲ လက်ဖက်သုပ် မြန်မြန်ကုန်၍ ညသို့ အမြန်ရောက်ရန် ဆုတောင်းနေ တော့သည် ………ပြီးပါပြီ။